Książki - KSIĘGARNIA

To nie jest nauka o ośmiu grzechach głównych – to jest nauka o ośmiu rodzajach złych myśli. Grzech w pewnym sensie jest owocem, który wyrasta z myśli, a myśl z kolei jest jak korzeń - na to zwraca opracowanie Pomiędzy grzechem a myślą. O ośmiu duchach zła Ewagriusza z Pontu.

Dziś spowiedź w wielu krajach przeżywa kryzys.

Na zachodzie Europy konfesjonały służą za schowki na narzędzia. Mówi się już tylko o słabości, rozpadzie małżeństwa, wypaleniu, niedostosowaniu, kryzysie czy traumie z dzieciństwa.

A tam, gdzie nie ma winy, nie ma też nawrócenia i spowiedzi.

Pan Jezus pragnie, aby wszyscy ludzie, nawet najwięksi grzesznicy, byli zbawieni. W tym celu, aby mogli się uratować od wiecznego zatracenia, ustanowił Sakrament Pokuty, potocznie zwany spowiedzią świętą.

Bez najmniejszej przesady można powiedzieć, że dla człowieka, który po chrzcie świętym dopuścił się grzechu śmiertelnego, Sakrament ten jest ostatnią deską ratunku, aby uniknąć wiecznego potępienia.

Droga Filokalii to 50-dniowe ćwiczenie. Dlaczego taka nazwa?

Otóż jesteśmy przyzwyczajeni, że w okresach Adwentu czy Wielkiego Postu podejmujemy rekolekcje, różnego rodzaju ćwiczenia i praktyki pobożne. W Wielkim Poście odprawiamy bardzo popularne nabożeństwo Drogi krzyżowej. Współcześnie w okresie wielkanocnym zaczęto praktykować Drogę światła.

W nawiązaniu do tych nazw powstała Droga Filokalii.

Czym ona jest? To droga do życia prawdziwie chrześcijańskiego! Polega ona na przybliżaniu duchowości i teologii Filokalii. Szlak ma to do siebie, że może być długi i nie wiadomo, ile potrwa jego przejście.

Niniejsza propozycja jest tylko pewnym wprowadzeniem w duchowość wspomnianego zbioru tekstów. Nie wyczerpie ich treści, bo nie to jest jej celem.

Publikacja Nad księgami opata Jana o naśladowaniu Chrystusa zawiera tekst O naśladowaniu Chrystusa oraz komentarz s. Małgorzaty Borkowskiej OSB.

W historii chrześcijaństwa mamy kilka dzieł literackich, które pochodzą ze środowisk monastycznych, czytane są powszechnie do dzisiaj, i szczególnie silnie wpłynęły na ukształtowanie się naszej duchowości, gdyż dały wyraz ludzkiej tęsknocie za Bogiem.

Najstarsze z nich to Księga starców i narosła wokół niej literatura egipskiej pustyni. Dalej, Wyznania św. Augustyna; zaliczam je do literatury monastycznej, gdyż autor był wedle ówczesnych pojęć mnichem, chociaż w mieście; założył nawet wspólnotę, napisał dla niej regułę, i jak większość Ojców Kościoła został biskupem z mnicha właśnie.

Następna jest Reguła św. Benedykta; jej nauka, ale przede wszystkim jej praktyka w niezliczonych wspólnotach, kształtowała życie chrześcijańskie (jak pisze Rowan Williams) przez sam fakt, że ukształtowała mnóstwo osobowości, które z kolei kształtowały społeczeństwo. Czwarta jest księga O naśladowaniu Chrystusa.

Najwcześniejsze rękopiśmienne kopie Naśladowania pochodzą z Włoch i oczywiście nie są przez kopistów wyraźnie datowane. Ponieważ jednak cechy pisma i szczegóły wykonania pozwalają datować średniowieczne rękopisy z dużą dokładnością, jest pewne, że najstarsza zachowana kopia (podkreślmy: kopia już, nie pierwopis autorski), sporządzona w Vercelli i tam do dziś przechowywana, powstała między rokiem 1280 a 1330. Nie później. Otóż nawet koniec tego przedziału czasowego to jeszcze równe pół wieku przed przyjściem na świat Tomasza a Kempis (1380-1471), któremu na północny wschód od Alp przypisuje się do dzisiaj autorstwo tej księgi; a blisko sto lat przed jego dojrzałą działalnością pisarską.

Z wielką radością oddajemy w ręce Czytelników tom 100. serii Źródła Monastyczne: Reguły (De institutis coenobiorum) świętego Jana Kasjana.

