Życie duchowe

Głównym celem książki jest pomoc w opracowaniu indywidualnej reguły życia wraz z przedstawieniem praktycznych sposobów i narzędzi działania, potrzebnych do jej urzeczywistnienia – w tym nauka podejmowania ważnych życiowych decyzji. 

W drodze do stworzenia własnej reguły życia czytelnik skorzysta z mądrości, która przetrwała 1500 lat, a poza św. Benedyktem, lekcji udzielą mu także ojcowie pustyni, mnisi pierwszych wieków chrześcijaństwa, których mądrość i prostota przekazu bywa powalająca, Thomas Merton, jeden z najważniejszych współczesnych autorów chrześcijańskich, podejmujących tematykę duchowości, Edyta Stein, czyli siostra Teresa Benedykta od Krzyża oraz Steven Covey.

Stworzenie reguły życia, z wykorzystaniem wiedzy z książki, polega na gruntownym przemyśleniu i uporządkowaniu swojego życia i swoich spraw tak, aby żyć bardziej świadomie, w wolności i harmonii, z poczuciem sensu i celu.

Osobista reguła życia pomaga zachować równowagę życiową, doświadczyć poczucia misji, sprawczości, władzy nad sobą i wewnętrznego pokoju, przy lepszym radzeniu sobie z zamętem panującym w otoczeniu.

W czasie pobytu na pustyni walki duchowe, toczone przez Ewagriusza, nie tylko nie ustały, ale wręcz przeciwnie, nasiliły się. Pisze Palladiusz:

Pewnego razu demony tak bardzo doświadczały go pokusą nieczystości, że – jak nam [później] powiedział – przyszła mu do serca myśl: „Bóg mnie opuścił”; i całą noc spędził na modlitwie stojąc w cysternie z wodą, nagi, w środku zimy, aż jego ciało stało się twarde jak kamień. Innym razem gnębił go duch bluźnierstwa i spędził czterdzieści dni bez wchodzenia pod dach celi, aż całe ciało pokryło się robactwem niczym nierozumne zwierzę.

Ewagriusz doszedł do wniosku, że w przypadku mnichów główna walka toczy się w myślach człowieka, w sferze mniej lub bardziej niezaspokojonych pragnień czy ambicji. Problem nie leży w samych grzechach, ale w pierwszym rzędzie w walce o wyeliminowanie demonicznych podszeptów, myśli (gr. logismoí), które prowadzą do niegodziwych czynów.

Pisząc o gniewie, jednej z ośmiu logismoi  dręczących rodzaj ludzki, Ewagriusz posługuje się metaforą szczególną, porównując działanie pod wpływem gniewu do wyczynów człowieka odurzonego winem. Dla znających Pismo Święte ta metafora ma szczególne konotacje: w Dziejach Apostolskich Apostołowie przemawiający pod wpływem Ducha Świętego przez niektórych byli podejrzewani o upicie się młodym winem (por. Dz 2,13–14).

W naszym przypadku jednak człowiek nie działa pod wpływem Ducha Świętego, ale ducha złego i w związku z tym jego dzieła nie są duchowe, ale szatańskie. Żadna bowiem inna wada nie czyni z człowieka [umysłu] demona tak, jak gniew.

Jan Klimak miał posiadać wyjątkowe wykształcenie i wiedzę. Pozostawił po sobie niezwykłe dzieło, Drabinę raju, które jest zarysem drogi do świętości. Napisał je na prośbę przełożonego sąsiedniego monasteru z Raithau.

W swojej pisarskiej i teologicznej koncepcji odwołuje się do wizji Jakuba, który uciekając przed Ezawem, zasnął w drodze: We śnie ujrzał drabinę opartą na ziemi, sięgającą swym wierzchołkiem nieba, oraz aniołów Bożych, którzy się wspinali i schodzili po niej na dół (Rdz 28,12).

Do tego zdarzenia nawiązuje Jezus w rozmowie z Natanaelem: Zobaczysz jeszcze więcej niż to (…). Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących nad Syna Człowieczego (J 1,50–51).

