Kochaj ponad wszystko. Rozważania o miłości - Roman Groszewski SJ

Rozważania w niniejszych Zeszytach Formacji Duchowych dotyczą głównie ludzkiego doświadczenia obecności, pogłębionej kultury spędzania czasu ze sobą samym i z innymi, bliskości emocjonalnej i zmysłu bliskości oraz przeżywania obecności przed Bogiem.

Jezus Chrystus jest Głową Kościoła – to wiadomo. Jest Zbawcą – oczywiście. Kościół jest i ma być Mu poddany – ok. Ale: żona ma być poddana mężowi?! I to we wszystkim? Ma być uległa, potulna, uniżona? Może jeszcze ma prać, sprzątać, gotować, na kolanach szorować podłogę? A mąż co, będzie leżał i pachniał? No chyba nie w dzisiejszych czasach. Nie po to kilkaset lat temu walczono o prawa kobiet, by teraz zrzec się wszystkiego na rzecz chcących dominować mężczyzn…

Tak mniej więcej wygląda najpopularniejsza interpretacja piątego rozdziału Listu do Efezjan. Mieczysław Guzewicz pokazuje, że nie tędy droga.

Jedno, wyrwane z kontekstu zdanie, zaburza odbiór całego tekstu i skutecznie zniechęca do dalszego czytania. Autor udowadnia, że św. Paweł „nie to miał na myśli” (a właściwie nie tylko to).

„Kto usuwa z życia przyjaźń, ten zdaje się usuwać słońce ze świata, ponieważ nie mamy od Boga nic lepszego nad przyjaźń” (Elred z Rievaulx, XII wiek).

Wszyscy jesteśmy powołani do przyjaźni, bo wszyscy jesteśmy powołani do miłości. Przyjaźń to przecież „skonkretyzowana miłość” do Boga i bliźniego. Nie sposób być szczęśliwym i spełnionym, nie mając przyjaciela; tym bardziej nie znając przyjaźni z Jezusem, naszym najlepszym Przyjacielem.

Książka omawia początki i rozwój przyjaźni, jej rodzaje i zagrożenia dla niej; wskazuje cechy potrzebne przyjaciołom i podpowiada, jak tę piękną i cenną więź nie tylko stworzyć, ale też umacniać, także w życiu małżeńskim i rodzinnym.

Konferencje ks. Krzysztofa akcentują i ukazują nieustanne udzielanie się Ducha św. podczas sprawowania sakramentów.

Czerpiąc z bogactwa Wschodu i Zachodu, Autor pomaga nam uświadomić sobie niezastąpiony dar Ducha w sakramentalnych spotkaniach z Bogiem. Tym, co zachwyca w pełnym mocy działaniu Ducha, jest Jego subtelna obecność.

Duch jest jak kropla rosy z nieba, która nawadnia naszą ziemię, pozostając często niezauważona. Kościół zdumiewa się pokorą Ducha Świętego, który działa z mocą, a jednocześnie w ukryciu, w uniżeniu (...). Pięknie o owej skromności Ducha mówi ks. Krzysztof, nazywając Go "nieznanym Bogiem". I dodaje: "Jest nieznany dlatego, że On sam chce takim być".