Dzieło, które czytelnik bierze do ręki, ma swoje wyjątkowe miejsce w literaturze ascetycznej. Ten obszerny traktat powstały w południowej Galii w latach 420–424 kształtował zachodnią myśl monastyczną przez długie lata, między innymi wywarł wpływ na dwa najważniejsze teksty łacińskiej normatywy  klasztornej: Regułę Mistrza oraz Regułę św. Benedykta.

„Idziemy do Boga nie drogą, lecz miłością” – tymi słowami św.  Augustyna otwieramy 28-dniowe rekolekcje małżeńskie, które mają was prowadzić do siebie i do Boga. I rzeczywiście nie sposób nazwać tej formacji drogą, różaniec bowiem zatacza koło, w centrum stawiając Miłość.

Rzecz nie w tym, by zacząć i skończyć, a raczej by trwać, na przemian powtarzając „Zdrowaś” i codzienne gesty miłości. Różaniec uczy pokory, podobnie jak uczy jej małżeńska codzienność. Kto nie pokocha paciorków różańca, znuży się także rutyną życia rodzinnego. 

„Księga Starców” (Gerontikon) to najstarszy zbiór nauk wczesnych monastycznych „ojców”, pierwsza zachowana próba spisania mądrości pustyni.

W czasie jej spisywania mądrość ta mogła sobie liczyć około stu lat, więc było to dwa lub trzy pokolenia doświadczeń. I już wtedy była na tym poziomie znajomości praw rządzących życiem duchowym i ludzką psychiką, na którym trwa nadal. Jakiś pustelnik, może mnich wędrowny, postanowił sobie, że zamiast chodzenia jak dotąd do ojców po słowo, lepiej będzie mieć ich nauki dostępne i powielone na piśmie, więc on je spisze.

Czytelnik dostaje do ręki zapis konferencji wygłaszanych w klasztorze w Żarnowcu w latach 2018–2021 przez s. Małgorzatę Borkowską i następnie spisanych. Stąd nieco gawędziarski charakter tej książki. Jest ona mimo to częścią większego cyklu komentującego najważniejsze dzieła literatury monastycznej, które miały szczególny wpływ tak na rozwój życia zakonnego w chrześcijaństwie, jak i na kulturę chrześcijańską w ogóle. Są to, w chronologicznym porządku powstawania: Księga Starców, Reguła św. Benedykta i księga O naśladowaniu Chrystusa. Jeśli dodamy Wyznania św. Augustyna, otrzymamy właściwie komplet najsłynniejszych w Kościele zapisów odwiecznej tęsknoty ludzkiej do Boga.

Zbiór listów św. Hieronima zawiera 154 pisma, które powstały w latach 374-419, to znaczy od czasu jego przybycia do Antiochii Syryjskiej (po opuszczeniu mniszej wspólnoty w Akwilei, a przed udaniem się na pustynię Chalkis) aż do końca życia.

Są one niewątpliwie tak ważne, iż należy je umieścić zaraz po jego największym dziele - po tłumaczeniu Pisma Świętego na język łaciński - po Wulgacie. Powodem takiego znaczenia są przede wszystkim zagadnienia, które listy poruszają, oraz wykwintny, pełen krasomówczego piękna styl pisarski autora.

Listy zajmują cenne miejsce w twórczości piśmienniczej św. Hiero­nima. On sam miał tego świadomość, skoro umieścił je w wykazie swej twórczości pisarskiej. Zbiór Hieronimowych listów zawiera 154 pisma, które powstały w latach 374-419, to znaczy od czasu jego przybycia do Antiochii Syryjskiej (po opuszczeniu mniszej wspólnoty w Akwilei, a przed udaniem się na pustynię Chalkis) aż do końca życia.

To rewelacyjny pomysł: przyjrzeć się inspirującej historii wojownika Gedeona i w ten sposób zaprosić współczesnych czytelników do... życiowego remanentu! I do przemiany tego, co jest beznadziejną pustką, w życiodajną przestrzeń - pełną szans i możliwości!

Autor - z Biblią w ręku - zachęca nas do zmiany myślenia. Nie stawia się jednak w roli grożącego palcem belfra.

Jest świadkiem: odwołuje się do własnych kroków, które wciąż cierpliwie stawia na drodze osobistej przemiany. I w ciekawy sposób inspiruje - przeplatając swoje historie wyrazistymi cytatami z filmów oraz książek. Czerpie jednak przede wszystkim z bogactwa Bożego Słowa i z głębi nauczania Kościoła. Oraz z ciekawostek językowo-kulturowych ze świata Biblii i Izraela.

Dzięki tej zwięzłej lekturze możesz - jak Gedeon - na nowo usłyszeć Boży głos: „Pan jest z Tobą!”.

