Życie duchowe

Czym jest wolność? W dzisiejszych czasach mówienie o wolności jest jak wkraczanie na grząski grunt. Tak bardzo zatraciliśmy sens życia, że już go nawet nie poszukujemy, wypaczyliśmy pojęcie wolności, o czym świadczą historie zamieszczone w książce.

Wolność nie prowadzi nas ku wzniosłym ideałom, wręcz przeciwnie, często przyczynia się do naszego upadku.

Kardynał Comastri zachęca nas do spojrzenia na Matkę Bożą, kobietę wolną, która miała odwagę powiedzieć Bogu „tak” i pozwoliła Mu rozpalić w swoim sercu ogień miłości.

Maryja, w chwili, gdy ogłasza się służebnicą Pana, dotyka najwyższego szczytu ludzkiej wolności.

Wolność jest nam zatem dana jako możliwość otwarcia się na Boga, którego wrodzoną potrzebę nosimy w sobie.

Jak zachować pogodę ducha, dbać o nią, przeganiać z duszy smutek i nie zamartwiać się na zapas?

Nie jest to proste, gdyż w życiu każdego z nas jest wiele przeciwności, które przeszkadzają lub wręcz nam to uniemożliwiają.

Trzeba zatem pielęgnować w sobie wewnętrzną radość, otwierać się na nią, czyniąc postępy w życiu duchowym.

Książka, która podpowie, jak to robić.

Milczenie, które ułatwia skupienie i wejście w siebie, otwarcie się na Boże natchnienia i słowa nauczycieli prawdy.

Milczenie mające wpływ na nasze dowartościowanie.

Milczenie, pomagające nam lepiej służyć bliźnim.

Czym jest i w czym pomaga milczenie – prosto i rzeczowo.

Czemu zatrważamy się, czytając psalmy, w których odnajdujemy złorzeczenia?

Czemu "Maryja nie znała męża", choć była zaślubiona Józefowi?

Czemu Biblia wciąż nazywa nas owcami, które zdają nam się bezmyślne i bezwolne, choć Jezus mówi, że jesteśmy Jego umiłowanymi dziećmi?

Czy Biblia jest niekonsekwentna? Czy spisali ją ludzie nieuważni, niedbali? Czemu nie rozumiemy tak wielu porównań, odniesień, przekazów? 

O języku Biblii, odniesieniach kulturowych, tradycji, zmaganiach tłumaczy, znawców kultury, historii i teologii. Fascynujący przewodnik po meandrach Biblii, który zdumiewa, zaskakuje i szeroko otwiera nam oczy na zupełnie dla nas nieoczywiste oczywistości. Kto pyta nie błądzi, kto czyta - ten wie! Zachęcamy do lektury. Książka NAPRAWDĘ dla każdego!

Autor z wprawą wytrawnego myśliciela i pisarza pokazuje, dlaczego i w jaki sposób cnoty są zaletami moralnymi i intelektualnymi człowieka.

Dzięki nim możemy bowiem postępować słusznie pomimo niesprzyjających okoliczności, a równocześnie wzrastać w człowieczeństwie.

Wszyscy wolimy nawiązywać i utrzymywać stosunki zawodowe, towarzyskie i wszelkie inne z osobami, które są opanowane, uczciwe, odpowiedzialne, uprzejme, punktualne, cierpliwe, pracowite itd. – czyli właśnie odznaczają się cnotami.

Cnoty są niczym urządzenia nawigacyjne i sterowe, które pozwalają nam bezpiecznie płynąć przez wzburzony ocean życia.

O tym, jak je rozumieć, doceniać, zdobywać i praktykować, dowiesz się właśnie z tej książki.

Od Góry Błogosławieństw po Kalwarię, początek ziemskiej działalności Jezusa i jej koniec splecione w słowach.

Osiem błogosławieństw i Siedem Ostatnich Słów Jezusa połączonych w siedem lekcji, siedem rozważań o - cichości, miłosierdziu, czystości serca, ubóstwie w duchu, łaknieniu sprawiedliwości, wprowadzaniu pokoju i znoszeniu prześladowań. 

