Studio Katolik

Góry w Ewangeliach skrywają wielkie tajemnice Jezusa. Autor rozważań zaprasza, by w świetle słowa Bożego przeżyć spotkanie z Jezusem, Nauczycielem i Panem, na Górze Kuszenia, Górze Wyboru, Górze Nauczania, Górze Przemienienia i Górze Ukrzyżowania. 

W duchu lectio divina proponuje modlitewną refleksję nad wybranymi fragmentami Ewangelii.  

W ramach Szkoły Biblijnej nowe konferencje abp Grzegorza Rysia.

Kościół potrzebuje dobrych i wymagających pytań o własne życie wierne Ewangelii. Takie pytania stawia pierwszy List do Koryntian.

Każde z nich otwiera przed nami ważne rozdziały z życia Kościoła: odważne pytanie o jedność, gdy pojawiają się rozłamy; nieukrywane pytanie o grzech, który sieje zgorszenie w Kościele i świecie; pytanie o nauczanie Kościoła w sprawach relacji małżeńskich, dziewictwa, praktyk religijnych, a zwłaszcza uczestnictwa w Eucharystii; wreszcie pytanie  o chrześcijańską naukę o zmartwychwstaniu.

Chrześcijaństwo smutne i opresyjne obce jest przesłaniu Ewangelii. Amedeo Cencini zaprasza do odkrycia na nowo autentycz­nego wy­miaru radości, która jest solą życia człowieka wierzącego.

W świe­tle Słowa Bożego i refleksji psychopedagogicznej ukazana będzie istota radości. Radość nie jest sprawą taniego, chwilowego do­brego samopoczucia, ale sprawą treści, dojrzałości i wewnętrznej solid­ności osoby, sprawą doświadczenia i mądrości życiowej, dzięki której chrze­ścijanie, ludzie radości, uśmiechu i dobrego humoru, stają się apo­stołami optymizmu, który płynie z pewności nadziei.

Brak relacji z drugim człowiekiem jest często główną przyczyną trudności, a niekiedy i zaburzeń. Nie chodzi o jakiekolwiek relacje. Ludzkie relacje wymagają dojrzałości. Dojrzałe życie rozwija się dzięki dojrzałym relacjom.

Sesja poświęcona jest próbie zdefi­nio­wania dojrzałości tak psychicznej, jak i religijnej człowieka, spojrze­niu na komunikację i na możliwości płynące z ludzkiego charakteru.

„Przebudzenie Giganta” to film dokumentalny, który od­kry­­­wa przed nami niezwykły świat życia świętej Weroniki Giuliani (1660-1727). Nadprzyrodzone do­świad­czenia towarzyszą Świę­tej od wczesnego dzie­ciństwa i pogłę­biają się w Zako­nie Klarysek Kapucynek, gdzie w krótkim cza­sie zostaje mistrzy­nią nowi­cju­szek, a następnie opat­ką.

Najnowsze konferencje arcybiskupa Grzegorza Rysia poświęcone Księdze Jonasza.

Jonasz, choć posłuchał Boga, idzie do Niniwy, „bo musi”. Nie jest przekonany, czy to, co robi, jest słuszne. Idzie wewnętrznie zbun­to­wany. Dlaczego Bóg przebacza łajdakom? Jonasz jest roz­gnie­wany na Niniwitów... i na Boga.

Bóg uczy go cierpliwie nowego patrzenia na świat, na ludzi i na siebie. Jest łagodny i miłosierny i może zbudo­wać nowe życie nawet „na popiele”. Sprawił, że miasto grzechu za­mieniło się w miasto nawrócenia i przebaczenia.

Bóg marzy, że uda Mu się zmienić także moje serce, jak zmienił Niniwę.

Czy Bóg dotrzyma swoich obietnic? Dlaczego każe mi wyjść z „ziemi moich gwarancji” (Rdz 12)? Dlaczego zwleka z wypełnieniem tego, co obiecał (Rdz 15)?

Dlaczego mam Mu ofiarować „Izaaka mojego serca” (Rdz 22)?

Pójdzie­my drogą pytań Abrahama, by razem z nim przeżyć próbę wiary, gdy nad­chodzi noc zwątpienia, aby przekonać się, że Bóg zawsze spełnia swoje obiet­nice, choć nie zawsze według naszych ocze­ki­wań.

Lectio divina z Abraha­mem pomoże nam przeczytać osobistą historię w świetle Słowa i uczyć się powierzania się Bogu – Miłośnikowi życia. 

Historia zaczyna się dramatycznie. Clancy, główną bohaterkę, wychowuje samotnie matka, która nie radzi sobie z rzeczy­wistością. Różne uzależnienia doprowadzają do realnej groźny interwencji opieki społecznej. Samotnej kobiecie grozi utrata praw rodzicielskich.

Formacja jest fundamentem na drodze powołania. Musi mieć jednak swoje silne podłoże w wychowaniu.

Te dwa momenty: wychowanie i for­macja wzajemnie sie przenikają przez całe życie. Tym najprawdziw­szym formatorem jest oczywiście Bóg – mówiąc dokładniej – jest nim Trójca Przenajświętsza.

Ojciec wychowuje, Syn formuje, a Duch towarzyszy. Tak więc jest to dzia­­łanie trynitarne. Towarzy­szenie człowiekowi wierzącemu oraz for­macja człowieka wierzącego to działania, które mogą być realizowane jedynie przez Trójcę Przenajświętszą. I zawsze, jak w każdym działaniu Boga wśród nas, potrzebne jest pośrednictwo człowieka.

