Serie wydawnicze

Niniejszy tomik, zawierający rozszerzony komentarz do Modlitwy Pańskiej, jest zapisem rekolekcji, które kardynał Charles Journet wygłosił do świeckich słuchaczy. Tekst ma charakter doktrynalny i duchowy, doktryna jest bowiem koniecznym fundamentem życia duchowego. Kardynał Journet nie tylko studiował doktrynę wiary, ale także żył nią intensywnie; był też wrażliwy na piękno i dzięki temu umiał znaleźć odpowiedni obraz, który pomagał słuchaczom zrozumieć to, o czym mówił.
W swoim nauczaniu czerpał ze szkoły wielkich autorów duchowości; najczęściej cytowani  są Katarzyna ze Sieny, Jan od Krzyża, Maria od Wcielenia. 

Medytację można krótko określić mówiąc, że wyciszamy się i pozwalamy Bogu, aby w nas działał.

Oczywiście nasuwają się pytania: w jaki sposób się wyciszyć i rozluźnić; jak pozwolić Jezusowi, aby pociągnął nas do Swojego Bóstwa; w jaki sposób sprawić, aby nasze życie codzienne rozwijało się pod Jego Boskim wpływem. Bóg daje światło duchowe i miłość.

Po pewnym czasie zauważa się niezwykłe rezultaty. Możemy łatwiej radzić sobie z problemami życiowymi, mniej się niepokoić, lepiej pracować i bardziej lubić swoją pracę. Czasem jest widoczna poprawa zdrowia. Nade wszystko na nowo uświadamiamy sobie prawdy duchowe i Bóg staje się naszym przewodnikiem i przyjacielem.

Nieustanna modlitwa jest poszukiwaniem jedności. Nadaje naszemu życiu nadrzędny cel, upraszcza je, integrując nas wewnętrznie. To chyba wydaje się najważniejsze z punktu widzenia czytelnika „ze świata” – kiedy s. Miriam mówi o modlitwie, budzi w nas tęsknotę, wszyscy chcielibyśmy tak żyć, być tak prostym i spoistym…

Ale zdajemy sobie sprawę, że krajobraz pustyni daleki jest od sielanki, a prawdziwy pokój jest owocem walki. Dlatego w książeczce znajdziemy rady, jak trwać, milczeć i uciekać, o modlitwie w pokusach i modlitwie przy pracy. Dowiemy się o różnicy między milczeniem duchowym a „milczeniem obrażonym” oraz dlaczego marzenia są „cudzołożeniem z nieprawdą”.

Ojcowie Kościoła porównywali Serce Jezusa do sekretnej księgi opowiadającej historię miłości Syna Bożego do ludzi. Jej stronice pozostawały zapieczętowane aż do chwili, gdy zostało przebite lancą rzymskiego setnika. Rana natomiast ujawniła ich sekretną treść.

Teksty mistyczne charakteryzują się wielkim bogactwem obrazów, poprzez które różni autorzy starali się przybliżyć prawa duchowego wzrostu. Chociaż każdy z nich wydaje się być inną historią, tak naprawdę wszystkie mówią o wyprawie w to samo miejsce – w głębię twej duszy. Za każdym razem jednak widzianej z innej perspektywy.

Powstanie tej książki zostało zainspirowane przez osobę francuskiego karmelity bosego o. Marii Eugeniusza od Dzieciątka Jezus (Henryka Grialou), jego pisma, z których obszerne cytaty stanowią osnowę rozważań, a przede wszystkim przez jego dzieło – instytut świecki Notre-Dame de Vie.

O. Maria Eugeniusz zauważył u wielu świeckich głębokie pragnienie życia w obecności Boga i wskazał im modlitwę jako drogę przez świat ku świętości i drogę życia Boga w nas.

Punktem wyjścia jest stwierdzenie faktu, że modlitwa jest darem Boga dla człowieka, a nie tylko owocem ludzkich wysiłków. Wzywają one czytelnika: … mimo, że jesteśmy wolni, aby dawać, doświadczamy pokusy ucieczki przed darem… nie czekajmy, aż staniemy się godni Boga, aby zbliżyć się do Niego lub wzywać go na pomoc; nie czekajmy, aż będziemy umieli się modlić, aby się modlić.

Gdy popadamy w duchowe tarapaty, trzeba konsultować się ze świętymi. Jako najlepsi uczniowie Jezusa są ekspertami. Historie świętych to przedziwne księgi, w których możemy czytać swoje własne dzieje. Tak jak my, oni również pragnęli doskonale naśladować Chrystusa i całkowicie do Niego należeć. Zobaczyć możemy, że zdarzały się im te same pomyłki, które zdarzają się nam. Na plecach dźwigali krzyż człowieczej niedoskonałości, tak jak my.

Książka ukazująca kryzys z perspektywy wiary. Można ją wykorzystać jako tygodniowe rekolekcje, które można odbyć prywatnie rozważając pytania: czym jest kryzys? dlaczego przychodzi i jak go przeżywać? jak odkryć jego wartość?
To naturalne, że boimy sie kryzysu i tego co ze sobą przynosi. Lękamy się towarzyszącego mu cierpienia, niepewności i bezradności. Czy jest to jednak jedyna prawda o kryzysie? Na szczęście nie. Wiara ukazuje go bowiem jako cenne doświadczenie w drodze ku duchowej dojrzałości.