Książki - KSIĘGARNIA

To nie jest nauka o ośmiu grzechach głównych – to jest nauka o ośmiu rodzajach złych myśli. Grzech w pewnym sensie jest owocem, który wyrasta z myśli, a myśl z kolei jest jak korzeń - na to zwraca opracowanie Pomiędzy grzechem a myślą. O ośmiu duchach zła Ewagriusza z Pontu.

Droga Filokalii to 50-dniowe ćwiczenie. Dlaczego taka nazwa?

Otóż jesteśmy przyzwyczajeni, że w okresach Adwentu czy Wielkiego Postu podejmujemy rekolekcje, różnego rodzaju ćwiczenia i praktyki pobożne. W Wielkim Poście odprawiamy bardzo popularne nabożeństwo Drogi krzyżowej. Współcześnie w okresie wielkanocnym zaczęto praktykować Drogę światła.

W nawiązaniu do tych nazw powstała Droga Filokalii.

Czym ona jest? To droga do życia prawdziwie chrześcijańskiego! Polega ona na przybliżaniu duchowości i teologii Filokalii. Szlak ma to do siebie, że może być długi i nie wiadomo, ile potrwa jego przejście.

Niniejsza propozycja jest tylko pewnym wprowadzeniem w duchowość wspomnianego zbioru tekstów. Nie wyczerpie ich treści, bo nie to jest jej celem.

Lubisz podróże w czasie? Każda strona tego kalendarza to taka właśnie wyprawa.

Głównym przewodnikiem jest Biblia, a wędrówka trwa od 1 do 25 grudnia.

Poznamy ludzi, którzy żyli dawno temu, między innymi dziadków, rodziców i kuzynów Pana Jezusa.

Odwiedzimy miejsca ich zamieszkania, poznamy ówczesne zwyczaje. W końcu trafimy do Betlejem i z tymi, których tam spotkamy, weźmiemy udział w uroczystej bożonarodzeniowej Eucharystii.

Wam i Waszym rodzicom, dziadkom, bliskim oraz przyjaciołom życzymy pięknego adwentu!

Publikacja Nad księgami opata Jana o naśladowaniu Chrystusa zawiera tekst O naśladowaniu Chrystusa oraz komentarz s. Małgorzaty Borkowskiej OSB.

W historii chrześcijaństwa mamy kilka dzieł literackich, które pochodzą ze środowisk monastycznych, czytane są powszechnie do dzisiaj, i szczególnie silnie wpłynęły na ukształtowanie się naszej duchowości, gdyż dały wyraz ludzkiej tęsknocie za Bogiem.

Najstarsze z nich to Księga starców i narosła wokół niej literatura egipskiej pustyni. Dalej, Wyznania św. Augustyna; zaliczam je do literatury monastycznej, gdyż autor był wedle ówczesnych pojęć mnichem, chociaż w mieście; założył nawet wspólnotę, napisał dla niej regułę, i jak większość Ojców Kościoła został biskupem z mnicha właśnie.

Następna jest Reguła św. Benedykta; jej nauka, ale przede wszystkim jej praktyka w niezliczonych wspólnotach, kształtowała życie chrześcijańskie (jak pisze Rowan Williams) przez sam fakt, że ukształtowała mnóstwo osobowości, które z kolei kształtowały społeczeństwo. Czwarta jest księga O naśladowaniu Chrystusa.

Najwcześniejsze rękopiśmienne kopie Naśladowania pochodzą z Włoch i oczywiście nie są przez kopistów wyraźnie datowane. Ponieważ jednak cechy pisma i szczegóły wykonania pozwalają datować średniowieczne rękopisy z dużą dokładnością, jest pewne, że najstarsza zachowana kopia (podkreślmy: kopia już, nie pierwopis autorski), sporządzona w Vercelli i tam do dziś przechowywana, powstała między rokiem 1280 a 1330. Nie później. Otóż nawet koniec tego przedziału czasowego to jeszcze równe pół wieku przed przyjściem na świat Tomasza a Kempis (1380-1471), któremu na północny wschód od Alp przypisuje się do dzisiaj autorstwo tej księgi; a blisko sto lat przed jego dojrzałą działalnością pisarską.

Z wielką radością oddajemy w ręce Czytelników tom 100. serii Źródła Monastyczne: Reguły (De institutis coenobiorum) świętego Jana Kasjana.

