Książki - KSIĘGARNIA

Publikowanie we współczesnej nam epoce, choćby w przystępnej postaci, wyboru pism eremity tak przejrzystego i doskonałego, jakim był bł. Paweł (1476–1528), to świadome wyzwanie rzucone światu z ufnością i w nadziei, która nie zawodzi; w „szaleństwie” człowieka, który wie, że głupstwo u Boga jest mądrzejsze od zwodniczej mądrości ludzi.

Ten, kto wśród współczesnego zamętu szuka drogi, żeby wrócić do swojej izdebki, bez czego nie można spotkać żywej Prawdy, podejmie to wyzwanie. Erem może stanowić konkretną metaforę dla tak wielu spośród nas, którzy na pustkowiu teraźniejszości chcieliby zyskać pomoc, żeby żyć w „wewnętrznym klasztorze” przesyconym pragnieniem Boga.

Dla innych, bez wątpienia mniej licznych, ale „powołanych” w szczególny sposób, teksty zawarte w tej książce mogą służyć jako przewodnik do tego, by w dosłowny sposób znaleźć drogę do eremu: „O beata solitudo, o sola beatitudo!”.

Niemal przez całą starożytność chrześcijańską i przez średniowiecze wierzono, że Maria z Magdali (zob. Mt 27,56.61; Mk 15,40.47; 16,1.9; Łk 8,2; J 19,25; 20,1.11–18), Maria z Betanii, która podejmowała Pana, przysłuchiwała się Mu (zob. Łk 10,38–42) i namaściła Jego stopy olejkiem nardowym (zob. J 11,2; 12,3–7), kobieta, która – również w Betanii – namaściła głowę Pana (zob. Mt 26,6–13; Mk 14,3–9), i grzesznica, która obmyła Jego stopy łzami, aby następnie otrzeć je własnymi włosami (zob. Łk 7,36–50) – to jedna i ta sama osoba.

Chociaż nie brakuje ojców dostrzegających tu więcej kobiet, bł. Paweł Giustiniani bez wątpienia staje po stronie tych, którzy w św. Marii Magdalenie widzą jedną tylko osobę, i jak sam wyznaje, obdarza ją głębokim nabożeństwem – zyskał tę łaskę, że zostało ono umocnione również w eremie w Camaldoli. Jest aż pięć jego niewielkich dzieł poświęconych postaci Magdaleny:

1. Święta Maria Magdalena w Ewangelii. Pierwsza redakcja (SMMV I);

2. Święta Maria Magdalena w Ewangelii. Druga redakcja (SMMV II);

3. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Pierwsza redakcja łacińska (SMMlat I);

4. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Druga redakcja łacińska (SMMlat II);

5. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Redakcja w języku volgare (SMMvolg).

W SMMV II odnajdujemy typowy i wartościowy przykład rozważania nad świętym tekstem, zgodnie z nauczaniami skodyfikowanymi przez np. św. Lorenza (Wawrzyńca) Giustinianiego (1381–1456). Odwołanie się do tego autora wydaje się nam właściwe, zważywszy na jego autorytet w tej dziedzinie, a także przede wszystkim ze względu na bezpośrednią znajomość – udokumentowaną w sposób pewny – jaką utrzymywał z nim jego błogosławiony potomek (który zresztą wykazuje, że w dziedzinie duchowości ma wiele wspólnego ze świętym patriarchą).

Zresztą św. Lorenzo Giustiniani nie ogranicza się do tego, aby przedstawić scholastyczną definicję bądź naszkicować zasady i odczucia, na jakich powinna się opierać właściwa medytacja nad świętym tekstem, ale oferuje różne cenne tego przykłady…

Czerpiąc z wielkiego korpusu dzieł Giustinianiego, na stronicach niniejszego tomu chcemy przedstawić małą próbkę jego solilokwiów.

