Książki - KSIĘGARNIA

Publikowanie we współczesnej nam epoce, choćby w przystępnej postaci, wyboru pism eremity tak przejrzystego i doskonałego, jakim był bł. Paweł (1476–1528), to świadome wyzwanie rzucone światu z ufnością i w nadziei, która nie zawodzi; w „szaleństwie” człowieka, który wie, że głupstwo u Boga jest mądrzejsze od zwodniczej mądrości ludzi.

Ten, kto wśród współczesnego zamętu szuka drogi, żeby wrócić do swojej izdebki, bez czego nie można spotkać żywej Prawdy, podejmie to wyzwanie. Erem może stanowić konkretną metaforę dla tak wielu spośród nas, którzy na pustkowiu teraźniejszości chcieliby zyskać pomoc, żeby żyć w „wewnętrznym klasztorze” przesyconym pragnieniem Boga.

Dla innych, bez wątpienia mniej licznych, ale „powołanych” w szczególny sposób, teksty zawarte w tej książce mogą służyć jako przewodnik do tego, by w dosłowny sposób znaleźć drogę do eremu: „O beata solitudo, o sola beatitudo!”.

Niemal przez całą starożytność chrześcijańską i przez średniowiecze wierzono, że Maria z Magdali (zob. Mt 27,56.61; Mk 15,40.47; 16,1.9; Łk 8,2; J 19,25; 20,1.11–18), Maria z Betanii, która podejmowała Pana, przysłuchiwała się Mu (zob. Łk 10,38–42) i namaściła Jego stopy olejkiem nardowym (zob. J 11,2; 12,3–7), kobieta, która – również w Betanii – namaściła głowę Pana (zob. Mt 26,6–13; Mk 14,3–9), i grzesznica, która obmyła Jego stopy łzami, aby następnie otrzeć je własnymi włosami (zob. Łk 7,36–50) – to jedna i ta sama osoba.

Chociaż nie brakuje ojców dostrzegających tu więcej kobiet, bł. Paweł Giustiniani bez wątpienia staje po stronie tych, którzy w św. Marii Magdalenie widzą jedną tylko osobę, i jak sam wyznaje, obdarza ją głębokim nabożeństwem – zyskał tę łaskę, że zostało ono umocnione również w eremie w Camaldoli. Jest aż pięć jego niewielkich dzieł poświęconych postaci Magdaleny:

1. Święta Maria Magdalena w Ewangelii. Pierwsza redakcja (SMMV I);

2. Święta Maria Magdalena w Ewangelii. Druga redakcja (SMMV II);

3. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Pierwsza redakcja łacińska (SMMlat I);

4. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Druga redakcja łacińska (SMMlat II);

5. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Redakcja w języku volgare (SMMvolg).

W SMMV II odnajdujemy typowy i wartościowy przykład rozważania nad świętym tekstem, zgodnie z nauczaniami skodyfikowanymi przez np. św. Lorenza (Wawrzyńca) Giustinianiego (1381–1456). Odwołanie się do tego autora wydaje się nam właściwe, zważywszy na jego autorytet w tej dziedzinie, a także przede wszystkim ze względu na bezpośrednią znajomość – udokumentowaną w sposób pewny – jaką utrzymywał z nim jego błogosławiony potomek (który zresztą wykazuje, że w dziedzinie duchowości ma wiele wspólnego ze świętym patriarchą).

Zresztą św. Lorenzo Giustiniani nie ogranicza się do tego, aby przedstawić scholastyczną definicję bądź naszkicować zasady i odczucia, na jakich powinna się opierać właściwa medytacja nad świętym tekstem, ale oferuje różne cenne tego przykłady…

Czerpiąc z wielkiego korpusu dzieł Giustinianiego, na stronicach niniejszego tomu chcemy przedstawić małą próbkę jego solilokwiów.

