Nasza wiara

Czym jest wolność? W dzisiejszych czasach mówienie o wolności jest jak wkraczanie na grząski grunt. Tak bardzo zatraciliśmy sens życia, że już go nawet nie poszukujemy, wypaczyliśmy pojęcie wolności, o czym świadczą historie zamieszczone w książce.

Wolność nie prowadzi nas ku wzniosłym ideałom, wręcz przeciwnie, często przyczynia się do naszego upadku.

Kardynał Comastri zachęca nas do spojrzenia na Matkę Bożą, kobietę wolną, która miała odwagę powiedzieć Bogu „tak” i pozwoliła Mu rozpalić w swoim sercu ogień miłości.

Maryja, w chwili, gdy ogłasza się służebnicą Pana, dotyka najwyższego szczytu ludzkiej wolności.

Wolność jest nam zatem dana jako możliwość otwarcia się na Boga, którego wrodzoną potrzebę nosimy w sobie.

Czy na końcu naszego życia jest wielka ciemna dziura, w której znikniemy? Co stanie się z naszym ciałem po śmierci? Czemu odbywamy tę trudną ziemską wędrówkę, zamiast od razu być tam i czy w ogóle jest jakieś "tam" i jakieś "potem"?

Odpowiedzi autora są przystępnie sformułowanym przypomnieniem nauczania Kościoła katolickiego.

Książka ta, podobnie jak 33 dni do Chwały Poranka, to 33-dniowe rekolekcje indywidualne, przygotowujące do aktu ofiarowania poprzez modlitwę serca. Są one oparte na nauczaniu św. Teresy z Lisieux.

Autor ukazuje nam potężne działanie prostego oddania się Miłości Miłosiernej w życiu największych świętych naszych czasów, przygotowuje nas do pójścia w ich ślady oraz wyjawia, jakie może mieć ono znaczenie dla nas i dla innych, jeśli – i kiedy – na nie się zdecydujemy.

Książka jest również zaproszeniem do tego, żebyśmy - tak jak św. Teresa - zamiast zasługiwać na niebo, zaufali Miłości, zawierzyli się Jej i każdego dnia starali się Ją odwzajemniać.

Seria medytacji, w których Chrystus zwraca się do ludzkiej duszy, uświadamia nam na nowo bezgraniczną łagodność i miłość, jaką darzy nas Zbawiciel. To dzieło przejmujące, a zarazem przepiękne i przystępne, cechujące się literackim kunsztem i głębią pobożności.

Czytelnicy zauważą nawiązania do klasyki literatury duchowej, jak też do wizerunku Chrystusa Miłosiernego, ku któremu kierujemy słowa zawierzenia: „Jezu, ufam Tobie”.

Kluczem do zrozumienia treści jest właśnie ufność będąca konieczną odpowiedzią na miłość, jaką obdarza nas Stwórca. Dzięki niej wchodzimy w osobistą relację z Chrystusem, stając się odbiciem Zbawiciela.

"Czy naprawdę wszyscy pójdziemy do nieba, jak chce Michel Polnareff w swojej popularnej piosence? Odnoszę wrażenie, że ten pogląd wyznaje obecnie bardzo wiele osób, szczególnie tych ochrzczonych.

„Piekła nie ma, a nawet jeśli istnieje, to na pewno świeci pustkami” – jakże często słyszałem tę opinię z ust tak zwanych „dobrych chrześcijan”, także tych należących do stanu duchownego, a nawet z ust wyświęconych kapłanów. Jeśli jednak zadamy sobie trud ponownego przeanalizowania Ewangelii, ze zdumieniem odkryjemy, że wcale nie tak brzmi orędzie Jezusa. W żadnym razie nie zapowiadał On niczego takiego.