Ograniczymy się tutaj do napisanych w młodości, a zwłaszcza do tych, które zostały datowane przez samego autora. Oto ich wykaz:

– Rozmyślanie o wyrzeczeniu się swych dóbr i samego siebie, Jerozolima 1507 (Pensiero 1507);

– Wyznanie swych grzechów, pomiędzy 4 lipca a 6 sierpnia 1510 (Confessione);

– Rozmyślanie o bojaźni Bożej, koniec grudnia 1510 (Pensiero sul timore);

– Rozmyślanie o dobrodziejstwach i o miłosierdziu Boga, koniec grudnia 1510 (Pensiero sui benefici);

„Poradnik duchowy” to praktyczny przewodnik po sztuce kierownictwa duchowego. Autor udziela w niej odpowiedzi na podstawowe pytania dotyczące towarzyszenia w sprawach życia wewnętrznego.

Czerpiąc z wieloletniego doświadczenia i tekstów mistrzów duchowych objaśnia na czym polega rozwój w dziedzinie życia z Bogiem.

Jednocześnie przedstawia zagrożenia i problemy z jakimi borykają się współcześni penitenci.

Publikacja jest pomocą zarówno dla kierowników, jak i penitentów.

Jest wiele poradników na temat pracy nad charakterem, doskonalenia swoich umiejętności, wzmacniania mocnych stron, a eliminowania  słabych.

Czym różni się książka Marcello Stanzione „Rady na wady” od pozostałych tego typu książek? Odpowiedź znajdujemy w jej podtytule: „Michał Archanioł pomocą w pracy nad sobą”.

Autor, który specjalizuje się w tematyce anielskiej, tym razem podpowiada nam, jak wykorzystać wstawiennictwo potężnego Patrona w pracy nad własnym charakterem. Nie chodzi w niej, by walczyć o własną doskonałość, która dla chrześcijanina jest równoznaczna ze świętością własnymi,  niewystarczającymi zresztą, siłami, ale korzystać z pomocy Tego, który zwalczył samo źródło zła, wad i grzechów, jakim jest szatan.

Książka prezentuje postawy Św. Michała Archanioła, które są antidotum na wady główne: pychę, zazdrość, chciwość, łakomstwo, rozwiązłość, lenistwo, kłamstwo.

Ten kto zechce spróbować, może dowiedzieć się jak naśladować życzliwość, pokorę, czystość, szczodrość, łagodność, odwagę, prawdomówność w wydaniu Św. Michała po to, by zmieniać siebie, a przez to także świat wokół.

Ta opowieść o aniołach to nie jest baśń ani bajka. To rzeczowy i poważny wywiad. Dziennikarz Andrea Franchini stawia pytania, poruszając angelologiczne kwestie, które nurtują wielu ludzi.

Ks. Marcello Stanzione, bez wątpienia najbardziej znany włoski angelolog, autor kilkudziesięciu traktatów o aniołach, szczodrze dzieli się posiadaną wiedzą. Prowadzi nas przez słowa Pisma Świętego i Magisterium Kościoła katolickiego, objaśnia teologiczne i etyczne aspekty tematu, dowodzi niezaprzeczalnej roli aniołów w życiu każdego człowieka.

Zapisana w tej książce długa, wielowątkowa rozmowa nie tylko odsłania tajemnice anielskiego świata i przybliża go, ale też w pewnym sensie „unaocznia”, że jest to świat całkowicie realny, choć niewidzialny.

Zapraszamy do fascynującej podróży przez czasy wczesnochrześcijańskiego Mediolanu w towarzystwie św. Ambrożego z Mediolanu, wybitnego biskupa, mówcy i myśliciela. Jego dzieło "O dziewictwie" ukazuje nam tajemnice życia konsekrowanego, rzucając światło na wyjątkowy okres IV wieku, kiedy Kościół przechodził przez dynamiczne przemiany.

W czasach, gdy chrześcijaństwo stawało się coraz bardziej wpływową siłą społeczną, a liczba wyznawców rosła, św. Ambroży stał na czele Mediolanu, pełniąc rolę biskupa i pasterza. Jego pisma nie tylko przetrwały wieki, ale także wciąż inspirują i prowokują do refleksji.

"O dziewictwie" to jedno z tych niezwykłych dzieł, które ukazują głęboką troskę Ambrożego o duchowieństwo, dziewice konsekrowane oraz kult męczenników.

