Nasza wiara

Mały, podręczny pomocnik dla każdego katolika w temacie ogólnie pojętych prawd liturgii oraz savoir vivre’u w kościele.

Opisuje podstawowe zasady zachowania, gestykulacji, świadomego uczestnictwa we Mszy Świętej i nabożeństwach.

Książka  w klarowny sposób wyjaśnia trudne pojęcia oraz symbolikę Eucharystii, daje wskazówki każdemu człowiekowi, bez względu na wiek, co do tego, jak prawidłowo zachowywać  się w kościele, naucza dobrych manier, a także wyjaśnia, jak nawiązać bliższą relację z Panem Bogiem – przez godne uczestnictwo w liturgii i sakramentach.

Publikacja podzielona została na 95 krótkich rozdziałów, tłumaczących trudne zagadnienia, znaczenie sakramentów oraz dających konkretne propozycje zachowania się w kościele. Wartością dodaną jest piękne, wprowadzające w tematykę publikacji opowiadanie o chłopcu, który chce opuścić kościelną wspólnotę. Zanim jednak to uczyni, ma on do wykonania zadanie… Opowiadanie kończy się sentencją: „Kto opuszcza Kościół z powodu zakłamanych chrześcijan, ten nigdy nie wszedł do niego naprawdę z powodu Jezusa”.

„Nigdy mu (jej) tego nie wybaczę!” - z pewnością każdemu zdarzyło się kiedyś tak pomyśleć. Niemniej wszyscy jesteśmy wezwani do przebaczenia. Nawet największych krzywd. To trudny proces. Trudny ale konieczny. Brak przebaczenia niszczy bowiem nie tylko tego, kto zawinił, ale i nas samych.

Gdzie szukać pomocy w tym trudnym zadaniu? Przede wszystkim w Biblii, ale także w doświadczeniach innych osób, a nawet w kulturze popularnej. Taką właśnie troistą drogę (i taką kolejność) proponuje autor niniejszej książki. Zaprasza do wspólnej lektury tych fragmentów Biblii, które traktują o wybaczeniu i do niego zachęcają. Podsuwa modlitwy, które pomagają uporać się z doznaną krzywdą i wybaczyć – winowajcy i sobie. Przytacza świadectwa osób, które mierzyły się z przebaczeniem tego, co wydawało się niewybaczalne.

Wiele postaci ze Starego i Nowego Testamentu znamy z niedzielnych homilii, katechez czy lektury brewiarza. Jest jednak dużo takich, które choć barwne, niezwykłe, autentyczne (z krwi i kości), pozostają w ukryciu. Ananiasz, cztery „prababki Jezusa”, Zacheusz, dobry łotr, Lidia z Tiatyry lub Barnaba są praktycznie obcy wielu chrześcijanom.

Ich role są może drugoplanowe, ale nie mniej wspaniałe. Poza tym Bóg kocha ich szczególnie. Tylko On potrafi dostrzec siedzącego na drzewie Zacheusza, którym wszyscy gardzą, bo jest zdrajcą i nieczystym, tylko On „wprasza się” do niego na obiad, ku zgorszeniu otoczenia. Jedynie On może spełnić prośbę Syrofenicjanki, od której odwracali się porządni i pobożni.

Ich historie wiele mówią o Bogu, którego czcimy, choć nadal słabo znamy. Dzięki nim odkrywamy Go na nowo.

Wyboru postaci dokonał abp Grzegorz Ryś. Małgorzata Bilska zadbała o to, by historie miały odniesienie do współczesności. Biblia jest wiecznie aktualna. Aby to poczuć, trzeba wyjść na spotkanie biblijnych epizodystów. Są tak tacy jak my, możemy się z nimi utożsamiać.

Liturgia Wielkiego Piątku jest niezwykła. Cały Kościół patrzy wtedy w stronę krzyża i go adoruje. Jak dobrze przeżyć ten dzień? Jak jeszcze bardziej zbliżyć się do Jezusa?

Autor tej niewielkiej książeczki proponuje skupić się na siedmiu „słowach” wypowiedzianych przez umierającego Syna Bożego. Jak czytamy we wstępie: Te słowa zawierają wszystko, co mieści się w Jego życiu i śmierci.

