Książki - KSIĘGARNIA

Publikowanie we współczesnej nam epoce, choćby w przystępnej postaci, wyboru pism eremity tak przejrzystego i doskonałego, jakim był bł. Paweł (1476–1528), to świadome wyzwanie rzucone światu z ufnością i w nadziei, która nie zawodzi; w „szaleństwie” człowieka, który wie, że głupstwo u Boga jest mądrzejsze od zwodniczej mądrości ludzi.

Ten, kto wśród współczesnego zamętu szuka drogi, żeby wrócić do swojej izdebki, bez czego nie można spotkać żywej Prawdy, podejmie to wyzwanie. Erem może stanowić konkretną metaforę dla tak wielu spośród nas, którzy na pustkowiu teraźniejszości chcieliby zyskać pomoc, żeby żyć w „wewnętrznym klasztorze” przesyconym pragnieniem Boga.

Dla innych, bez wątpienia mniej licznych, ale „powołanych” w szczególny sposób, teksty zawarte w tej książce mogą służyć jako przewodnik do tego, by w dosłowny sposób znaleźć drogę do eremu: „O beata solitudo, o sola beatitudo!”.

Niemal przez całą starożytność chrześcijańską i przez średniowiecze wierzono, że Maria z Magdali (zob. Mt 27,56.61; Mk 15,40.47; 16,1.9; Łk 8,2; J 19,25; 20,1.11–18), Maria z Betanii, która podejmowała Pana, przysłuchiwała się Mu (zob. Łk 10,38–42) i namaściła Jego stopy olejkiem nardowym (zob. J 11,2; 12,3–7), kobieta, która – również w Betanii – namaściła głowę Pana (zob. Mt 26,6–13; Mk 14,3–9), i grzesznica, która obmyła Jego stopy łzami, aby następnie otrzeć je własnymi włosami (zob. Łk 7,36–50) – to jedna i ta sama osoba.

Chociaż nie brakuje ojców dostrzegających tu więcej kobiet, bł. Paweł Giustiniani bez wątpienia staje po stronie tych, którzy w św. Marii Magdalenie widzą jedną tylko osobę, i jak sam wyznaje, obdarza ją głębokim nabożeństwem – zyskał tę łaskę, że zostało ono umocnione również w eremie w Camaldoli. Jest aż pięć jego niewielkich dzieł poświęconych postaci Magdaleny:

1. Święta Maria Magdalena w Ewangelii. Pierwsza redakcja (SMMV I);

2. Święta Maria Magdalena w Ewangelii. Druga redakcja (SMMV II);

3. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Pierwsza redakcja łacińska (SMMlat I);

4. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Druga redakcja łacińska (SMMlat II);

5. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Redakcja w języku volgare (SMMvolg).

W SMMV II odnajdujemy typowy i wartościowy przykład rozważania nad świętym tekstem, zgodnie z nauczaniami skodyfikowanymi przez np. św. Lorenza (Wawrzyńca) Giustinianiego (1381–1456). Odwołanie się do tego autora wydaje się nam właściwe, zważywszy na jego autorytet w tej dziedzinie, a także przede wszystkim ze względu na bezpośrednią znajomość – udokumentowaną w sposób pewny – jaką utrzymywał z nim jego błogosławiony potomek (który zresztą wykazuje, że w dziedzinie duchowości ma wiele wspólnego ze świętym patriarchą).

Zresztą św. Lorenzo Giustiniani nie ogranicza się do tego, aby przedstawić scholastyczną definicję bądź naszkicować zasady i odczucia, na jakich powinna się opierać właściwa medytacja nad świętym tekstem, ale oferuje różne cenne tego przykłady…

Czerpiąc z wielkiego korpusu dzieł Giustinianiego, na stronicach niniejszego tomu chcemy przedstawić małą próbkę jego solilokwiów.

Ograniczymy się tutaj do napisanych w młodości, a zwłaszcza do tych, które zostały datowane przez samego autora. Oto ich wykaz:

– Rozmyślanie o wyrzeczeniu się swych dóbr i samego siebie, Jerozolima 1507 (Pensiero 1507);

– Wyznanie swych grzechów, pomiędzy 4 lipca a 6 sierpnia 1510 (Confessione);

– Rozmyślanie o bojaźni Bożej, koniec grudnia 1510 (Pensiero sul timore);

– Rozmyślanie o dobrodziejstwach i o miłosierdziu Boga, koniec grudnia 1510 (Pensiero sui benefici);

Zbiór 18 inspiracji do kazań na pogrzebach. Podręczny przewodnik dla kapłanów i każdego, kto przeżywa żałobę. 