Co zatem powiedział? I jaka jest w tym względzie wiara Kościoła? Co naprawdę wiemy o życiu wiecznym? Jak ono wygląda? Kto dokąd idzie po śmierci?" - fragment Przedmowy

George Weigel w swoich esejach z dogłębnym zrozumieniem złożoności dzisiejszego świata odczytuje wydarzenia takie jak I wojna światowa, epoka komunizmu czy prezydencje Busha, Obamy i Trumpa w świetle globalnych procesów kulturowych i w powiązaniu z problemami współczesnej moralności, w szczególny sposób przybliżając wyzwania i dokonania wspólnot chrześcijańskich w okresach pontyfikatów św. Jana Pawła II, Benedykta XVI i Franciszka.

Weigel umiejętnie splata wątki teologiczne i filozoficzne z faktami z zakresu historii politycznej i społecznej, odwołując się do tak fundamentalnych pojęć, jak rozum, wolność, prawda. Polemizuje z różnymi ideami i poglądami, w tym ateistycznymi, amoralistycznymi czy nihilistycznymi, ukazując konsekwencje, jakie ma ideologia i polityka dla istnienia dobra i zła w zagmatwanym świecie ponowoczesności, rzekomego „końca historii”.

Święty Jan Paweł II przypominał, że modlitwa za zmarłych jest rzeczą ważną i konieczną, że nawet ci, którzy odeszli w stanie łaski i przyjaźni z Bogiem, mogą potrzebować ostatecznego oczyszczenia, by dostąpić radości nieba.

Modlitwy za zmarłych. Nie cały umrę to zbiór przygotowany z myślą o wiernych, którzy pragną modlić się za dusze w czyśćcu cierpiące. Oprócz wielu krótszych tekstów zawiera również Litanię za zmarłych oraz Różaniec za zmarłych.

Lektura dla wszystkich pragnących poznać "Wielkiego Nieznanego", odpowiednia zarówno dla osób przygotowujących się do sakramentu bierzmowania, jak i tych, którzy chcą poszerzyć swoją dotychczasową wiedzę.

Prostym, pozbawionym naukowości językiem autor przedstawia Ducha Świętego w Starym i Nowym Testamencie, kreśląc obraz Trzeciej Osoby Trójcy Świętej na tle Kościoła i sakramentów.

Pisze o owocach i darach Ducha Świętego oraz o Maryi i Niepokalanym Poczęciu.

Milczenie jako odpowiedź na ciszę i obe­cny w niej głos Boga jest sztuką i największą mądrością duchową człowieka. 

Tej mą­dro­ści trzeba się uczyć. Są bowiem różne ro­dzaje milczenia. Nie wszystkie budują i pro­­wadzą do Boga.

Milczenie było funda­men­tem życia mnichów od samych początków aż do dzisiaj.

Dlatego można się od nich bardzo dużo nauczyć.

Niezwykle proste stronice tej książki, dalekie od erudycji, powstały właśnie jako próba przywrócenia znaczenia istocie chrześcijaństwa i „przypomnienia” ewangelicznego radykalizmu: inspiracją dla nich stała się nie tyle etyka, ile raczej teologia biblijna.

Skierowane są do wszystkich, a nie do jakiejś szczególnej grupy wierzących.

W tej książce akcent położymy więc bardziej na to, kim jest Jezus i kim jest chrześcijanin, niż na to, co robić, by być chrześcijaninem. Zresztą obecny kryzys, tchórzliwie znoszony przez chrześcijan, nie ma charakteru eklezjologicznego, niełatwo go też sprowadzić jedynie na płaszczyznę etyczną: jawi się on coraz bardziej jako kryzys chrystologiczny, który powoduje zubożenie relacji z Panem Jezusem i konsekwentne niszczenie tożsamości chrześcijańskiej, dopiero co odzyskanej w starciu z niebezpiecznymi tendencjami integrystycznymi natury bardziej moralnej niż teologicznej.

Wędrówka z przewodnikiem przez czterdzieści najważniejszych tekstów Starego i Nowego Testamentu. Wprowadzenia i komentarze wybitnej francuskiej biblistki Marie-Noëlle Thabut.

