Klasyka duchowości

Święty Josemaría zrozumiał, iż posłannictwo ludzi ochrzczonych polega na wynoszeniu Krzyża Chrystusowego ponad wszelką rzeczywistość ludzką i odczuł w swoim wnętrzu żarliwe wezwanie do ewangelizacji wszystkich środowisk.

Bez wahania przyjął zaproszenie, które Jezus skierował do apostoła Piotra: Duc in altum! Przekazał je całej swojej duchowej rodzinie, ażeby wnosiła do Kościoła bezcenny wkład komunii i służby apostolskiej.

Wynoszenie świata ku Bogu i przemienianie go od wewnątrz – oto ideał ukazywany przez św. Josemaríę. On przypomina wam o potrzebie przezwyciężenia lęku przed kulturą materialistyczną zagrażającą tożsamości uczniów Chrystusa.

Lubił on podkreślać, że wiara chrześcijańska sprzeciwia się konformizmowi i wewnętrznej bierności.

Idąc jego śladami, szerzcie w społeczeństwie, niezależnie od rasy, klasy, kultury lub wieku świadomość, iż wszyscy jesteśmy powołani do świętości.

Kolejne, dwudzieste już wydanie Drogi Św. Josemaría Escrivá . Pierwsze wydanie ukazało się w Londynie w 1966 r., a dopiero 4. wydanie zostało wydane w Polsce w roku 1982.

Droga, owoc pracy kapłańskiej, którą św. Josemaría Escrivá rozpoczął w 1925 roku, pojawia się po raz pierwszy w 1934 r. (w Cuenca, Hiszpania) pod tytułem Consideraciones Espirituales. W następnym wydaniu -zrealizowanym w Walencji w 1939-, książka, w sposób widoczny rozszerzona, otrzymuje już swój ostateczny tytuł: Camino.

Droga ma styl bezpośredniego, serdecznego dialogu, w którym czytelnik jest stawiany wobec wymagań Bożych w atmosferze zaufania i przyjaźni. Kiedy została opublikowana we Włoszech, L'Osservatore Romano komentował: „Prałat Escrivá de Balaguer napisał coś więcej niż arcydzieło: pisał prosto z serca i prosto do serca trafiały krótkie teksty, z których składa się Droga”.

Powodem napisania o Jedności Kościoła katolickiego było odszczepieństwo, które w Kościele wywołał Nowacjan. Św. Cyprian postanowił położyć koniec zabiegom zwolenników tej sekty, utwierdzając wiernych w wierze i w przywiązaniu do prawego Kościoła.

Książka ta to duchowe dziełko jednego  najstarszych Ojców Kościoła, św. Cypriana z Kartaginy, który żył i pisał w III wieku wśród ognia prześladowań a swą naukę opieczętował męczeństwem.

Jego pisma oświecały umysły, lecz jeszcze bardziej zagrzewały serca i podnosiły je od rzeczy znikomych do Boga.

Jego dzieła są dziś bardzo cenne, bo i dziś miliony chrześcijan potrzebują pociechy oraz by słowem natchnionym wzmacniano ich wśród coraz cięższej walki z kłamstwem, obłudą i nędzą; aby serca podnoszono od łudzących przyjemności i rozkoszy tego świata do rzeczy niebieskich. 

„Co nam dziś mówi św. Franciszek? Droga Franciszka ku Chrystusowi wychodzi od spojrzenia na Krzyż. A druga rzecz, o której świadczy Franciszek jest taka: kto idzie za Chrystusem, otrzymuje prawdziwy pokój, ten pokój, który tylko On, a nie świat mogą nam dać”.
Ojciec Święty Franciszek w Asyżu, 4 października 2013 r.

Jeśli więc mamy się uczyć tej postawy Franciszkowego zaangażowania i oddania Panu Jezusowi, to trudno o lekturę bardziej podstawową, bardziej przybliżającą postać Świętego i pierwszych Jego towarzyszy, niż napisana w średniowieczu przez anonimowego autora historia Biedaczyny z Asyżu, nosząca tytuł: „Kwiatki św. Franciszka”. Oto ona.