Czy po śmierci jest życie? Jak wierzyć, kiedy odchodzi ktoś bliski?

Co powiedzieć rodzinie pogrążonej w żałobie?

Homilie pogrzebowe pomogą przejść przez biblijne historie osób, które dotknęło doświadczenie straty i na nowo odczytać sens życia oczami wiary.

Jest coś, co nie umiera – to nadzieja, która może prowadzić przez życie. Treść stawia ważne pytania oraz daje pocieszenie i siłę na dalszą drogę życia. Słowa kluczowe pomogą ułożyć myśli, a forma notatnika wyrazić własny sens. 

Jak być błogosławionym w małżeństwie? Jak budować wzajemną relację i miłość? Co daje trwałe owoce?

Homilie ślubne przyjdą z pomocą tym, którzy rozpoczynają wspólną małżeńską   podróż,   a   także   kapłanom,   którzy   będą   głosić   słowo   Boże   podczas   ślubu.

Fragmenty Ewangelii odczytywane podczas uroczystości są opatrzone komentarzem i dają wskazówki,   jak   wieść   dobre   życie,   w   które   wprowadza   sakrament   małżeństwa.   

Słowa kluczowe podpowiadają, o czym powiedzieć młodej parze i są przewodnikiem po treści. Stanowią inspiracje do własnej wersji.

Zdecydowanie warto mieć je pod ręką i przed oczami.

Dla dojrzałych małżeństw jest także skierowane słowo na rocznicę ślubu. 

Zapraszamy do fascynującej podróży przez czasy wczesnochrześcijańskiego Mediolanu w towarzystwie św. Ambrożego z Mediolanu, wybitnego biskupa, mówcy i myśliciela. Jego dzieło "O dziewictwie" ukazuje nam tajemnice życia konsekrowanego, rzucając światło na wyjątkowy okres IV wieku, kiedy Kościół przechodził przez dynamiczne przemiany.

W czasach, gdy chrześcijaństwo stawało się coraz bardziej wpływową siłą społeczną, a liczba wyznawców rosła, św. Ambroży stał na czele Mediolanu, pełniąc rolę biskupa i pasterza. Jego pisma nie tylko przetrwały wieki, ale także wciąż inspirują i prowokują do refleksji.

"O dziewictwie" to jedno z tych niezwykłych dzieł, które ukazują głęboką troskę Ambrożego o duchowieństwo, dziewice konsekrowane oraz kult męczenników.

Autor, z wyjątkowym zmysłem literackim i dogłębną wiedzą teologiczną, prowadzi czytelnika przez moralno-ascetyczne rozważania na temat życia poświęconego Bogu.

Jego mowy, listy, hymny i komentarze biblijne pozostają niezwykłym dziedzictwem, a "O dziewictwie" stanowi perłę w koronie jego twórczości.

W historii chrześcijaństwa mamy kilka dzieł literackich, które pochodzą ze środowisk monastycznych, czytane są powszechnie do dzisiaj i szczególnie silnie wpłynęły na ukształtowanie się naszej duchowości, gdyż dały wyraz ludzkiej tęsknocie za Bogiem.

Jednym z takich dzieł jest Naśladowanie Chrystusa, które jak się okazuje mylnie przypisywane jest kanonikowi Tomaszowi z Kempen (1380–1471?) będącemu wyłącznie kopistą traktatu. Najwcześniejsze rękopiśmienne kopie Naśladowania pochodzą z Włoch i oczywiście nie są przez kopistów wyraźnie datowane. 

Ponieważ jednak cechy pisma i szczegóły wykonania pozwalają datować średniowieczne rękopisy z dużą dokładnością, jest pewne, że najstarsza zachowana kopia (podkreślmy: kopia już, nie pierwopis autorski), sporządzona w Vercelli i tam do dziś przechowywana, powstała między rokiem 1280 a 1330. Nie później. Otóż nawet koniec tego przedziału czasowego to jeszcze równe pół wieku przed przyjściem na świat Tomasza a Kempis, któremu na północny wschód od Alp przypisuje się do dzisiaj autorstwo tej księgi; a blisko sto lat przed jego dojrzałą działalnością pisarską.

