Św. Jan od Krzyża dla początkujących - ks. A. Albani, ks. M. Astrua

Żywy płomień miłości wznosi się na nieprześcignione wyżyny mistyki chrześcijańskiej.

Aktualnym pozostaje stwierdzenie jednego z dawnych biografów św. Jana od Krzyża: “Czcigodny Ojciec zaczyna tam, gdzie inni wybitni pisarze mistyczni zdają się kończyć”. Dzieło to jest czwartym i ostatnim z wielkich traktatów Doktora Mistycznego.

Ta chronologia niejako tłumaczy także jego wzniosłość. Jednakże nie jest to dzieło odizolowane od trzech poprzednich, tj. Drogi na Górę Karmel, Nocy ciemnej i Pieśni duchowej. W takim bowiem wypadku byłoby zupełnie niezrozumiałe.

Tytuł, z uwagi na symbol, jaki w sobie zawiera (ogień-płomień), jest przedłużeniem symbolu nocy-ciemności i odsyła czytelnika do ksiąg Nocy ciemnej.

Noc ciemna zawiera opis trudnego doświadczenia, jakim jest proces głębokiego oczyszczenia duszy. Autor omawia także sytuację człowieka zanurzonego w tym Bożym działaniu oraz jego skutek w postaci kontemplacji wlanej. Tematem księgi pierwszej jest "noc bierna" i przejście od medytacji do kontemplacji, natomiast księga druga mówi o "nocy ducha".

Zarówno poemat ten, jak i traktat opisują całą drogę duchową człowieka. Święty Jan od Krzyża oddaje jej dramatyzm i piękno w literackiej opowieści ukazującej miłość pomiędzy oblubienicą-duszą a jej Oblubieńcem-Chrystusem.

To dzieło, uznawane za perłę literatury hiszpańskiej, a zarazem cenne świadectwo mistyczne, uzupełnia opis etapów jednoczenia duszy z Bogiem omawianych w innych traktatach.

Wszystkie dzieła św. Jana od Krzyża zebrane w jednym tomie.

Wygodny, poręczny format książki.

W skład tomu wchodzi:

• Droga na Górę Karmel
• Noc ciemna
• Pieśń Duchowa ...

Jan de Yepes (1542 – 1591) to jedna z najbarwniejszych postaci hiszpańskiego Złotego Wieku. Teolog, mistrz duchowości i założyciel – wraz ze św. Teresą od Jezusa – Zakonu Karmelitów Bosych. Jan osobistym przykładem i siłą duchową wciąż podbija umysły i serca wielu ludzi.

Swoje nauczanie zawarł w traktatach i utworach poetyckich. Życie nie szczędziło mu doświadczeń wrogości, zazdrości i prześladowań. Pasjonująca opowieść o życiu Jana podąża za nim od dzieciństwa naznaczonego ubóstwem, przedstawia okoliczności wyboru drogi życia zakonnego i studiów, a potem towarzyszy mu w podróżach po drogach Hiszpanii, ukazuje liczne fundacje klasztorów i relacjonuje dramatyczne wydarzenia, które stały się przyczyną nocy wiary, stanowiącej – podobnie jak płomień – jeden z sugestywnych symboli w jego poezji.

Nasza codzienność to szukanie Boga na drogach modlitwy, szukanie sposobu na stawanie przed Nim, słuchanie Go. Człowiek głębokiej modlitwy staje się prawdziwie szczęśliwy. I choć na wiele sposobów interpretujemy szczęście, tak naprawdę możemy je osiągnąć tylko w Bogu.

Ta książka mówi o fascynującym świecie wewnętrznym, który wszyscy nosimy w sobie. Świecie, który łączy nas z tym, co najautentyczniejsze w życiu i co najlepsze w nas samych, a przez to z Bogiem. Prowadzeni za rękę przez Jana od Krzyża odważymy się odbyć tę podróż wewnętrzną do innego świata. Podróż, w której wiara będzie naszą przewodniczką, a miłość siłą, która nas porusza.

Św. Jan od Krzyża okazuje się być dla duszy stęsknionej za Bogiem prawdziwym nawigatorem do Innego Świata.

On nie tylko ma przeczucie, że istnieje coś większego niż otaczająca go rzeczywistość, lecz jest wręcz tego pewny – zna ów świat z Ewangelii, studiów teologicznych, lecz przede wszystkim z własnego doświadczenia. Zaprasza śmiałków, by wsiedli do jego okrętu i odbili od brzegu doczesności ku nieskończonym, boskim horyzontom. Droga będzie długa i niełatwa. W dzień i w nocy; tych drugich będzie o wiele więcej.

Lecz tylko ona prowadzi do celu.

Niniejsza książka to owoc kilkudziesięcioletniego obcowania z tekstami św. Jana od Krzyża oraz sesji u braci dominikanów w ramach Letniej Szkoły Duchowości Chrześcijańskiej pt. „Droga do Boga według św. Jana od Krzyża” w sierpniu 2023 roku w Ustroniu-Hermanicach.

Autor pisze we wstępie:

Zazwyczaj we wstępach kurtuazyjnie życzy się dobrej lektury. A ja chciałbym raczej Cię ostrzec: lepiej tej książki nie czytaj! Dlatego że gdybyś poznał rzeczy święte, najświętsze tajemnice, a potem zmęczony lub – co gorsza – znudzony odłożył ją na półkę, nie byłbyś bez winy. Bo mistyka to zobowiązanie, wieczyste zobowiązanie, które przebija się w teraźniejszość jak gwałtowne zwiastowanie i ogłasza świętość czasu przeznaczeń.

A Bóg przeznaczył „duszę do chwały i określił tę chwałę […] od wieków, zanim ją jeszcze stworzył. To przeznaczenie jest tak właściwe duszy, że żadne zdarzenia przychylne czy przeciwne, wzniosłe czy niskie nie potrafią jej nigdy tego czegoś odebrać, lecz to, co jej Bóg przeznaczył od wieków, będzie posiadała na wieczność” (PD 38, 6).

Huragan takich słów rozbija wszelkie stosowane miary i strąca w otchłanie bez dna. Tu nie można ani siebie ocalić, ani czegoś wygrać, bo człowiek musi być pokonany. A tym, co pokonuje, co zwycięża – jest Miłość. U św. Jana od Krzyża doprowadzona jest ona do szaleństwa. Tym szaleńcem jest przede wszystkim Bóg, który kocha człowieka bardziej niż siebie. A tego nie mógł wytrzymać pewien świetlany gentleman na początku czasów.

Lektura Jana to – jak sam zechciał to nazwać – wydobywanie diamentu duszy z błota, sadzy czy nawarstwień smoły (por. DGK I, 9, 1). Jego słowa to strofy o nieprawdopodobnym pięknie duszy ludzkiej, to kreślenie i wykreślanie słów – słów niesłychanych o Bogu rozmiłowanym: „Bo i któż może opisać to, co On pozwala zrozumieć duszom rozmiłowanym, w których mieszka?

I kto ośmieli się wyrazić słowami to, co On im daje odczuć? Kto wreszcie może wyrazić pragnienia, które w nich wznieca?” (PD prolog, 1).