Książki - KSIĘGARNIA

Jak poruszyć niebo? Czyli 44 wskazówki, co robić, kiedy nie słyszymy odpowiedzi Boga.

Marcin Jakimowicz, sam doświadczył wielu wzlotów i kryzysów wiary. Aż nastąpił przełom w jego myśleniu o Bogu. Opisuje swoje doświadczenia oraz historie innych ludzi, którzy podobnie jak on na własnej skórze doświadczyli uzdrowienia. Podaje proste wskazówki, jak poradzić sobie z kryzysem wiary i co zrobić, by doświadczyć potężnej siły Miłości.

Jakże złożony jest skład chemiczny naszego świata! Niby pierwiastków chemicznych jest mniej niż sto (może teraz już i nieco więcej, nie wiem), ale kombinacji tych pierwiastków, i to w różnych formach i proporcjach, po prostu nie ma końca. Coraz to odkrywamy jakąś nową, bądź już istniejącą, bądź możliwą do sporządzenia. Bóg jakby bawił się z nami w grę „Ciepło-zimno".

Sto lat temu ludzie wierzyli, że już znaleźli prawie wszystko, co On ukrył, a tę niewielką resztę, jaka jeszcze pozostała, odnajdą wkrótce. Obecnie raczej gotowi są mniemać, że każde nowe znalezisko naprowadza na ślad wielu innych, pole poszukiwań rośnie w postępie geometrycznym i zabawa ma wszelkie szanse okazać się najlepszym na ziemi modelem nieskończoności.

Od wieków w każdym chórze zakonnym są potrzebne pewne funkcje liturgiczne, bądź na dłuższy czas nadawane, bądź zmieniane co tydzień według kolejności. Te funkcje nazywają się w każdej zakonnej tradycji nieco inaczej. U polskich benedyktynek zakonnica rozpoczynająca śpiewane partie modlitwy i zobowiązana do ich wyćwiczenia z chórem, nazywa się kantorką, i to jest funkcja trwała, ze względu na konieczne do tego zdolności muzyczne.

Natomiast zakonnica prowadząca w danym tygodniu liturgię nazywa się hebdomadarka (w kościelnej łacinie hebdomada to tydzień). Przez długie lata siostra, która ukończyła właśnie swoją „hebdomadę”, zostawała na następny tydzień homiliantką: jej funkcja polegała wtedy na tym, żeby w niedzielę i w ewentualnie przypadające w tym tygodniu święta odczytać komentarz do Ewangelii dnia. Nie musiała go daleko szukać: w łacińskim brewiarzu był podany.

Tatuaż jest jedną z najstarszych form dekorowania własnego ciała, stosunkowo łatwo dostępną. Jest nie tylko kolorowym rysunkiem wykonanym na własnym ciele, lecz znacznie czymś więcej - symbolem, który ma swe korzenie sięgające daleko w przeszłość, w antykultury plemienne i pogańskie. Tatuowanie jest sposobem nadawania własnemu ciału osobistych cech, "tworzenie z niego prawdziwego domu i świątyni dla mieszkającego w nim ducha". Znamię, zwłaszcza gdy przyjmuje formę rysunku lub ornamentu na ciele, jest niczym pieczęć, znak lub sygnał, zaś jego najgłębsze znaczenie jest zakorzenione w symbolice blizn, jako ślad "kłów ducha".

Czym więc jest dla wielu amatorów takiego sposobu znaczenia swojego ciała?

Temat jest z jednej strony piękny, jednak z drugiej bardzo trudny. Nie chodzi w nim przecież o zwykłą wesołość, utrzymywanie dobrego humoru, programowy optymizm. W życiu ludzi wierzących radość jest trudna, gdyż widzą oni wiele zła, jakie dzieje się na świecie, a i sami znają także swoje słabości – z czego się tutaj radować?

Dlatego też wielu wierzących chodzi smutnych, niezadowolonych z tego, co się na świecie dzieje. Ponadto wiara dla wielu jest widziana w perspektywie moralnych nakazów i zakazów, co kojarzy się raczej z przymusem niż z wolnością i radością!

