Życie duchowe

Święta Teresa posiadała niezwykłą umiejętność rozumienia procesów odbywających się w jej wnętrzu. Umiała niewypowiedzianie jasno, plastycznie, a jednocześnie bardzo prawdziwie je przedstawić. Była obdarzona mocą pozwalającą jej dojrzeć poszczególne sprawy w ich wewnętrznym całokształcie i ten całokształt ukazać w swoim dziele (św. Teresa Benedykta od Krzyża - Edyta Stein).

W wewnętrznym przemierzaniu „Zamku” spotykamy się z naszą indywidualnością, z naszą osobowością, z naszą niepowtarzalnością... W „Zamku wewnętrznym” człowiek odnajduje nie tylko Boga, ale odnajduje samego siebie i swoją historię: nie jesteśmy od wewnątrz „tabula rasa” (Saverio Cannistrá OCD, Generał Zakonu Karmelitów Bosych).

Wizja św. Teresy sprzeciwia się radykalnie zarówno wszelkiemu antropologicznemu pesymizmowi, jak i wszelkiemu naturalistycznemu optymizmowi. W jej wizji wszystko budowane jest na pewności, że Bóg z miłości stworzył nas „na swój obraz i podobieństwo”.

przedstawić. Była obdarzona mocą pozwalającą jej dojrzeć poszczególne sprawy w ich wewnętrznym całokształcie i ten całokształt ukazać w swoim dziele (św. Teresa Benedykta od Krzyża - Edyta Stein).

Nowe tłumaczenie dzieła św. Teresy od Jezusa, Doktora Kościoła: Zamek wewnętrzny (pełna wersja książki)

Fragmenty muzyczne: Zbigniew Małkowicz

Tabernakulum to Święta Obecność, a przede wszystkim to Miłująca Obecność. Jezus Eucharystyczny jest wydanym do końca z miłości do mnie, bo umiłować do końca to „umiłować do granic Eucharystii” . 

Trwając przed tabernakulum wchodzimy w ten nurt miłości, tutaj uzyskujemy pełną akceptację i zrozumienie.

Tutaj Miłość nigdy nie będzie tylko wspomnieniem, bo Jezus nie zostawił nam jakiegoś przedmiotu, który miałby nam Go przypominać. Jezus zostawił siebie. Ta Jego obecność jest otwartością, oddaniem i rozdaniem.

Mistycy pisali o ukrytym Bogu. Hebrajskie słowo „wieczność” pochodzi od alam – „ukrywać”. Autor z pasją opisuje zmagania tych, którzy „szukali Boga, gdy się pozwalał znaleźć”.

Książkę czyta się z zapartym tchem – śledzimy drogę szaleńców, którzy zdecydowali się porzucić wszystko, by wejść w mrok. Po omacku szukali Tego, który wołał: Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, by on już zapłonął!”.

Na uwagę zasługują: doskonała, naukowa analiza tekstów źródłowych i logiczność bogatych wniosków, doskonały warsztat naukowy, rzetelny przekaz treści.

Bóg realizując dzieło zbawienia powołał Eliasza, który stał się ojcem monastycyzmu. Żarliwością rozpalił się o chwałę Pana Zastępów, którego rozpoznał w ciszy i milczeniu. Na fundamencie duchowości eliańskiej święci doktorzy Karmelu uczyli się Chrystusa, który w bezbronności krzyża ofiarowuje nam niezbędne narzędzia doskonałości duchowej. Aby je poznać i zrozumieć, warto sięgnąć do źródeł mistyki.

Życie Małej Arabki, fascynujące i zdumiewające, było wypełnione niespotykaną chyba w hagiografii chrześcijańskiej ilością darów i zjawisk nadprzyrodzonych. Mówi się wręcz, że każdy dzień jej życia był cudem. Niespotykana w przypadku innych świętych „inwazja nadprzyrodzoności” w życiu Małej Arabki jest więc świadectwem istnienia innego świata, świadectwem, któremu trudno się oprzeć, trudno je zanegować, świadectwem budzącym zakłopotanie sceptyków, zdumienie agnostyków, irytację ateistów.

Studnia Eliasza to przeznaczony na cały rok, uporządkowany i podzielony tematycznie wybór fragmentów z pism świętych Karmelu. Zebrane tutaj rozważania mogą Ci pomóc żyć w rytmie Kościoła, który w ciągu roku celebruje, rozważa i przeżywa tajemnice wiary. 