Ograniczymy się tutaj do napisanych w młodości, a zwłaszcza do tych, które zostały datowane przez samego autora. Oto ich wykaz:

– Rozmyślanie o wyrzeczeniu się swych dóbr i samego siebie, Jerozolima 1507 (Pensiero 1507);

– Wyznanie swych grzechów, pomiędzy 4 lipca a 6 sierpnia 1510 (Confessione);

– Rozmyślanie o bojaźni Bożej, koniec grudnia 1510 (Pensiero sul timore);

– Rozmyślanie o dobrodziejstwach i o miłosierdziu Boga, koniec grudnia 1510 (Pensiero sui benefici);

Mały, podręczny pomocnik dla każdego katolika w temacie ogólnie pojętych prawd liturgii oraz savoir vivre’u w kościele.

Opisuje podstawowe zasady zachowania, gestykulacji, świadomego uczestnictwa we Mszy Świętej i nabożeństwach.

Książka  w klarowny sposób wyjaśnia trudne pojęcia oraz symbolikę Eucharystii, daje wskazówki każdemu człowiekowi, bez względu na wiek, co do tego, jak prawidłowo zachowywać  się w kościele, naucza dobrych manier, a także wyjaśnia, jak nawiązać bliższą relację z Panem Bogiem – przez godne uczestnictwo w liturgii i sakramentach.

Publikacja podzielona została na 95 krótkich rozdziałów, tłumaczących trudne zagadnienia, znaczenie sakramentów oraz dających konkretne propozycje zachowania się w kościele. Wartością dodaną jest piękne, wprowadzające w tematykę publikacji opowiadanie o chłopcu, który chce opuścić kościelną wspólnotę. Zanim jednak to uczyni, ma on do wykonania zadanie… Opowiadanie kończy się sentencją: „Kto opuszcza Kościół z powodu zakłamanych chrześcijan, ten nigdy nie wszedł do niego naprawdę z powodu Jezusa”.

Prosto, językiem dedykowanym najmłodszym uczestnikom liturgii, autor omawia i wyjaśnia symbolikę wielu przedmiotów charakterystycznych dla kościoła jako budynku, znaczeń związanych z wiarą i religią, opisuje również symboliczne znaczenie poszczególnych elementów liturgii, tym samym czyniąc Mszę Świętą bardziej zrozumiałą i bliższą dziecięcych serc.

Całość okraszono ciekawostkami i osobistymi opowieściami autora.

Publikacja została podzielona na 26 krótkich rozdziałów.

Wartością dodaną tej publikacji są fragmenty pięknych wierszy, cytaty  oraz dodatek specjalny, czyli oparta na faktach historia Kota Mrota.

Publikacja stanowi idealną pomoc duszpasterską dla księży w parafiach, jest również świetnym materiałem dydaktycznym wspierającym pracę katechetów.

Dlaczego warto kupić tę książkę?

Zapraszamy do fascynującej podróży przez czasy wczesnochrześcijańskiego Mediolanu w towarzystwie św. Ambrożego z Mediolanu, wybitnego biskupa, mówcy i myśliciela. Jego dzieło "O dziewictwie" ukazuje nam tajemnice życia konsekrowanego, rzucając światło na wyjątkowy okres IV wieku, kiedy Kościół przechodził przez dynamiczne przemiany.

W czasach, gdy chrześcijaństwo stawało się coraz bardziej wpływową siłą społeczną, a liczba wyznawców rosła, św. Ambroży stał na czele Mediolanu, pełniąc rolę biskupa i pasterza. Jego pisma nie tylko przetrwały wieki, ale także wciąż inspirują i prowokują do refleksji.

"O dziewictwie" to jedno z tych niezwykłych dzieł, które ukazują głęboką troskę Ambrożego o duchowieństwo, dziewice konsekrowane oraz kult męczenników.

Autor, z wyjątkowym zmysłem literackim i dogłębną wiedzą teologiczną, prowadzi czytelnika przez moralno-ascetyczne rozważania na temat życia poświęconego Bogu.