Autor, z wyjątkowym zmysłem literackim i dogłębną wiedzą teologiczną, prowadzi czytelnika przez moralno-ascetyczne rozważania na temat życia poświęconego Bogu.

Jego mowy, listy, hymny i komentarze biblijne pozostają niezwykłym dziedzictwem, a "O dziewictwie" stanowi perłę w koronie jego twórczości.

W historii chrześcijaństwa mamy kilka dzieł literackich, które pochodzą ze środowisk monastycznych, czytane są powszechnie do dzisiaj i szczególnie silnie wpłynęły na ukształtowanie się naszej duchowości, gdyż dały wyraz ludzkiej tęsknocie za Bogiem.

Jednym z takich dzieł jest Naśladowanie Chrystusa, które jak się okazuje mylnie przypisywane jest kanonikowi Tomaszowi z Kempen (1380–1471?) będącemu wyłącznie kopistą traktatu. Najwcześniejsze rękopiśmienne kopie Naśladowania pochodzą z Włoch i oczywiście nie są przez kopistów wyraźnie datowane. 

Ponieważ jednak cechy pisma i szczegóły wykonania pozwalają datować średniowieczne rękopisy z dużą dokładnością, jest pewne, że najstarsza zachowana kopia (podkreślmy: kopia już, nie pierwopis autorski), sporządzona w Vercelli i tam do dziś przechowywana, powstała między rokiem 1280 a 1330. Nie później. Otóż nawet koniec tego przedziału czasowego to jeszcze równe pół wieku przed przyjściem na świat Tomasza a Kempis, któremu na północny wschód od Alp przypisuje się do dzisiaj autorstwo tej księgi; a blisko sto lat przed jego dojrzałą działalnością pisarską.

Treścią tej książki jest afirmacja wyboru Boga, tak pełna i radykalna, że mnóstwo czytelników widzi w niej po prostu negację wszelkich ludzkich wartości. Ale co w takim razie powiedzieć o Ewangelii, w której Chrystus wyraźnie żąda tak pełnego postawienia Go na czele swoich miłości, żeby w porównaniu z Nim każda inna miłość, nawet do własnego życia, była jakby odrzuceniem?

W czasie pobytu na pustyni walki duchowe, toczone przez Ewagriusza, nie tylko nie ustały, ale wręcz przeciwnie, nasiliły się. Pisze Palladiusz:

Pewnego razu demony tak bardzo doświadczały go pokusą nieczystości, że – jak nam [później] powiedział – przyszła mu do serca myśl: „Bóg mnie opuścił”; i całą noc spędził na modlitwie stojąc w cysternie z wodą, nagi, w środku zimy, aż jego ciało stało się twarde jak kamień. Innym razem gnębił go duch bluźnierstwa i spędził czterdzieści dni bez wchodzenia pod dach celi, aż całe ciało pokryło się robactwem niczym nierozumne zwierzę.

Ewagriusz doszedł do wniosku, że w przypadku mnichów główna walka toczy się w myślach człowieka, w sferze mniej lub bardziej niezaspokojonych pragnień czy ambicji. Problem nie leży w samych grzechach, ale w pierwszym rzędzie w walce o wyeliminowanie demonicznych podszeptów, myśli (gr. logismoí), które prowadzą do niegodziwych czynów.

Pisząc o gniewie, jednej z ośmiu logismoi  dręczących rodzaj ludzki, Ewagriusz posługuje się metaforą szczególną, porównując działanie pod wpływem gniewu do wyczynów człowieka odurzonego winem. Dla znających Pismo Święte ta metafora ma szczególne konotacje: w Dziejach Apostolskich Apostołowie przemawiający pod wpływem Ducha Świętego przez niektórych byli podejrzewani o upicie się młodym winem (por. Dz 2,13–14).

W naszym przypadku jednak człowiek nie działa pod wpływem Ducha Świętego, ale ducha złego i w związku z tym jego dzieła nie są duchowe, ale szatańskie. Żadna bowiem inna wada nie czyni z człowieka [umysłu] demona tak, jak gniew.