Drabina staje się dla pisarza obrazem zstępowania Boga ku człowiekowi, a przede wszystkim wędrówki człowieka ku Bogu, która przypomina wspinanie się po trzydziestu szczeblach. Stanowią one literacką metaforę, ale też oddają osobiste doświadczenie duchowe autora, który przez czterdzieści lat prowadził życie pustelnicze

SZANSA, BY ŻYCIE ODZYSKAŁO SMAK, SENS I GŁĘBIĘ!

„Ruchome schody” to metafora sytuacji, w której może Ci się wydawać, że idziesz do przodu, a tak naprawdę cofasz się – to tak, jakbyś znajdował się na ruchomych schodach, które bezlitośnie ściągają Cię w dół!

Myślisz, że jesteś w porządku? Żyjesz przyzwoicie, robisz dobre uczynki… A jednak Twoje życie może zabrnąć w ślepą uliczkę. Gdy znajdziesz się w miejscu życiowej „cofki” i odkryjesz, że jesteś znów na wcześniejszym etapie w rozwoju… Nie martw się!

Wtedy właśnie przychodzi ten moment, kiedy Bóg mówi “Dosyć. Teraz o Ciebie zawalczę!”. I to jest najlepszy czas, by postawić sobie pytanie, czego właściwie chcesz i… czy w ogóle chcesz. A potem wszystko jeszcze raz na nowo przemyśleć.

Historie, które Wojciech Jędrzejewski OP przywołuje w książce „Ruchome schody” są dowodem na to, że można w sposób twórczy przeżyć regres. Wszystko po to, by życie odzyskało smak, sens i głębię.

Czy regres to to samo co grzech albo kryzys? Jak te rzeczywistości mają się do siebie? Jak rozróżnić czy jesteś w kryzysie czy w regresie?

Opowiedziana w filmowy sposób historia byłego skazańca, który trafił na 12 lat za kraty, przeszedł ogromną przemianę i wydostając się z więzienia, dzięki pomocy Przyjaciela, dokonał niemożliwego.

„Nie jesteś skazany” to opowiedziana w filmowy sposób historia byłego skazańca, który najpierw wszystko stracił: rodzinę, wolność, o mało nie stracił życia, trafił na 12 lat za kraty, a potem, po wyjściu z więzienia… wszystko wygrał! Jego życie zmieniło się o sto osiemdziesiąt stopni, choć nikt w więzieniu nie dawał mu na to żadnych szans!

Dzięki komu to się udało? Co dokładnie się wydarzyło? Kogo spotkał na swojej drodze? Jak dziś wygląda jego życie? O tym wszystkim opowiada w swojej książce.

Ksieni Cecylia daje nam genialnie prosty wykład, stanowiący zakończenie jej książki: rozdział zatytułowany Liturgia jest tylko jedna.

To jest wewnętrzna „liturgia” w Trójcy Świętej, uwielbienie składane Ojcu przez Syna, a człowiekowi dana jest łaska udziału w tym uwielbieniu. Program na całe życie modlitwy i na całe życie wynikającego z niej działania; i przyczyna konieczności tego, żeby modlitwa i działanie były zgodne.

Nie będziemy tu oczywiście streszczać całej książki.

Oprócz teologicznej podstawy są w niej zawarte świetne uwagi praktyczne, płynące nie tylko z tradycji, ale także najwyraźniej z długiego doświadczenia dróg modlitwy tak we własnej duszy, jak i we wspólnocie. Widać w tych radach troskę o unikanie wszelkiego subiektywizmu i wszelkiej przesady; słynny umiar benedyktyński wyraża się w szukaniu drogi najprostszej, ale także najbardziej zgodnej z prowadzeniem Bożym, choćby to było przez ciemną dolinę.

Eucharystia nie ma być źródłem wzruszeń, ale źródłem łaski; sakrament pokuty nie jest po to, żeby się zajmować jak najstarannniej własnym ja, ale po to, żeby otrzymać przebaczenie.

