Książki - KSIĘGARNIA

Jesteśmy takie jak Ewa. Wszystkie zostałyśmy oszukane, poniosłyśmy porażkę i popadłyśmy w kłopoty.

Wszystkie bywamy egoistyczne, kłótliwe, złośliwe, zazdrosne i uszczypliwe. Żałujemy, że nie można cofnąć czasu, postąpić inaczej i żyć w harmonii i pokoju. 

W swojej książce  "Kłamstwa, w które wierzą kobiety" Nancy Leigh DeMoss omawia wszystkie rodzaje kłamstw, w które najczęściej wierzą współczesne chrześcijanki. 

Autorka pokazuje, w jaki sposób zrzucić z siebie pęta, odzyskać wolność i wieść obfite życie w łasce Boga i z Jego przebaczeniem.

Książka ta przedstawia najsilniejszy oręż przeciwko kłamstwom szatana: Bożą prawdę.

„To podstawowa i ponadczasowa wiedza dla wszystkich kobiet.”
Henry I Marilyn Blackaby

„…kobieta wnikliwa i współczująca”
Elisabeth Elliot

„Potrafi objaśniać Biblię jak mało kto we współczesnym świecie chrześcijańskim.”
Charles Colson

Publikowanie we współczesnej nam epoce, choćby w przystępnej postaci, wyboru pism eremity tak przejrzystego i doskonałego, jakim był bł. Paweł (1476–1528), to świadome wyzwanie rzucone światu z ufnością i w nadziei, która nie zawodzi; w „szaleństwie” człowieka, który wie, że głupstwo u Boga jest mądrzejsze od zwodniczej mądrości ludzi.

Ten, kto wśród współczesnego zamętu szuka drogi, żeby wrócić do swojej izdebki, bez czego nie można spotkać żywej Prawdy, podejmie to wyzwanie. Erem może stanowić konkretną metaforę dla tak wielu spośród nas, którzy na pustkowiu teraźniejszości chcieliby zyskać pomoc, żeby żyć w „wewnętrznym klasztorze” przesyconym pragnieniem Boga.

Dla innych, bez wątpienia mniej licznych, ale „powołanych” w szczególny sposób, teksty zawarte w tej książce mogą służyć jako przewodnik do tego, by w dosłowny sposób znaleźć drogę do eremu: „O beata solitudo, o sola beatitudo!”.

Niemal przez całą starożytność chrześcijańską i przez średniowiecze wierzono, że Maria z Magdali (zob. Mt 27,56.61; Mk 15,40.47; 16,1.9; Łk 8,2; J 19,25; 20,1.11–18), Maria z Betanii, która podejmowała Pana, przysłuchiwała się Mu (zob. Łk 10,38–42) i namaściła Jego stopy olejkiem nardowym (zob. J 11,2; 12,3–7), kobieta, która – również w Betanii – namaściła głowę Pana (zob. Mt 26,6–13; Mk 14,3–9), i grzesznica, która obmyła Jego stopy łzami, aby następnie otrzeć je własnymi włosami (zob. Łk 7,36–50) – to jedna i ta sama osoba.

Chociaż nie brakuje ojców dostrzegających tu więcej kobiet, bł. Paweł Giustiniani bez wątpienia staje po stronie tych, którzy w św. Marii Magdalenie widzą jedną tylko osobę, i jak sam wyznaje, obdarza ją głębokim nabożeństwem – zyskał tę łaskę, że zostało ono umocnione również w eremie w Camaldoli. Jest aż pięć jego niewielkich dzieł poświęconych postaci Magdaleny:

1. Święta Maria Magdalena w Ewangelii. Pierwsza redakcja (SMMV I);

2. Święta Maria Magdalena w Ewangelii. Druga redakcja (SMMV II);

3. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Pierwsza redakcja łacińska (SMMlat I);

4. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Druga redakcja łacińska (SMMlat II);

5. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Redakcja w języku volgare (SMMvolg).

W SMMV II odnajdujemy typowy i wartościowy przykład rozważania nad świętym tekstem, zgodnie z nauczaniami skodyfikowanymi przez np. św. Lorenza (Wawrzyńca) Giustinianiego (1381–1456). Odwołanie się do tego autora wydaje się nam właściwe, zważywszy na jego autorytet w tej dziedzinie, a także przede wszystkim ze względu na bezpośrednią znajomość – udokumentowaną w sposób pewny – jaką utrzymywał z nim jego błogosławiony potomek (który zresztą wykazuje, że w dziedzinie duchowości ma wiele wspólnego ze świętym patriarchą).