Jego mowy, listy, hymny i komentarze biblijne pozostają niezwykłym dziedzictwem, a "O dziewictwie" stanowi perłę w koronie jego twórczości.

W historii chrześcijaństwa mamy kilka dzieł literackich, które pochodzą ze środowisk monastycznych, czytane są powszechnie do dzisiaj i szczególnie silnie wpłynęły na ukształtowanie się naszej duchowości, gdyż dały wyraz ludzkiej tęsknocie za Bogiem.

Jednym z takich dzieł jest Naśladowanie Chrystusa, które jak się okazuje mylnie przypisywane jest kanonikowi Tomaszowi z Kempen (1380–1471?) będącemu wyłącznie kopistą traktatu. Najwcześniejsze rękopiśmienne kopie Naśladowania pochodzą z Włoch i oczywiście nie są przez kopistów wyraźnie datowane. 

Ponieważ jednak cechy pisma i szczegóły wykonania pozwalają datować średniowieczne rękopisy z dużą dokładnością, jest pewne, że najstarsza zachowana kopia (podkreślmy: kopia już, nie pierwopis autorski), sporządzona w Vercelli i tam do dziś przechowywana, powstała między rokiem 1280 a 1330. Nie później. Otóż nawet koniec tego przedziału czasowego to jeszcze równe pół wieku przed przyjściem na świat Tomasza a Kempis, któremu na północny wschód od Alp przypisuje się do dzisiaj autorstwo tej księgi; a blisko sto lat przed jego dojrzałą działalnością pisarską.

Treścią tej książki jest afirmacja wyboru Boga, tak pełna i radykalna, że mnóstwo czytelników widzi w niej po prostu negację wszelkich ludzkich wartości. Ale co w takim razie powiedzieć o Ewangelii, w której Chrystus wyraźnie żąda tak pełnego postawienia Go na czele swoich miłości, żeby w porównaniu z Nim każda inna miłość, nawet do własnego życia, była jakby odrzuceniem?

Msza Święta bez tajemnic. O czytaniach, liturgii, szatach, wyposażeniu kościoła... słowem o wszystkim!

Łamigłówki, krzyżówki i wiele, wiele innych zadań dotyczących Mszy Świętej. Nauka przez zabawę dla każdego dziecka i niejednego rodzica.

W czasie pobytu na pustyni walki duchowe, toczone przez Ewagriusza, nie tylko nie ustały, ale wręcz przeciwnie, nasiliły się. Pisze Palladiusz:

Pewnego razu demony tak bardzo doświadczały go pokusą nieczystości, że – jak nam [później] powiedział – przyszła mu do serca myśl: „Bóg mnie opuścił”; i całą noc spędził na modlitwie stojąc w cysternie z wodą, nagi, w środku zimy, aż jego ciało stało się twarde jak kamień. Innym razem gnębił go duch bluźnierstwa i spędził czterdzieści dni bez wchodzenia pod dach celi, aż całe ciało pokryło się robactwem niczym nierozumne zwierzę.

Ewagriusz doszedł do wniosku, że w przypadku mnichów główna walka toczy się w myślach człowieka, w sferze mniej lub bardziej niezaspokojonych pragnień czy ambicji. Problem nie leży w samych grzechach, ale w pierwszym rzędzie w walce o wyeliminowanie demonicznych podszeptów, myśli (gr. logismoí), które prowadzą do niegodziwych czynów.

Pisząc o gniewie, jednej z ośmiu logismoi  dręczących rodzaj ludzki, Ewagriusz posługuje się metaforą szczególną, porównując działanie pod wpływem gniewu do wyczynów człowieka odurzonego winem. Dla znających Pismo Święte ta metafora ma szczególne konotacje: w Dziejach Apostolskich Apostołowie przemawiający pod wpływem Ducha Świętego przez niektórych byli podejrzewani o upicie się młodym winem (por. Dz 2,13–14).