Modlitwa to życie, a życie ma mnóstwo form i przejawów, i nie można go zamykać raz na zawsze w jakimś systemie.

Chciałbym żebyśmy popatrzyli na cztery rady, które św. Benedykt daje w swojej Regule odnośnie do modlitwy.

Jak pamiętamy, w samej Regule trudno jest odnaleźć jakiś szerszy traktat dotyczący życia duchowego czy czytania Pisma Świętego, ponieważ pod jej koniec św. Benedykt odsyła do tekstów, w których te zagadnienia są szczegółowo omówione, a ma on na myśli przede wszystkim pisma św. Jana Kasjana.

Jednak w samej Regule, mocno zależnej od wpływów pism Kasjanowych, można również odnaleźć rady, które także i sam święty Benedykt nam daje i tym radom warto się przyjrzeć.

Skoro mamy często znajdować czas na modlitwę, to w naszym rachunku sumienia, który robimy codziennie, warto sobie zadawać pytanie, który czas mogę na modlitwę poświęcić?

Jeśli pośród codziennej aktywności szukasz prostego sposobu pozostawania w łączności z Bogiem, ta książka jest właśnie dla Ciebie. Autor z jednej strony daje Ci narzędzia, a jednocześnie odpowiada na osobiste pragnienie głębi. Każdy znajdzie tu coś dla siebie.

Ojciec Chapman zdobył sobie wielkie uznanie prowadzonymi przez siebie rekolekcjami. Bez nich niewiele tylko listów, zebranych w tej książce, zostałoby zapewne napisane, gdyż ich autorzy i adresaci poznawali o. Johna najczęściej właśnie z tej okazji.

Powodzenia swego w tej dziedzinie nie zawdzięczał bynajmniej sztuce wymowy czy urokowi wygłaszanych konferencji. Najważniejszą rolę odegrało tu, jak się zdaje, jego głębokie zrozumienie, że każdy człowiek wymaga szczególnej uwagi i indywidualnego traktowania, że to, co pożyteczne dla jednego (a może nawet dla tego samego w jakimś wcześniejszym okresie), dla kogoś innego może okazać się nie tylko niepotrzebne, lecz wręcz zdecydowanie szkodliwe.

W jaki sposób jednak podejmować decyzję w takich sprawach? Odpowiedź przyszła szybko, gdy tylko znalazł się w Kościele katolickim, jak sam to pisze w trzy miesiące po swoim nawróceniu:

Ta książka Marcina Zielińskiego nauczy Cię modlitwy osobistej! Pomoże stworzyć prawdziwą, szczerą i głęboką relację z Bogiem oraz podpowie rozwiązania na rozproszenia, zniechęcenia i trudności w modlitwie.

„Modlitwa. W blasku Boga”, to książka, która porusza fascynujący temat osobistej relacji z Bogiem i jej wpływu na nasze życie. Pomaga tę relację pojąć rozumem i zacząć ją świadomie pielęgnować, poprzez codzienną praktykę modlitwy.

• Prosto i ciekawie o codziennej modlitwie osobistej.
• Nauka prawdziwej, szczerej i głębokiej relacji z Panem!
• Sposoby na rozproszenia, zniechęcenie i trudności w modlitwie.
• Mnóstwo potwierdzonych świadectw skuteczności modlitwy.

Jedyna autobiografia ks. Piotra Pawlukiewicza! “Wywiad strumyk”, którego ks. Piotr udzielił Renacie Czerwickiej, tuż przed swoim nieoczekiwanym odejściem…

W wywiadzie - autobiografii m.in: 

• Jak to się stało, że papież Jan Paweł II wygłosił przemówienie autorstwa Piotra Pawlukiewicza?
• “Pawlukiewicz od kuchni” – o tym jak został księdzem, jak powstawały jego kazania i skąd ks. Piotr czerpał wiedzę do nagrania “Seks – poezja czy rzemiosło?”
• Co miał wspólnego z o. Szustakiem? W czym był lepszy od Grechuty? Kim był dla niego Skrzek? Co myślał o innych księżach, biskupach i siostrach zakonnych?
• Historia jego dotkliwego pobicia oraz najtrudniejsze kazanie, jakie miał do wygłoszenia w całym swoim kapłańskim życiu…

To wszystko i wiele więcej… znajdziesz w jedynej autobiografii ks. Piotra Pawlukiewicza.

