Kontemplujcie. Do osób konsekrowanych o śladach Piękna - Kongregacja ds. Życia Konsekrowanego ...

To zaproszenie do refleksji nad nauczaniem Papieża Franciszka skierowanym do osób konsekrowanych. W jego licznych wypowiedziach z nadzwyczajną siłą wybrzmiewa wielkie wezwanie do świadectwa radości, której sekretem jest zrozumienie i odczucie tej chwili, gdy Jezus spojrzał na nas z miłością. Wobec zaraźliwego świadectwa radości, pogody ducha i świadectwa miłości, czułości, pokornego miłosierdzia wielu pragnie „przyjść i zobaczyć”.

Papież wzywa: „Kościół musi być pociągający. Obudźcie świat! Bądźcie świadkami innego sposobu postepowania, działania, życia! […] A ja oczekuję od was tego świadectwa”.

Jakość naszego życia i posługiwania zależy od tego, komu w życiu pozwalamy się prowadzić. Czy jesteśmy tego świadomi czy nie, zawsze ktoś lub coś ma wpływ na nasze życie, myślenie i decyzje. Ważne jest zatem, aby znać prawdę o nas samych. Świat ma swoje myślenie i propozycje, przez które chce kierować umysłami i sercami ludzi, także wierzących. Zna też sposoby skutecznego wpływania na człowieka, aby go sobie podporządkować nawet wbrew Bogu. Żyjąc w takim świecie, trzeba pozwolić się prowadzić Bogu. 

OGIEŃ to nowy projekt muzyczny zespołu i chóru Gospel Rain.

Utwory zarejestrowane na płycie to pieśni chwały zagrane z niezwykłą pasją, mocą i wrażliwością. Stanowią kolekcję nowych, autorskich piosenek, które niosą wielką nadzieję dzięki zwycięstwu Życia nad śmiercią.

Książka "Ostatnie rekolekcje" ojca Augustyna Pelanowskiego powstała na kanwie Rekolekcji Wielkopostnych wygłoszonych w Bazylice oo. paulinów na Skałce w Krakowie od Niedzieli Palmowej do Wielkiej Środy w 2015 roku.

Miłosierdzie jest dla duszy tym, czym oliwa dla ciała: wzmacnia ją, czyni niezwyciężoną wobec zła. Dlatego właśnie Ojcowie Kościoła zachęcają, by stale je okazywać.

W tych rekolekcjach, których słuchał papież Franciszek pod koniec lutego 2015, Bruno Secondin, rekolekcjonista Domu Papieskiego zachęca czytelników do poznania jednej z najciekawszych postaci biblijnych - proroka Eliasza. Autor wprowadza nas w historię tego fascynującego człowieka, stosując metodę lectio divina.

Amoris Laetitia - RADOŚĆ MIŁOŚCI przeżywana w rodzinach jest także radością Kościoła. Jak wskazali Ojcowie synodalni, pomimo licznych oznak kryzysu małżeństwa, „pragnienie rodziny jest stale żywe, zwłaszcza wśród ludzi młodych i motywuje Kościół” .

Odpowiadające na to pragnienie „chrześcijańskie przepowiadanie dotyczące rodziny to doprawdy dobra nowina”.

Książka ta będzie pomocą dla osób powołanych, czy posługujących we wspólnotach ale też i wielką ulgą dla tych, którzy przygotowując się do kapłaństwa, lękają się czy poradzą sobie z wyzwaniami jakie niesie misja prezbitera. Zapewne też tym, którzy nie są kapłanami pozwoli z większą wyrozumiałością spojrzeć na usługujących w konfesjonałach i przy ołtarzach i otoczyć ich troskliwą modlitwą.

ELIASZ – charyzmatyczny prorok, cudotwórca, a zarazem kruchy psychicznie człowiek, walczący z pokusą wielkości, dramatycznie przeżywający swoje powołanie. Jego służba Bogu stała się wzorcowa dla wszystkich, którzy mają powołanie kapłańskie. Wbrew temu, co powszechnie sądzi się o ludzkich słabościach jako przeszkodach w realizacji celów powołania, okazuje się, że są one ułatwieniem dla objawienia się Bożej mocy. 

Kongregacja do spraw Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego w dniach od 27 do 30 listopada 2014 roku odbyła Zebranie Plenarne na temat: „Młode wino w nowych bukłakach. Życie konsekrowane 50 lat po Lumen gentium i Perfectae caritatis”, kierując swą uwagę na tę drogę, jaką przebyło życie konsekrowane w okresie posoborowym, i starając się w syntetyczny sposób odczytać wyzwania nadal otwarte.

Wysiłek związany z dochowaniem wierności i słabnięcie sił w wytrwałości to doświadczenia, które są częścią historii życia konsekrowanego od samych jego początków.

Wierność, mimo zanikania tej cnoty w naszych czasach, jest wpisana w głęboką tożsamość powołania osób konsekrowanych: stawką jest sens naszego życia wobec Boga i wobec Kościoła2. Spójność wierności pozwala na to, by prawdę o własnym istnieniu ciągle na nowo czynić swoją, czyli pozostawać (por. J 15,9) w miłości Boga.