Nowości

Niniejsza książka to owoc kilkudziesięcioletniego obcowania z tekstami św. Jana od Krzyża oraz sesji u braci dominikanów w ramach Letniej Szkoły Duchowości Chrześcijańskiej pt. „Droga do Boga według św. Jana od Krzyża” w sierpniu 2023 roku w Ustroniu-Hermanicach.

Autor pisze we wstępie:

Zazwyczaj we wstępach kurtuazyjnie życzy się dobrej lektury. A ja chciałbym raczej Cię ostrzec: lepiej tej książki nie czytaj! Dlatego że gdybyś poznał rzeczy święte, najświętsze tajemnice, a potem zmęczony lub – co gorsza – znudzony odłożył ją na półkę, nie byłbyś bez winy. Bo mistyka to zobowiązanie, wieczyste zobowiązanie, które przebija się w teraźniejszość jak gwałtowne zwiastowanie i ogłasza świętość czasu przeznaczeń.

A Bóg przeznaczył „duszę do chwały i określił tę chwałę […] od wieków, zanim ją jeszcze stworzył. To przeznaczenie jest tak właściwe duszy, że żadne zdarzenia przychylne czy przeciwne, wzniosłe czy niskie nie potrafią jej nigdy tego czegoś odebrać, lecz to, co jej Bóg przeznaczył od wieków, będzie posiadała na wieczność” (PD 38, 6).

Huragan takich słów rozbija wszelkie stosowane miary i strąca w otchłanie bez dna. Tu nie można ani siebie ocalić, ani czegoś wygrać, bo człowiek musi być pokonany. A tym, co pokonuje, co zwycięża – jest Miłość. U św. Jana od Krzyża doprowadzona jest ona do szaleństwa. Tym szaleńcem jest przede wszystkim Bóg, który kocha człowieka bardziej niż siebie. A tego nie mógł wytrzymać pewien świetlany gentleman na początku czasów.

Lektura Jana to – jak sam zechciał to nazwać – wydobywanie diamentu duszy z błota, sadzy czy nawarstwień smoły (por. DGK I, 9, 1). Jego słowa to strofy o nieprawdopodobnym pięknie duszy ludzkiej, to kreślenie i wykreślanie słów – słów niesłychanych o Bogu rozmiłowanym: „Bo i któż może opisać to, co On pozwala zrozumieć duszom rozmiłowanym, w których mieszka?

I kto ośmieli się wyrazić słowami to, co On im daje odczuć? Kto wreszcie może wyrazić pragnienia, które w nich wznieca?” (PD prolog, 1).

Święta Mechtylda von Hackeborn była XIII-wieczną mistyczką i wizjonerką. Od dzieciństwa prowadzona przez Pana, została obdarzona szczególną łaską – mogła nie tylko rozmawiać z Chrystusem i dotykać Go, ale również przebywać w Jego Sercu.

Znana jest dziś jako propagatorka kultu Najświętszego Serca Jezusowego na kilka wieków przed św. Małgorzatą Alacoque.  

W książce zawarte są wybrane objawienia tej wyjątkowej mistyczki, której dane było słyszeć bicie Serca Jezusa. Jej objawienia spisane przez współsiostry, zostały zebrane w dziele Księga duchowej łaski (Liber specialis gratiae. ) Mechtylda przekazuje w nich wielką prawdę o tym, jak niewyczerpanym źródłem łask jest Najświętsze Serce Jezusa.

Z modlitw świętej Mechtyldy przez wieki czerpały rzesze ludzi szukających Boga i bliskości z Nim. Po upływie wieków jej przekaz jest nadal aktualny i może być światłem dla dzisiejszego człowieka, pogubionego w gąszczu różnych duchowości i szukającego Boga po omacku. Potwierdził to papież Benedykt XVI, który w audiencji środowej cytował słowa św. Gertrudy Wielkiej o Mechtyldzie:  

 “To, co opisaliśmy, to niewiele w porównaniu z tym, co pominęliśmy. Jedynie na większą chwale Bożą i ku pożytkowi bliźniego publikujemy te rzeczy, bo wydawałoby się niesprawiedliwym milczeć o tak wielu łaskach, które Matylda otrzymała od Boga nie tyle dla niej samej (według naszego mniemania), ale dla nas, i dla tych co po nas przyjdą”.

Karmel słynie z wielkiej ilości świętych i błogosławionych. Nie powinien więc dziwić fakt, że nawet tak wybitne postaci jak Edyta Stein mogą pozostawać mało znane nawet we własnej rodzinie zakonnej.

Tytuł tej pozycji Umiłowanie mądrości nawiązuje najpierw do znaczenia samej filozofii, a następnie odnosi się do życia osobistego Stein. Biblijna mądrość zawsze związana jest z drogą Bożą i z miłością.

