Listy o gniewie i modlitwie - Barsanufiusz i Jan

Sentencje Ojców Pustyni ułożone według głównych tematów życia ascetycznego. Zbiór zawiera także apoftegmaty anonimowe.

Na pierwszy rzut oka pierwsi mnisi ucieleśniają duchowość, która wydaje nam się obca. Jeśli jednak przysłuchamy się dokładniej ich słowom, odkryjemy ich zadziwiającą aktualność. Mnisi czerpią bowiem z doświadczenia, nie tworzą żadnej teorii na temat istoty człowieka, lecz osobiście doświadczają tego, co to znaczy być istotą ludzką, jak wygląda droga do Boga, która droga prowadzi do celu, a która wiedzie na manowce. Dlatego też na pustynie Egiptu napływały z Włoch i Grecji tłumy ludzi poszukujących rady, pragnących odwiedzić starców (których wkrótce zaczęto nazywać mnichami), aby otrzymać od nich wskazówki co do swego życia.

Uznaj swój gniew! Najgroźniejszym staje się tłumiony gniew, który może zawładnąć nami całkowicie, przesłonić naszą prawdziwą tożsamość, zamknąć w pułapce własnych emocji.

Aby wyrwać się z morderczego uścisku tłumionego gniewu, trzeba się nauczyć go wyrażać – uczciwie i bezpośrednio. Ta książka uczy nas, jak we właściwy sposób wyrażać gniew, a także jak i kiedy udzielić przebaczenia.

Św. Teofan Rekluz (1815-1894), wybitny teolog i asceta rosyjski, biskup a następnie pustelnik, jeden z najbardziej znanych rosyjskich starców XIX w. W "Drodze do zbawienia" Autor krok po kroku wprowadza czytelnika w życie łaski od pierwszych poruszeń aż do błogosławionej beznamiętności i miłości, tłumacząc przez cały czas wszystkie zjawiska zachodzące w duszy, ich przyczyny i skutki. Święty Teofan umie łączyć najlepsze dziedzictwo Wschodu i Zachodu. Książka posiada swoją nieprzemijającą wartość.

Postać duchowego ojca zarysowała się w pełni w pierwotnym środowisku monastycznym, w którym ważne miejsce zajmowali m.in. żyjący w V–VI w. święci mnisi: Barsanufiusz i Jan z Gazy.

Swoją działalnością wpisali się oni w życie monastyczne na terenie Palestyny, które od IV w. przeżywało tam rozkwit. Ich zadanie jako przewodników miało się opierać na głębokiej relacji z Bogiem i prowadzić podopiecznych do większej dyspozycyjności i otwartości na działanie Ducha Świętego.

Przez kilkanaście lat Barsanufiusz i Jan towarzyszyli duchowo swoim podopiecznym,pisząc do nich listy. Zapewne kierowali się przy tym pragnieniem życia w większym wyciszeniu, które nie będzie zakłócane rozmowami z innymi ludźmi. Choć wielu autorów nie zachęca do podejmowania kierownictwa duchowego w formie korespondencji, to są i tacy, którzy twierdzą, że towarzyszący za pomocą tekstów mogą swoje rady bardziej przemyśleć i przemodlić.