Zresztą św. Lorenzo Giustiniani nie ogranicza się do tego, aby przedstawić scholastyczną definicję bądź naszkicować zasady i odczucia, na jakich powinna się opierać właściwa medytacja nad świętym tekstem, ale oferuje różne cenne tego przykłady…

Czerpiąc z wielkiego korpusu dzieł Giustinianiego, na stronicach niniejszego tomu chcemy przedstawić małą próbkę jego solilokwiów.

Ograniczymy się tutaj do napisanych w młodości, a zwłaszcza do tych, które zostały datowane przez samego autora. Oto ich wykaz:

– Rozmyślanie o wyrzeczeniu się swych dóbr i samego siebie, Jerozolima 1507 (Pensiero 1507);

– Wyznanie swych grzechów, pomiędzy 4 lipca a 6 sierpnia 1510 (Confessione);

– Rozmyślanie o bojaźni Bożej, koniec grudnia 1510 (Pensiero sul timore);

– Rozmyślanie o dobrodziejstwach i o miłosierdziu Boga, koniec grudnia 1510 (Pensiero sui benefici);

Zapraszamy do fascynującej podróży przez czasy wczesnochrześcijańskiego Mediolanu w towarzystwie św. Ambrożego z Mediolanu, wybitnego biskupa, mówcy i myśliciela. Jego dzieło "O dziewictwie" ukazuje nam tajemnice życia konsekrowanego, rzucając światło na wyjątkowy okres IV wieku, kiedy Kościół przechodził przez dynamiczne przemiany.

W czasach, gdy chrześcijaństwo stawało się coraz bardziej wpływową siłą społeczną, a liczba wyznawców rosła, św. Ambroży stał na czele Mediolanu, pełniąc rolę biskupa i pasterza. Jego pisma nie tylko przetrwały wieki, ale także wciąż inspirują i prowokują do refleksji.

"O dziewictwie" to jedno z tych niezwykłych dzieł, które ukazują głęboką troskę Ambrożego o duchowieństwo, dziewice konsekrowane oraz kult męczenników.

Autor, z wyjątkowym zmysłem literackim i dogłębną wiedzą teologiczną, prowadzi czytelnika przez moralno-ascetyczne rozważania na temat życia poświęconego Bogu.

Jego mowy, listy, hymny i komentarze biblijne pozostają niezwykłym dziedzictwem, a "O dziewictwie" stanowi perłę w koronie jego twórczości.

W historii chrześcijaństwa mamy kilka dzieł literackich, które pochodzą ze środowisk monastycznych, czytane są powszechnie do dzisiaj i szczególnie silnie wpłynęły na ukształtowanie się naszej duchowości, gdyż dały wyraz ludzkiej tęsknocie za Bogiem.

Jednym z takich dzieł jest Naśladowanie Chrystusa, które jak się okazuje mylnie przypisywane jest kanonikowi Tomaszowi z Kempen (1380–1471?) będącemu wyłącznie kopistą traktatu. Najwcześniejsze rękopiśmienne kopie Naśladowania pochodzą z Włoch i oczywiście nie są przez kopistów wyraźnie datowane. 

Ponieważ jednak cechy pisma i szczegóły wykonania pozwalają datować średniowieczne rękopisy z dużą dokładnością, jest pewne, że najstarsza zachowana kopia (podkreślmy: kopia już, nie pierwopis autorski), sporządzona w Vercelli i tam do dziś przechowywana, powstała między rokiem 1280 a 1330. Nie później. Otóż nawet koniec tego przedziału czasowego to jeszcze równe pół wieku przed przyjściem na świat Tomasza a Kempis, któremu na północny wschód od Alp przypisuje się do dzisiaj autorstwo tej księgi; a blisko sto lat przed jego dojrzałą działalnością pisarską.

Treścią tej książki jest afirmacja wyboru Boga, tak pełna i radykalna, że mnóstwo czytelników widzi w niej po prostu negację wszelkich ludzkich wartości. Ale co w takim razie powiedzieć o Ewangelii, w której Chrystus wyraźnie żąda tak pełnego postawienia Go na czele swoich miłości, żeby w porównaniu z Nim każda inna miłość, nawet do własnego życia, była jakby odrzuceniem?

Czy zachowanie twojego współmałżonka nie przyprawia cię czasem o dreszcze? Ona pragnie mieć więcej luzu. On - więcej pomagać innym. Dla niej piętnaście minut spóźnienia to wciąż punktualność. Dla niego - przyjście na czas to już spóźnienie.

