Życie duchowe

To nie jest nauka o ośmiu grzechach głównych – to jest nauka o ośmiu rodzajach złych myśli. Grzech w pewnym sensie jest owocem, który wyrasta z myśli, a myśl z kolei jest jak korzeń - na to zwraca opracowanie Pomiędzy grzechem a myślą. O ośmiu duchach zła Ewagriusza z Pontu.

Droga Filokalii to 50-dniowe ćwiczenie. Dlaczego taka nazwa?

Otóż jesteśmy przyzwyczajeni, że w okresach Adwentu czy Wielkiego Postu podejmujemy rekolekcje, różnego rodzaju ćwiczenia i praktyki pobożne. W Wielkim Poście odprawiamy bardzo popularne nabożeństwo Drogi krzyżowej. Współcześnie w okresie wielkanocnym zaczęto praktykować Drogę światła.

W nawiązaniu do tych nazw powstała Droga Filokalii.

Czym ona jest? To droga do życia prawdziwie chrześcijańskiego! Polega ona na przybliżaniu duchowości i teologii Filokalii. Szlak ma to do siebie, że może być długi i nie wiadomo, ile potrwa jego przejście.

Niniejsza propozycja jest tylko pewnym wprowadzeniem w duchowość wspomnianego zbioru tekstów. Nie wyczerpie ich treści, bo nie to jest jej celem.

Postać Chrystusa przedstawiona w tej książce przez św. Josemaríę jest niezwykle żywa, atrakcyjna, wręcz fascynująca!

Jak mówił kardynał Joseph Ratzinger: „Ten żywy Chrystus jest nadto Chrystusem bliskim, Chrystusem, którego moc i majestat Boży uobecniają się przez rzeczy ludzkie, proste, zwyczajne. Można więc u Josemaríi Escrivá mówić o zaznaczającym się i szczególnym chrystocentryzmie, w którym rozważanie życia ziemskiego Jezusa i kontemplacja Jego żywej obecności w Eucharystii prowadzą do odkrycia Boga i wychodząc od Boga, oświetlają codzienne okoliczności życia”.

Czym jest duchowość chrześcijańska?
Czym jest niedoskonałość?
Czyż nie spotykamy w naszych czasach ludzi, którzy patrząc na swoje słabości i doświadczając surowego potraktowania w Kościele, wycofują się z drogi wiary we wspólnocie?

Regularna praktyka modlitwy głębi daje początek procesom uzdrowienia, które można nazwać „Bożą terapią”.

Osiągnięty w trakcie modlitwy poziom głębokiego odpoczynku pozwala spulchnić ubity grunt wokół emocjonalnych chwastów rozsianych w naszej nieświadomości, która wydaje się ich siedliskiem. Psychika zaczyna spontanicznie uwalniać nieprzetrawiony materiał emocjonalny z całego życia, otwierając przestrzeń samopoznania, wolności wyboru oraz możliwość rozpoznania Bożej obecności w naszym wnętrzu.

To sprawia, że rośnie nasze zaufanie do Boga, a rozwijająca się więź z Boskim Terapeutą pozwala, aby wzmacniał się proces uzdrowienia.

Stąd też modlitwa kontemplacyjna, do której prowadzi nas modlitwa głębi, jest praktycznym i niezbędnym narzędziem konfrontacji z tym, co stoi w samym sercu chrześcijańskiej ascezy – zmaganiem się z naszymi nieświadomymi motywacjami. Jednocześnie tworzy to klimat i konieczną dyspozycję do pogłębiania relacji z Bogiem i prowadzi, jeśli w tym wytrwamy, do pełnego z Nim zjednoczenia.

Osobiste kierownictwo duchowe pozwala na coraz lepsze poznanie siebie, wskazuje sens i kierunek wzrostu duchowego i poszukiwania Boga, pomaga w dostosowaniu środków, tak, aby były spójne z indywidualnymi możliwościami, sugeruje priorytety. Książka Dotrzeć do portu przekazuje cenne wskazówki dotyczące sztuki kierowania duszami oparte na słowie Bożym, dokumentach Magisterium Kościoła oraz pismach osób świętych. 

Stosowanie tych wskazań wymaga niezmiernej wrażliwości, ponieważ każda dusza jest wyjątkowa i Duch Święty prowadzi ją niepowtarzalną drogą do portu świętości.

Jezus Chrystus pragnie całą ludzkość uczynić swą umiłowaną oblubienicą. Aby mogło tak się stać, posyła do niej swych przyjaciół, aby ją przygotować na przyjście i przyjęcie Boskiego Oblubieńca. W swej pracy apostolskiej mają oni wzór w osobie starotestamentalnych proroków, Jana Chrzciciela, Apostoła Pawła i innych apostołów, którzy poświęcili swe życie w służbie Bogu.

Żywię cichą nadzieję, że ta książka w jakimś stopniu przybliży dzisiejszym apostołom te postacie i zachęci ich, by w dostępny dla nich sposób przemieniali swe środowisko, czynili je bardziej szlachetnym i coraz bardziej przybliżali do Jezusa Chrystusa, Pana, Zbawiciela i Oblubieńca. (autor)

Posłuszeństwo chrześcijańskie jest drogą do wewnętrznej wolności. Jest ono przechodzeniem od mojego projektu życia do oddawania się w dyspozycję Boga.