Jednak w Biblii znajdujemy wyraźne polecenia, aby się radować. Już sama nazwa zasadniczego orędzia Nowego Testamentu przekazanego nam przez Pana Jezusa: ewangelia, oznacza dobrą nowinę, która przez samo „dobro” powinna nam nieść radość. Ponadto znajdujemy także wprost wezwania do radości, zarówno w Starym Testamencie, jak i w Nowym: „Radujcie się!”.

Niezapomniana modlitwa Jana Pawła II stała się tytułem albumu, który możemy ofiarować bliskiej osobie jako pamiątkę z okazji Sakramentu Bierzmowania.

Książka, która ma szansę towarzyszyć właścicielowi przez całe jego życie. Przypominająca o tym jakże ważnym dniu, dniu obmycia z grzechu pierworodnego, przyjęcia do wspólnoty Kościoła, początku mozolnej drogi, którą najpierw prowadzą nas rodzice, a potem podążamy sami wspierani Bożą łaską.

Znajdziemy w niej podstawową wiedzę na temat sakramentu chrztu - jak odbywa się ceremonia, kto i dlaczego w niej uczestniczy, co oznaczają poszczególne czynności wykonywane przez kapłana, czego symbolem jest biała szata, a czego paschał.

Mała książeczka prezentowa, w której jest miejsce na wpisanie życzeń i podpis obdarowującego oraz na zapisanie przez bierzmowanego ważnych okoliczności przyjęcia sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej. Są też specjalnie dobrane słowa, aby młody człowiek mógł zapamiętać, jakie dary otrzymał tego szczególnego dnia od Ducha Świętego i jak ważna jest Jego opieka w całym życiu.

Ciekawa grafika i mądre słowa z pewnością zainteresują każdego młodego człowieka.

„Wolność i tęsknota”. Nie zawsze łatwo uwolnić się od win i dręczących myśli. Niekiedy człowiek nie potrafi szczerze zatęsknić za Stwórcą. Popełniamy wiele błędów, z których niełatwo się wyzwolić. W praktyce duszpasterskiej nierzadko spotykałem osoby przeżywające poważne problemy z przystąpieniem do sakramentu pojednania. Przyczyny wewnętrznej blokady przed odbyciem spowiedzi były bardzo różne.

Krępuje nas wstyd przed przyznaniem się do winy, przed wyznaniem grzechu innemu człowiekowi – spowiednikowi. Paraliżuje nas strach bądź niechęć wobec kapłana w konfesjonale. Zniewoleni jesteśmy dręczącymi nas emocjami, ale też grzechami, które wciąż w nas trwają i uniemożliwiają duchowy rozwój. Niekiedy odczuwamy niechęć do instytucjonalnej strony Kościoła.

Historia stworzenia należy do najbardziej optymistycznych w Biblii – pokazuje nam Boga uszczęśliwionego światem. Co takiego skusiło ludzi, że Boga porzucili?

Spróbujcie wraz z dzieckiem przyjrzeć się tamtym wydarzeniom. Odłóżcie na chwilę waszą wiedzę o grzechu pierworodnym. Niech przemówi tajemnica kochającego Boga i... nieufnego człowieka. Pokażcie dziecku, jak dobry jest Bóg.

Nowość w tym roku - duży format Ewangelii na każdy dzień w dużym formacie i jednocześnie w twardej, wytrzymałej oprawie.

Codzienne komentarze i rozważania Ewangelii na każdy dzień roku. Duży format to większe litery, dzięki czemu wygodnie mogą z nich korzystać osoby ze słabszym wzrokiem.

To obowiązkowa pozycja dla wszystkich, którzy pragną poznawać i żyć Słowem Bożym oraz chcą czynić to zgodnie z kluczem roku liturgicznego.