Oboje postępujecie i patrzycie na świat w różny sposób, co nie znaczy, że tylko jedno z was ma rację. Jako ekspert w dziedzinie zdrowia emocjonalnego i ludzkich charakterów, Florence Littauer wykazuje, że dzielące was różnice są po prostu wynikiem różnych typów waszych osobowości.

Osobowość plus dla małżeństw pomoże ci rozwiązać wiele konfliktów w waszym związku i docenić to, co niepowtarzalne w twoim partnerze i w tobie samym!

Wykorzystując swoje sprawdzone zasady z Osobowości plus oraz wnikliwe przykłady z życia innych małżeństw, Littauer oferuje mężom i żonom.

Zabijanie lwów jest czymś więcej niż tylko ojcowską radą. To zaproszenie do wędrówki z synem, który przyjmuje ojcowską opiekę, albo z ojcem, który uczy się, co należy mu powiedzieć. Co najważniejsze, rozmowy są przesłaniem do poszukującego pokolenia: Nie jesteś osamotniony. Nie wszystko zależy od ciebie. Odnajdziesz własną drogę.

Idea osiągnięcia "uczciwego życia" bez Chrystusa opiera się na podwójnym błędzie. Po pierwsze, jest niewykonalna, a po drugie, wyznaczając sobie "uczciwe życie" jako ostateczny cel, gubi się samą istotą egzystencji.

Moralność jest górą, której nie da się zdobyć tylko za pomocą samodzielnych wysiłków, a gdyby nawet udało się tego dokonać to tylko po to, by stracić życie wśród lodów szczytu i w nienadającym się do oddychania powietrzu z powodu braku skrzydeł, których wymaga dalszy ciąg podróży.

Dopiero stamtąd bowiem rozpoczyna się prawdziwa wspinaczka. Na nic tu już liny i czekany, reszta jest sprawą skrzydeł.

Ruben Gonzalez przemawiał dla ponad stu firm z listy Fortune 500 na całym świecie. Konkurował w saneczkarstwie męskim na olimpiadach. Jego książki i wystąpienia inspirują, wyposażają i zachęcają ludzi do realizowania ich celów szybciej, niż sądzili, że to będzie możliwe.

Opowieść dla każdego, kto chce wykorzystać w pełni swój potencjał i pomóc to samo zrobić ludziom wokół siebie.

„Od razu polecisz Na skróty znajomym, rodzinie i kolegom w pracy. Ta pozycja jest najlepszym prezentem dla każdego, kto chce odnieść sukces w życiu”.
Jack Canfield, autor książki Zasady Canfielda

„Wspaniała opowieść pełna mądrości. Jeżeli prowadzisz własną firmę, zadbaj o to, żeby każdy w Twoim zespole przestudiował tę pozycję”.
Bob Burg, współautor serii książek Go-Givers – rozdawcy

„Na skróty jest pełna myśli, które mogą zmienić Twoje życie. Dlatego nie kupuj tylko jednego egzemplarza – kup od razu dla swoich dzieci, znajomych, współpracowników”.
Mark Miller, wiceprezes firm Leadership i Chick-fil-A

Droga dzikiego serca to „raport z frontu”.

Sprawozdanie z męskiej wędrówki, spisane na podstawie przeżyć wewnętrznych, relacja mężczyzny nieustannie szukającego uzdrowienia, odnowy i dojrzałości, ojca starającego się o to, co najlepsze dla swoich synów.

Książka ta zatem biegnie dwutorowo – przemawia najpierw do mężczyzn, odnosi się do ich osobistej wędrówki, i zwraca się do tych, którzy wychowują chłopców i formują mężczyzn.

John Eldredge jest autorem licznych książek: Dzikie serce, Pełnia serca, Podróż pragnień, Urzekająca.

Jest również założycielem Ransomed Heart Ministries w Colorado Springs — stowarzyszenia pomagającego ludziom odzyskać zdrowie i żyć pełnią serca. Wraz z żoną i trzema synami mieszka w Kolorado. Uwielbia wyprawy w Góry Skaliste, gdzie oddaje się swoim pasjom — wędkarstwu, wspinaczce i spływom dzikimi rzekami Zachodu.

W czasie pobytu na pustyni walki duchowe, toczone przez Ewagriusza, nie tylko nie ustały, ale wręcz przeciwnie, nasiliły się. Pisze Palladiusz:

Pewnego razu demony tak bardzo doświadczały go pokusą nieczystości, że – jak nam [później] powiedział – przyszła mu do serca myśl: „Bóg mnie opuścił”; i całą noc spędził na modlitwie stojąc w cysternie z wodą, nagi, w środku zimy, aż jego ciało stało się twarde jak kamień. Innym razem gnębił go duch bluźnierstwa i spędził czterdzieści dni bez wchodzenia pod dach celi, aż całe ciało pokryło się robactwem niczym nierozumne zwierzę.