Chrzest Święty jest fundamentem naszego życia chrześcijańskiego, fundamentem wszystkich naszych modlitw – naszej relacji z Bogiem, z drugim człowiekiem i samym sobą. Jeśli nie znam mocy działania Chrztu Świętego we mnie, nie jestem w stanie budować swojego domu relacji z Bogiem, z drugim człowiekiem i z samym sobą. To jest niezwykle ważne.

Dlatego sprawdzimy, czy nasze fundamenty są mocne – czy zbudowaliśmy nasz fundament życia chrześcijańskiego.

Chrzest jest wstąpieniem Boga w nasze wnętrze. Jest zniszczeniem grzechu pierworodnego. Przez Chrzest Bóg nas wybrał, abyśmy stali się Jego mieszkaniem.

Pamiętasz datę swojego Chrztu Świętego?

Każdy z nas zna swoje życie, patrzył nieraz w swoje serce. Może czasem wątpił o sobie całkowicie, ale tak niewiele było potrzeba, by na nowo odzyskał siły. Jakaś myśl przelotna, urywek przeczytany w gazecie, uśmiech żony, igraszka dziecka niezdającego sobie sprawy z kłopotów ojcowskich, przygodnie zasłyszana pieśń - to Cię podniosło. 

Stawałeś się innym, odmienionym człowiekiem. Tak niewiele wystarczy człowiekowi, by się odmienił.

To, co szczególnie na początku mnie osobiście uderza, to jego dyscyplina. Był człowiekiem nieustannej dyscypliny. To pojęcie dzisiaj mało modne... - ks. Dominik Chmielewski

Po 10 latach bycia odpowiedzialnym i formatorem wielu osób, które Bóg postawił na mojej drodze, zbieram w jednej książce najważniejsze słowa kierowane do przełożonych wspólnot Przyjaciół Oblubieńca.

Zadaniem tych wystąpień było nakreślić sylwetkę ucznia Jezusa, który staje się formatorem kolejnych uczniów. Chciałem pokazać, co się dzieje z odpowiedzialnymi za ewangelizację i formację chrześcijańską na różnych etapach ich życia, oraz wytłumaczyć często trudne i niezrozumiałe po ludzku doświadczenia, w które jesteśmy wprowadzani z racji swojej funkcji.

Mam świadomość, że nie jest to całościowe podejście do zagadnienia formacji odpowiedzialnych, więc przepraszam, że nie znajdziesz tu odpowiedzi na niektóre pytania mogące się w Tobie rodzić. Ufam, że pewne doświadczenia opisane przez innych mogą stać się światłem na naszych drogach, więc oddaję ten tekst w Twoje ręce, by rozświetlał Twoje szlaki.

Dla Diadocha modlitwa i asceza są zewnętrznymi przejawami istniejącej wewnątrz relacji między Bogiem a człowiekiem. Zaznacza on jednak, że nie jest czymś właściwym określanie jakości tej relacji na podstawie zewnętrznych przejawów. 

Dlatego właśnie podkreśla, że to pokora najbardziej pomaga w osiągnięciu zdrowej bezinteresowności, bo prowadzi do zapomnienia o własnym sukcesie i postępie, co z kolei umożliwia to, aby modlić się jak należy, według własnego stanu.

Kiedy jednak ktoś doświadczył już żarliwości w modlitwie, przekraczającej wszelką szerokość i obejmującej wszystko, powinien bezustannie szukać tego stanu, spędzając w nim jak najwięcej czasu.

Rozumiane jako sakramentalne uobecnienie wydarzeń zbawczych Chrystusa od pierwszych wieków chrześcijaństwa stanowiło fundament celebracji liturgicznej i wpłynęło znacząco na proces kształtowania się roku liturgicznego.

Liturgia była wówczas w centrum życia chrześcijańskiego i duchowości Kościoła.

Szczególnym nawiązaniem do tego pierwotnego i życiodajnego nurtu była wizja teologiczna przedstawicieli ruchu liturgicznego na przełomie XIX i XX wieku. Byli oni przekonani, że liturgia, tak jak w początkach Kościoła, jest szkołą modlitwy i życia. Pionier tego ruchu, Prosper Guéranger OSB (1805–1875), wiedział, że liturgia wpływa na nasze życie, kiedy ją rozumiemy, dlatego między innymi pragnął dać do rąk szerokich rzesz wiernych dzieło, które miało wprowadzić ich w liturgię świąt – w liturgię całego roku kościelnego. 

W posłudze kapłańskiej i życiu mniszym ojca Piotra Rostworowskiego indywidualne kierownictwo duchowe zajmowało bardzo ważne miejsce. Możemy nawet stwierdzić – ze względu na samą skalę tej posługi – że było czymś donioślejszym niż jego działalność konferencyjno-rekolekcyjna, pisarska czy kaznodziejska.