Powiększony format wydania "Ewangelia 2019 Droga Prawda Życie"- w miękkiej okładce - zawiera pełną treść Ewangelii z dnia na każdy dzień roku 2019, a także odnośniki do czytań z dnia, jak również komentarze - rozważania Słowa Bożego. Na zakończenie krótka modlitwa inspirowana Słowem Bożym.

Codzienne komentarze i rozważania Ewangelii na każdy dzień roku. Duży format (wielkość zeszytu), większe litery, dzięki czemu wygodnie mogą z nich korzystać osoby ze słabszym wzrokiem.

To obowiązkowa pozycja dla wszystkich, którzy pragną poznawać i żyć Słowem Bożym oraz chcą czynić to zgodnie z kluczem roku liturgicznego.

Powiększony format wydania "Ewangelia 2019 Droga Prawda Życie"- w miękkiej okładce - zawiera pełną treść Ewangelii z dnia na każdy dzień roku 2019, a także odnośniki do czytań z dnia, jak również komentarze - rozważania Słowa Bożego. Na zakończenie krótka modlitwa inspirowana Słowem Bożym.

Pragniemy zachęcić do skorzystania z duchowego bogactwa, które pozostawił autor modlitwy "Jezu Ty się tym zajmij", Sługa Boży ksiądz Dolindo Ruotolo.

Modlitewnik zawiera tekst Koronki odmawianej na różańcu, świadectwa osób praktykujących ten sposób modlitwy, akt zawierzenia „Jezu, Ty się tym zajmij” podyktowany księdzu Dolindo przez Jezusa, a także wskazówki duchowe tego kapłana.

Do modlitewnika dołączamy różaniec z wizerunkiem Chrystusa, namalowanym według wskazań ks. Ruotolo.

Oto historia człowieka, który popełniał błędy, a mimo to stał się przywódcą Izraela i prorokiem; historia pełna nadziei, pokazująca, że Bóg nikogo nie odrzuca i ma swoje plany dla każdego.

Książka może pomóc dziecku na drodze wiary w ogromną miłość Boga, miłość wybaczającą, silniejszą niż zło. Jednak sama książka nie wystarczy. Dziecko obserwuje też życie dorosłych. Co zobaczy?

Noe. Książeczka z kolorowankami.

Bóg chce ocalić świat, który pogrąża się w złu. Zaprasza do tego zadania człowieka – Noego. Czy my także możemy dziś ocalać świat? Co możemy zrobić – ty, ja, twoje dziecko, twój uczeń? Odpowiedzi szukaj w tej książeczce.

„Misterium Przychodzącego Boga” – to kolejny tom konferencji mystagogicznych wybitnego przedstawiciela ruchu biblijno-liturgicznego, Odona Casela OSB, jaki ukazuje się w przekładzie polskim.

Tym razem będą to konferencje związane z okresem Adwentu, Narodzenia Pańskiego i Epifanii. Autor wygłaszał je do mniszek benedyktynek w Herstelle na przestrzeni lat dwudziestych, trzydziestych i czterdziestych ubiegłego stulecia, jednak odległość czasowa – jak zawsze w przypadku dobrej literatury – nie stanowi przeszkody dla żywego odbioru przekazywanych treści.

Konferencje mystagogiczne charakteryzują się tym, że treści dogmatyczne, ascetyczno-duchowe i teologiczno-biblijne łączą się w nich w jedną całość, przy czym „językiem” najdoskonalej wypowiadającym tę syntezę jest język samej liturgii. Z niej właśnie Autor czerpie i w nią zarazem wprowadza.

Matka Teresa z Kalkuty żyła niezwykle skromnie pośród najbiedniejszych ludzi. A mimo to była naprawdę bogata. Nie była wysoka, ale śmiało możemy powiedzieć o niej, że była WIELKA.

Kiedy Teresa, młoda zakonnica, przybyła do Indii, została poruszona panującą tam biedą. Wkrótce pojęła, że jej powołanie to nie życie w klasztorze, ale bycie przy biednych, chorych i umierających.
Matka Teresa wykonywała rzeczy niezmiernie proste, karmiła głodnych i przygarniała odrzuconych, mimo to, a może właśnie dlatego otrzymała Pokojową Nagrodę Nobla, a w 2016 roku została ogłoszona świętą.