Ewagriusz doszedł do wniosku, że w przypadku mnichów główna walka toczy się w myślach człowieka, w sferze mniej lub bardziej niezaspokojonych pragnień czy ambicji. Problem nie leży w samych grzechach, ale w pierwszym rzędzie w walce o wyeliminowanie demonicznych podszeptów, myśli (gr. logismoí), które prowadzą do niegodziwych czynów.

Pisząc o gniewie, jednej z ośmiu logismoi  dręczących rodzaj ludzki, Ewagriusz posługuje się metaforą szczególną, porównując działanie pod wpływem gniewu do wyczynów człowieka odurzonego winem. Dla znających Pismo Święte ta metafora ma szczególne konotacje: w Dziejach Apostolskich Apostołowie przemawiający pod wpływem Ducha Świętego przez niektórych byli podejrzewani o upicie się młodym winem (por. Dz 2,13–14).

W naszym przypadku jednak człowiek nie działa pod wpływem Ducha Świętego, ale ducha złego i w związku z tym jego dzieła nie są duchowe, ale szatańskie. Żadna bowiem inna wada nie czyni z człowieka [umysłu] demona tak, jak gniew.

John Eldredge w książce Odzyskaj swoje życie dostarcza praktycznych, prostych i pokrzepiających wskazówek, jak ocalić wewnętrzne życie.

Wdrażając kilka niezwykle prostych praktyk, które autor nazywa "łaskami", możesz zacząć leczyć własną duszę, wyplątywać się z tragedii rozdartego świata i odkrywać leczniczą siłę piękna.

Zadaj sobie kilka pytań:

• Czy jesteś przeważnie szczęśliwy?
• Czy czujesz się kochany?
• Czy jesteś podekscytowany swoją przyszłością?

Nareszcie istnieje program edukacyjny promujący zarówno dążenie do najlepszych osiągnięć naukowych, jak i dbanie o własne poczucie bezpieczeństwa, dający jednocześnie uczniom zestaw umiejętności do budowania relacji z nauczycielami. 

Program zbudowany w oparciu o bestsellerową pozycję Pięć języków miłości, wykorzystujący rezultaty wieloletnich badań, który ma za zadanie pomóc zarówno nauczycielom, jak i uczniom w tworzeniu i rozwijaniu więzi na poziomie edukacyjnym i międzyludzkim.

Wewnątrz znajdziesz:

• Propozycję ośmiu prostych i łatwych do przeprowadzenia lekcji, w wersji pełnej i skróconej (średni czas potrzebny na przeprowadzenie lekcji: 35 minut)
• Program dostosowany do potrzeb uczniów szkoły podstawowej, z uwzględnieniem uczniów z traumą czy specjalnymi potrzebami oraz uczniów wybitnych
• Instrukcje i wskazówki ułatwiające budowanie i rozwijanie więzi z nauczycielami, pracownikami szkoły, kolegami i rodziną na możliwie najgłębszym poziomie zrozumienia
• Karty Pracy dopasowane do wieku uczniów, do wykorzystania w czasie zajęć, jak i na przestrzeni kolejnych lat
• Zestaw narzędzi i pomysłów dla wszystkich pracowników placówek edukacyjnych, ułatwiających budowanie kultury akceptacji i poszanowania różnic.

Materiał ten został wielokrotnie sprawdzony i wykorzystany w licznych szkołach, publicznych i prywatnych, dając za każdym razem zdumiewające rezultaty. Czyta się jak dobrą książkę, pełną wciągających historii i przemyśleń, pomagającą zagłębić się w zagadnienie, jakim jest budowanie prawdziwych i trwałych więzi między  nauczycielami i uczniami.

Jan Klimak miał posiadać wyjątkowe wykształcenie i wiedzę. Pozostawił po sobie niezwykłe dzieło, Drabinę raju, które jest zarysem drogi do świętości. Napisał je na prośbę przełożonego sąsiedniego monasteru z Raithau.

W swojej pisarskiej i teologicznej koncepcji odwołuje się do wizji Jakuba, który uciekając przed Ezawem, zasnął w drodze: We śnie ujrzał drabinę opartą na ziemi, sięgającą swym wierzchołkiem nieba, oraz aniołów Bożych, którzy się wspinali i schodzili po niej na dół (Rdz 28,12).