Dzieło, które czytelnik bierze do ręki, ma swoje wyjątkowe miejsce w literaturze ascetycznej. Ten obszerny traktat powstały w południowej Galii w latach 420–424 kształtował zachodnią myśl monastyczną przez długie lata, między innymi wywarł wpływ na dwa najważniejsze teksty łacińskiej normatywy  klasztornej: Regułę Mistrza oraz Regułę św. Benedykta.

„Księga Starców” (Gerontikon) to najstarszy zbiór nauk wczesnych monastycznych „ojców”, pierwsza zachowana próba spisania mądrości pustyni.

W czasie jej spisywania mądrość ta mogła sobie liczyć około stu lat, więc było to dwa lub trzy pokolenia doświadczeń. I już wtedy była na tym poziomie znajomości praw rządzących życiem duchowym i ludzką psychiką, na którym trwa nadal. Jakiś pustelnik, może mnich wędrowny, postanowił sobie, że zamiast chodzenia jak dotąd do ojców po słowo, lepiej będzie mieć ich nauki dostępne i powielone na piśmie, więc on je spisze.

Czytelnik dostaje do ręki zapis konferencji wygłaszanych w klasztorze w Żarnowcu w latach 2018–2021 przez s. Małgorzatę Borkowską i następnie spisanych. Stąd nieco gawędziarski charakter tej książki. Jest ona mimo to częścią większego cyklu komentującego najważniejsze dzieła literatury monastycznej, które miały szczególny wpływ tak na rozwój życia zakonnego w chrześcijaństwie, jak i na kulturę chrześcijańską w ogóle. Są to, w chronologicznym porządku powstawania: Księga Starców, Reguła św. Benedykta i księga O naśladowaniu Chrystusa. Jeśli dodamy Wyznania św. Augustyna, otrzymamy właściwie komplet najsłynniejszych w Kościele zapisów odwiecznej tęsknoty ludzkiej do Boga.

Książka jest zbiorem ponad pięćdziesięciu historii na adwent, Boże Narodzenie oraz Objawienie Pańskie, nazywane także świętem Trzech Króli. Niektóre historie są tradycyjne, wiele jest nowych. Wszystkie starają się ożywiać ducha Bożego Narodzenia w czasach zabiegania, komputerów i gier wszelkiego rodzaju.

Co może się wydarzyć, kiedy pewien chłopczyk zapragnie mieć tatusia na Boże Narodzenie, a św. Józef wysłucha tej prośby? Kto wie o tym, że dwoje dzieci ocaliło Boże Narodzenie przed zachłannymi agentami reklamy? Gdzie swoją podróż zakończyły złoto, kadzidło i mirra? Dlaczego na Boże Narodzenie ubiera się choinkę?

Zbiór listów św. Hieronima zawiera 154 pisma, które powstały w latach 374-419, to znaczy od czasu jego przybycia do Antiochii Syryjskiej (po opuszczeniu mniszej wspólnoty w Akwilei, a przed udaniem się na pustynię Chalkis) aż do końca życia.

Są one niewątpliwie tak ważne, iż należy je umieścić zaraz po jego największym dziele - po tłumaczeniu Pisma Świętego na język łaciński - po Wulgacie. Powodem takiego znaczenia są przede wszystkim zagadnienia, które listy poruszają, oraz wykwintny, pełen krasomówczego piękna styl pisarski autora.

Listy zajmują cenne miejsce w twórczości piśmienniczej św. Hiero­nima. On sam miał tego świadomość, skoro umieścił je w wykazie swej twórczości pisarskiej. Zbiór Hieronimowych listów zawiera 154 pisma, które powstały w latach 374-419, to znaczy od czasu jego przybycia do Antiochii Syryjskiej (po opuszczeniu mniszej wspólnoty w Akwilei, a przed udaniem się na pustynię Chalkis) aż do końca życia.

Proste słowa i krótkie historyjki – ich zadaniem jest przedstawići przybliżyć Kościół najmłodszym. Wielu dorosłych chrześcijan ma trudności z przekazaniem osobistego doświadczenia Kościoła. Akceptują Pana Jezusa, ale wobec Kościoła mają tysiące zastrzeżeń. A przecież dla chrześcijanina mówić o Kościele to mówić o własnej ojczyźnie, o swych przyjaciołach, o domu Bożym pośród ludzi. Dlatego bardzo ważne jest uczynić wszystko, co w naszej mocy, aby Kościół stał się dzieciom bliski.

