Twarzą w twarz. Rozmowa o wierze chrześcijan - Wilfrid Stinissen OCD, Göran Skytte

Drugie wydanie książki abp Grzegorza Rysia która wyrosła ze spotkań ze studentami z duszpasterstwa akademickiego ,,U brata" przy krakowskiej Parafii św. Brata Alberta. Biskup Ryś błyskotliwie i głęboko odpowiada na bardzo aktualne pytania młodych ludzi o Kościół, miłość, życie.

Wśród poruszanych przez biskupa Rysia tematów są następujące zagadnienia:

W jaki sposób Bóg okazywał swoje miłosierdzie w Starym Testamencie?
Na czym polega nieomylność papieża?
W jaki sposób powinno się traktować relikwie? Wiele osób podchodzi do nich magicznie...
Jak w świetle miłości chrześcijańskiej my jako katolicy powinniśmy się zachowywać w stosunku do osób homoseksualnych?
Gdzie jest granica pomiędzy tolerowaniem naszych bliskich trwających w grzechu, a koniecznością ich upominania?
Czy wolno zabijać w imię wiary?

Człowiek psychicznie zraniony nie jest z góry skazany na nieudane życie. Teresa świadomie otworzyła się na Boga i z tej miłosnej relacji czerpała siłę, by stawić czoła wszystkim destrukcyjnym skłonnościom własnej psychiki.  

Rzetelne i przystępne studium poświęcone zachodniej mistyce chrześcijańskiej.

Autor książki przeprowadza nas przez pokoje wewnętrznej twierdzy czy zamku, jak określa duszę św. Teresa, i zachęca do wejścia na tę drogę, która jest drogą miłości oblubieńczej i zjednoczenia. Odwołuje się, jak Teresa z Ávili, do tęsknoty, która budzi się w sercu zranionym Bożą miłością – jest to rana nie do zagojenia, jej rozpalenie potęguję się z każdym kolejnym zbliżaniem się do Boskiego Oblubieńca, a jedynie On jest godny, aby się do niej zbliżyć.

Pozwólmy Mu działać, dajmy się Mu prowadzić i uleczyć.

Na samym początku drogi duchowej nie można oczekiwać od nikogo doskonałej motywacji. Teresa z Ávili pragnie pokierować leniwymi i ociężałymi spośród nas, a tacy w większości jesteśmy, wskazując przy tym na wielkie rzeczy, które nas czekają. Ona wie, że mamy ambicje, i do nich się odwołuje. Ważne, byśmy zobaczyli, co Bóg chce z nami uczynić i byśmy zaczęli za tym tęsknić. Taka tęsknota daje niezwykłą siłę.

Im dłużej żyjemy, tym bardziej zbliżamy się do śmierci. Bez jakiejkolwiek formy nadziei ta świadomość byłaby trudna do zniesienia. Wilfrid Stinissen w swojej książce "Ja nie umieram, wstępuję w życie" pragnie pokazać, że nasze istnienie stanie się o wiele bogatsze, kiedy pośrodku naszego życia tutaj na ziemi nauczymy się żyć w przyjaźni ze śmiercią.

Nadzieja, której szukamy jest czymś więcej niż powszechnym optymizmem – tak często zamykającym oczy na rzeczywistość. Stinissen pokazuje, że w tradycji chrześcijańskiej znajdujemy doświadczenia prawdziwej nadziei, która ogarnia również rozczarowanie i ból.

Autor rozważa różne aspekty głębokiego i oczyszczającego działania Boga, czyli tzw. „nocy ciemnej”.

Książka jest nie tylko interpretacją doktryny Mistrza Karmelu, lecz także zaproszeniem do poddania się Bożemu prowadzeniu, zachętą do odczytywania sensu każdego przeżywanego cierpienia, niepokoju czy lęku oraz nieustępliwego pytania w trudnych chwilach: „Co Bóg pragnie mi przez to odsłonić?”

Skłania do tego, by w naszej konkretnej codzienności podjąć wezwanie: „Miej odwagę stać się tym, kim jesteś w Chrystusie”.

Chcąc zbliżyć się do naszej prawdziwej tożsamości, mamy próbować krok po kroku przejrzeć nasze iluzje i stanąć w rzeczywistości z naszymi pustymi, zranionymi rękami. Pierwsza iluzja, z którą mamy się zmierzyć, jest ta, że nie mamy już jakichkolwiek iluzji.