Duchowość i cielesność - Amedeo Cencini FdCC Zeszyty Formacji Duchowej nr 78

Cielesność i duchowość – dwie wartości, których nie wolno przeciwstawiać. Jak wdech i wydech tworzą jedno. Są dla siebie nawzajem niezbędne. Wzajemnie o sobie informują. To, co cielesne wyjaśnia się przez to, co duchowe i odwrotnie.

Ten numer Zeszytów Formacji Duchowej podejmuje temat lęku, który jest powszechnym i fundamentalnym stanem kondycji ludzkiej. Dotyka on wielkich i małych, duchownych i świeckich. Nikogo nie pomija. Jest uczuciem, z którym współczesny człowiek nie potrafi sobie poradzić. Lęk paraliżuje, onieśmiela, nie pozwala działać, zniechęca do życia. Jak go przezwyciężyć? Czy można z nim żyć? Na te i podobne pytania odpowiada o. Mieczysław Kożuch SJ, kierownik duchowy i psycholog, który podejmuje ten newralgiczny temat nie tylko z pozycji znawcy ludzkiej psychiki, ale przede wszystkim z perspektywy wiary chrześcijańskiej. Nasz lęk, owszem, potrzebuje nieraz ludzkiej terapii, ale ostatecznie przewartościować może go jedynie Słowo Boże.

Nakład wyczerpany.

Odkąd straszliwa zbrodnia dokonana na Golgocie, najbardziej absurdalna w historii, stała się narzędziem zbawienia, odtąd każda ludzka sytuacja, również ta najbardziej absurdalna i przeklęta, należąca do niepodlegającej zmianom przeszłości, może być napełniona miłością, może zyskać sens i motywację, może być wspominana przez pamięć zdolną nadać nową wartość zranionej historii. 

„Piękno zbawi świat” – pisał Fiodor Dostojewski. Piękna jednak nie da się „wyprodukować”. Nie możemy go również kupić czy na nie zapracować – piękno możemy po prostu spotkać, o ile tylko otworzymy oczy. Możemy je odkryć w innych ludziach, w przyrodzie, sztuce i muzyce, a także w sobie. Doświadczenie piękna jest kluczem do szczęśliwego życia, wprowadza radość i szczęście tam, gdzie się najmniej ich spodziewamy.

Anselm Grün podpowiada nam, jak uważnie obserwować piękno obecne w świecie oraz jak znaleźć w pięknie pocieszenie i uzdrowienie.

Przebaczenie jest lekarstwem leczącym ranę zadaną wzajemnej więzi osobowej, która ze swej natury winna być więzią miłości. Czło­wiek jako osoba potrzebuje bowiem do życia szczególnej więzi, jaką jest miłość. Nie chodzi tutaj o emocjonalne rozbudzenie, cha­rakterystyczne dla zakochania i miłości ero­tycznej. Miłość nie sprowadza się do uczuć. Ona polega na szczególnym wzajemnym odniesieniu się do siebie osób, na obdarowaniu drugiego i przyjęciu go jako daru dla siebie.