Autor książki, amerykański biskup Fulton Sheen, był znanym mówcą, którego cotygodniowe wykłady telewizyjne przyciągały wielomilionową publiczność.

W czasie pobytu na pustyni walki duchowe, toczone przez Ewagriusza, nie tylko nie ustały, ale wręcz przeciwnie, nasiliły się. Pisze Palladiusz:

Pewnego razu demony tak bardzo doświadczały go pokusą nieczystości, że – jak nam [później] powiedział – przyszła mu do serca myśl: „Bóg mnie opuścił”; i całą noc spędził na modlitwie stojąc w cysternie z wodą, nagi, w środku zimy, aż jego ciało stało się twarde jak kamień. Innym razem gnębił go duch bluźnierstwa i spędził czterdzieści dni bez wchodzenia pod dach celi, aż całe ciało pokryło się robactwem niczym nierozumne zwierzę.

Ewagriusz doszedł do wniosku, że w przypadku mnichów główna walka toczy się w myślach człowieka, w sferze mniej lub bardziej niezaspokojonych pragnień czy ambicji. Problem nie leży w samych grzechach, ale w pierwszym rzędzie w walce o wyeliminowanie demonicznych podszeptów, myśli (gr. logismoí), które prowadzą do niegodziwych czynów.

Pisząc o gniewie, jednej z ośmiu logismoi  dręczących rodzaj ludzki, Ewagriusz posługuje się metaforą szczególną, porównując działanie pod wpływem gniewu do wyczynów człowieka odurzonego winem. Dla znających Pismo Święte ta metafora ma szczególne konotacje: w Dziejach Apostolskich Apostołowie przemawiający pod wpływem Ducha Świętego przez niektórych byli podejrzewani o upicie się młodym winem (por. Dz 2,13–14).

W naszym przypadku jednak człowiek nie działa pod wpływem Ducha Świętego, ale ducha złego i w związku z tym jego dzieła nie są duchowe, ale szatańskie. Żadna bowiem inna wada nie czyni z człowieka [umysłu] demona tak, jak gniew.

Zaufanie Opatrzności Bożej jest fragmentem większego dzieła J.-B. Saint-Jure’a, jezuity żyjącego na przełomie XVI i XVII wieku. Mówi o miłości Boga, Jego obecności we wszystkim, cokolwiek nam się w życiu przydarza…

Książka jest zaproszeniem do głębokiej wiary, nadziei i ufności. Swoje rozważania autor ilustruje barwnymi przykładami, zaczerpniętymi z realiów ówczesnego życia. Niniejsze wydanie wstępem opatrzył ojciec Wojciech Giertych OP, Teolog Domu Papieskiego.

Jean-Baptiste Saint-Jure (1588-1657), francuski jezuita, autor licznych uznanych dzieł teologicznych, blisko związany ze szkołą duchowości kard. Pierre’a de Bérulle, a także bł. Jana Ruysbroecka, bł. Henryka Suzo i Jana Taulera. 

Mistrzowskie przedstawienie uczynków miłosiernych względem ciała i duszy, odnoszące je do naszej rzeczywistości.

Do tego proste i czytelne wskazówki, jak pełnić konkretne, przemyślane i możliwe do wykonania dzieła miłosierdzia w codziennym życiu, w parafiach, w miejscu pracy. 

Czy na końcu naszego życia jest wielka ciemna dziura, w której znikniemy? Co stanie się z naszym ciałem po śmierci? Czemu odbywamy tę trudną ziemską wędrówkę, zamiast od razu być tam i czy w ogóle jest jakieś "tam" i jakieś "potem"?

Odpowiedzi autora są przystępnie sformułowanym przypomnieniem nauczania Kościoła katolickiego.

Książka ta, podobnie jak 33 dni do Chwały Poranka, to 33-dniowe rekolekcje indywidualne, przygotowujące do aktu ofiarowania poprzez modlitwę serca. Są one oparte na nauczaniu św. Teresy z Lisieux.

