Komentarze do Pisma św.

Autor pokazuje różne ujęcie misji Jezusa i wartość ewangelicznego objawienia w perspektywie tradycji synoptycznej i przez pryzmat tekstów Janowych. Z uwagą analizując teksty biblijne, podkreśla wielkie znaczenia działania. Pronzato proponuje, aby z uwagą czytać kolejne fragmenty Pisma Świętego, nie sugerować się ich dotychczasowymi interpretacjami, ale spojrzeć na nie przez pryzmat naszych doświadczeń i znaleźć wskazówki, które pozwolą nam żyć w zgodzie ze Słowem Bożym.

Zbiór psalmów stał się uprzywilejowanym tekstem mesjańskiej i liturgicznej modlitwy chrześcijaństwa. XVIII-wieczny komentator, Antoine Calmet, porównał Psałterz do barwnego gobelinu o wyraźnie zarysowanych i wyznaczonych obszarach, które nazwano później „gatunkami literackimi”. W postaci hymnów, które o nic nie prosząc, wysławiają jedynie Boga „z powodu Jego wielkiej chwały”, psalmy przeplatają się często z okrzykiem skargi, bólu, rozdarcia wewnętrznego.

Aby poznać ten mikrokosmos konieczna jest poważna praca badawcza, gdyż psalmy są nie tylko utworami mistycznymi i teologicznymi, ale często również pieśniami o wysokiej wartości poetyckiej, pełnymi błyskotliwych symboli, żywych i złożonych wyrażeń literackich. Po stuleciach badań egzegetycznych, które wytwarzały wyrafinowane narzędzia analityczne, z coraz większym powodzeniem odkrywamy skarby ukryte w tych pieśniach.

W dziele tym Gianfranco Ravasi chce dokonać bilansu tych badań, ukazać całe światło, jakie zostało rzucone na utwory Psałterza.

Zbiór psalmów stał się uprzywilejowanym tekstem mesjańskiej i liturgicznej modlitwy chrześcijaństwa. XVIII-wieczny komentator, Antoine Calmet, porównał Psałterz do barwnego gobelinu o wyraźnie zarysowanych i wyznaczonych obszarach, które nazwano później „gatunkami literackimi”. W postaci hymnów, które o nic nie prosząc, wysławiają jedynie Boga „z powodu Jego wielkiej chwały”, psalmy przeplatają się często z okrzykiem skargi, bólu, rozdarcia wewnętrznego.

Aby poznać ten mikrokosmos konieczna jest poważna praca badawcza, gdyż psalmy są nie tylko utworami mistycznymi i teologicznymi, ale często również pieśniami o wysokiej wartości poetyckiej, pełnymi błyskotliwych symboli, żywych i złożonych wyrażeń literackich. Po stuleciach badań egzegetycznych, które wytwarzały wyrafinowane narzędzia analityczne, z coraz większym powodzeniem odkrywamy skarby ukryte w tych pieśniach.

W dziele tym Gianfranco Ravasi chce dokonać bilansu tych badań, ukazać całe światło, jakie zostało rzucone na utwory Psałterza.

Zbiór psalmów stał się uprzywilejowanym tekstem mesjańskiej i liturgicznej modlitwy chrześcijaństwa. XVIII-wieczny komentator, Antoine Calmet, porównał Psałterz do barwnego gobelinu o wyraźnie zarysowanych i wyznaczonych obszarach, które nazwano później „gatunkami literackimi”. W postaci hymnów, które o nic nie prosząc, wysławiają jedynie Boga „z powodu Jego wielkiej chwały”, psalmy przeplatają się często z okrzykiem skargi, bólu, rozdarcia wewnętrznego.

Aby poznać ten mikrokosmos konieczna jest poważna praca badawcza, gdyż psalmy są nie tylko utworami mistycznymi i teologicznymi, ale często również pieśniami o wysokiej wartości poetyckiej, pełnymi błyskotliwych symboli, żywych i złożonych wyrażeń literackich. Po stuleciach badań egzegetycznych, które wytwarzały wyrafinowane narzędzia analityczne, z coraz większym powodzeniem odkrywamy skarby ukryte w tych pieśniach.

W dziele tym Gianfranco Ravasi chce dokonać bilansu tych badań, ukazać całe światło, jakie zostało rzucone na utwory Psałterza.

Podejmijmy lectio divina świętych stronic mówiących o Marii Magdalenie i czytajmy je zgodnie z Bożym natchnieniem.

- Kim właściwie była Maria Magdalena?
- Równa apostołom, błogosławiona grzesznica, małżonka Jezusa, bogini?

Powyższe określenia brzmią spektakularnie, mimo że są jedynie wytworem fantazji. My nie chcemy się niczego domyślać na temat Marii Magdaleny. Poszukamy prawdy o kobiecie z Magdali na stronicach Biblii. W zgłębianiu wersetów Ewangelii najbardziej będzie nas interesowało poznawanie jej relacji z Jezusem. W jaki sposób się z Nim spotykała, jak te spotkania wpłynęły na jej życie, kim był dla niej Ten, dla którego wszystko porzuciła i któremu pozostała wierna aż po grób.

Największa przeszkoda w spotkaniu z Jezusem to nasza rzekoma zażyłość z Nim. Niewłaściwe "obycie się" z Jezusem i z Jego słowami prowadzi do przyzwyczajenia. Przyzwyczajenie natomiast zabija pragnienia, które z kolei niszczą więź, uniemożliwiając zdolność zadziwienia się i kontemplacji.