Komentarze do Pisma św.

Jezus jakiego nie znamy. Spotkania z Jezusem w Ewangelii św. Jana to najnowsza książka znanej biblistki Danuty Piekarz. Tytuł książki brzmi prowokacyjnie. Jak my - chrześcijanie, ludzie duchowi, religijni możemy nie znać Jezusa? Słyszymy przecież o Nim w Ewangeliach, czytamy, poznajemy ...

Zasypywani każdego dnia informacjami tracimy zdolność słuchania, a co za tym idzie porozumiewania się. Umiejętność słuchania jest podstawą komunikowania się ze światem, z drugim człowiekiem i Bogiem.

Bóg mieszka na wysokościach i na głębinach. Chodzenie Jego drogami rozpoczyna się od zerwania z powierzchownością i przeciętnością, które są często naszym „Egiptem”. Potrzebna jest z naszej strony decyzja wyjścia z ziemi własnych zniewoleń, na której ubóstwiani przez nas „faraonowie” rządzili naszym życiem, zajmując miejsce Boga. Bóg nigdy z nas nie zrezygnuje. 

Ewangelia pociesza serce, ale też je przynagla. W takim właśnie duchu zostały napisane „Motywy nadziei”. Aby pokazać, że słowo Boga nigdy nikogo nie oskarża, lecz zawsze wyzwala i stanowi źródło życia w wolności. Autorzy, językiem radości i piękna, opowiadają fascynującą historię miłosną o Panu Bogu urzekającym.

Zbiór rozważań na niedziele i święta roku A.
Stanowią znakomitą inspirację dla głoszących Słowo Boże, a także dla wszystkich czytelników, którzy tym Słowem pragną żyć.

Ks. Artur Seweryn jest kapłanem diecezji sosnowieckiej. Pracuje w duszpasterstwie parafialnym i jako rekolekcjonista. W 2010 roku uzyskał na Uniwersytecie Jana Pawła II w Krakowie tytuł doktora teologii w zakresie homiletyki, przedstawiając pracę pt.: Teologia męczeństwa w przepowiadaniu św. Augustyna.

Alessandro Pronzato pisze o spotkaniach z Jezusem w Ewangelii św. Jana. Ich „bohaterami” są mężczyźni i kobiety o różnej reputacji religijnej, duchowej i moralnej: Nikodem, „nauczyciel życia duchowego”, Samarytanka z Sychar – rozwódka i na wpół poganka, bezimienna prostytutka przyłapana na gorącym uczynku, Maria z Magdali, z której Jezus wyrzucił siedem złych duchów, Tomasz, który chciał dotknąć Jego ran, i zalany łzami Piotr, który wyparł się Go trzy razy. W wypadku każdego z nich rozmowa z Jezusem zmienia radykalnie ich życie, przeobraża je.

Żyjemy w tłumie i jednocześnie pozostajemy samotni. Samotność poszerza się także przez internet. Wielu, zwłaszcza młodych ludzi, długie godziny spędza przed komputerem, sądząc, że rozmawiają z innymi, a tymczasem pozostają samotni, bez rzeczywistej komunii. Słowo Boże to dobra nowina dla wszystkich samotnych. Chce wejść w ludzkie serce. Czy czujemy w sobie żar Słowa, gdy głosimy je innym? Czy Słowo rozpala nasze serca? Przepowiadanie Słowa nie może być martwym powtarzaniem słów, lecz musi być ogniem, który płonie i rozpala innych. Jeśli słowa, które głosimy, nie rozpalają serc słuchaczy, to znak, że nie głosimy Słowa Boga, ale nasze, ludzkie. Moralizowanie, mówienie abstrakcyjne to strata czasu.

Celem tej książki, w której zajmuję się tekstem Ewangelii odczytywanej w roku liturgicznym B – jest dostarczenie "świątecznego chleba", tak aby nasze niedziele były bardziej chrześcijańskie. "Świętowanie" oznacza bowiem nie tylko powstrzymanie się od pracy, ale przede wszystkim nawiązanie rozmowy z Bogiem.

Słowo stanowi jeden z uprzywilejowanych środków służących wejściu w tę komunię. Jesteśmy w komunii ze Słowem i w Słowie. W ten sposób zostajemy nie tyle „pouczeni”, co "nasyceni". Nie chodzi o to, aby "więcej wiedzieć", lecz o to, aby "zostać przemienionym". Słowo, które słyszymy uszami, jest tylko dźwiękiem. Słowo, które dotyka naszych ust i przemienia nas od wewnątrz, jednocząc się z naszym ciałem, jest pożywieniem, "chlebem życia". Celem tych komentarzy – skromnym i zarazem ambitnym – jest wzbudzenie pragnienia, aby poczuć smak tego chleba.

A. Pronzato

Codzienne rozważania ewangeliczne w oparciu o Ewangelię św. Mateusza. Od kilkunastu lat myślę o tym, by w którymś dniu zacząć czytać po małym fragmencie Pisma Świętego i codziennie poświęcać choćby 10 minut na rozmyslanie o nim..., mówię sobie mniej więcej to każdego dnia, ale nic z tego nie wychodzi... Z tą książką powinno Ci sie udać.

