Scenariusze homilii na Msze święte z udziałem dzieci - Włodzimierz Mocydlarz SJ

"Drogi świętości" (dwa tomy) zawierają 28 kompletnych scenariuszy lekcji religii, misteriów, montaży słowno-muzycznych i przedstawień przygotowanych dla różnych poziomów edukacji – od szkoły podstawowej po liceum. Scenariusze ułożone są w kolejności wskazanej przez kalendarz. 

Podobno homilię dla dzieci układa się tak, jak homilię dla dorosłych, tylko dwa razy dłużej. Musi być ponadto dwa razy ciekawsza i dwa razy krótsza. Przy jej wygłaszaniu, szczególnie gdy jest to homilia dialogowana, rozmowy przybierają czasem nieprzewidziany obrót. Dlatego też przydaje się dwukrotnie bardziej gorliwa modlitwa o pomoc Ducha Świętego. To jest najkrótsza recepta na spotkanie z dziećmi przy ołtarzu.

UCZYMY SIĘ WIARY - Kazania dla dzieci na niedziele i święta rok C.

Kolejna część bardzo dobrze przyjętych kazań do dzieci z wykorzystaniem opowiadań i rekwizytów.

Pan Bóg dzieciaków homilie dla dzieci na rok C na niedziele i święta to kolejna doskonała pomoc homiletyczna autorem której jest ks. Janusz Stańczuk.

Celem tej książki, w której zajmuję się tekstem Ewangelii odczytywanej w roku liturgicznym B – jest dostarczenie "świątecznego chleba", tak aby nasze niedziele były bardziej chrześcijańskie. "Świętowanie" oznacza bowiem nie tylko powstrzymanie się od pracy, ale przede wszystkim nawiązanie rozmowy z Bogiem.

Słowo stanowi jeden z uprzywilejowanych środków służących wejściu w tę komunię. Jesteśmy w komunii ze Słowem i w Słowie. W ten sposób zostajemy nie tyle „pouczeni”, co "nasyceni". Nie chodzi o to, aby "więcej wiedzieć", lecz o to, aby "zostać przemienionym". Słowo, które słyszymy uszami, jest tylko dźwiękiem. Słowo, które dotyka naszych ust i przemienia nas od wewnątrz, jednocząc się z naszym ciałem, jest pożywieniem, "chlebem życia". Celem tych komentarzy – skromnym i zarazem ambitnym – jest wzbudzenie pragnienia, aby poczuć smak tego chleba.

A. Pronzato

Kazania espresso trafiają – bardziej lub mniej. Ale nie są obojętne. Nie pozostawiają nas ze słowami, które niczego nie mówią. Zmuszają do myślenia. Czasem do działania. Mogą być jak gorąca kawa albo jak wyspa – czasem w samym środku wielkiego miasta. Przystankiem, by zaczerpnąć oddech, uciec od zgiełku, posłuchać czegoś, co nie jest bełkotem. I móc pomyśleć. Krótko i intensywnie, nabierając sił.