W naszym przypadku jednak człowiek nie działa pod wpływem Ducha Świętego, ale ducha złego i w związku z tym jego dzieła nie są duchowe, ale szatańskie. Żadna bowiem inna wada nie czyni z człowieka [umysłu] demona tak, jak gniew.

Dlaczego po ślubie kobiety zmieniają nazwisko, a nie imię, które otrzymały na chrzcie? Czy podczas bierzmowania przypalają młodzież ogniem?

Co spowiedź ma wspólnego z praniem? Po czym widać, że ktoś przyjął sakrament chorych? Czy kapłan to zwyczajny człowiek, czy może jednak trochę inny?

Na te i wiele innych pytań – z iście anielską cierpliwością – odpowie wam Anioł Stróż, który o sakramentach wie dosłownie wszystko. Dzięki niemu Ida, Tosia, Joszko i Maksio, przyjaciele na bój-zabój, przekonają się, gdzie „porywają i przenoszą” nas SAKRAMENTY i dlaczego znaków, które na nas zostawiają, absolutnie nie da się zmyć.
 

Wierzę, bo chcę! Przygotowanie do bierzmowania to :

•  kompendium wiedzy katechizmowej

•  przydatne modlitwy, pieśni oraz obrzędy sakramentu

• osobisty przewodnik prowadzący młodych do decyzji związania się z Bogiem i Kościołem

•  merytoryczna pomoc przy prowadzeniu spotkania

•  niestandardowy sposób mówienia o Duchu Świętym, Kościele, sakramentach, Biblii i modlitwie

„Nigdy mu (jej) tego nie wybaczę!” - z pewnością każdemu zdarzyło się kiedyś tak pomyśleć. Niemniej wszyscy jesteśmy wezwani do przebaczenia. Nawet największych krzywd. To trudny proces. Trudny ale konieczny. Brak przebaczenia niszczy bowiem nie tylko tego, kto zawinił, ale i nas samych.

Gdzie szukać pomocy w tym trudnym zadaniu? Przede wszystkim w Biblii, ale także w doświadczeniach innych osób, a nawet w kulturze popularnej. Taką właśnie troistą drogę (i taką kolejność) proponuje autor niniejszej książki. Zaprasza do wspólnej lektury tych fragmentów Biblii, które traktują o wybaczeniu i do niego zachęcają. Podsuwa modlitwy, które pomagają uporać się z doznaną krzywdą i wybaczyć – winowajcy i sobie. Przytacza świadectwa osób, które mierzyły się z przebaczeniem tego, co wydawało się niewybaczalne.

Jan Klimak miał posiadać wyjątkowe wykształcenie i wiedzę. Pozostawił po sobie niezwykłe dzieło, Drabinę raju, które jest zarysem drogi do świętości. Napisał je na prośbę przełożonego sąsiedniego monasteru z Raithau.

W swojej pisarskiej i teologicznej koncepcji odwołuje się do wizji Jakuba, który uciekając przed Ezawem, zasnął w drodze: We śnie ujrzał drabinę opartą na ziemi, sięgającą swym wierzchołkiem nieba, oraz aniołów Bożych, którzy się wspinali i schodzili po niej na dół (Rdz 28,12).

Do tego zdarzenia nawiązuje Jezus w rozmowie z Natanaelem: Zobaczysz jeszcze więcej niż to (…). Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących nad Syna Człowieczego (J 1,50–51).

Drabina staje się dla pisarza obrazem zstępowania Boga ku człowiekowi, a przede wszystkim wędrówki człowieka ku Bogu, która przypomina wspinanie się po trzydziestu szczeblach. Stanowią one literacką metaforę, ale też oddają osobiste doświadczenie duchowe autora, który przez czterdzieści lat prowadził życie pustelnicze

Publikacja zawiera zbiór myśli, refleksji i komentarzy zmarłego papieża Benedykta XVI.  Wybrane fragmenty tekstów pochodzącą z homilii wygłoszonych w czasach, kiedy był jeszcze kardynałem Josephem Ratzingerem, z homilii głoszonych przez niego po objęciu tronu papieskiego, z przemówień papieskich wygłoszonych w Warszawie i na Jasnej Górze w Częstochowie oraz z dwóch encyklik: Deus caritas est oraz Spe salvi.