Kiedy po śmierci ojca Piotra ogłosiliśmy, że zbieramy jego archiwalia, niektóre osoby, które prowadził, przesłały nam jego listy w postaci oryginałów lub kopii.

Wdzięczni jesteśmy więc siostrom karmelitankom za zgodę na publikację wyboru listów ojca Piotra do jednej z nich.  Jesteśmy przekonani, że – jak niegdyś listy te przynosiły pożytek pojedynczej duszy – tak teraz pomogą wielu innym, przy okazji zachęcając do poszukiwania dobrego kierownictwa duchowego i do zdrowej jego praktyki.

Stosunek rozumu do wiary jest niewątpliwie jednym z najczęściej podejmowanych zagadnień. Filozofowie i teologowie bardzo różnie starają się do niego podejść. Często jednak przeintelektualizowane rozważania zbyt teoretycznie traktują zarówno rozum, jak i wiarę. Zapomina się w nich o tym, że rozum w człowieku nie ogranicza się do racjonalizmu.

Ojciec Piotr Rostworowski pokazuje, że wiara jest po prostu mądra, a tym samym rozumna. Mądrość w człowieku nie jest wynikiem racjonalnych dywagacji, ale światłem, które go oświeca, jeżeli na to światło potrafi się otworzyć. 

Ojciec Piotr Rostworowski, mnich – nie profesor teologii, czy filozofii, stara się przypomnieć najprostsze i jednocześnie najważniejsze prawdy dotyczące wiary chrześcijańskiej, przede wszystkim, że nie jest ona światopoglądem, ale przyjęciem samego Boga jako Osoby. Dlatego nie da się wiary oddzielić od miłości. To wejście w więź miłości z Bogiem pociąga dopiero za sobą przyjęcie wszystkich prawd objawionych.

Misterium świąt chrześcijańskich jest już drugą książką Odona Casela (1886–1948), wybitnego mystagoga ubiegłego stule­cia, którą publikujemy w ramach serii „Modlitwa Kościoła”.

Pozycja ta utrzymana jest w stylu żywej przemowy do odbiorców, jako zapis konferencji duchowych wygłaszanych przez Autora przy okazji poszczególnych świąt roku liturgicznego. Sam Autor – co stwierdza w przedmowie – tę właśnie formę przekazu uznawał za nader korzystną w refleksji nad liturgią, ponieważ – jako swego rodzaju wtajemniczenie – bliższa jest naturze samej liturgii.

Mimo wielu lat, jakie upłynęły od wydania oryginału, myśli zawarte w konferencjach Casela nie tracą na aktualności.

W refleksji Casela forma i treść stanowią całość. Mowa jest w niej wszakże nie w pierwszym rzędzie o formie, lecz o tym, co się w liturgii dzieje, i co dzieje się w uczestniczącym w niej człowieku.

Miesiąc rozważań dla małżonków pragnących odnowić swoją miłość.

Ks. Dominik Chmielewski: Wiemy dobrze, że Matka Boża ma szczególną moc wypraszania nieprawdopodobnych łask, żeby uzdrowić każde sakramentalne małżeństwo. Pierwszy cud, którego Bóg dokonał przez wstawiennictwo Maryi, został uczyniony dla małżonków. Dlatego to właśnie Ona ma niezwykły duchowy autorytet, jako Matka Pięknej Miłości, aby zawalczyć o Wasze małżeństwo. Ale musicie Jej pomóc. W jaki sposób? Wejść w te rekolekcje.

W książce "O godności kobiety" czytelnik znajdzie spostrzeżenia dotyczące kobiet głoszone przez kardynała Stefana Wyszyńskiego, które, mimo iż wypowiedziane kilkadziesiąt lat temu, wcale nie tracą na aktualności.

Książka o zbiór kazań, konferencji i rozważań skierowanych do kobiet, ale nie tylko. Kardynał Wyszyński mówi w nich o sprawach, które bywają zarzewiem sporów z dogłębnym zrozumieniem, prostotą i spokojem. 

Słowa Prymasa zebrane w książce "O godności kobiety" podnoszą na duchu i stanowią prawdziwą inspirację.

Droga zawierzenia z Prymasem Wyszyńskim to kieszonkowy modlitewnik, który ukazuje niezwykłą pobożność maryjną kard. Stefana Wyszyńskiego i jego niezłomną postawę zawierzenia Bogu. 

Oprócz zbioru ulubionych modlitw Prymasa Tysiąclecia – tych  tradycyjnych i tych których był autorem – książeczka zawiera też jego krótki życiorys.