Oddając się w Jego ręce, stajemy się prawdziwie wolni. Posłuszeństwo zakłada głębokie pragnienie słuchania Boga i gotowość poznawania Go.

Proponuję w tej książce zamyślenie się nad tajemnicą życia czystego jako rzeczywistością piękną, będącą twarzą prawdziwej miłości.

Choć czystość bywa w przeżywaniu niezwykle trudna, a zachowanie jej staje się dla wielu aktem heroizmu, to równocześnie jest pociągająca i daje odczucie dobrze, głęboko i prawdziwie przeżytego życia. Od wieków zarówno mężczyźni, jak i kobiety zobowiązują się do życia w czystości. Dlaczego?

Autor podejmuje w swej książce bogatą refleksję nad różnymi aspektami życia w czystości, nie unika tematów kontrowersyjnych, trudnych czy wręcz bolesnych, ale koniecznych, by dobrze zrozumieć, czym jest czystość i jak powinno się ją przeżywać. Koncentruje się m.in. na temacie walki duchowej i jej obszarach, na pragnieniach i potrzebach, takich jak np. potrzeba bliskości, na namiętnościach i ich uzdrawianiu, ale przede wszystkim na dojrzewaniu do miłości, która daje autentyczną wolność.

Jedynie przez całkowite ubóstwo mogę przygotować się na wejście w obszar życia Bożego.

Człowiek ubogi jest otwarty jedynie na to, co zbliża go do Boga; poddany słowu Bożemu; oczekujący, nasłuchujący, pragnący pełnienia woli Pana. Nie ma on żądań wobec Boga.

Jest gotowy, aby zostać przez Niego pociągnięty w stronę Bożych pragnień.

W posłudze kapłańskiej i życiu mniszym ojca Piotra Rostworowskiego indywidualne kierownictwo duchowe zajmowało bardzo ważne miejsce. Możemy nawet stwierdzić – ze względu na samą skalę tej posługi – że było czymś donioślejszym niż jego działalność konferencyjno-rekolekcyjna, pisarska czy kaznodziejska.

Kiedy po śmierci ojca Piotra ogłosiliśmy, że zbieramy jego archiwalia, niektóre osoby, które prowadził, przesłały nam jego listy w postaci oryginałów lub kopii.

Wdzięczni jesteśmy więc siostrom karmelitankom za zgodę na publikację wyboru listów ojca Piotra do jednej z nich.  Jesteśmy przekonani, że – jak niegdyś listy te przynosiły pożytek pojedynczej duszy – tak teraz pomogą wielu innym, przy okazji zachęcając do poszukiwania dobrego kierownictwa duchowego i do zdrowej jego praktyki.

Stosunek rozumu do wiary jest niewątpliwie jednym z najczęściej podejmowanych zagadnień. Filozofowie i teologowie bardzo różnie starają się do niego podejść. Często jednak przeintelektualizowane rozważania zbyt teoretycznie traktują zarówno rozum, jak i wiarę. Zapomina się w nich o tym, że rozum w człowieku nie ogranicza się do racjonalizmu.

Ojciec Piotr Rostworowski pokazuje, że wiara jest po prostu mądra, a tym samym rozumna. Mądrość w człowieku nie jest wynikiem racjonalnych dywagacji, ale światłem, które go oświeca, jeżeli na to światło potrafi się otworzyć. 

Ojciec Piotr Rostworowski, mnich – nie profesor teologii, czy filozofii, stara się przypomnieć najprostsze i jednocześnie najważniejsze prawdy dotyczące wiary chrześcijańskiej, przede wszystkim, że nie jest ona światopoglądem, ale przyjęciem samego Boga jako Osoby. Dlatego nie da się wiary oddzielić od miłości. To wejście w więź miłości z Bogiem pociąga dopiero za sobą przyjęcie wszystkich prawd objawionych.

Żyjesz w hałasie i zabieganiu. Nie potrafisz w sobie odnaleźć ciszy. A może się jej boisz. W tym pośpiechu często słyszysz jedynie słowa, które do Ciebie nie trafiają. Potrzebujesz uciszyć serce.

Szansą jest dla Ciebie modlitwa Jezusowa, uświęcona wielowiekową tradycją. Jedno zdanie zaczerpnięte z Ewangelii. Ono pomoże Ci się odnaleźć. Zaczniesz słyszeć, rozumieć, czuć.

Wyrusz w tę podróż!

Życie chrześcijańskie, życie wiarą jest walką. W każdej pokusie i nieporządku natury trzeba dostrzegać szatana. Pokusa wydobywa na zewnątrz wewnętrzny nieporządek człowieka, który szatan rozwija, pomnaża.