Ta mała książeczka przedstawia sylwetkę tej niezwykłej kobiety i opowiada o tym, jak wielkich rzeczy dokonuje Bóg w życiu swoich dzieci.

Ta książka jest o bliskości. Głosząc rekolekcje i kazania, bardzo często poruszam ten temat. Czemu? Chyba dlatego, że mnie zawsze bliskości brakowało. Zwłaszcza w domu. I chyba właśnie dlatego w dzieciństwie i w młodości, począwszy już od przedszkola, cały czas się zakochiwałem. Było tych miłości mnóstwo. W drugiej klasie szkoły podstawowej tak się zadurzyłem, że uciekłem z domu i pojechałem do wybranki serca aż 40 kilometrów. Te zakochania były jakąś próbą, namiastką szukania bliskości - tej upragnionej, za którą tęskniłem.

Możemy bowiem wyrzucać ze swojego serca pragnienie bliskości z Bogiem, z drugim człowiekiem, z głębią samego siebie i szukać namiastek, które jednak nie dają zaspokojenia, nie sycą tego głodu bliskości. Możemy też wytłumić tę potrzebę całkowicie - ona jednak zawsze się odezwie.

Myśl starożytnych Hebrajczyków, jako na wskroś praktyczna, tzn. zainteresowana przede wszystkim celowym działaniem w życiu, była daleka od wszelkiej metafizyki, choć ze strony uczonych nie brakło prób doszukiwania się przynajmniej jej podtekstów w pismach proroków.

Trzeba więc szukać w Piśmie Świętym biblijnej koncepcji czasu na innej drodze niż dociekania teoretyczne typowe dla myśli greckiej. Tą właściwą drogą jest wzięcie pod uwagę pewnej szczególnej cechy naszego zbioru ksiąg składających się na Biblię. Choć zawiera ona nie tylko księgi historyczne, całkiem słusznie nosi niekiedy synonimiczną nazwę historii świętej, która ma jeden temat zasadniczy, a jest nim zbawienie.

Stąd dzieje zbawienia z punktu widzenia czasu nie są równoznaczne z wciągnięciem poszczególnych zbawczych czynów Boga do gotowej już przestrzeni czasu, lecz raczej szereg czynów Bożej łaski tworzy (...) następstwo czasów jako produkt uboczny.

Książka ta – mimo że jest ponownym opracowaniem akademic­kich wykładów na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie – nie roztrząsa jeszcze jednego „akademickiego zagadnienia”. Raczej chce służyć pomocą dostarczoną przez teologię biblijną szeroko pojętemu duszpasterstwu i pogłębionej lekturze całego Pisma Świętego.

Dzisiejsza lectio continua Pisma Świętego obu Testamentów w cyklu liturgicznych czytań mszalnych stawia przed kapłanem, głoszącym homilię czy choćby krótkie wprowadzenie do orędzia Słowa Bożego, nowe zadanie. Wymaga mianowicie tego, by wska­zał wzajemne powiązanie myśli objawionej w Starym i Nowym Przymierzu, by pokazał ich głęboką harmonię.

Na ogół pustynia kojarzy się nam z piaszczystą powierzchnią, płaską lub pagórkowatą, czasem górzystą. W Polsce takie krajobrazy występują na wydmach nadmorskich w pobliżu Łeby, dawniej piaszczystą równiną była również Pustynia Błędowska leżąca między miejscowościami położonymi niedaleko Dąbrowy Górniczej a Kluczami, obecnie w dużej części zarośnięta. Podczas okupacji niemieckiej był to poligon niemieckich oddziałów, które miały walczyć w Afryce.

Dla autorów biblijnych pustynia to przede wszystkim spalone słońcem tereny, które my określilibyśmy raczej jako step, teren niezamieszkały albo stanowiący obszar przemieszczania się koczowników z ich stadami.