Nowości

siążka niespotykana. Zawiera mnóstwo ważnych praktycznych wskazówek „Twojego programu na szczęście”.

Czy mogę być szczęśliwy tu i teraz, mimo że życie naraża mnie na niejedno bolesne doświadczenie? Czy mogę czerpać zadowolenie ze spraw i rzeczy, które często sprawiają tyle zawodu i przykrości? Czy mogę cieszyć się nie tylko czymś, lecz także kimś – a nawet swoją własną osobą, historią i egzystencją?

Tak, bowiem nasze życie jest wyjątkowe. Szczęście natomiast nie oznacza beztroskiej egzystencji w świecie wolnym od trudności i rozczarowań, lecz siłę przebaczania, odwagi i miłości. Być szczęśliwym na co dzień to cieszyć się razem z innymi – ale też cieszyć się sobą; to wyrażać swoje opinie – ale też przyznać się do błędu; to dawać z siebie jak najwięcej – ale też rozpoczynać za każdym razem od nowa, jeśli trzeba; to bronić własnej przestrzeni – ale też wycofać się z niej w imię uprzejmości i współczucia.

Szczęście jest na wyciągniecie ręki – twojej ręki! Od dzisiaj możesz kształtować w sobie postawę „świadomego szczęścia”.

Francesco Micci dzieli się z czytelnikiem cennymi refleksjami, a rozważania teoretyczne przeplata praktycznymi sugestiami dotyczącymi odkrywania szczęścia na co dzień. Rady ujmuje w formie konkretnych propozycji, zbierając je na końcu każdego rozdziału pod nagłówkiem „Twój program na szczęście...” i wskazując, jak realnie można kształcić w sobie właściwą dyspozycję – gotowość do bycia szczęśliwym.

Wkrocz na drogę ku szczęściu… już dziś!

W lipcowym numerze miesięcznika „Oremus”:

- czytania i modlitwy mszalne na każdy dzień;

- wprowadzenia liturgiczne i rozważania, 

- modlitwy wiernych 

- tekst z działu „Pytania i odpowiedzi”. Ks. Wojciech Janyga, odpowiada na pytanie: „Czy do lepszego przyjęcia daru Mszy świętej potrzebna jest codzienna adoracja Najświętszego Sakramentu? Czy lepiej adorować Najświętszy Sakrament w ciszy, indywidualnie, osobno, czy we wspólnocie, z czytaniami i ze śpiewem?”;

- propozycje śpiewów na niedziele, uroczystości i święta,

Rozwiąż krzyżówkę, a dowiesz się, jakimi słowami modlimy się do Boga, pokonaj labirynt, by odnaleźć Pana Jezusa, który zgubił się w drodze z Jerozolimy, przestaw litery w rozsypankach wyrazowych, aby poznać imiona tych, którzy szli za Jezusem.

Wśród kolorowych ilustracji znajdziesz mnóstwo ciekawych zagadek, rebusów i innych łamigłówek, które rozwijają spostrzegawczość, uczą logicznego myślenia i poszerzają wiedzę, a wszystkie dotyczą życia i nauczania Pana Jezusa!

Teraz na pewno zapamiętasz, co zdarzyło się w Kanie Galilejskiej i kto objawia się pod postacią gołębicy. Na każdej stronie umieszczono informację, gdzie o opisanym wydarzeniu przeczytasz w Biblii.

Udanej zabawy!

Czym jest wolność? W dzisiejszych czasach mówienie o wolności jest jak wkraczanie na grząski grunt. Tak bardzo zatraciliśmy sens życia, że już go nawet nie poszukujemy, wypaczyliśmy pojęcie wolności, o czym świadczą historie zamieszczone w książce.

Wolność nie prowadzi nas ku wzniosłym ideałom, wręcz przeciwnie, często przyczynia się do naszego upadku.

Kardynał Comastri zachęca nas do spojrzenia na Matkę Bożą, kobietę wolną, która miała odwagę powiedzieć Bogu „tak” i pozwoliła Mu rozpalić w swoim sercu ogień miłości.

Maryja, w chwili, gdy ogłasza się służebnicą Pana, dotyka najwyższego szczytu ludzkiej wolności.

Wolność jest nam zatem dana jako możliwość otwarcia się na Boga, którego wrodzoną potrzebę nosimy w sobie.

