św. Jan od Krzyża

Autorzy tej książki bardzo prosto i czytelnie omawiają główne pojęcia duchowej doktryny św. Jana od Krzyża. Książka jest swoistą mapą, prostą i czytelną, by uchwycić przesłanie Doktora Mistycznego, ma pomóc, by w lekturze jego dzieł się nie zniechęcić, nie ustać i dobrze je rozumieć.

Czy pragnę zjednoczenia z Bogiem całego mego życia i istnienia? Czy wiem o tym, że Pan Bóg mnie do tego stworzył i powołał, że to jest możliwe? Ale na czym to zjednoczenie polega, czym jest? Na jakiej drodze się urzeczywistnia?

Św. Jan od Krzyża wyjaśnia nam drogę wiary, nadziei i miłości jako noc ciemną, jako drogę poznania i przyjęcia miłości Boga w Jezusie Chrystusie, drogę odpowiedzi na miłość Boga i uwolnienia się od siebie samego dzięki Bogu.

Jezus zdołał odmienić ludzkie opinie na temat losu – przez nas uznawanego za nieszczęśliwy – tych, którzy nie posiadają bogactwa, władzy ani zaszczytów, nie korzystają z ziemskich dóbr ani przyjemności. Jednym słowem: tych, którzy nic nie mają, niczego nie mogą i nic nie znaczą.

Jego niepozostawiające wątpliwości słowa mogą wydać się nie na miejscu, a nasze kryteria są tak różne, że prowokować mogą jednocześnie pytanie o to, czy to my mylimy się w oglądzie i ocenie funkcjonowania świata, czy też myli się On.

Błogosławieństwa proponują drogę wolności, która wymaga od nas zmiany.

W istocie, pragnąc żyć ubóstwem Błogosławieństw, nie wystarczy zrezygnować z bogactwa, zaszczytów, przyjemności. Trzeba również odrzucić egoizm egzystencji i własnej woli. […] Sens ubóstwa tkwi w głoszeniu Boga jako prawdziwego bogactwa serca.

Nienasycenie dobrami materialnymi nie jest niczym innym, jak skrywaną potrzebą Nieskończoności.

Ciemności spowijają niejedną drogę, po której kroczymy w życiu. Mrokiem szczególnie dotkliwym jest noc depresji. Świat zamienia się w niej w pełną smutku wegetację. Ale można to przezwyciężyć.

Święty Jan od Krzyża w Drodze na Górę Karmel proponuje, aby każdą naszą ciemność, w tym także depresyjną, włączyć w proces odnowienia naszego ducha. Wystarczy mroki smutku, mroki najciemniejszej nocy, rozpalić płomieniem miłości.

Duch Karmelu opiera się jakby na dwóch elementach: nieustannej kontemplacyjnej modlitwie i ofiarnej czystej miłości. Ten podwójny aspekt sprzeciwia się wszystkiemu temu, co byłoby formalizmem, rutyną, przeciętnością. Mamy głosić i wypromieniowywać z siebie naszym osobistym, ale również wspólnotowym, stylem bycia świętość Boga, świętość Jezusa, świętość Maryi, świętość Kościoła. To jest w Karmelu najbardziej istotne, stąd mamy w Karmelu tych gigantów świętości. Duch Święty chce pokazać poprzez niektóre postacie, co to znaczy świętość, że On jest w stanie uczynić nas świętymi.