Opowiadania dla dzieci wprowadzające w modlitwę Ojcze nasz. Modlitwa chrześcijan «opowiedziana» dzieciom. Książeczka ta zawiera 11 małych opowiadań i kilka modlitw, by rozważyć i przemodlić każde zdanie z Ojcze nasz.

Dla Diadocha modlitwa i asceza są zewnętrznymi przejawami istniejącej wewnątrz relacji między Bogiem a człowiekiem. Zaznacza on jednak, że nie jest czymś właściwym określanie jakości tej relacji na podstawie zewnętrznych przejawów. 

Dlatego właśnie podkreśla, że to pokora najbardziej pomaga w osiągnięciu zdrowej bezinteresowności, bo prowadzi do zapomnienia o własnym sukcesie i postępie, co z kolei umożliwia to, aby modlić się jak należy, według własnego stanu.

Kiedy jednak ktoś doświadczył już żarliwości w modlitwie, przekraczającej wszelką szerokość i obejmującej wszystko, powinien bezustannie szukać tego stanu, spędzając w nim jak najwięcej czasu.

Drugi tom zebranych krótkich opowiadań Bruno Ferrero na każdy dzień roku, wcześniej wydawanych w serii mniejszych publikacji w cyklu "Krótkie opowiadania dla ducha".

W tej książce czytelnik znajdzie 365 krótkich opowiadań. Jedna taka historia na dzień to więcej niż potrzebujemy do dobrego duchowego samopoczucia. Nasi przodkowie za pomocą krótkich opowieści przekazywali najważniejsze życiowe prawdy. Każda historia jest darem miłości, czymś przyjemnym do podzielenia się z innymi. Istnieje swoisty katalog życiowych mądrości, opowieści są zaś uprzywilejowaną formą opowiadania o nich kolejnym pokoleniom.

Opowiadania pomagają odetchnąć duchowo, są zanurzeniem się w świat symboli, które przynależą nie do wieku, ale zwyczajnie do faktu bycia człowiekiem. Wykład wyjaśnia, prawo nakazuje, opowieść „nawraca”.

Rozumiane jako sakramentalne uobecnienie wydarzeń zbawczych Chrystusa od pierwszych wieków chrześcijaństwa stanowiło fundament celebracji liturgicznej i wpłynęło znacząco na proces kształtowania się roku liturgicznego.

Liturgia była wówczas w centrum życia chrześcijańskiego i duchowości Kościoła.

Szczególnym nawiązaniem do tego pierwotnego i życiodajnego nurtu była wizja teologiczna przedstawicieli ruchu liturgicznego na przełomie XIX i XX wieku. Byli oni przekonani, że liturgia, tak jak w początkach Kościoła, jest szkołą modlitwy i życia. Pionier tego ruchu, Prosper Guéranger OSB (1805–1875), wiedział, że liturgia wpływa na nasze życie, kiedy ją rozumiemy, dlatego między innymi pragnął dać do rąk szerokich rzesz wiernych dzieło, które miało wprowadzić ich w liturgię świąt – w liturgię całego roku kościelnego. 

Wznowiony pierwszy tom zebranych krótkich opowiadań Bruno Ferrero na każdy dzień roku, wcześniej wydawanych w serii mniejszych publikacji pod wspólnym tytułem "Krótkie opowiadania dla ducha".

Oto 365 krótkich opowiadań, historii i złotych myśli, które dotychczas były porozrzucane po różnych książkach. Są to malutkie pigułki mądrości.

Ta książka nie jest po to, by połknąć ją całą na raz. Wystarczy jedna pigułka dziennie. Pozwólcie jej zadziałać w Waszym umyśle. Każda historia jest małą szkatułką: otwórzcie ją, zanurzcie w niej ręce, odkryjcie ziarno, które chowa w środku, czasem z upartą zazdrością, i pozwólcie, by zakiełkowało ono w Waszej duszy. Po wysłuchaniu historii nikt nie jest już tym, kim był.

W posłudze kapłańskiej i życiu mniszym ojca Piotra Rostworowskiego indywidualne kierownictwo duchowe zajmowało bardzo ważne miejsce. Możemy nawet stwierdzić – ze względu na samą skalę tej posługi – że było czymś donioślejszym niż jego działalność konferencyjno-rekolekcyjna, pisarska czy kaznodziejska.