Jan Klimak miał posiadać wyjątkowe wykształcenie i wiedzę. Pozostawił po sobie niezwykłe dzieło, Drabinę raju, które jest zarysem drogi do świętości. Napisał je na prośbę przełożonego sąsiedniego monasteru z Raithau.

W swojej pisarskiej i teologicznej koncepcji odwołuje się do wizji Jakuba, który uciekając przed Ezawem, zasnął w drodze: We śnie ujrzał drabinę opartą na ziemi, sięgającą swym wierzchołkiem nieba, oraz aniołów Bożych, którzy się wspinali i schodzili po niej na dół (Rdz 28,12).

Do tego zdarzenia nawiązuje Jezus w rozmowie z Natanaelem: Zobaczysz jeszcze więcej niż to (…). Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących nad Syna Człowieczego (J 1,50–51).

Drabina staje się dla pisarza obrazem zstępowania Boga ku człowiekowi, a przede wszystkim wędrówki człowieka ku Bogu, która przypomina wspinanie się po trzydziestu szczeblach. Stanowią one literacką metaforę, ale też oddają osobiste doświadczenie duchowe autora, który przez czterdzieści lat prowadził życie pustelnicze

„Ogień słowa” to zbiór czterdziestu opowiadań biblijnych opatrzonych niezwykłym komentarzem.

Autor za pomocą języka lekkiego i podszytego humorem naświetla znaczenie wydarzeń, które spotkały ludzi wymienionych w Starym i Nowym Testamencie. Imię każdej postaci zostało wyjaśnione na podstawie oryginalnej etymologii. Pod każdym rozważaniem umieszczono krótki cytat z książek literatury polskiej i światowej.

Ta pozycja to świetna lektura dla tych, którzy potrzebują pomocy przy codziennej medytacji, inspiracji podczas przygotowywania homilii lub po prostu szukają prezentu dla osoby wierzącej.

Książka jest refleksją o Kościele, który założył Jezus Chrystus. Lektura jest szczególnie polecana osobom, które chcą zgłębić niełatwe zagadnienie Kościoła, by je lepiej zrozumieć, wniknąć w tajemnicę bosko-ludzkiej instytucji oraz ugruntować swoją miłość do wspólnoty, którą tworzą.

Publikacja składa się z dwóch części. Każda z nich oparta jest na innym źródle, co pozwala spojrzeć na dzieło założone przez Mistrza z Nazaretu w różnym kontekście czasowym i historycznym. Są to jednak, mimo upływu czasu, tematy wciąż aktualne.

W pierwszej części, rozważając Listy do Kościołów, umieszczone w Apokalipsie św. Jana Apostoła, możemy przenieść się do I wieku naszej ery, kiedy rodziła się wspólnota Kościoła w Azji Mniejszej.

Drugą część stanowią rozważania o Kościele, które dziewiętnaście wieków później snuł święty papież Jan Paweł II, w czasie środowych audiencji generalnych w latach 1991-1995. W tej części czytelnik znajdzie kilka kluczowych tematów: Kościół jako Lud Boży; Mistyczne Ciało Chrystusa; Biskupi, prezbiterzy, diakoni; Życie konsekrowane w Kościele; Misja Kościoła w świecie współczesnym, Maryja Matka Kościoła i Matka nasza.

Kim są aniołowie? Jak ich opisać? W jakiej postaci do nas przychodzą? Jak się jawią? Czy są podobni do tych, które widzimy na półkach sklepów z dewocjonaliami, jako pulchniutkie istoty z małymi skrzydełkami? A może bliżej im do barokowych „puttów”, które uśmiechają się z wysokości gzymsów czy z innych elementów dekoracyjnych dawnych świątyń?

Powyższa książka próbuje odpowiedzieć na te i podobne pytania stawiane przez autora. Jest to publikacja, która pozwoli oczyścić wiarę z błędnego postrzegania aniołów.

Lektura niniejszej książki prowadzi do odkrycia w życiu anioła stróża i wejścia z nim w niezwykłą duchową zażyłość.