Pasjonująca lektura otwierająca przed nami bramy Pisma Świętego, które jest fundamentem wiary chrześcijańskiej i cywilizacji zachodniej.

Książka adresowana do wszystkich, którzy chcieliby przeczytać całą Biblię, ale nie wiedzą od czego zacząć, do tych, który już próbowali, ale zniechęcili się i [z różnych względów] przerwali lekturę oraz do tych, którzy myślą, że trzeba być uczonym, znawcą Biblii, żeby cokolwiek z tego zrozumieć.

Nowe życie chrześcijanina stanowi trzecią część tryptyku. Po opisaniu tajemnicy grzechu w życiu człowieka (Pismo Święte o grze­chu) i jego przezwyciężeniu przez Chrystusa (Zwy­cię­stwo Chrystusa nad grzechem i śmiercią) o. Tomasz Dąbek OSB przedstawia refleksję na temat nowego życia chrześcijanina, jego dynamizmów i wartości, tak jak to można wyczytać w pismach Nowego Testamentu. Rozpoczyna się ono od chrztu i daru Ducha Świętego. To On obdarza nas darami, dzięki którym chrześcijanin może już tu na ziemi żyć nowym życiem, życiem według Ducha.

Przewodnikami na drogach tego życia są dla nas Ewangelie i listy Apostołów.

"Styl nauczania Jezusa polega przede wszystkim na zadawaniu pytań. On nie naucza apodyktycznie, z góry narzucając reguły, wydając dekrety czy budując gotowe systemy. Jego pytania budzą nas, ukazują nam przestrzeń, zostawiając równocześnie miejsce na nasze oczekiwania. Pytania stawiają nas wobec kwestii sensu."

Czas Wielkiego Postu sprzyja zadawaniu pytań, pytań o wiarę, o życie, o to, w jaki sposób i czy w ogóle kroczymy dzień za dniem za Jezusem. To okres poszukiwań i powrotów. Im świadomiej przeżywamy ten czas, tym powrót pewniejszy i trwalszy.

„Misterium Przychodzącego Boga” – to kolejny tom konferencji mystagogicznych wybitnego przedstawiciela ruchu biblijno-liturgicznego, Odona Casela OSB, jaki ukazuje się w przekładzie polskim.

Tym razem będą to konferencje związane z okresem Adwentu, Narodzenia Pańskiego i Epifanii. Autor wygłaszał je do mniszek benedyktynek w Herstelle na przestrzeni lat dwudziestych, trzydziestych i czterdziestych ubiegłego stulecia, jednak odległość czasowa – jak zawsze w przypadku dobrej literatury – nie stanowi przeszkody dla żywego odbioru przekazywanych treści.

Konferencje mystagogiczne charakteryzują się tym, że treści dogmatyczne, ascetyczno-duchowe i teologiczno-biblijne łączą się w nich w jedną całość, przy czym „językiem” najdoskonalej wypowiadającym tę syntezę jest język samej liturgii. Z niej właśnie Autor czerpie i w nią zarazem wprowadza.

Myśl starożytnych Hebrajczyków, jako na wskroś praktyczna, tzn. zainteresowana przede wszystkim celowym działaniem w życiu, była daleka od wszelkiej metafizyki, choć ze strony uczonych nie brakło prób doszukiwania się przynajmniej jej podtekstów w pismach proroków.

Trzeba więc szukać w Piśmie Świętym biblijnej koncepcji czasu na innej drodze niż dociekania teoretyczne typowe dla myśli greckiej. Tą właściwą drogą jest wzięcie pod uwagę pewnej szczególnej cechy naszego zbioru ksiąg składających się na Biblię. Choć zawiera ona nie tylko księgi historyczne, całkiem słusznie nosi niekiedy synonimiczną nazwę historii świętej, która ma jeden temat zasadniczy, a jest nim zbawienie.