Na gruncie duchowości mądrość jest owocem dojrzałego doświadczenia duchowego. Święty Jan od Krzyża kontemplację mistyczną, która jest najdoskonalszą drogą do zjednoczenia z Bogiem, nazywa „mądrością miłości”, którą wierzący stopniowo otrzymuje od Niego na drodze przemiany duchowej.

Mądrość jest jednocześnie pierwszym darem Ducha Świętego, otrzymanym w celu udoskonalania miłości. Dary jako sprawności bierne pozwalają wierzącemu przyjmować światło i miłość potrzebne do prowadzenia życia duchowego „na sposób boski”, przekraczający naturalne możliwości człowieka.

Gdy chodzi o podtytuł Duchowość św. Edyty Stein - podjęte zostają tematy, które dotykają samej istoty duchowości, jak: nawrócenie, droga duchowa, portret duchowy, modlitwa, mistyka, ewangeliczna ciasna brama i wąska droga, męczeństwo. Wątek dotyczący mądrości nie jest przypadkowy. Już w roku 1927 Edyta Stein pisze do kolegi Fritza Kaufmanna, dając mu wskazanie, jaką drogą powinien w życiu kroczyć. Rada dotyczy właśnie ewangelicznej mądrości.

Przejawem troski papieża Benedykta XVI o wiarę było jego bogate w treści nauczanie, a zwłaszcza jego troska o jakość powołań kapłańskich.

Zwołany przez niego Rok Kapłański miał na nowo rozbudzić w prezbiterach tożsamość kapłańską i zdynamizować ich działalność na polu ewangelizacyjnym. Kiedy więc przyglądamy się kolejnym krokom pasterskim podejmowanym przez papieża Benedykta, zauważamy, że nie były one czymś spontanicznym, ale były owocem jasnej wizji duszpasterskiej zmierzającej do odnowy świata, począwszy od odnowy kapłanów i Kościoła.

Nauczanie Ojca Świętego Benedykta XVI ma w sobie niezwykłą głębię duchową i intelektualną. Dzięki swej mądrości i jasności przekazu, papież ten nazwany został „Mozartem teologii” i na ten tytuł w całej pełni zasługuje. Jak mało kto potrafił bowiem mówić w sposób przystępny o największych tajemnicach wiary chrześcijańskiej.

Zażyłość modlitewna z Bogiem i pokorna postawa wobec Niego były fundamentem poznawania prawd objawionych i ich głoszenia. Dokładał usilnych starań, aby ukazywać światu właściwe oblicze Boga, któremu człowiek powinien dać pierwszeństwo we wszystkim. Możnym tego świata nie podobało się takie nauczanie, dlatego często je odrzucali, podobnie jak i samego papieża. Pozostał on jednak wierny do końca zasadom katolickiej nauki, pochylając się nie tylko nad wielkością Boga, ale również godnością człowieka.

Bardzo ważne miejsce w nauczania papieża Ratzingera zajmuje kapłan i jego misja we współczesnym świecie. W czasie pielgrzymki do Polski przypomniał, że ksiądz nie musi być ekspertem w sprawach ekonomii, budownictwa czy polityki. Winien być specjalistą od spotkania człowieka z Bogiem i na takiego oczekują ludzie wierzący.

W książce „Dał nam tak wiele. W hołdzie Benedyktowi XVI” kard. Robert Sarah próbuje zajrzeć wprost do duszy Benedykta XVI. Wie, że wszystkim, co zajmowało bawarskiego papieża, był Bóg. Odkrywa więc jego poznanie Boga jako Ojca, owocujące dziecięctwem duchowym. To stąd wynikały łagodność, cichość, prostota, skromność i wrażliwość Benedykta. Miał serce pierwszokomunijnego dziecka.

Autor śledzi uważnie wypowiedzi Ojca Świętego, w których mówiąc o ideale kapłaństwa lub najczystszej postaci bycia chrześcijaninem, pośrednio, nieświadomie, charakteryzuje samego siebie. Doświadczenie ojcostwa Boga nauczyło papieża również, jak on sam ma być ojcem w wierze dla całego świata. Stał się nim na miarę Ojców Kościoła.

W ostatniej części książki kardynał Sarah zostawia głos samemu Benedyktowi, przypominając mniej znane, lecz poruszające wypowiedzi, w których sami możemy zobaczyć serce papieża. Wielkie dziedzictwo najwybitniejszego teologa naszych czasów nie jest tylko intelektualne. Przede wszystkim jest to dziedzictwo duchowe, wskazujące nam drogę naśladowania Chrystusa.