Ta książka nie jest kolejnym pobożnym apelem do księży i zakonników, jakoby ewangelizacja była tylko „ich sprawą”. To wezwanie do wszystkich ochrzczonych, żeby jeszcze raz przyjrzeli się swojemu chrześcijańskiemu dowodowi tożsamości i tym wszystkim racjom, które pozwalają im nazywać się ludźmi wierzącymi.

Ogień i radość – dwa narzędzia, bez których nie warto wyruszać na drogi głoszenia Dobrej Nowiny. Bez płomieni wewnętrznego ognia miłości – zauważa ks. Jacques Marin – bez radości Ducha Świętego chrześcijanin nie zdoła przemówić do współczesnych sobie, ani też nie stanie się światłem świata czy solą ziemi. 

Na kartach tej książki Autor dzieli się bogatym doświadczeniem własnego życia kapłańskiego, w którym doświadczył owoców wylania darów Ducha Świętego, nawrócenia i tzw. drugiego powołania, pisze także o tajemnicy Kościoła oraz o walkach, jakie musi stoczyć chrześcijanin, który pragnie włączyć się w dzieło nowej ewangelizacji. 

Tyle już napisano o cudownym exodusie narodu wybranego i jego charyzmatycznym przewodniku Mojżeszu, o jego drodze z ludem przez pustynię do Ziemi Obiecanej. Czy warto powtarzać się i rozważać temat na nowo? Przecież już wiemy: Mojżesz to dobry przywódca, idealny sędzia i administrator prawny, cudotwórca działający w imieniu i z polecenia Boga, jeden z najczęściej przywoływanych bohaterów biblijnych. Nowy Testament wymienia jego imię osiemdziesiąt razy!

Alessandro Pronzato pisze o spotkaniach z Jezusem w Ewangelii św. Jana. Ich „bohaterami” są mężczyźni i kobiety o różnej reputacji religijnej, duchowej i moralnej: Nikodem, „nauczyciel życia duchowego”, Samarytanka z Sychar – rozwódka i na wpół poganka, bezimienna prostytutka przyłapana na gorącym uczynku, Maria z Magdali, z której Jezus wyrzucił siedem złych duchów, Tomasz, który chciał dotknąć Jego ran, i zalany łzami Piotr, który wyparł się Go trzy razy. W wypadku każdego z nich rozmowa z Jezusem zmienia radykalnie ich życie, przeobraża je.

Czy Kościół, a więc także my, którzy go tworzymy, mimo upływu dwóch tysięcy lat, zdołał zachować ewangeliczne oblicze? Czy żywa osoba Jezusa Chrystusa jest w nas rozpoznawalna? Pytania te w intencji autora mają pozostać w naszym umyśle nie tylko podczas lektury tego numeru Zeszytów, ale także towarzyszyć nam w różnych sytuacjach życiowych. Dla wielu ludzi żyjących z dala od Chrystusa i Kościoła, z którymi spotykamy się i których mijamy na co dzień, pozostaniemy bowiem jedyną Ewangelią, którą w życiu przeczytają. Musimy jako pierwsi być wewnętrznie przekonani, że „w Kościele drzemie ogromny potencjał dobra i miłości, wiary i nadziei…”.

Oddajemy do rąk Czytelników książkę zawierającą 33 wyjątkowe relacje - są one świadectwem, że można wygrać z rakiem. Obalają funkcjonujący w powszechnej świadomości mit, że ta choroba jest wyrokiem. Bohaterami zamieszczonych w niej historii są kobiety i mężczyźni w różnym wieku, pochodzący z różnorodnych środowisk.

Chory na raka musi jak najszybciej zdecydować - podda się chorobie, czy będzie starał się podtrzymać w sobie energię do życia. Poddanie się i wynikający z tego faktu wniosek, iż nie warto dalej żyć, to sygnał dla układu immunologicznego, by złożył broń.

Błogosławieństwa, jakie pomieszczono w tej książce nie są zastrzeżone dla kapłanów. Przeciwnie, są przeznaczone dla wszystkich, którzy chcą wytrwać w przeciwnościach, jakich nie szczędzi życie.

Z pewnością więc każdy odnajdzie tu błogosławieństwo lub też błogosławieństwa, które odpowiadają jego sytuacji życiowej lub jego bliskich. Bóg zaś błogosławi tym, co z pokorą i ufnością przed Nim stają. Co więcej, ci właśnie, nigdy nie odchodzą zawiedzeni…

Tekst adhortacji Amoris laetitia (radość miłości) – owoc synodu o rodzinie – choć obszerny jest napisany zrozumiałym językiem. Jak sam papież Franciszek radzi, nie należy czytać jej jednym „haustem”, tylko wybierać sobie najbardziej interesujący spośród ośmiu rozdziałów.

W Roku Miłosierdzia dokument ten powinien pobudzić rodziny chrześcijańskie do docenienia darów małżeństwa i rodziny.

Autor sesji prowadzi nas do refleksji oraz osobistego wglądu we włas­ne emocje i myśli, które przeżywamy w trudnym czasie pandemii.

Za­prasza, aby nie pozostawać ze swoim doświadczeniem w osa­mot­nie­niu, ale szczerze dzielić się nim z Bogiem, który jest większy od nasze­go serca. Przed Nim i w Nim możemy uspokoić własne serce i odzyskać prawdziwą twarz.

Zeszyty Formacji Duchowej nr 72 - Bliskość, która leczy - ks. Bogusław Szpakowski SAC

Ksiądz Bogusław Szpakowski pokazuje, jak rozpoznać tak istotny dla każdego człowieka rytm bliskości i dystansu, aby móc budować w życiu trwałe relacje w małżeństwie, pomiędzy rodzicami a dziećmi, z osobami bliskimi, z Bogiem.

Nieliczenie się z tym rytmem, próby narzucania drugiemu własnego rytmu mogą stać się źródłem cierpienia, poczucia braku bliskości.

Pandemia koronawirusa wywołała pandemię izolacji- pandemie najbardziej niebezpieczną dla ludzkiego życia. Zagrożone zostały same relacje, bez których trudno wyobrazić sobie jakąkolwiek ludzką egzystencję.

Życie bez relacji staje się bezpłodne, nierzeczywiste, staje się wirtualne. 

Każdy z nas ma swoje rytuały, które dają poczucie, że życie jest pełnowartościowe, że ma sens. Porządkują wewnętrzny bałagan i pomagają żyć uważnie i świadomie; są drogą do sensownego i zdrowego życia.