Treścią tej książki jest afirmacja wyboru Boga, tak pełna i radykalna, że mnóstwo czytelników widzi w niej po prostu negację wszelkich ludzkich wartości. Ale co w takim razie powiedzieć o Ewangelii, w której Chrystus wyraźnie żąda tak pełnego postawienia Go na czele swoich miłości, żeby w porównaniu z Nim każda inna miłość, nawet do własnego życia, była jakby odrzuceniem?

W czasie pobytu na pustyni walki duchowe, toczone przez Ewagriusza, nie tylko nie ustały, ale wręcz przeciwnie, nasiliły się. Pisze Palladiusz:

Pewnego razu demony tak bardzo doświadczały go pokusą nieczystości, że – jak nam [później] powiedział – przyszła mu do serca myśl: „Bóg mnie opuścił”; i całą noc spędził na modlitwie stojąc w cysternie z wodą, nagi, w środku zimy, aż jego ciało stało się twarde jak kamień. Innym razem gnębił go duch bluźnierstwa i spędził czterdzieści dni bez wchodzenia pod dach celi, aż całe ciało pokryło się robactwem niczym nierozumne zwierzę.

Ewagriusz doszedł do wniosku, że w przypadku mnichów główna walka toczy się w myślach człowieka, w sferze mniej lub bardziej niezaspokojonych pragnień czy ambicji. Problem nie leży w samych grzechach, ale w pierwszym rzędzie w walce o wyeliminowanie demonicznych podszeptów, myśli (gr. logismoí), które prowadzą do niegodziwych czynów.

Pisząc o gniewie, jednej z ośmiu logismoi  dręczących rodzaj ludzki, Ewagriusz posługuje się metaforą szczególną, porównując działanie pod wpływem gniewu do wyczynów człowieka odurzonego winem. Dla znających Pismo Święte ta metafora ma szczególne konotacje: w Dziejach Apostolskich Apostołowie przemawiający pod wpływem Ducha Świętego przez niektórych byli podejrzewani o upicie się młodym winem (por. Dz 2,13–14).

W naszym przypadku jednak człowiek nie działa pod wpływem Ducha Świętego, ale ducha złego i w związku z tym jego dzieła nie są duchowe, ale szatańskie. Żadna bowiem inna wada nie czyni z człowieka [umysłu] demona tak, jak gniew.

„Szczęśliwe małżeństwa rozpoczynają się, kiedy bierzemy ślub z tymi, których kochamy, a kwitną, gdy kochamy tych, których poślubiamy”.

Wydaje się, że w tym zdaniu Toma Mullena kryje się recepta na małżeństwo idealne, które jest najbardziej optymalnym związkiem dwojga ludzi, skutecznie zaspokaja bardzo wiele ich potrzeb, uczy otwarcia się na drugiego człowieka, na wzajemną pomoc i dar z siebie, które jest wielkim darem Boga dla nas.

Jak tego nie zmarnować?

Jak czerpać z tego pełnymi garściami?

Jak kwitnąć w małżeństwie?        

Podróż mężczyzny to wędrówka różnymi szlakami przez życie. Książka, którą trzymasz w rękach, niech będzie dla Ciebie przewodnikiem. Dzięki niej poznasz główne ścieżki wędrówki oraz otrzymasz wskazówki w planowaniu własnej podróży.

Cenny materiał do osobistych przemyśleń, a zarazem swoistego rachunku sumienia dla każdego mężczyzny, męża i ojca.

Może być pożyteczną lekturą dla wychowawców młodzieży, zwłaszcza dla katechetów

Toczymy (...) duchową walkę. Mężczyzna lubi mieć odpowiednią broń przy sobie, aby w tej walce móc uczestniczyć i w niej zwyciężać. Taką bronią jest duchowa proca, którą jest różaniec. Ma on pięć dziesiątków, tak jak Dawid miał pięć kamyków ze strumienia. Przed każdym z nas, mężczyzn, stoją problemy do rozwiązania. Często tak wielkie jak Goliat.

Nie wiesz, jak sobie z nimi poradzić?

Wtedy naśladujesz Dawida. Bierzesz duchową procę

Te rozważania różańcowe dla mężczyzn są owocem modlitwy, duchowych zmagań i procesów zachodzących w męskich sercach i umysłach. To dalszy ciąg historii zbawienia widzianej męskimi oczami.

Rozważania te służą przyjęciu sercem słowa Bożego przez kapłanów, którzy są powołani, aby Je głosić.