***

Trzeba raz po raz zdjąć te nasze krzyże, zwłaszcza w okresie wielkiego postu, kiedy Kościół w sposób szczególny poprzez liturgię i słowo Boże kieruje nasze myśli w stronę Syna Bożego. Ale nie tylko. Weź krzyż do ręki także wtedy, kiedy przychodzi on nie w znaku, ale w rzeczywistości, kiedy trzeba go naprawdę dźwigać. I pewnie chciałoby się czegoś uchwycić, nabrać pewności i siły. Proszę, weź do ręki ten właśnie krzyż i dalej idź… z Jezusem. (ze wstępu)

Jezus fascynuje. Do dzisiaj trafia do ludzi Jego przesłanie, Jego słowa, Jego życie. Ten człowiek z Galilei poruszył bardziej niż wielcy filozofowie, poeci i politycy wszech czasów.

Jaka jest ta fascynacja? Kim naprawdę był Jezus? Co robił i czego nauczał? Jaki jest sens jego śmierci? Czy relacje o jego zmartwychwstaniu są wiarygodne? A co Jezus ma nam dzisiaj do zaoferowania? Roland Werner i Guido Baltes próbują znaleźć odpowiedzi na te pytania.

Książka napisana zrozumiałym językiem, gdzie poza interpretacjami autorów, znajdziemy solidną dawkę wiedzy naukowej.

Dlaczego warto kupić tę książkę?
- świetna pozycja dla nauczycieli religii,
- publikacja uzupełniająca dla każdego wierzącego,

Co się dzieje ze zmarłymi? Czy można przyśpieszyć czas ich oczyszczenia? Jaką rolę ogrywają odpusty za zmarłych i kiedy można je uzyskać?  
 
Wszystkie odpowiedzi zawarte są w modlitewniku, którym można posługiwać się przez cały rok. Bo zgodnie z zachętą biblijnego autora: „świętą i pobożną rzeczą jest modlitwa za zmarłych”. (por. 2 Mach 12).

Publikacja zawiera propozycje modlitw za zmarłych podzielone na osiem dni. Można z nich korzystać przez pierwsze dni listopada, czyli w dniach, kiedy Kościół przypomina o konieczności duchowej pomocy zmarłym ale także w dowolnym czasie, bo możliwość zyskiwania odpustu zupełnego za zmarłych istnieje cały rok.

Jak mam WIERZYĆ, skoro NIE WIEM?

To książka dla każdego, kto chciałby się dowiedzieć, jak radzić sobie z kryzysami w wierze i jak przekonać własne serce, by chciało kochać Boga.
Jak wierzyć w Boga, którego nie widzimy? Nie umiemy nawet potwierdzić, czy On w ogóle istnieje.

Jak się modlić, skoro nie mamy pewności, że Ktoś nas TAM w ogóle słyszy? Może wszystko to nieprawda i nie warto się tym zajmować?

Autor przyznaje, że wiara nie jest czymś łatwym. Nie tylko dlatego, bo dotyczy spraw, które nie mieszczą się nam w głowie, ale także dlatego, bo nie mieliśmy szansy się do niej przygotować – po prostu znaleźliśmy się w tej rzeczywistości.

Z pewnością macie wątpliwości, czy np. cudzołóstwo albo pożądanie to odpowiednie tematy do rozmów z małym dzieckiem.

Ta książka poprowadzi was przez kolejne przykazania, pokaże, jak można porozmawiać o nich z najmłodszymi, i wskaże, że w tej materii najważniejsze są wcale nie słowa, a czyny – przykład, jaki dajemy.

Z tej książki mogą się wiele nauczyć i dorośli, i dzieci. Autor wyjaśnia, czego dotyczy każde z przykazań i patrzy na nie z dwóch perspektyw: dorosłego i dziecka. Paradoksalnie to właśnie wrażliwość dziecka jest odpowiednia, by pojąć tajemnicę dekalogu. Jezus powiedział, że musimy stać się jak dzieci, by wejść do królestwa niebieskiego.

Miłość, radość, pokój, cierpliwość, dobroć i łaskawość, uprzejmość, wspaniałomyślność, opanowanie…

Wielu widzi w nich cechy dobrego człowieka. Cechy ze wszech miar pożądane. Święty Paweł natomiast twierdzi, że to owoce obecności i działania Ducha Świętego w nas. W Liście do Galatów znajdziemy ich dziewięć. Tradycja – za łacińską Wulgatą – wymienia dwanaście.

Dwanaście słów. Niektóre ważne i poważnie, inne mogą wydawać się nieco nieżyciowe.

Czym są owoce Ducha Świętego? Jak je rozumieć, jak w sobie rozwijać?

Poszukajmy odpowiedzi w zawsze głębokich myślach księdza Jana Twardowskiego.

Milczenie jako odpowiedź na ciszę i obe­cny w niej głos Boga jest sztuką i największą mądrością duchową człowieka. 

Tej mą­dro­ści trzeba się uczyć. Są bowiem różne ro­dzaje milczenia. Nie wszystkie budują i pro­­wadzą do Boga.