Drugą część książki stanowi zbiór modlitw do aniołów (nowenna do św. Michała, nowenna do św. Rafała, nowenna do św. Gabriela, litanie, modlitwa o zwycięstwo nad szatanem, akt poświęcenia się św. Michałowi Archaniołowi, modlitwa do mojego anioła stróża i inne).

„Krótka Droga Anielska”, to rodzaj szczególnego modlitewnika, polecanego ludziom, którzy chcą przeżywać swoją codzienną drogę w towarzystwie Aniołów.

Zawiera on wzorowane na drodze krzyżowej nabożeństwo, które można odprawiać zarówno indywidualnie, jak i we wspólnocie. Autorem „Drogi anielskiej” jest ks. Marcello Stanzione, ceniony włoski angelolog, który większość z ok. 250 opublikowanych przez siebie książek, poświęcił Aniołom.

Rozważając czternaście stacji, opartych na scenach z Pisma Świętego, możemy spotkać biblijne postacie, które swoje życiowe powołanie przeżywały w towarzystwie Aniołów. Są to nasi dobrzy znajomi: Mojżesz, Jakub, Eliasz, Tobiasz, Daniel, Maryja, Piotr i inni.

Pięknie ilustrowana malowidłami Rolanda Quaranty książeczka, wydana przez „Michalineum”, to polski przekład skróconej wersji wydanej niegdyś przez mediolańskie wydawnictwo „Gribaudi” obszernej książki „Droga anielska”.

Ksieni Cecylia daje nam genialnie prosty wykład, stanowiący zakończenie jej książki: rozdział zatytułowany Liturgia jest tylko jedna.

To jest wewnętrzna „liturgia” w Trójcy Świętej, uwielbienie składane Ojcu przez Syna, a człowiekowi dana jest łaska udziału w tym uwielbieniu. Program na całe życie modlitwy i na całe życie wynikającego z niej działania; i przyczyna konieczności tego, żeby modlitwa i działanie były zgodne.

Nie będziemy tu oczywiście streszczać całej książki.

Oprócz teologicznej podstawy są w niej zawarte świetne uwagi praktyczne, płynące nie tylko z tradycji, ale także najwyraźniej z długiego doświadczenia dróg modlitwy tak we własnej duszy, jak i we wspólnocie. Widać w tych radach troskę o unikanie wszelkiego subiektywizmu i wszelkiej przesady; słynny umiar benedyktyński wyraża się w szukaniu drogi najprostszej, ale także najbardziej zgodnej z prowadzeniem Bożym, choćby to było przez ciemną dolinę.

Eucharystia nie ma być źródłem wzruszeń, ale źródłem łaski; sakrament pokuty nie jest po to, żeby się zajmować jak najstarannniej własnym ja, ale po to, żeby otrzymać przebaczenie.

Modlitwa to życie, a życie ma mnóstwo form i przejawów, i nie można go zamykać raz na zawsze w jakimś systemie.

Rękopis zawiera ciekawe pouczenia o życiu pozagrobowym - o czyśćcu, przy czym pouczenia te są przeplatane radami z zakresu kierownictwa duchowego.

W jego autentyczność trudno wątpić, gdyż opiera się na świadectwach pewnych: oto zakonnica z klasztoru w Valogne - s. Maria od Krzyża prowadzi dialogi (w latach 1874-1890) ze zmarłą s. Marią Gabrielą, która pokutowała w czyśćcu. Po dojrzałym zbadaniu Rękopisu teologowie nie zawahali się oświadczyć, że nie zawiera on niczego przeciwnego wierze i zasadom życia duchowego.

„Niesamowite opowieści” to zbiór czterdziestu opowiadań biblijnych opatrzonych niezwykłym komentarzem.

Autor za pomocą języka lekkiego i podszytego humorem naświetla znaczenie wydarzeń, które spotkały ludzi wymienionych w Starym i Nowym Testamencie. Imię każdej postaci zostało wyjaśnione na podstawie oryginalnej etymologii. Pod każdym rozważaniem umieszczono krótki cytat z książek literatury polskiej i światowej.

Ta pozycja to świetna lektura dla tych, którzy potrzebują pomocy przy codziennej medytacji lub szukają prezentu dla osoby wierzącej.