Całość wzbogacona jest o wprowadzenie – krótką biografię Benedykta XVI oraz ciekawostki na jego temat.

Wiele postaci ze Starego i Nowego Testamentu znamy z niedzielnych homilii, katechez czy lektury brewiarza. Jest jednak dużo takich, które choć barwne, niezwykłe, autentyczne (z krwi i kości), pozostają w ukryciu. Ananiasz, cztery „prababki Jezusa”, Zacheusz, dobry łotr, Lidia z Tiatyry lub Barnaba są praktycznie obcy wielu chrześcijanom.

Ich role są może drugoplanowe, ale nie mniej wspaniałe. Poza tym Bóg kocha ich szczególnie. Tylko On potrafi dostrzec siedzącego na drzewie Zacheusza, którym wszyscy gardzą, bo jest zdrajcą i nieczystym, tylko On „wprasza się” do niego na obiad, ku zgorszeniu otoczenia. Jedynie On może spełnić prośbę Syrofenicjanki, od której odwracali się porządni i pobożni.

Ich historie wiele mówią o Bogu, którego czcimy, choć nadal słabo znamy. Dzięki nim odkrywamy Go na nowo.

Wyboru postaci dokonał abp Grzegorz Ryś. Małgorzata Bilska zadbała o to, by historie miały odniesienie do współczesności. Biblia jest wiecznie aktualna. Aby to poczuć, trzeba wyjść na spotkanie biblijnych epizodystów. Są tak tacy jak my, możemy się z nimi utożsamiać.

Ksieni Cecylia daje nam genialnie prosty wykład, stanowiący zakończenie jej książki: rozdział zatytułowany Liturgia jest tylko jedna.

To jest wewnętrzna „liturgia” w Trójcy Świętej, uwielbienie składane Ojcu przez Syna, a człowiekowi dana jest łaska udziału w tym uwielbieniu. Program na całe życie modlitwy i na całe życie wynikającego z niej działania; i przyczyna konieczności tego, żeby modlitwa i działanie były zgodne.

Nie będziemy tu oczywiście streszczać całej książki.

Oprócz teologicznej podstawy są w niej zawarte świetne uwagi praktyczne, płynące nie tylko z tradycji, ale także najwyraźniej z długiego doświadczenia dróg modlitwy tak we własnej duszy, jak i we wspólnocie. Widać w tych radach troskę o unikanie wszelkiego subiektywizmu i wszelkiej przesady; słynny umiar benedyktyński wyraża się w szukaniu drogi najprostszej, ale także najbardziej zgodnej z prowadzeniem Bożym, choćby to było przez ciemną dolinę.

Eucharystia nie ma być źródłem wzruszeń, ale źródłem łaski; sakrament pokuty nie jest po to, żeby się zajmować jak najstarannniej własnym ja, ale po to, żeby otrzymać przebaczenie.

Modlitwa to życie, a życie ma mnóstwo form i przejawów, i nie można go zamykać raz na zawsze w jakimś systemie.

Tradycja chrześcijańska przypisuje Michałowi Archaniołowi mnóstwo funkcji. To on jest wzorem rycerza i wojownikiem zwalczającym zło. To on pokonuje szatana, depcząc po nim. To on jest przewodnikiem dusz i to on je waży, badając złe i dobre uczynki człowieka stającego przed sądem Bożym – jest strażnikiem sprawiedliwości.

Jest też opiekunem Kościoła i niebiańskim lekarzem, zdolnym uleczyć wszystkie choroby. Gotyckie malowidła przedstawiają go jako spokojnego i nieporuszonego pośród szalejącego na świecie zła, świadomego swojej mocy i panowania.