Milczenie było funda­men­tem życia mnichów od samych początków aż do dzisiaj.

Dlatego można się od nich bardzo dużo nauczyć.

Niezwykle proste stronice tej książki, dalekie od erudycji, powstały właśnie jako próba przywrócenia znaczenia istocie chrześcijaństwa i „przypomnienia” ewangelicznego radykalizmu: inspiracją dla nich stała się nie tyle etyka, ile raczej teologia biblijna.

Skierowane są do wszystkich, a nie do jakiejś szczególnej grupy wierzących.

W tej książce akcent położymy więc bardziej na to, kim jest Jezus i kim jest chrześcijanin, niż na to, co robić, by być chrześcijaninem. Zresztą obecny kryzys, tchórzliwie znoszony przez chrześcijan, nie ma charakteru eklezjologicznego, niełatwo go też sprowadzić jedynie na płaszczyznę etyczną: jawi się on coraz bardziej jako kryzys chrystologiczny, który powoduje zubożenie relacji z Panem Jezusem i konsekwentne niszczenie tożsamości chrześcijańskiej, dopiero co odzyskanej w starciu z niebezpiecznymi tendencjami integrystycznymi natury bardziej moralnej niż teologicznej.

O czym opowiada historia zbawienia? To pytanie, na które jako chrześcijanie powinniśmy sobie odpowiedzieć, by zrozumieć, gdzie jesteśmy i co nas czeka. Tutaj pomocne będzie dla nas słowo charyzmatycznego ewangelizatora José H. Prado Floresa.

Autor nie ma wątpliwości: historia zbawienia jest NASZĄ historią, wszystkich razem i każdego z osobna. To kręgosłup Biblii i zarazem złota nić spajająca wydarzenia od zarania dziejów.

Bóg pragnie, byśmy byli zbawieni – i zbawia nas mimo naszej niedoskonałości. Miłosierny Stwórca działa za pośrednictwem ludzi takich jak my – słabych, nieidealnych, doświadczających na przemian zwycięstw i porażek. Historia zbawienia przekracza ludzkie pojęcie, ale prowadzi do ostatecznego spełnienia i przemienienia w Chrystusie.

Nowe życie chrześcijanina stanowi trzecią część tryptyku. Po opisaniu tajemnicy grzechu w życiu człowieka (Pismo Święte o grze­chu) i jego przezwyciężeniu przez Chrystusa (Zwy­cię­stwo Chrystusa nad grzechem i śmiercią) o. Tomasz Dąbek OSB przedstawia refleksję na temat nowego życia chrześcijanina, jego dynamizmów i wartości, tak jak to można wyczytać w pismach Nowego Testamentu. Rozpoczyna się ono od chrztu i daru Ducha Świętego. To On obdarza nas darami, dzięki którym chrześcijanin może już tu na ziemi żyć nowym życiem, życiem według Ducha.

Przewodnikami na drogach tego życia są dla nas Ewangelie i listy Apostołów.

„Misterium Przychodzącego Boga” – to kolejny tom konferencji mystagogicznych wybitnego przedstawiciela ruchu biblijno-liturgicznego, Odona Casela OSB, jaki ukazuje się w przekładzie polskim.

Tym razem będą to konferencje związane z okresem Adwentu, Narodzenia Pańskiego i Epifanii. Autor wygłaszał je do mniszek benedyktynek w Herstelle na przestrzeni lat dwudziestych, trzydziestych i czterdziestych ubiegłego stulecia, jednak odległość czasowa – jak zawsze w przypadku dobrej literatury – nie stanowi przeszkody dla żywego odbioru przekazywanych treści.

Konferencje mystagogiczne charakteryzują się tym, że treści dogmatyczne, ascetyczno-duchowe i teologiczno-biblijne łączą się w nich w jedną całość, przy czym „językiem” najdoskonalej wypowiadającym tę syntezę jest język samej liturgii. Z niej właśnie Autor czerpie i w nią zarazem wprowadza.

Myśl starożytnych Hebrajczyków, jako na wskroś praktyczna, tzn. zainteresowana przede wszystkim celowym działaniem w życiu, była daleka od wszelkiej metafizyki, choć ze strony uczonych nie brakło prób doszukiwania się przynajmniej jej podtekstów w pismach proroków.

Trzeba więc szukać w Piśmie Świętym biblijnej koncepcji czasu na innej drodze niż dociekania teoretyczne typowe dla myśli greckiej. Tą właściwą drogą jest wzięcie pod uwagę pewnej szczególnej cechy naszego zbioru ksiąg składających się na Biblię. Choć zawiera ona nie tylko księgi historyczne, całkiem słusznie nosi niekiedy synonimiczną nazwę historii świętej, która ma jeden temat zasadniczy, a jest nim zbawienie.