Do tego zdarzenia nawiązuje Jezus w rozmowie z Natanaelem: Zobaczysz jeszcze więcej niż to (…). Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących nad Syna Człowieczego (J 1,50–51).

Drabina staje się dla pisarza obrazem zstępowania Boga ku człowiekowi, a przede wszystkim wędrówki człowieka ku Bogu, która przypomina wspinanie się po trzydziestu szczeblach. Stanowią one literacką metaforę, ale też oddają osobiste doświadczenie duchowe autora, który przez czterdzieści lat prowadził życie pustelnicze

John i Stasi Eldredge w sposób odważny, uczciwy i fascynujący tłumaczą, jak osiągnąć w życiu małżeńskim pułap przewyższający pierwotne oddanie i pragnienie intymności. Jest to książka pełna mądrości i nadziei dla tych, którzy pragną czegoś więcej niż jedynie własnego samozadowolenia i wygody.

Ksieni Cecylia daje nam genialnie prosty wykład, stanowiący zakończenie jej książki: rozdział zatytułowany Liturgia jest tylko jedna.

To jest wewnętrzna „liturgia” w Trójcy Świętej, uwielbienie składane Ojcu przez Syna, a człowiekowi dana jest łaska udziału w tym uwielbieniu. Program na całe życie modlitwy i na całe życie wynikającego z niej działania; i przyczyna konieczności tego, żeby modlitwa i działanie były zgodne.

Nie będziemy tu oczywiście streszczać całej książki.

Oprócz teologicznej podstawy są w niej zawarte świetne uwagi praktyczne, płynące nie tylko z tradycji, ale także najwyraźniej z długiego doświadczenia dróg modlitwy tak we własnej duszy, jak i we wspólnocie. Widać w tych radach troskę o unikanie wszelkiego subiektywizmu i wszelkiej przesady; słynny umiar benedyktyński wyraża się w szukaniu drogi najprostszej, ale także najbardziej zgodnej z prowadzeniem Bożym, choćby to było przez ciemną dolinę.

Eucharystia nie ma być źródłem wzruszeń, ale źródłem łaski; sakrament pokuty nie jest po to, żeby się zajmować jak najstarannniej własnym ja, ale po to, żeby otrzymać przebaczenie.

Modlitwa to życie, a życie ma mnóstwo form i przejawów, i nie można go zamykać raz na zawsze w jakimś systemie.

Chciałbym żebyśmy popatrzyli na cztery rady, które św. Benedykt daje w swojej Regule odnośnie do modlitwy.

Jak pamiętamy, w samej Regule trudno jest odnaleźć jakiś szerszy traktat dotyczący życia duchowego czy czytania Pisma Świętego, ponieważ pod jej koniec św. Benedykt odsyła do tekstów, w których te zagadnienia są szczegółowo omówione, a ma on na myśli przede wszystkim pisma św. Jana Kasjana.

Jednak w samej Regule, mocno zależnej od wpływów pism Kasjanowych, można również odnaleźć rady, które także i sam święty Benedykt nam daje i tym radom warto się przyjrzeć.

Skoro mamy często znajdować czas na modlitwę, to w naszym rachunku sumienia, który robimy codziennie, warto sobie zadawać pytanie, który czas mogę na modlitwę poświęcić?

Książka "Błądzenie pielgrzyma", napisana w roku nawrócenia pisarza, jest jego autobiografią. C. S. Lewis przemawia w niej ze zwięzłością, dzięki której przekazuje swoją oryginalną myśl, bez potrzeby przeprowadzania pełnego wykładu z dziedziny filozofii religii.

Jest to mądra i dogłębna książką; być może najbardziej wojowniczy utwór tego autora poświęcony problematyce chrześcijańskiej.

"Wasza dostojność! Wasze Niełaski! I wy, moje ciernie! Szanowne Diabły! Wznoszę toast na cześć kosmatej Gęby i waszej szacownej uczelni"

Na krótko przed śmiercią C. S. Lewis zebrał kilka esejów wschodzących w skład wcześniej publikowanych prac, tworząc z nich nową książkę. W pierwszych z nich opisuje powrót dobrze nam znanego diabła, który zabiera głos, zwracając się do młodych diabłów, na uroczystym obiedzie w Ośrodku Szkolenia Kusicieli.

"...istny fajerwerk, poruszająca i zachęcająca lektura"
Sunday Times

"... ten zbiór esejów jest ostatnim wspaniałym dziełem znanego chrześcijańskiego pisarza"
Catholik Herald