Autorzy konferencji

Pragnienie jednego z Dwunastu "Panie pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy" jest bliskie nam - współczesnym uczniom Chrystusa. Odpowiedź Zbawiciela potrzebuje przejścia pewnej drogi z Jego Słowem. Ks. Pronzato zaprasza nas do odkrywania Ojca, którego Jezus nam pokazał.

Sesję prowadzi ks. Alessandro Pronzato

Bywa, że tak mocno identyfikujemy się z ideałami, iż wypieramy nasze słabości i ograniczenia, ponieważ nie odpowiadają obranym ideałom. Taka postawa prowadzi do frustracji i wewnętrznego rozbicia; przestajemy wtedy rozróżniać między ideałami a rzeczywistością. Nie akceptując własnej niemocy przerzucamy ją na innych, albo odrzucamy siebie. O. Anselm Grün wskazuje na drogę takiego przeżywania napięcia między duchowością „odgórną” i „oddolną”, która prowadzi do całościowego rozwoju człowieka w jego sferze ludzkiej i duchowej.

Wokół Apokalipsy narosły różne nieporozumienia: traktuje się ją jako porażający horror lub niezrozumiałą księgę, od której lepiej trzymać się z daleka. Nic bardziej błęd­nego! Pomimo skomplikowanej symboliki ta księga, ukazująca Boże spojrzenie na ludzkie dzieje, niesie nam jasne przesłanie nadziei i ufności, które warto odczytać. Apo­kalipsa to Słowo Boże, zawsze aktualne i potrzebne, może szczególnie w na­szych za­­gma­­twanych czasach.

Trylogia płyt CREDO to spotkania z Żywymi Postaciami obecnymi w wyznaniu wiary. To porywająca historia wcielenia Boga, Jego niezwykłej Matki, świętych, Kościoła  oraz działającego poza wszelkimi schematami Ducha Świętego.

Ks. Michał Olszewski SCJ przybliża ten świat w sposób prosty, dynamiczny i niezwykle obrazowy, pozwalając zrozumieć głębię słów, które czasami powtarzamy bezrefleksyjnie. Liczne przykłady i historie, także te z posługi ks. Michała jako egzorcysty, żywo oddają siłę i moc Credo.

Komplet płyt MP3 zawiera nagrania siedmiu sesji weekendowych wygłoszonych przez ks. Krzysztofa Grzywocza w CFD w Krakowie, w ramach Szkoły Kierownictwa Duchowego, w latach 2000-2014.
 
Ks. Krzysztof głosząc konferencje, spotykał się z bliska z słuchającymi. Tak jakby rozmawiał z każdym z osobna – nawet gdy w auli było dwieście osób. Jakby siedział z uczestnikami sesji przy jednym stole, wsłuchiwał się w ich historie, starał się ich rozumieć, współodczuwał, współ­przeżywał.