„A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa” (J 17,3) – w tych sło­wach Jezus przybliża niekończącą się radość życia wiecznego.

Znać Boga to nie wiedza, lecz relacja i otwartość na szaleństwo Ojcow­skie­go mi­ło­sierdzia, umiejętność przebaczenia.

Trójca Święta za­pra­sza do człon­kostwa w Boskiej rodzinie, gdzie dzięki zbawczej mocy Jezusa Chrystusa zapali się w sercu ogień miłości – każdy z nas może stać się „ogniem płonącym i pochodnią świecącą”

Podczas sesji pójdziemy z Siostrą Faustyną drogą prowadzącą do sa­me­go źródła: do Bożego słowa, w którym usłyszała i kontemplowała Miło­sier­dzie Wcielone (por. Dz. 1745).

Podejmiemy lectio divina do tekstów bi­blijnych, które Jezusa osobiście wskazał Faustynie, aby nad nimi roz­my­ślała.

Będzie uczyła nas czytania Słowa tak, jak uczył ją tego Miło­sier­ny: „Czytaj nie tylko ustami, ale sercem...” (Dz. 1765).

Będziemy kołysali w sercu obietnicę, którą Jezus zostawił Faustynie: „Przez Słowo Wcielone daję po­znać przepaść miłosierdzia mojego” (Dz. 88). To obietnica także dla nas. 

Tematem prowadzonej przez kard. Ravasiego sesji są Księgi Hioba i Koheleta, które budzą wiele pytań w sercach wierzących. Księgi: Hioba i Koheleta to najbardziej niepokojące księgi Starego Testamentu.

Obie ukazują postaci wyjątkowe, których życie lub nauka prowokują do przemyśleń.

Uczą zbliżania się do Boga z sercem, i czystym, i obciążonym. Są modlitwą, która oczyszcza i przemienia.

Psalmy są niezwykłą księgą, w której każdy może od­na­­­­leźć osobistą modlitwę życia. „Są odbiciem bo­gac­twa Boga i różnych stanów człowieka (...). Czasem od­­dają re­­akcję radosną, innym razem przepełnioną bó­lem, oso­­bi­­stą i zbiorową, wyrażającą ufność lub bła­ga­nie (...) wpro­wadzającą pokój w wewnętrzne wzbu­­rze­nie i za­­męt” (G. Ravasi).

Psalmy uczą nas jak modlić się całym życiem.

Psalmy przechodzą przez sam środek naszego życia. Z natchnienia Ducha opowiadają Bogu o stanie naszej duszy, o radościach i łzach. Opowiadają także o Bogu w naszym życiu. Uczą zbliżania się do Niego z sercem zarówno czystym, jak i obciążonym. Są modlitwą, która oczyszcza, przemienia, wynosi do nieba.

Proponowane konferencje pomagają "smakować" na nowo świeżość, głębię i piękno wersetów Księgi Psalmów, którymi codziennie "oddycha" Kościół.

Autor sesji prowadzi nas do refleksji oraz osobistego wglądu we włas­ne emocje i myśli, które przeżywamy w trudnym czasie pandemii.

Za­prasza, aby nie pozostawać ze swoim doświadczeniem w osa­mot­nie­niu, ale szczerze dzielić się nim z Bogiem, który jest większy od nasze­go serca. Przed Nim i w Nim możemy uspokoić własne serce i odzyskać prawdziwą twarz.

Mojego Zbawiciela rozpoznaję po moich ranach, które wziął na siebie. Krwawiący bok Jezusa mówi mi, że najbardziej rani Go moja niewiara w Jego miłość. Mówi do mnie jak do Tomasza: „Włóż rękę do mojego boku i nie bądź niedowiarkiem”.

Pójdziemy drogą (nie)wierzącego Tomasza, który w zranionym Jezusie rozpoznaje zranionego Boga. Razem z nim będziemy uczyli się wyznawać Mu z tęskniącą miłością: „Pan mój i Bóg mój”.

Aby poznawać serce Boga w słowach Boga, czytane słowo Pisma musi w nas wybrzmieć głosem, który dotyka samej naszej istoty, naszej naj­głębszej tożsamości. Dla Maryi momentem takiego spot­kania ze Sło­wem było z pewnością Zwiastowanie.

O. Timothy Radcliffe pomaga spojrzeć na wiarę i powołanie jako na za­pro­­szenie do pełni życia. „Przyszedłem, aby miały życie i miały je w obfi­tości” (J 10,10).

Św. Łukasz napisał jedno dwuczęściowe dzieło (Ewangelię i Dzieje Apo­stolskie), które wyraźnie rozdzieliło się w świadomości czytel­ni­ków, ze szkodą dla drugiej części, rzadko czytanej i rozważanej.

To, czego dotknie Duch Święty, zostaje przemienione. 

Rozumienie ślubu posłuszeństwa w wielu wspólnotach zakonnych po­zostaje dzisiaj tematem nieobecnym w wymiarze refleksji, praktyczne zaś realizowanie tego ślubu generuje coraz więcej napięć.

Z jakiej pozycji mówimy w czasie modlitwy? Z wyniosłości naszej py­chy i własnej woli czy też „z głębokości” (Ps 130, 1) pokornego i skru­szonego serca?