Powołanie kapłańskie - formacja

W szóstym zeszycie przewodnika na drodze lectio divina, spotykamy się ze św. Piotrem.

Piękne, głębokie i inspirujące rozważania Słowa Bożego, których autorem jest ojciec Krzysztof Górski, karmelita bosy.

Znakomity przewodnik na drodze spotkań ze Słowem, które rodzą się w klimacie życia codziennego, a prowadzą do nowego życia. To Słowo ma przecież moc stwórczą.

Książka jest owocem osobistych spotkań autora ze Słowem Bożym, noszenia go w sercu, kołysania go. A kołysanie doprowadza do interakcji pomiędzy kołyszącym sercem a kołysanym słowem, do powstania nowych więzi, do wzajemnego przenikania. I oto słowo opowiadające o wydarzeniach sprzed kilku tysięcy lat staje się nagle moim doświadczeniem, treścią mojego życia, odpowiedzią na moje pytania.

„Bóg w swojej wielkiej miłości przemawia do ludzi jak do przyjaciół i przestaje z nimi, aby zaprosić i przyjąć ich do wspólnoty z sobą.”  (Dei verbum n. 2)
To podstawowa prawda Bożego objawienia, która w pełni zaistniała w Jezusie Chrystusie. Jeśli wchodzimy w żywą relację z Chrystusem w Jego Kościele, to mocą Ducha Świętego jesteśmy zdolni do tworzenia głębokich relacji z ludźmi.

Nie można bowiem jednocześnie pozostawać w przyjaźni z Panem i w oderwaniu od innych.

Duchowość chrześcijańska jest więc duchowością przyjaźni z Chrystusem i z ludźmi.

Czy celibat to perwersja? Relikt zamierzchłych czasów? Mit, którym i tak nikt nie żyje? A może jednak znak proroczy?

Arcybiskup Grzegorz Ryś we wnikliwy sposób pokazuje, dlaczego Kościół rzymski w pewnym momencie zakazał kapłanom zawierania małżeństw i jakie towarzyszyły temu trudności.

W obecnym, drugim poszerzonym wydaniu przedstawia również głęboko teologiczne i duszpasterskie spojrzenie na to, czym w istocie jest czystość i idąca za nią bezżenność kapłanów.

Milczenie jako odpowiedź na ciszę i obe­cny w niej głos Boga jest sztuką i największą mądrością duchową człowieka. 

Tej mą­dro­ści trzeba się uczyć. Są bowiem różne ro­dzaje milczenia. Nie wszystkie budują i pro­­wadzą do Boga.

Milczenie było funda­men­tem życia mnichów od samych początków aż do dzisiaj.

Dlatego można się od nich bardzo dużo nauczyć.

Dzieje Apostolskie. Rozdziały 1-9. Komentarz duchowy. Tom I.

Wśród komentarzy do Dziejów Apostolskich ten wyróżnia się zwięzłością, prostotą i przejrzystością.

Celem książki jest zachęcenie Czytelnika do  studiowania opisanych w Nowym Testamencie dziejów Kościoła Apostołów oraz do poznania „konkretnego doświadczenia” przeżywanego przez takich ludzi jak my ze swoimi ograniczeniami, przezwyciężającymi różne trudności i pozwalającymi się prowadzić Duchowi Świętemu dzień po dniu drogami świata oraz czyniącymi dobro głosząc jak żyć Ewangelią.

Dzieje Apostolskie. Rozdziały 10-18. Komentarz duchowy. Tom II.

Wśród komentarzy do Dziejów Apostolskich ten wyróżnia się zwięzłością, prostotą i przejrzystością.

Celem książki jest zachęcenie Czytelnika do  studiowania opisanych w Nowym Testamencie dziejów Kościoła Apostołów oraz do poznania „konkretnego doświadczenia” przeżywanego przez takich ludzi jak my ze swoimi ograniczeniami, przezwyciężającymi różne trudności i pozwalającymi się prowadzić Duchowi Świętemu dzień po dniu drogami świata oraz czyniącymi dobro głosząc jak żyć Ewangelią.

Dzieje Apostolskie. Rozdziały 10-18. Komentarz duchowy. Tom II.

Wśród komentarzy do Dziejów Apostolskich ten wyróżnia się zwięzłością, prostotą i przejrzystością.

Celem książki jest zachęcenie Czytelnika do  studiowania opisanych w Nowym Testamencie dziejów Kościoła Apostołów oraz do poznania „konkretnego doświadczenia” przeżywanego przez takich ludzi jak my ze swoimi ograniczeniami, przezwyciężającymi różne trudności i pozwalającymi się prowadzić Duchowi Świętemu dzień po dniu drogami świata oraz czyniącymi dobro głosząc jak żyć Ewangelią.

Jest to zbiór 26 listów i encyklika O Eucharystii w życiu Kościoła, kierowanych do księży w każdy Wielki Czwartek przez cały okres pontyfikatu Ojca Świętego Jana Pawła II. Warto sięgnąć do tej skarbnicy myśli świętego Papieża o kapłaństwie, o służbie Bogu i człowiekowi, o Eucharystii.

Publikacja skierowana jest do wszystkich – do prezbiterów, ale i do każdego kto korzysta z ich posługi.

Patronat nad tą publikacją objęło Krajowe Duszpasterstwo Apostolatu Modlitwy za Kapłanów Margaretka.

Anselm Grün, sięgając do Biblii oraz badań uznanych psychologów, podaje skuteczne sposoby na zażegnanie konfliktów we wszystkich wspólnotach, w których żyjemy. Pokazuje, że przyjęcie prawd pochodzących z Ewangelii pozwala nam osiągnąć harmonię i uwolnić się od winy.

