Liturgia

Większość z nas uczestniczy w Mszy Świętej co niedziela, często od wczesnego dzieciństwa. Na początku nie przywiązywaliśmy większej wagi do tego, co się podczas niej działo na ołtarzu i wokół nas. Z czasem nasze uczestnictwo stało się bardziej świadome.

Zdarza się jednak, że jako dorośli ludzie popadamy w rutynę i nie zastanawiamy się nad tym, czym w istocie jest Msza Święta.

Uczestnictwo w Eucharystii powinno być dla każdego z nas czymś najważniejszym. Wielu wierzących nie doświadcza jednak wyraźnego wpływu coniedzielnego "bycia na mszy" na swoje życie. Cóż dopiero mówić o tych, którzy bywają na niej tylko od czasu do czasu? Jak spotkać Boga w liturgii?

Recepta jest prosta: aktywnie w niej uczestnicząc. Z początku może się wydawać, że nic się w nas nie dzieje, nie zmienia się na lepsze. Jednak nawet wtedy, gdy z liturgii niewiele zrozumiemy Bóg i tak będzie w nas działał.

Cisza jest fascynująca i czasami prowadzi do zdziwienia i zamilknięcia. Cisza jest ekscytująca ale zbyt intymna bo jest zamieszkiwana przez naszą najbardziej intymną bytność.

W liturgii cisza jest tym ogrodem duszy w którym każdy pozostaje sam na sam z Panem... ona nieuchronnie „odwołuje się we mnie do tego co jest więcej niż mną”... im więcej słowo Boże znaczy, tym więcej ciszy we wspólnocie.

Przedstawiona refleksja pokazuje miejsce Psałterza w Biblii, Tradycji Kościoła, liturgii i życiu duchowym.

Posoborowa reforma liturgii, a w niej wprowadzenie dłuższych fragmentów Psalmów jako śpiewów międzylekcyjnych, bardzo ubogaciła liturgię słowa i dało wiernym okazję do poznania obok znacznie szerszego wyboru tekstów biblijnych także wielu Psalmów.

Wszyscy wierni, a zwłaszcza młodzi, członkowie scholi wykonujący Psalmy, mają okazję do zapoznania się z tymi pięknymi tekstami. Młody człowiek bardziej może zwraca uwagę na melodię i przeżycie związane z publicznym wykonaniem, ale teksty mogą utkwić w pamięci i przypomnieć się wtedy, gdy będą potrzebne.

Idźmy z radością na spotkanie Pana. Na spotkanie, nie na sąd. Postępujmy w światłości Pańskiej, póki mamy światło. To znaczy, rozwiązujmy nasze sprawy według Jego wskazań. Książę pokoju uczy nas chodzić Jego drogami. Znamy Jego pouczenia z Ewangelii, owszem. Natomiast wezwanie „czuwajcie” znaczy „miejcie oczy otwarte na chwilę obecną”, teraz rozgrywa się twoje życie. On stale przychodzi, by być z wami w domu, przy stole w kuchni, gdzie omawiacie rodzinne sprawy, gdzie tworzycie dom.

Jeśli czegoś od Niego oczekujesz, to uważaj – On i tak cię zaskoczy!

Ojciec Folsom już na samym początku tej publikacji stwierdza bardzo dobitnie "Liturgia rzymska jest chora". Ta choroba objawia się przede wszystkim sposobie celebrowania liturgii przez kapłanów oraz w sposobie uczestniczenia w niej przez wiernych.

Nie ukrywa on jednak, że problem sięga jeszcze głębiej i nie ogranicza się jedynie do ars celebrandi, ale dotknął również poziomu samego, zreformowanego po II Soborze Watykańskim, rytu rzymskiego.

Nie ma jednak w o. Folsomie nic z wojującego krytyka soboru i reformy, który dla samej zasady odrzucałby zreformowaną liturgię. Mimo, że jest wobec niej krytyczny i zdecydowanie ustawia się w linii tych, którzy pragną reformy, sam celebruje liturgię w obu formach rytu rzymskiego (aczkolwiek obecnie częściej w formie nadzwyczajnej).