Stąd dzieje zbawienia z punktu widzenia czasu nie są równoznaczne z wciągnięciem poszczególnych zbawczych czynów Boga do gotowej już przestrzeni czasu, lecz raczej szereg czynów Bożej łaski tworzy (...) następstwo czasów jako produkt uboczny.

Książka ta – mimo że jest ponownym opracowaniem akademic­kich wykładów na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie – nie roztrząsa jeszcze jednego „akademickiego zagadnienia”. Raczej chce służyć pomocą dostarczoną przez teologię biblijną szeroko pojętemu duszpasterstwu i pogłębionej lekturze całego Pisma Świętego.

Dzisiejsza lectio continua Pisma Świętego obu Testamentów w cyklu liturgicznych czytań mszalnych stawia przed kapłanem, głoszącym homilię czy choćby krótkie wprowadzenie do orędzia Słowa Bożego, nowe zadanie. Wymaga mianowicie tego, by wska­zał wzajemne powiązanie myśli objawionej w Starym i Nowym Przymierzu, by pokazał ich głęboką harmonię.

Na ogół pustynia kojarzy się nam z piaszczystą powierzchnią, płaską lub pagórkowatą, czasem górzystą. W Polsce takie krajobrazy występują na wydmach nadmorskich w pobliżu Łeby, dawniej piaszczystą równiną była również Pustynia Błędowska leżąca między miejscowościami położonymi niedaleko Dąbrowy Górniczej a Kluczami, obecnie w dużej części zarośnięta. Podczas okupacji niemieckiej był to poligon niemieckich oddziałów, które miały walczyć w Afryce.

Dla autorów biblijnych pustynia to przede wszystkim spalone słońcem tereny, które my określilibyśmy raczej jako step, teren niezamieszkały albo stanowiący obszar przemieszczania się koczowników z ich stadami.

Nie ma dla człowieka większego skarbu niż to, co Bóg mu objawia o Sobie. W przekładzie na ludzki język i ludzki system pojęć nazywa się to teologią albo dogmatyką. I wielką krzywdę robimy sobie i innym, jeśli naukę wiary zbywamy jako coś mniej potrzebnego, a ograniczamy się do systemu etyki jako „egzystencjalnego” w przeciwieństwie do „teorii”. 

Ta książka powstała właśnie jako pomoc dla formatorek w zakonach żeńskich. W męskich większość braci kończy seminarium – i oby po zaliczeniu traktatów dogmatycznych nie odkładali Prawdy Bożej do lamusa jako „teorii”, co się niestety zdarza.

Jak to się stało, że kiedyś pobożność maryjna była uznawana za ukoronowanie całej pobożności katolickiej, współcześnie zaś, w tym najbardziej powierzchownym odbiorze, zdaje się czymś anachronicznym, kojarzonym z „moherowymi babciami”, z infantylno–słodkimi piosenkami znanymi nam ze współczesnej liturgii, z przemysłem kiczowatych butelek w kształcie figurki Matki Boskiej z koroną jako zakrętką?

Jak to możliwe, że nawet wśród samych katolików publiczne odmawianie różańca (będącego przecież tradycyjną metodą katolickiej medytacji) staje się niemal heroicznym wyczynem, bo obarczonym odium śmieszności?

Zlaicyzowany nurt myślenia prawie całkowicie pomija tajemnicę nieprawości przy jednoczesnym podkreślaniu wolności i uważając ją prawie za absolut. Zapomnienie tajemnicy grzechu pierwotnego, jak tę tajemnicę nazwa się od wieków, prowadzi jednak do fatalnych skutków.

Ten problem jest przede wszystkim problemem każdego z nas. Bez uświadomienia sobie go możemy być wręcz niebezpieczni dla nas samych i dla innych i to w kontekście ostatecznym. Tajemnicę naszej nieprawości najlepiej chyba w Piśmie Świętym opisał św. Paweł w siódmym rozdziale Listu do Rzymian. Jako podstawowy tekst wymagał on szczególnej uwagi.