Codzienne rozważania ewangeliczne w oparciu o Ewangelię św. Mateusza. Od kilkunastu lat myślę o tym, by w którymś dniu zacząć czytać po małym fragmencie Pisma Świętego i codziennie poświęcać choćby 10 minut na rozmyslanie o nim..., mówię sobie mniej więcej to każdego dnia, ale nic z tego nie wychodzi... Z tą książką powinno Ci sie udać.

Książka prowadzi do odkrycia Jezusa, który jest Ewangelią dla wszystkich – dla uczonych w Piśmie i dla początkujących – oczekujących duchowego wzmocnienia. Największą „niespodzianką”, jaką Bóg uczynił ludzkości było to, że Posłany nie był tylko wybitnym człowiekiem, ale Jego Synem. Ta „niespodzianka” czeka w Ewangelii św. Marka na każdego. Autorka pomaga się z nią nie rozminąć.

Dwadzieścia wieków temu dwaj wspaniali kronikarze Mateusz i Łukasz przekazali światu i historii najbardziej zdumiewającą „nowinę”: przyjście Boga do ludzkości. Gianfranco Ravasi prowadzi czytelnika, aby w codzienności życia ta wyjątkowa „nowina” i „Ewangelia Dzieciństwa” stały się przewodnikiem dla każdego chrześcijanina w drodze.

Są to teksty do czytania i modlitwy. Wraz z Chrystusem „w ciemnościach historii rozbłysło olśniewające światło i wierzący mówią o Nim jako o źródle pokoju i radości”.

Przez swoją mękę i swój krzyż Jezus stanął w miejscu, w którym Bóg i człowiek wydają się popadać w sprzeczność - odrzucona prawda, pokonana miłość, wolność która natychmiast zostaje zdradzona, nieobecny Bóg - i przemienił ją w możliwość pojednania. Z tego najbardziej wrażliwego, ale i najbardziej prawdziwego, miejsca doświadczenia człowieka, rzucił światło na wszystko, pokazując, że milczenie Boga nie jest nieobecnością lub niemocą, lecz innym sposobem mówienia. Czyż może istnieć piękniejsze przesłanie?

(...)jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara (1 Kor 15, 14). Te słowa stanowią streszczenie czterech opowiadań o męce, śmierci i zmartwychwstaniu, przedstawionych w Ewangeliach. Stają się one jakby nicią przewodnią, a zarazem indeksem tematycznym tej książki.

W książce rozbłyska Credo w trakcie pojawiania się jego elementów: ostatnich godzin ziemskiego życia Jezusa, wieczerzy eucharystycznej, zdrady, procesu, męki, ukrzyżowania, złożenia do grobu, zmartwychwstania i ukazywania się uczniom. Wszystkie te wydarzenia pokazane zostały zgodnie z danymi historycznymi, ale także wraz z ich znaczeniem teologicznym, z ich misterium.

Blisko trzy tysiące hebrajskich słów, dwieście dwadzieścia dwa wersety podzielone na dwanaście rozdziałów składa się na Księgę Koheleta – najbardziej oryginalną i „skandaliczną” Księgę Starego Testamentu.

Komentarz oparty jest na nowej wersji biblijnego tekstu, oferuje podstawowe narzędzia niezbędne do rozstrzygnięcia zagadek dotyczących Koheleta, tekstu, interpretacji, przesłania. Szczególnym posunięciem autora jest przemierzenie ziem naszej planety i tysięcy lat historii w poszukiwaniu Tysiąca Koheletów, to znaczy tych wszystkich, którzy obrali sobie za wzór biblijnego mędrca z III wieku przed Chrystusem.

Rodzina, wcielona miłość, żywa komórka Kościoła i społeczności jest włączona w nurt życia w szalonym, czasami niszczącym tempie i musi stawiać czoła obowiązkom, wymaganiom, odpowiedzialności i innym nieprzewidzianym okolicznościom. Dlatego czytanie Biblii wydaje się być iluzją, pobożnym życzeniem zarezerwowanym dla niewielu szczęśliwców.

Ta mała książeczka została napisana z myślą o czasie, obowiązkach i zmęczeniu „normalnej” rodziny. Jest ona pokorną i prostą próbą pomocy małżonkom i członkom rodziny w czytaniu Biblii, a przynajmniej w rozpoczęciu jej czytania, poświęcając temu krótkie lecz intensywne momenty, rodzaj pokrzepiającego wytchnienia na zakończenie dnia.

Apokalipsa to Księga, której „wyrządzono krzywdę”, i to na różne sposoby. Z jednej strony uznano ją za księgę niedostępną, trudną, „nie do czytania” czy wręcz podejrzaną. Druga krzywda jest związana z jej tytułem: niemal każdy, kto słyszy słowo „apokalipsa” kojarzy je wyłącznie z kataklizmami, nieszczęściami. Tymczasem greckie apokalypsis znaczy „objawienie”; jest to rzeczownik pochodzący od czasownika apokalyptein ¬– „zdjąć zasłonę”. W tym przypadku chodzi o odsłonięcie nie tyle nieznanej przyszłości, ile raczej Bożego spojrzenia na historię, zwłaszcza teraźniejszość, w której żyjemy.