Autor ukazuje nam potężne działanie prostego oddania się Miłości Miłosiernej w życiu największych świętych naszych czasów, przygotowuje nas do pójścia w ich ślady oraz wyjawia, jakie może mieć ono znaczenie dla nas i dla innych, jeśli – i kiedy – na nie się zdecydujemy.

Książka jest również zaproszeniem do tego, żebyśmy - tak jak św. Teresa - zamiast zasługiwać na niebo, zaufali Miłości, zawierzyli się Jej i każdego dnia starali się Ją odwzajemniać.

Jan Klimak miał posiadać wyjątkowe wykształcenie i wiedzę. Pozostawił po sobie niezwykłe dzieło, Drabinę raju, które jest zarysem drogi do świętości. Napisał je na prośbę przełożonego sąsiedniego monasteru z Raithau.

W swojej pisarskiej i teologicznej koncepcji odwołuje się do wizji Jakuba, który uciekając przed Ezawem, zasnął w drodze: We śnie ujrzał drabinę opartą na ziemi, sięgającą swym wierzchołkiem nieba, oraz aniołów Bożych, którzy się wspinali i schodzili po niej na dół (Rdz 28,12).

Do tego zdarzenia nawiązuje Jezus w rozmowie z Natanaelem: Zobaczysz jeszcze więcej niż to (…). Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących nad Syna Człowieczego (J 1,50–51).

Drabina staje się dla pisarza obrazem zstępowania Boga ku człowiekowi, a przede wszystkim wędrówki człowieka ku Bogu, która przypomina wspinanie się po trzydziestu szczeblach. Stanowią one literacką metaforę, ale też oddają osobiste doświadczenie duchowe autora, który przez czterdzieści lat prowadził życie pustelnicze

Ksieni Cecylia daje nam genialnie prosty wykład, stanowiący zakończenie jej książki: rozdział zatytułowany Liturgia jest tylko jedna.

To jest wewnętrzna „liturgia” w Trójcy Świętej, uwielbienie składane Ojcu przez Syna, a człowiekowi dana jest łaska udziału w tym uwielbieniu. Program na całe życie modlitwy i na całe życie wynikającego z niej działania; i przyczyna konieczności tego, żeby modlitwa i działanie były zgodne.

Nie będziemy tu oczywiście streszczać całej książki.

Oprócz teologicznej podstawy są w niej zawarte świetne uwagi praktyczne, płynące nie tylko z tradycji, ale także najwyraźniej z długiego doświadczenia dróg modlitwy tak we własnej duszy, jak i we wspólnocie. Widać w tych radach troskę o unikanie wszelkiego subiektywizmu i wszelkiej przesady; słynny umiar benedyktyński wyraża się w szukaniu drogi najprostszej, ale także najbardziej zgodnej z prowadzeniem Bożym, choćby to było przez ciemną dolinę.

Eucharystia nie ma być źródłem wzruszeń, ale źródłem łaski; sakrament pokuty nie jest po to, żeby się zajmować jak najstarannniej własnym ja, ale po to, żeby otrzymać przebaczenie.

Modlitwa to życie, a życie ma mnóstwo form i przejawów, i nie można go zamykać raz na zawsze w jakimś systemie.

Skuszeni propozycjami łatwych rozwiązań i „lekkim” stylem życia, niejednokrotnie trafiamy w ślepą uliczkę i stopniowo zniechęcamy się do siebie, innych osób i życia w ogóle. Bywa i tak, że tracimy wiarę, rezygnujemy z walki o szacunek dla samego siebie i przestajemy w pełni wykorzystywać swoje możliwości.

Ale nawet jeśli los nie wybacza nam potknięć, to nie znaczy, że my nie możemy ich sobie wybaczyć i zacząć raz jeszcze, z czystszym sercem i jaśniejszym umysłem, mądrzejsi o gorzkie doświadczenia i bogatsi w ufność i nadzieję.

Jakie pytania zadajesz sobie na obecnym etapie życia? Z czym się zmagasz? Czy potrzebujesz nowych rozwiązań? Czy chcesz odkryć, jak wspaniałe życie mógłbyś prowadzić? Autor ukazuje dwanaście prostych i wypróbowanych sposobów na to, jak żyć w radości i miłości.