Kiedy po śmierci ojca Piotra ogłosiliśmy, że zbieramy jego archiwalia, niektóre osoby, które prowadził, przesłały nam jego listy w postaci oryginałów lub kopii.

Wdzięczni jesteśmy więc siostrom karmelitankom za zgodę na publikację wyboru listów ojca Piotra do jednej z nich.  Jesteśmy przekonani, że – jak niegdyś listy te przynosiły pożytek pojedynczej duszy – tak teraz pomogą wielu innym, przy okazji zachęcając do poszukiwania dobrego kierownictwa duchowego i do zdrowej jego praktyki.

Stosunek rozumu do wiary jest niewątpliwie jednym z najczęściej podejmowanych zagadnień. Filozofowie i teologowie bardzo różnie starają się do niego podejść. Często jednak przeintelektualizowane rozważania zbyt teoretycznie traktują zarówno rozum, jak i wiarę. Zapomina się w nich o tym, że rozum w człowieku nie ogranicza się do racjonalizmu.

Ojciec Piotr Rostworowski pokazuje, że wiara jest po prostu mądra, a tym samym rozumna. Mądrość w człowieku nie jest wynikiem racjonalnych dywagacji, ale światłem, które go oświeca, jeżeli na to światło potrafi się otworzyć. 

Ojciec Piotr Rostworowski, mnich – nie profesor teologii, czy filozofii, stara się przypomnieć najprostsze i jednocześnie najważniejsze prawdy dotyczące wiary chrześcijańskiej, przede wszystkim, że nie jest ona światopoglądem, ale przyjęciem samego Boga jako Osoby. Dlatego nie da się wiary oddzielić od miłości. To wejście w więź miłości z Bogiem pociąga dopiero za sobą przyjęcie wszystkich prawd objawionych.

Misterium świąt chrześcijańskich jest już drugą książką Odona Casela (1886–1948), wybitnego mystagoga ubiegłego stule­cia, którą publikujemy w ramach serii „Modlitwa Kościoła”.

Pozycja ta utrzymana jest w stylu żywej przemowy do odbiorców, jako zapis konferencji duchowych wygłaszanych przez Autora przy okazji poszczególnych świąt roku liturgicznego. Sam Autor – co stwierdza w przedmowie – tę właśnie formę przekazu uznawał za nader korzystną w refleksji nad liturgią, ponieważ – jako swego rodzaju wtajemniczenie – bliższa jest naturze samej liturgii.

Mimo wielu lat, jakie upłynęły od wydania oryginału, myśli zawarte w konferencjach Casela nie tracą na aktualności.

W refleksji Casela forma i treść stanowią całość. Mowa jest w niej wszakże nie w pierwszym rzędzie o formie, lecz o tym, co się w liturgii dzieje, i co dzieje się w uczestniczącym w niej człowieku.

Ta mała antologia, na którą składają się fragmenty pism św. Jana Bosko, powstała z pragnienia docenienia jego nauczania o codziennej modlitwie, medytacji i kontemplacji. Chcielibyśmy, aby te teksty wzbudziły w czytelniku chęć głębszego poznania działalności wychowawczej Apostoła Młodzieży.

Dziedzictwo duchowe świętego z Turynu nie może być sprowadzone jedynie do wymiaru społecznego czy pedagogicznego, ponieważ sięga ono o wiele głębiej, przypominając każdemu chrześcijaninowi, że nieodzowne jest łączenie aktywności apostolskiej z ugruntowaną modlitwą. Dzisiaj, kiedy zagraża nam niebezpieczeństwo przesadnego zaufania w skuteczność programów wychowawczych i duszpasterskich, ksiądz Bosko przypomina, że klucz do wszystkiego zawiera się w tej maksymie: „Jeśli się modlicie, z dwóch ziaren, które zasiewacie, wyrastają cztery kłosy…”.

Teksty zamieszczone w antologii, czasami mało znane i niedocenione, nie potrzebują obszernych komentarzy. Są przekonujące i wyraziste dzięki zestawieniu ich obok siebie. 

Książka jest zbiorem opowiadań na poszczególne dni adwentu i w ten sposób przygotowuje do Świąt Bożego Narodzenia.