W pierwszej części każdej ewangelicznej medytacji prowadzona jest krótka egzegeza danego tekstu, a w drugiej rozważane słowo przenika do kapłańskiego życia i określa styl duszpasterskiej pracy.

Bóg kieruje do mnie swoje słowo, abym zanurzył się w jego „cudownej głębi”, a w ten sposób, abym spotkał się z Nim w głębi mojego serca i abym na nowo poszedł za Nim.

Mieczysław Guzewicz radzi, jak nie zmarnować czasu, który dany nam jest na towarzyszenie naszym dzieciom.

Uczy, jak wychować szczęśliwych, mądrych, pięknych Bożym pięknem ludzi. Najlepiej zacząć od teraz!

Kazania na niedziele i uroczystości roku B zebrane w zbiorze „Prosto z serca” to przemyślenia ks. Radosława Rychlika nad kondycją współczesnego człowieka i jego próba odkrywania woli Boga w dzisiejszym świecie.

Napisane prostym, obrazowym językiem kazania, z licznymi przykładami z życia codziennego, trafiają wprost do naszych serc, pobudzając je do refleksji i nawrócenia.

Rozważania Ewangelii na każdy dzień 2024 roku wydane przez wydawnictwo Misjonarzy Krwi Chrystusa z Częstochowy.

Tylko systematycznie żywiąc się Słowami Pisma Świętego będziemy w stanie zbliżyć się do poznania Stwórcy. Będziemy takim stworzeniem, o którym mówi św. Franciszek.

By ułatwić tę podróż po Słowie Bożym, Misjonarze Krwi Chrystusa już po raz siedemnasty dzielą się własnymi doświadczeniami, przemyśleniami i refleksjami dotyczącymi Ewangelii, starając się wskazać to, co – ich zdaniem – najistotniejsze w nauce Jezusa. Niech te rozważania staną się narzędziem do owocnego karmienia się najpożywniejszym nektarem.

                                                                                                                                    
Ta książka pomoże Tobie i Twoim bliskim żyć Ewangelią dzień po dniu.

Jan Klimak miał posiadać wyjątkowe wykształcenie i wiedzę. Pozostawił po sobie niezwykłe dzieło, Drabinę raju, które jest zarysem drogi do świętości. Napisał je na prośbę przełożonego sąsiedniego monasteru z Raithau.

W swojej pisarskiej i teologicznej koncepcji odwołuje się do wizji Jakuba, który uciekając przed Ezawem, zasnął w drodze: We śnie ujrzał drabinę opartą na ziemi, sięgającą swym wierzchołkiem nieba, oraz aniołów Bożych, którzy się wspinali i schodzili po niej na dół (Rdz 28,12).

Do tego zdarzenia nawiązuje Jezus w rozmowie z Natanaelem: Zobaczysz jeszcze więcej niż to (…). Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących nad Syna Człowieczego (J 1,50–51).

Drabina staje się dla pisarza obrazem zstępowania Boga ku człowiekowi, a przede wszystkim wędrówki człowieka ku Bogu, która przypomina wspinanie się po trzydziestu szczeblach. Stanowią one literacką metaforę, ale też oddają osobiste doświadczenie duchowe autora, który przez czterdzieści lat prowadził życie pustelnicze

Miłość jest jak jazz, a budowanie związku jest jak jam session, gdzie przy różnicy charakteru i temperamentu kochających się osób trzeba zgrać się w improwizowanym utworze, jakim jest życie.

Motyw przewodni jest znany – miłość. Można go jednak zagrać na miliony sposobów. Piękno kojącej duszę muzyki pochodzi ze zgrania, z harmonii, którą współtworzą tak różne – wydawałoby się – instrumenty, jakimi są gitara, kontrabas, perkusja, pianino czy saksofon, nie zaś z samej doskonałości któregokolwiek z muzyków na nich grających.

Niniejsza książka, która jest drugim tomem serii „Żar ognia”, jest przeredagowanym zapisem cyklu konferencji dla par, narzeczonych i małżeństw głoszonych w krakowskiej Kolegiacie św. Anny w roku akademickim 2021/2022 przez ks. Jacka Bernacika i ks. Krzysztofa Porosło.

W Zgraniu stawiają pytania o nasze temperamenty, które musimy przyjąć, i nasze charaktery, nad którymi możemy i powinniśmy pracować, aby budować piękne i dojrzałe związki.