Stąd dzieje zbawienia z punktu widzenia czasu nie są równoznaczne z wciągnięciem poszczególnych zbawczych czynów Boga do gotowej już przestrzeni czasu, lecz raczej szereg czynów Bożej łaski tworzy (...) następstwo czasów jako produkt uboczny.

Książka ta – mimo że jest ponownym opracowaniem akademic­kich wykładów na Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie – nie roztrząsa jeszcze jednego „akademickiego zagadnienia”. Raczej chce służyć pomocą dostarczoną przez teologię biblijną szeroko pojętemu duszpasterstwu i pogłębionej lekturze całego Pisma Świętego.

Dzisiejsza lectio continua Pisma Świętego obu Testamentów w cyklu liturgicznych czytań mszalnych stawia przed kapłanem, głoszącym homilię czy choćby krótkie wprowadzenie do orędzia Słowa Bożego, nowe zadanie. Wymaga mianowicie tego, by wska­zał wzajemne powiązanie myśli objawionej w Starym i Nowym Przymierzu, by pokazał ich głęboką harmonię.

Na ogół pustynia kojarzy się nam z piaszczystą powierzchnią, płaską lub pagórkowatą, czasem górzystą. W Polsce takie krajobrazy występują na wydmach nadmorskich w pobliżu Łeby, dawniej piaszczystą równiną była również Pustynia Błędowska leżąca między miejscowościami położonymi niedaleko Dąbrowy Górniczej a Kluczami, obecnie w dużej części zarośnięta. Podczas okupacji niemieckiej był to poligon niemieckich oddziałów, które miały walczyć w Afryce.

Dla autorów biblijnych pustynia to przede wszystkim spalone słońcem tereny, które my określilibyśmy raczej jako step, teren niezamieszkały albo stanowiący obszar przemieszczania się koczowników z ich stadami.

Nie ma dla człowieka większego skarbu niż to, co Bóg mu objawia o Sobie. W przekładzie na ludzki język i ludzki system pojęć nazywa się to teologią albo dogmatyką. I wielką krzywdę robimy sobie i innym, jeśli naukę wiary zbywamy jako coś mniej potrzebnego, a ograniczamy się do systemu etyki jako „egzystencjalnego” w przeciwieństwie do „teorii”. 

Ta książka powstała właśnie jako pomoc dla formatorek w zakonach żeńskich. W męskich większość braci kończy seminarium – i oby po zaliczeniu traktatów dogmatycznych nie odkładali Prawdy Bożej do lamusa jako „teorii”, co się niestety zdarza.

Książka Czasami przychodzi do mnie anioł... Poczytaj z rodzicami i przygotuj się do I Komunii Świętej.

Ta książka przeznaczona jest wszystkich dzieci, które chcą poznawać Boga i chrześcijaństwo, używając swojej wiedzy, rozumu i wyobraźni oraz dla ich rodziców, opiekunów i katechetów, którzy im w tym towarzyszą.

Jak to się stało, że kiedyś pobożność maryjna była uznawana za ukoronowanie całej pobożności katolickiej, współcześnie zaś, w tym najbardziej powierzchownym odbiorze, zdaje się czymś anachronicznym, kojarzonym z „moherowymi babciami”, z infantylno–słodkimi piosenkami znanymi nam ze współczesnej liturgii, z przemysłem kiczowatych butelek w kształcie figurki Matki Boskiej z koroną jako zakrętką?

Jak to możliwe, że nawet wśród samych katolików publiczne odmawianie różańca (będącego przecież tradycyjną metodą katolickiej medytacji) staje się niemal heroicznym wyczynem, bo obarczonym odium śmieszności?

Zlaicyzowany nurt myślenia prawie całkowicie pomija tajemnicę nieprawości przy jednoczesnym podkreślaniu wolności i uważając ją prawie za absolut. Zapomnienie tajemnicy grzechu pierwotnego, jak tę tajemnicę nazwa się od wieków, prowadzi jednak do fatalnych skutków.

Ten problem jest przede wszystkim problemem każdego z nas. Bez uświadomienia sobie go możemy być wręcz niebezpieczni dla nas samych i dla innych i to w kontekście ostatecznym. Tajemnicę naszej nieprawości najlepiej chyba w Piśmie Świętym opisał św. Paweł w siódmym rozdziale Listu do Rzymian. Jako podstawowy tekst wymagał on szczególnej uwagi.