Ikony Zbawienia. Słowo, światło, kontemplacja - Nadia Miazhevich, O. Jan P. Strumiłowski OCist

To co na medytacji odczuwamy jako oschłość, a nawet jako „ciemną noc”, w rzeczywistości może być ukrytym, ale i najsilniejszym promieniem miłości. Miłość ta jednak musi skrywać się w czystości wiary w tym jedynym, jednym czego Jezus – całkowicie, wewnętrznie i zewnętrznie ogołocony –nie może utracić. 

Medytacja chrześcijańska może być drogą do Boga. Może być miejscem spotkania z Tym, Którego człowiek szuka i pragnie. Może być przestrzenią, w której przybliżymy się do Najwyższego. Może być Jego odkryciem. Może być miejscem doświadczania Jego łaski. Może być momentem przemiany, nowego życia.

Książka może być pomocą zarówno dla tych, co już praktykują medytację, jak i zachętą dla innych, aby wejść na tę drogę. Bóg czeka nieustannie na każdego z nas. Medytacja chrześcijańska może być okazją i szansą, aby się do Niego zbliżyć.

Książka “Bóg czy człowiek” nie powstała ani z lęku Autora, ani z zamiłowania do tropienia spisków i herezji, ani też z niezadowolenia w obliczu rzekomej „wspaniałej wiosny chrześcijaństwa”, ale z miłości do Kościoła katolickiego. Powstała także z płynącego z tej miłości żalu i bólu na widok gwałtu zadawanego Oblubienicy Chrystusa. Ten gwałt jakby chciał ją przymusić do tego, by odwróciła się od Boga i bardziej skupiała się na nas.

Wnikliwa analiza symptomów kryzysu w Kościele prowadzi do stwierdzenia, że pierwszeństwo Boga we współczesnym chrześcijaństwie staje się coraz bardziej teoretyczne. W praktyce przekształcamy się w religię humanistyczną, której podstawowym dogmatem jest doczesne dobro człowieka.

Potrzebujemy właściwie pojętego nawrócenia, to znaczy odwrócenia się od gloryfikowania siebie i zwrócenia się ku Bogu. Chrześcijaństwo bowiem bez bólu, bez krzyża, chrześcijaństwo pozytywne, otwarte, uśmiechnięte, staje się coraz bardziej fasadą, ładnym opakowaniem bez tego, co najistotniejsze.

Publikacja przybliża Czytelnika do tajemniczej rzeczywistości, jaką jest ikona – znak obecności Boga pośród ludzi; do obrazu pochodzącego trochę z tego i nie z tego świata.

Aby namalować ikonę, twórca powinien być nie tylko artystą, ale i teologiem kontemplatykiem.

Autor ukazuje wielowiekowy dorobek chrześcijańskiej tradycji ikonograficznej, opierając się na źródłach biblijnych i hagiograficznych. Opowiada o rozmaitych typach ikon, ich symbolice, funkcji w liturgii prawosławnej i w osobistej pobożności, wspierając swą opowieść reprodukcjami najpiękniejszych dzieł. Odbywamy z nim podróż w czasie, kierując się geografią ikony: odwiedzamy m.in. klasztor św. Katarzyny na górze Synaj, górę Athos, Syrię, Egipt, Bałkany, Kretę, Konstantynopol.

Ale jest to też podróż duchowa, od tego, co widzialne, wyrażone za pomocą drewna i farb, do tego, co niewidzialne, do tego, w co wierzymy.

Zainteresowanie ikoną przeżywa w duchowości chrześcijańskiej prawdziwy renesans. Iko­na jest dziełem sztuki o wielkich walorach artystycznych, lecz jeszcze większe jest jej bo­­­gactwo duchowe. Przemawia głębokimi treściami biblijnymi i teologicznymi. W swo­jej istocie jest przede wszystkim dziełem modlitewnym. Nie można oddzielić jej od kon­tem­placji i liturgii. Rodzi się z modlitwy i dla modlitwy.

Nowe, poprawione wydanie jednej z najważniejszych współczesnych książek o duchowości, dotychczas znanej polskim czytelnikom pod tytułem Rekolekcje kontemplatywne, teraz wydana pod tytułem Kontemplacja. Wprowadzanie do modlitwy uważności. 

To właśnie uważność ostatecznie prowadzi do Boga. Kontemplacja jest oglądaniem. W życiu wiecznym nie będziemy o Bogu rozmyślać, ale Go oglądać. Nie będziemy także zajmować się Bogiem w zewnętrznej aktywności, tylko oglądać Go i miłować. To, co w niebie będzie naszym jedynym zajęciem, zaczyna się już na ziemi.