Nowy Testament opisuje 4 rodzaje uzdrowień – 4 wymiary, w których porusza się Bóg, aby nas wyciągać z cierpienia i chorób. Nasza najnowsza publikacja Aleksandra Bańki daje poznać te wszystkie 4 wymiary i zrozumieć, w jaki sposób objawia się uzdrawiająca miłość Boga.

Książka dla każdego, kto potrzebuje uzdrowienia, posługuje w modlitwach o uzdrowienie oraz dla wszystkich, którzy chcą zrozumieć mechanizmy, w jaki sposób uzdrawia Stwórca – najdoskonalszy lekarz i terapeuta.
 
Cztery wymiary uzdrowienia mówią nam, że Bóg chce nas ocalać, doprowadzać do dobrego stanu, uwalniać od skutków grzechu i pielęgnować -Aleksander Bańka

Książka odpowiada na takie pytania jak: Dlaczego, choć bardzo tego chcę, uzdrowienie nie przychodzi od razu?, Czy Pan Bóg może uzdrowić każdego i w każdej sytuacji? ... 

Drugi Sobór Watykański przypomniał, że do świętości powołani są wszyscy nie tylko osoby konsekrowane, ale także świeccy. Każdy człowiek, mniej lub bardziej świadomie, szuka Boga, nie wiedząc, że to Bóg pierwszy go woła i prowadzi.

Święty Benedykt z Nursji proponuje, aby z całą świadomością i zdecydowaniem podjąć to zasadnicze dążenie i uczynić z niego program życia.

Kandydatom zgłaszającym się do klasztoru stawia w swej Regule tylko jedno pytanie: Czy prawdziwie szukają Boga?

W książeczce, którą oddajemy w ręce czytelników Wil Dekrse oblat opactwa św. Willibrorda w Doetinchem w Holandii pokazuje, jak cenne mogą być wskazania Reguły w życiu świeckiego chrześcijanina.

Skąd tytuł Osiem rodzajów złego życia? Osiem duchów zła, czyli osiem złych decyzji, to wspomniany klucz, który prowadzi nas do poznania korzeni wad, które dewastują nasze życie; jednocześnie stanowią o tym kim jesteśmy wobec samych siebie i innych.

Ewagriusz z Pontu opisał je bardzo dokładnie, i był szczery do bólu. W niniejszym wyborze umieściłem fragmenty ze współczesnych opracowań, które starają się wytłumaczyć skomplikowany system, powiedziałbym wręcz, naczyń połączonych, jakimi są duchy zła.

Jednak nie jest to tylko opis, ale idąc za przykładem Ojców Pustyni, w pierwszym rzędzie zostaje przedstawiona diagnoza choroby i w następnej kolejności kilka rad, jak rozwiązać trudną sytuację, a na przyszłość zastosować środki profilaktyczne.

Poznaj na nowo historię Dawida i wynikające z jego życia lekcje, które działają! „Z procą na olbrzyma” to zestaw konkretnych przykładów, wskazówek i ćwiczeń, stanowiących drogowskaz do rozwiązywania problemów, które wydają się nie do rozwiązania.

● Jeżeli zmagasz się z czymś, co Cię przerasta
● Jeśli frustrują Cię niezrealizowane marzenia
● Jeśli boisz się o swoją przyszłość lub przyszłość swojej rodziny
● Jeśli martwisz się o byt i nie wiesz, jak rozwiązać problemy w pracy lub z biznesem, który prowadzisz...