Czerpiąc z wielkiego korpusu dzieł Giustinianiego, na stronicach niniejszego tomu chcemy przedstawić małą próbkę jego solilokwiów.

Ograniczymy się tutaj do napisanych w młodości, a zwłaszcza do tych, które zostały datowane przez samego autora. Oto ich wykaz:

– Rozmyślanie o wyrzeczeniu się swych dóbr i samego siebie, Jerozolima 1507 (Pensiero 1507);

– Wyznanie swych grzechów, pomiędzy 4 lipca a 6 sierpnia 1510 (Confessione);

– Rozmyślanie o bojaźni Bożej, koniec grudnia 1510 (Pensiero sul timore);

– Rozmyślanie o dobrodziejstwach i o miłosierdziu Boga, koniec grudnia 1510 (Pensiero sui benefici);

Niemal przez całą starożytność chrześcijańską i przez średniowiecze wierzono, że Maria z Magdali (zob. Mt 27,56.61; Mk 15,40.47; 16,1.9; Łk 8,2; J 19,25; 20,1.11–18), Maria z Betanii, która podejmowała Pana, przysłuchiwała się Mu (zob. Łk 10,38–42) i namaściła Jego stopy olejkiem nardowym (zob. J 11,2; 12,3–7), kobieta, która – również w Betanii – namaściła głowę Pana (zob. Mt 26,6–13; Mk 14,3–9), i grzesznica, która obmyła Jego stopy łzami, aby następnie otrzeć je własnymi włosami (zob. Łk 7,36–50) – to jedna i ta sama osoba.

Chociaż nie brakuje ojców dostrzegających tu więcej kobiet, bł. Paweł Giustiniani bez wątpienia staje po stronie tych, którzy w św. Marii Magdalenie widzą jedną tylko osobę, i jak sam wyznaje, obdarza ją głębokim nabożeństwem – zyskał tę łaskę, że zostało ono umocnione również w eremie w Camaldoli. Jest aż pięć jego niewielkich dzieł poświęconych postaci Magdaleny:

1. Święta Maria Magdalena w Ewangelii. Pierwsza redakcja (SMMV I);

2. Święta Maria Magdalena w Ewangelii. Druga redakcja (SMMV II);

3. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Pierwsza redakcja łacińska (SMMlat I);

4. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Druga redakcja łacińska (SMMlat II);

5. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Redakcja w języku volgare (SMMvolg).

W SMMV II odnajdujemy typowy i wartościowy przykład rozważania nad świętym tekstem, zgodnie z nauczaniami skodyfikowanymi przez np. św. Lorenza (Wawrzyńca) Giustinianiego (1381–1456). Odwołanie się do tego autora wydaje się nam właściwe, zważywszy na jego autorytet w tej dziedzinie, a także przede wszystkim ze względu na bezpośrednią znajomość – udokumentowaną w sposób pewny – jaką utrzymywał z nim jego błogosławiony potomek (który zresztą wykazuje, że w dziedzinie duchowości ma wiele wspólnego ze świętym patriarchą).

Zresztą św. Lorenzo Giustiniani nie ogranicza się do tego, aby przedstawić scholastyczną definicję bądź naszkicować zasady i odczucia, na jakich powinna się opierać właściwa medytacja nad świętym tekstem, ale oferuje różne cenne tego przykłady…

Publikowanie we współczesnej nam epoce, choćby w przystępnej postaci, wyboru pism eremity tak przejrzystego i doskonałego, jakim był bł. Paweł (1476–1528), to świadome wyzwanie rzucone światu z ufnością i w nadziei, która nie zawodzi; w „szaleństwie” człowieka, który wie, że głupstwo u Boga jest mądrzejsze od zwodniczej mądrości ludzi.

Ten, kto wśród współczesnego zamętu szuka drogi, żeby wrócić do swojej izdebki, bez czego nie można spotkać żywej Prawdy, podejmie to wyzwanie. Erem może stanowić konkretną metaforę dla tak wielu spośród nas, którzy na pustkowiu teraźniejszości chcieliby zyskać pomoc, żeby żyć w „wewnętrznym klasztorze” przesyconym pragnieniem Boga.

Dla innych, bez wątpienia mniej licznych, ale „powołanych” w szczególny sposób, teksty zawarte w tej książce mogą służyć jako przewodnik do tego, by w dosłowny sposób znaleźć drogę do eremu: „O beata solitudo, o sola beatitudo!”.