Codziennie doświadczamy ze strony innych ludzi nieprzyjemności i bolesnych zranień. Pozostają one w nas przez długie lata. Ranimy także siebie, bo nie umiemy wybaczyć sobie popełnionych błędów. Jednocześnie jako chrześcijanie jesteśmy wezwani do tego, aby przebaczać „aż siedemdziesiąt siedem razy”, czyli zawsze.

Co możemy zrobić, by było to możliwe?

Nasze życie duchowe składa się z kilku etapów. Wraz z wewnętrznym rozwojem uświadamiamy sobie różne potrzeby, na przykład dostrzegamy konieczność zmiany formy modlitwy czy sposobu działania. Widzimy, że przeobrażeniom ulegają też nasze relacje z ludźmi i z samymi sobą.

Franz Jalics potwierdza, że dla osób pragnących pogłębić swoją duchowość przestrzeganie przykazań to dopiero początek.

W swoich rozważaniach szczególnie eksponuje te momenty Pisma Świętego, w których sam Jezus wprowadzał słuchaczy na nowy etap drogi. Pójście za Jego wskazówkami pozwala osiągnąć to, co naprawdę jest celem naszego życia.

Drogowskazy dla kapłanów w XXI wieku.

Kościół można porównać do domu postawionego na skale, w którym duchowni mają szczególną, służebną rolę. Jej spełnianie staje się jednak coraz trudniejsze. W ostatnich latach Kościół przechodzi przez wyjątkowe kryzysy. Dlatego potrzeba dużej odwagi, by odpowiedzieć „tak” na Boże wołanie.

W tej niezwykle osobistej książce kardynał Müller, były prefekt Kongregacji Nauki Wiary, dzieli się swoimi refleksjami na temat misji i roli księży. Jego listy pomagają na nowo odkryć sens powołania tym, którzy wiele lat temu pozytywnie odpowiedzieli na powołanie do kapłaństwa. Są również nieocenionym wsparciem dla osób zastanawiających się nad przyjęciem święceń.

Rozliczenie z problemem pedofilii w polskim Kościele.

Ujawnienie skali wykorzystywania seksualnego nieletnich przez osoby duchowne wstrząsnęło Kościołem w Polsce i na świecie. Reakcje hierarchów były skrajne: od lęku przed ujawnieniem długo skrywanej prawdy po chęć natychmiastowego zamknięcia tematu za pomocą regulacji i kar. Żadna z tych postaw nie przyczynia się jednak do zmiany sytuacji.

Ojciec Adam Żak wyjątkowo odważnie opisuje zjawisko pedofilii w polskim Kościele. Nazywa problem po imieniu, wskazuje instytucjonalne zaniechania, mówi, co jeszcze można i trzeba zmienić.

Kolejna, po Oślicy Balaama książka siostry Małgorzaty Borkowskiej OSB. Jak pisze: jestem tu jakby głosem – nazwijmy to – terenu, który prosi o duszpasterzy osobowo zafascynowanych osobowym Bogiem. Potrzeba nam żywej teologii, opartej na fascynacji prawdą, i to prawdą objawioną, najważniejszą, dotyczącą Trójcy Świętej; potrzeba przykładu miłości nie uczuciowej ani słownie deklarowanej, ale widocznej w codziennych wyborach; potrzeba znajomości praw rządzących życiem modlitwy, a to dla uniknięcia zarówno jego załamania się, jak i dziwactw liturgicznych.

Jeśli szukamy prawdy Bożej, powstaje zaraz problem, gdzie jej mamy szukać. Nasza młodzież wychowywana jest na lekturze Pisma św., i to bardzo dobrze; ale od kapłanów wiecznie się słyszy „Pan Jezus powiedział do siostry Faustyny…”, „Matka Boża powiedziała w Fatimie…” Czasami odnoszę wrażenie, że edukacja seminaryjna odsuwa kleryków od Biblii, która okazuje się niejasną mieszaniną legend (jakkolwiek naukowo nazywanych), a za jedyną godną dosłownego traktowania podstawę wiary zostawia się im prywatne objawienia. Przesadzam zapewne, ale nie bez prowokacji.

Książka "Homilia. Droga do żywego poznania misterium Chrystusa", napisana z inspiracji nowego „Dyrektorium Homiletycznego”, dostarcza duszpasterzom praktycznej pomocy ułatwiającej pracę nad homilią. Czytelnik może tu znaleźć wiele przykładów interpretacji źródeł oraz budowania treści homilii.

Przez kilkanaście wieków zakonnice słuchały kazań, konferencji, rekolekcji, pouczeń, a zawsze w pokornym milczeniu, jak te nieme bydlątka: cokolwiek im mówiono, umiały tylko potakiwać. Czasem się któraś wyłamała, ale bardzo rzadko! Założenie ze strony kaznodziejów było niewątpliwie takie, że zawsze, w każdej sprawie i w każdych okolicznościach, oni wiedzą lepiej; zakonnice zaś nauczyły się to akceptować, najpierw dlatego, że potrzebują celebransa i muszą przyjmować jego warunki; a potem już z tradycji i z przyzwyczajenia.

"Znałam zakonnicę, której siostrzeniec, podówczas kleryk na pierwszym roku, przysłał w prezencie imieninowym nowo wydaną książkę o modlitwie, z dedykacją: „Kochanej cioci... aby ta piękna książka pomogła zrozumieć wartość modlitwy”. Dosłownie. Ciocia była już ćwierć wieku w klasztorze kontemplacyjnym, ale widocznie dotąd nie wiedziała, po co tam siedzi; na szczęście teraz już zrozumie.