… to historia Dawida i zawarte w książce wskazówki są dla CIEBIE.

W kontemplacji zasadniczą rolę odgrywa łaska i to nie jako wsparcie naszych naturalnych zdolności, ale jako czysty dar, w którym „widzimy” prawdy, a nawet raczej spotykamy się z Bogiem, który się nam objawia, przez co doświadczamy czegoś, co przerasta nasze naturalne zdolności poznawcze i wyobrażenia.

W innym przypadku trudno mówić o prawdziwej kontemplacji i odróżnić ją od fałszywej. Zbyt silna rola czynnika naturalnego, ludzkiego może powodować uzurpację – mniemanie, że jest to kontemplacja, choć jest to jedynie nasza wizja wzmocniona przeżyciami.

Zapis rekolekcji wygłoszonych przez benedyktyna ojca Włodzimierza Zatorskiego na temat kontemplacji.

Jedną z najświętszych w klasztorze benedyktyńskim praktyk jest lectio divina – modlitewne czytanie słowa Bożego. Określam ją w taki lakoniczny sposób, jednak ciężar i potencjał lectio są niezmierzone. Wyobraźmy sobie, że mamy okazję porozmawiać z kimś niezwykle potężnym. Jak w takiej sytuacji będziemy się zachowywać? Oczywiście chcielibyśmy „z pokorą i szacunkiem”. A jeśli naszym rozmówcą jest sam Bóg? Co wtedy?

W praktyce wiemy, że różnie bywa. Czasem mamy dużo sił i ochoty, jesteśmy otwarci i pojętni, czytanie Pisma Świętego cieszy nas jak nic innego na świecie, daje dużo światła i pokoju. Obok tych, nielicznych przecież, chwil bardzo często naszym udziałem jest zgoła odmienny stan.

W najlepszym przypadku jest zwyczajnie – bez uniesień, ale i bez trudu, po prostu czytamy i mniej więcej rozumiemy, co Autor miał na myśli; ale bywają i chwile, w których jest nam naprawdę trudno wytrwać nad otwartą Księgą i wszystko w nas krzyczy, że powinniśmy ją zamknąć i wreszcie zrobić coś konkretnego. Czasem przysypiamy, bądź to, co właśnie przeczytaliśmy, budzi nasz głęboki sprzeciw.

Modlitwa Jezusowa jest bardzo starą formą modlitwy. Trudno wskazać jej początek. Korzeni tej formy modlitwy należy szukać w zachęcie Pana Jezusa o tym, żeby zawsze się modlić i nie ustawać.

To wskazanie Chrystusa nie dawało spokoju wielu mnichom. Nie wiedzieli w jaki sposób jest możliwe spędzanie całego czasu na modlitwie. Nie rozumieli w pełni wypowiedzi Jezusa, dlatego bardzo różnie rozumiano to zalecenie. Było wiele prób rozwiązania tego problemu. Nie wszystkie spotkały się przychylną reakcją w Kościele. Wiele postaw zostało potępionych.

Nie ma tu miejsca na szczegółowe opracowanie tego zagadnienia. 

Ta szczególna pozycja ma przybliżyć wszystkim osobom charakter rekolekcji Oddychać Imieniem, jak i samą modlitwę Jezusową.

Zagadnienie właściwych relacji z bliźnimi jest bardzo ważne dla każdego człowieka, niezależnie od tego jaką drogę życiową wybrał.

Wszyscy spotykamy na swojej drodze różnych ludzi. Każdy ma w swoim życiu spotkania udane i nieudane. Spotyka przyjaciół, ludzi obojętnych, ale także i wrogów.

Jak żyć, aby w labiryncie różnorakich ludzkich odniesień samemu nie zagubić własnej osobowej tożsamości, nie zejść do poziomu wzajemnych pretensji i niechęci czy wręcz wrogości?

Jak żyć, by wobec wszystkich być człowiekiem i w innych budzić człowieczeństwo, abyśmy wzajemnie byli dla siebie osobami i braćmi?