W walce duchowej chodzi o wzrost Bożego obrazu w duszy człowieka, a wzrost ten dokonuje się w walce. Mówiąc o wzroście duchowym, mamy na uwadze naśladowanie Chrystusa. Dusza człowieka jest włączona do walki, w której Chrystus jest przeciw królestwu ciemności. Orygenes to zmaganie nazywa bitwą duchową.

Dlaczego konieczne jest podejmowanie walki duchowej?

Ponieważ nasza wiara jest rozbijana. Niektórzy odrzucają Boga, aby bez przeszkód korzystać z przyjemności życia. Wiara ujawnia się w jakości życia, w naszych wyborach. 

Książka ta pomaga zrozumieć czym jest uzdrowienie duchowe, wewnętrzne i fizyczne oraz zaufanie do Pana Boga. Czym jest godność człowieka i jego tożsamość – kim on jest dla siebie i w oczach Pana Boga.

Czym jest miłość Boga, która najlepiej leczy naszą poranioną duszę, serce, sumienie, psychikę i ciało.

Werset Pieśni nad Pieśniami, z którego zaczerpnięty jest tytuł, w całości brzmi: Mój miły jest mi woreczkiem mirry, między piersiami mymi położonym (Pnp 1,13); kobiety w starożytności nosiły na szyi woreczek z tą żywicą, aby nieustannie wdychać jej przyjemny zapach). Są to słowa oblubienicy, która rozmyśla o swoim oblubieńcu – ukochanym.

Święty Bernard z Clairvaux widzi w tym obrazie duszę człowieka wierzącego, który stale medytuje i rozważa tajemnice z życia Jezusa, a zwłaszcza Mękę Pańską, a owoc tego jest tak miły, jak zapach unoszący się z woreczka mirry.

Opat Klarewaleński w genialny sposób przyrównuje Mękę Pańską do mirry: wonnej żywicy, która ma bardzo gorzki smak, a zarazem bardzo przyjemny zapach. Tak samo pasja Jezusa była wydarzeniem nadzwyczaj gorzkim, brutalnym i niesprawiedliwym, a jednocześnie wydała najsłodszy i najprzyjemniejszy owoc zmartwychwstania i zarazem odkupienia człowieka.

Ojciec Włodzimierz zauważa, iż tak jak z modlitwą, tak i z postem – kwestia skuteczności jest próbą prawdziwego otwarcia serca. Otwarcia zmysłów na głos Boga, a nie na głosy naszych potrzeb, gdyż przeważnie to „nasze oczekiwania stanowią największą przeszkodę na drodze modlitwy i spotkania z Bogiem”.

Tymczasem ON „przychodzi tak, jak sam chce i zawsze zaskakuje, zawsze jest inaczej, niż sobie to wyobrażamy”.

Cóż prostszego od wyboru: oczywiście życie! Kto by wybierał śmierć?! Ale właśnie takiego wyboru kiedyś człowiek dokonał i do dzisiaj żyjemy w cieniu tego wyboru. Jest to paradoks, który jednak polega na zasadniczym nieporozumieniu odnoszącym się życia. Każdy z nas chce przecież żyć. Co jednak przez życie rozumie? Czym jest życie?

Aby zyskać wszystko, trzeba wszystko oddać. Taka jest prawda o życiu. To nam pokazał Pan Jezus swoim życiem i śmiercią. Życie, jakie nam objawił, jest zupełnie nowe, inne niż życie dotychczasowe. Stąd wielka trudność rozpoznania Jezusa zmartwychwstałego i zrozumienia tego, co się wydarzyło.

Mogą to zrozumieć jedynie ci, którzy Go umiłowali i Jemu zawierzyli. Jezus nie objawia się ani swoim wrogom, ani ludziom obojętnym, ale jedynie przyjaciołom, „wybranym świadkom”, którzy potem poniosą tę prawdę innym i przez wiarę przekażą im doświadczenie nowości życia w Duchu.

Od głoszenia tego zmartwychwstania zaczyna się także orędzie chrześcijańskiej wiary.

Podobnie jak dziecko na swej drodze wychowawczej potrzebuje dobrego przykładu rodziców i nauczycieli, tak też każdy chrześcijanin, nawet dorosły, poszukuje wzorów doskonałego życia religijnego i duchowego.

Najbardziej wzniosłym tego wzorem na zawsze pozostanie oczywiście sam Jezus Chrystus. (…) Ponieważ jednak Jego nauka w wielu miejscach jest bardzo wymagająca, potrzebujemy potwierdzenia, że da się nią żyć na co dzień.

Bardzo konkretny i czytelny wzór życia Ewangelią Jezusa pozostawił nam Kościół pierwotny, rozwijający się najpierw w Jerozolimie, a potem – dzięki gorliwej pracy apostołów – ogarniający poszczególne narody aż po krańce świata.

Informacje o jego życiu i działalności oraz naukę, która stała się fundamentem wiary i moralności chrześcijańskiej, znajdujemy w Dziejach Apostolskich oraz w listach św. Pawła i innych apostołów. Ukazują one zresztą nie tylko historię początków Kościoła i podstawy jego doktryny, ale też wyjaśniają, jak można i powinno się wprowadzać w życie Ewangelię Chrystusa.