S. Gertruda Bociąg, misjonarka Krwi Chrystusa, to niestrudzona orędowniczka nabożeństwa do Krwi Chrystusa. Jest ono dla niej zarówno wielkim darem, jak i zadaniem.

Nabożeństwo to ma bowiem wielką moc przemieniania ludzkich serc i naprawiania nadużyć popełnianych w dzisiejszych światach. Sięgnijmy do tego modlitewnika.

Znajdziemy w nim cały wachlarz modlitw do Krwi Chrystusa, w tym m.in.: Różaniec do Krwi Chrystusa, Litanię do Najdroższej Krwi Pana Jezusa czy Koronkę za konających i dusze czyśćcowe.

A także teksty mówiące o Krwi Chrystusa w pismach ojców Kościoła, świętych i papieży oraz – dla dociekliwych – m.in. odpowiedź na pytanie, dlaczego jako ludzie wierzący powinniśmy się do Krwi Chrystusa uciekać.

Ksieni Cecylia daje nam genialnie prosty wykład, stanowiący zakończenie jej książki: rozdział zatytułowany Liturgia jest tylko jedna.

To jest wewnętrzna „liturgia” w Trójcy Świętej, uwielbienie składane Ojcu przez Syna, a człowiekowi dana jest łaska udziału w tym uwielbieniu. Program na całe życie modlitwy i na całe życie wynikającego z niej działania; i przyczyna konieczności tego, żeby modlitwa i działanie były zgodne.

Nie będziemy tu oczywiście streszczać całej książki.

Oprócz teologicznej podstawy są w niej zawarte świetne uwagi praktyczne, płynące nie tylko z tradycji, ale także najwyraźniej z długiego doświadczenia dróg modlitwy tak we własnej duszy, jak i we wspólnocie. Widać w tych radach troskę o unikanie wszelkiego subiektywizmu i wszelkiej przesady; słynny umiar benedyktyński wyraża się w szukaniu drogi najprostszej, ale także najbardziej zgodnej z prowadzeniem Bożym, choćby to było przez ciemną dolinę.

Eucharystia nie ma być źródłem wzruszeń, ale źródłem łaski; sakrament pokuty nie jest po to, żeby się zajmować jak najstarannniej własnym ja, ale po to, żeby otrzymać przebaczenie.

Modlitwa to życie, a życie ma mnóstwo form i przejawów, i nie można go zamykać raz na zawsze w jakimś systemie.

Jeżeli potrzebujesz wsparcia i motywacji w pełneniu ról: rodzinnych, zawodowych i społecznych, treść tej książki z pewnością będzie dla Ciebie pomocna.

Jest ona kierowana do osób, które odczuwają zmęczenie w służbie innym ludziom. Ma charakter refleksyjny. Ukazana w niej wartość życia rozbudza pragnienie do dbania o tę wartość. W swojej treści zawiera wiele przykładów z życia codziennego autorki, mających odzwierciedlenie w konkretnych Ewangeliach.

Stawiane czytelnikowi pytania zachęcają do dokonania większego niż dotychczas wglądu we własne życie, by w następstwie odnieść je do osobistej relacji z Panem Bogiem. Propozycja wykonania różnych ćwiczeń służy jako narzędzie rozwoju osobistego i duchowego, otwierając na podejmowanie nowych wyzwań w służbie ludziom.

Aby wytrwać w małżeństwie (a na dodatek by było ono szczęśliwe) trzeba być megasuperbohaterem. Bo to tylko z zewnątrz wygląda tak łatwo.

Zdarza się, że kłócimy się o masło, że czasami nie mamy ochoty na bycie z drugą osobą, że mamy inne poglądy na różne sprawy – jesteśmy tylko ludźmi. Ale zawsze (ZAWSZE!) da się dogadać. Tylko trzeba chcieć.

Michelle Peterson, która jest w związku małżeńskim od kilkunastu lat dobrze wie, o czym pisze.

Zaproponowała strategiczne rozmowy w 52 odcinkach: jeden odcinek na jeden tydzień. Jest to książka, w którą trzeba się wgryźć, którą trzeba przemielić, przeżuć, która zajmuje dużo czasu, ale w zamian daje jeszcze więcej: zdrowe relacje, szczęśliwe, zgodne, umiejące ze sobą rozmawiać i kłócić się małżeństwo.

Książka, jakiej jeszcze nie było. Warto.