Medytacje Świętych Karmelu stanowią bogatą duchową lekturę i mogą stać się niczym kubek ożywczej wody dla Twojej codziennej modlitwy i medytacji. Zaczerpnij każdego dnia z bogactwa ogrodu Bożego, jakim jest Karmel.

„Święci są najwspanialszą gwarancją Kościoła. Są dowodem na obecność działającego w Nim Ducha, który ich przemienia. Stanowią gwarancję tego, czym jest Kościół w swojej tajemnicy. Są prawdziwym proroctwem Kościoła. W każdym świętym tajemnica wiary staje się widoczna, ponieważ poprzez słowo, którym jest jego życie, chrześcijanie mogą wniknąć w głąb tajemnicy Boga i dzięki uczestnictwu w niej sami przeżyć własne zbawienie” (Divo Barsotti, ze Wstępu).

Jakże piękna i prosta jest bliska relacja Eliasza z Bogiem widoczna w jego modlitwie.

Eliasz jest człowiekiem modlitwy, dla którego życie oznacza służbę Bogu i spotkanie z Nim. Życie i trwanie przed obliczem Boga jest dla Eliasza czymś w rodzaju profetycznej przemiany, powrotem do źródła swojego istnienia, odnowieniem samego siebie po trudnych doświadczeniach życia. 

Chcąc powiedzieć, że ujrzeliśmy oblicze Boga, musimy pozwolić na śmierć choćby cząstki z nas. Na tyle, na ile oglądaliśmy Jego oblicze, na tyle umieramy, na ile zaś umieramy, na tyle możemy oglądać Jego boskie oblicze! Modlitwa stanowi zatem zawsze śmiertelne zagrożenie dla tego, kto chce „zachować własne życie”. Jest to modlitwa, która nie ma nas chronić, lecz składać w ofierze, aby napełniać nasz byt, oddawać nasze istnienie… po tym, jak przyjęliśmy je z wdzięcznością z rąk Tego, który nam je ofiarował!

Bł. Maria od Jezusa Ukrzyżowanego, karmelitanka bosa z Betlejem, wielka czcicielka Ducha Świętego, w swym posłaniu skierowanym do Ojca Świętego napisała, że zapomina się „o prawdziwym nabożeństwie do Ducha Świętego.

Dlatego tyle jest błędu, rozbicia, nie ma pokoju i światła na świecie. Nie wzywa się Światła tak jak należy, a to Światło pozwala nam poznać prawdę”. Wobec tych wyzwań droga Ducha Świętego, Ducha Miłości, wydaje się najbardziej właściwa w czasie, gdy odczuwa się brak miłości. Jednym ze skutecznych rozwiązań jest usilne przyzywanie Ducha Świętego.

Dziś zatem w sposób szczególny jesteśmy wezwani do usilnego przyzywania Ducha Świętego. Pomocą w podjęciu praktyki nabożeństwa do Trzeciej Osoby Trójcy Przenajświętszej może być ten modlitewnik, w którym znajdziemy różne modlitw do Ducha Świętego (litanie, nowenny oraz modlitwy Świętych).

Jezus zdołał odmienić ludzkie opinie na temat losu – przez nas uznawanego za nieszczęśliwy – tych, którzy nie posiadają bogactwa, władzy ani zaszczytów, nie korzystają z ziemskich dóbr ani przyjemności. Jednym słowem: tych, którzy nic nie mają, niczego nie mogą i nic nie znaczą.

Jego niepozostawiające wątpliwości słowa mogą wydać się nie na miejscu, a nasze kryteria są tak różne, że prowokować mogą jednocześnie pytanie o to, czy to my mylimy się w oglądzie i ocenie funkcjonowania świata, czy też myli się On.

Błogosławieństwa proponują drogę wolności, która wymaga od nas zmiany.

W istocie, pragnąc żyć ubóstwem Błogosławieństw, nie wystarczy zrezygnować z bogactwa, zaszczytów, przyjemności. Trzeba również odrzucić egoizm egzystencji i własnej woli. […] Sens ubóstwa tkwi w głoszeniu Boga jako prawdziwego bogactwa serca.

Nienasycenie dobrami materialnymi nie jest niczym innym, jak skrywaną potrzebą Nieskończoności.