Jakby doskonale wiedział, że jego siła pochodzi od samego Boga – jest więc mocą innego rodzaju, której nic nie zdoła zwyciężyć.

Jedni mówią, że historia lubi się powtarzać. Inni, że jest nauczycielką życia. Jak jest naprawdę?

Czy wydarzenia zataczają koło, czy też nic dwa razy się nie zdarza? Czy ludzie potrafią wyciągać wnioski z nieszczęść, które sami powodują?
 
Odpowiedzi na te pytania nie są sprawą prostą i oczywistą. Pomocą w ich udzieleniu może być lektura niniejszej książki.

Autor w merytoryczny, a zarazem ciekawy sposób opowiada o czasach, w których żyli kolejno Sokrates, św. Filip Neri i św. Jan Paweł II. Na przykładzie ich losów dowiadujemy się, że zawsze, kiedy człowiek poczuł się miarą wszechrzeczy, dochodziło do czegoś, co sprowadzało go na ziemię. Zależności opisane w tej książce mogą okazać się istotne także w XXI wieku, kiedy coraz trudniej interpretuje się nam zdarzenia współczesne.

Liturgia Wielkiego Piątku jest niezwykła. Cały Kościół patrzy wtedy w stronę krzyża i go adoruje. Jak dobrze przeżyć ten dzień? Jak jeszcze bardziej zbliżyć się do Jezusa?

Autor tej niewielkiej książeczki proponuje skupić się na siedmiu „słowach” wypowiedzianych przez umierającego Syna Bożego. Jak czytamy we wstępie: Te słowa zawierają wszystko, co mieści się w Jego życiu i śmierci.

***

Trzeba raz po raz zdjąć te nasze krzyże, zwłaszcza w okresie wielkiego postu, kiedy Kościół w sposób szczególny poprzez liturgię i słowo Boże kieruje nasze myśli w stronę Syna Bożego. Ale nie tylko. Weź krzyż do ręki także wtedy, kiedy przychodzi on nie w znaku, ale w rzeczywistości, kiedy trzeba go naprawdę dźwigać. I pewnie chciałoby się czegoś uchwycić, nabrać pewności i siły. Proszę, weź do ręki ten właśnie krzyż i dalej idź… z Jezusem. (ze wstępu)

Chciałbym żebyśmy popatrzyli na cztery rady, które św. Benedykt daje w swojej Regule odnośnie do modlitwy.

Jak pamiętamy, w samej Regule trudno jest odnaleźć jakiś szerszy traktat dotyczący życia duchowego czy czytania Pisma Świętego, ponieważ pod jej koniec św. Benedykt odsyła do tekstów, w których te zagadnienia są szczegółowo omówione, a ma on na myśli przede wszystkim pisma św. Jana Kasjana.

Jednak w samej Regule, mocno zależnej od wpływów pism Kasjanowych, można również odnaleźć rady, które także i sam święty Benedykt nam daje i tym radom warto się przyjrzeć.

Skoro mamy często znajdować czas na modlitwę, to w naszym rachunku sumienia, który robimy codziennie, warto sobie zadawać pytanie, który czas mogę na modlitwę poświęcić?

Poznaj tajemnicę spokoju papieża Jana XXIII. To jego 10 przykazań, swoisty dekalog miłości i opanowania pod hasłem: „Dzisiaj, tylko dzisiaj, spróbuję przeżyć dzień, nie chcąc od razu rozwiązywać wszystkich problemów mojego życia”.

Opanowanie jest cechą, nad którą papież musiał ciężko pracować i się o nią modlić. Stworzył swoisty Dekalog pogody ducha” dla rozwoju swojej własnej duchowej ścieżki.
 
Dziś autor przybliża nam te instrukcje duchowe, abyśmy my również umiejętnie weszli na ścieżkę życiowego spokoju i opanowania. Zaprasza nas do poszukiwania  i podążania za sercem i przykazaniami papieża. Zachęca do inspirowania się słowami Jana XXIII i wdrażania ich w swoje codzienne życie.