Apoftegmaty Ojców Pustyni t.2 Kolekcja systematyczna

Mądrość zrodzona z ciszy pustyni

"Abba Arseniusz modlił się kiedyś i usłyszał głos, który mu mówił: 'Arseniuszu, uciekaj, milcz, trwaj w wyciszeniu – to są korzenie bezgrzeszności'." Te słowa, przekazywane przez wieki, zachowały swoją moc, by i dziś przemówić do człowieka zagubionego w hałasie współczesności. Gerontikon – pierwsza część legendarnych Apoftegmatów – to nie tylko zbiór anegdot, ale kompas duchowy dla każdego poszukującego.

Skarby pierwszych pustelników

Apoftegmaty to krótkie, często zaledwie kilkuzdaniowe opowieści o życiu i naukach pierwszych mnichów chrześcijańskich, którzy w IV i V wieku opuścili zgiełk miast, by na pustyni egipskiej, syryjskiej i palestyńskiej szukać Boga w ciszy i ascezie.

Wejdź jeszcze głębiej w świat Ojców Pustyni z Kolekcją Anonimową!

Czy myślisz, że poprzednie tomy wyczerpały temat mądrości pustyni? Tom 4 Apoftegmatów udowadnia, że ten skarbiec jest znacznie głębszy! Odkryj Kolekcję Anonimową – zbiór 400 apoftegmatów pochodzących z cennego, X/XI-wiecznego greckiego rękopisu Coislin 126, opracowanego przez pionierskiego badacza François Nau. To nie tylko kolejny tom – to niezwykły wgląd w specyficzną tradycję przekazu mądrości monastycznej, która rzuca nowe światło na duchowość wczesnego Kościoła.

400 pereł mądrości z historycznego manuskryptu

Ten tom to Twoja szansa na zapoznanie się z konkretnym, historycznym zbiorem apoftegmatów, który przez wieki kształtował duchowość mnichów. Choć opublikowany przez F. Nau wybór stanowił jedynie część manuskryptu i spotkał się z naukową dyskusją (którą przybliżają obszerne wstępy), jego wartość jako świadectwa i podstawy dalszych badań jest nieoceniona. Dzięki mistrzowskiemu tłumaczeniu s. Małgorzaty Borkowskiej OSB, polski czytelnik otrzymuje dostęp do tych wyjątkowych tekstów w klarownej i wiernej formie. Co więcej, apoftegmaty zostały tu uporządkowane tematycznie (m.in. o habicie, skupieniu, wstrzemięźliwości, cierpliwości, pokorze, miłości), co ułatwia ich praktyczne przyswojenie.

Mnisi opuszczając świat i wybierając pustynię, pragnęli znaleźć w niej samotność, skupić się na modlitwie, medytować nad biblijnym posłaniem, szukać drogi wzniesienia się ku Bogu. Pustynia oznaczała miejsce bez kobiet, zamieszania, emocji rodzinnych, gdzie pokusy rodzące się w umyśle pozostawały, ale stawały się łatwiejsze do zwalczania. Pachomiusz zrezygnował z ucieczki na pustynię i pozostawił mnicha wśród ludzi, ale starał się stworzyć dla niego taką sytuację, aby nie pozbawić go dobrodziejstw samotności. Samotności w tłumie. Celem pachomiańskiej pedagogiki było pełne i nieustanne skupienie myśli braci na rzeczach świętych, nic nie powinno ich od nich odciągać.

Płyty w formacie AUDIO zawierają 116 apoftegmatów. Czyta Edward Linde-Lubaszenko. Całkowity czas nagrania: 91 min.

Słowo apophthégma – apoftegmat, sentencja, wypowiedź, pochodzi od greckiego czasownika apophthéngomai – „wypowiadać, wygłaszać” i występuje po raz pierwszy w Hellenikach Ksenofonta. Można by podać takie określenie apoftegmatu: jest to zgrabna, dowcipna, cięta wypowiedź, z jakimś przynajmniej ogólnym określeniem okoliczności jej wygłoszenia (kto, kiedy, dlaczego).

Oglądani z daleka, poznawani przez syntetyczne relacje historyków Kościoła, pierwsi egipscy mnisi zlewają się w jedną szaroburą masę: wszystko to zakapturzone, wszystko ucieka od ludzi, pości, umartwia się i podobno z jakiejś niejasnej racji ma blisko do Pana Boga. Cóż, równie bezkształtnie wygląda każda grupa ludzka, albo i każdy gatunek stworzeń, widziany z zewnątrz.

Oprócz informacji rzetelnych składają się na taki obraz także bajki, nieporozumienia i rzadko kwestionowane tzw. poglądy obiegowe. Mamy takie poglądy i przekonania o różnych narodach, mamy i o grupach zawodowych. Ojcowie Pustyni dzielą po prostu wspólny los wszystkich „obcych”. I jak człowiek, który na przykład doskonale wie od dziecka, „jacy są Niemcy”, a kiedy wreszcie pojedzie do Niemiec, zaczyna odkrywać, że są – jak wszyscy ludzie – bardzo różni, tak i ten dopiero, kto zawiera bliższą znajomość z Ojcami, zaczyna odkrywać różnice: usposobień, charakterów, stylu pobożności.

Apoftegmat jest króciutkim tekstem, najczęściej zbudowanym na zasadzie: ktoś zapytał – ktoś inny odpowiedział.

Uczeń zapytał mistrza – mistrz rzekł to i to. To najstarsza konstrukcja w tym gatunku literackim. Nie jest on właściwy tylko dla chrześcijaństwa, pojawia się też często w tradycji pogańskiej, nią nie będziemy się jednak tu zajmować.

Nazwa tych opowieści pochodzi od greckiego słowa apophtegma, które tłumaczy się jako „wypowiedź, sentencja”.

Apoftegmatów są tysiące i jest to typ literatury duchowej, po Biblii, najbardziej popularny w świecie chrześcijańskim. Były spisywane po grecku, łacinie, syryjsku, koptyjsku, gruzińsku, w języku gyyz, którym posługuje się chrześcijańska Etiopia. Są też ormiańskie i arabskie.