Seria medytacji, w których Chrystus zwraca się do ludzkiej duszy, uświadamia nam na nowo bezgraniczną łagodność i miłość, jaką darzy nas Zbawiciel. To dzieło przejmujące, a zarazem przepiękne i przystępne, cechujące się literackim kunsztem i głębią pobożności.

Czytelnicy zauważą nawiązania do klasyki literatury duchowej, jak też do wizerunku Chrystusa Miłosiernego, ku któremu kierujemy słowa zawierzenia: „Jezu, ufam Tobie”.

Kluczem do zrozumienia treści jest właśnie ufność będąca konieczną odpowiedzią na miłość, jaką obdarza nas Stwórca. Dzięki niej wchodzimy w osobistą relację z Chrystusem, stając się odbiciem Zbawiciela.

Chciałbym żebyśmy popatrzyli na cztery rady, które św. Benedykt daje w swojej Regule odnośnie do modlitwy.

Jak pamiętamy, w samej Regule trudno jest odnaleźć jakiś szerszy traktat dotyczący życia duchowego czy czytania Pisma Świętego, ponieważ pod jej koniec św. Benedykt odsyła do tekstów, w których te zagadnienia są szczegółowo omówione, a ma on na myśli przede wszystkim pisma św. Jana Kasjana.

Jednak w samej Regule, mocno zależnej od wpływów pism Kasjanowych, można również odnaleźć rady, które także i sam święty Benedykt nam daje i tym radom warto się przyjrzeć.

Skoro mamy często znajdować czas na modlitwę, to w naszym rachunku sumienia, który robimy codziennie, warto sobie zadawać pytanie, który czas mogę na modlitwę poświęcić?

"Czy naprawdę wszyscy pójdziemy do nieba, jak chce Michel Polnareff w swojej popularnej piosence? Odnoszę wrażenie, że ten pogląd wyznaje obecnie bardzo wiele osób, szczególnie tych ochrzczonych.

„Piekła nie ma, a nawet jeśli istnieje, to na pewno świeci pustkami” – jakże często słyszałem tę opinię z ust tak zwanych „dobrych chrześcijan”, także tych należących do stanu duchownego, a nawet z ust wyświęconych kapłanów. Jeśli jednak zadamy sobie trud ponownego przeanalizowania Ewangelii, ze zdumieniem odkryjemy, że wcale nie tak brzmi orędzie Jezusa. W żadnym razie nie zapowiadał On niczego takiego.

Co zatem powiedział? I jaka jest w tym względzie wiara Kościoła? Co naprawdę wiemy o życiu wiecznym? Jak ono wygląda? Kto dokąd idzie po śmierci?" - fragment Przedmowy

„Czytelniku – pisze Henri Caffarel – zapraszam cię, byś czytał te listy jako skierowane właśnie do ciebie. Życzę ci, aby przez ten czy inny list Duch Boży dotarł do ciebie z osobistym przesłaniem. Dlatego zapraszam cię, byś czytał je „sercem”, tym „sercem nowym”, o którym mowa u proroka Ezechiela. Pewne rzeczy można bowiem dobrze zrozumieć tylko sercem.

Zachęcam cię do wewnętrznego wyciszenia, by mogło wybrzmieć w tobie w pełni echo tego, co szeptem powie ci Bóg. Módl się podczas lektury: prawdziwy sens rozważań o modlitwie uchwyci tylko ten, kto słuchając ich, jednocześnie się modli”.

Tyle Autor tytułem zachęty. Dopowiedzmy jeszcze, że niniejsza książka jest kontynuacją zbioru noszącego tytuł Sto listów o modlitwie. Co ważne, te listy nie wymagają lektury poprzednich, choć, co zaznacza Caffarel, zyskują wiele, gdy są czytane jako dopowiedzenie tamtych. Przynoszą jednak całkiem nowe pytania i całkiem nowe odpowiedzi. Najpewniej wielu z nas znajdzie tu nie tylko swoje wątpliwości, ale i wiele pożytecznych rad, dzięki którym modlitwa znów stanie się możliwa.