Studio Katolik

Historię życia człowieka można opisać na wiele sposobów. Najczęściej przelanymi na papier słowami, w różny sposób zapisanymi obrazami czy wspomnieniami tkwiącymi głęboko w nas. Ale można to też uczynić w inny, ale również bardzo prawdziwy sposób. Za pomocą muzyki.

W Jezusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym objawia się prawda, że Królestwo Boże gwałt cierpi i gwałtownicy je zdobywają. Wziął na sie­bie wszelką przemoc gwałtowników, by zdobyć ich serca Boską miłością. Chce zdobyć także nasze serca, jak zdobył „synów gromu”.

Jaki jest Jezus, którego poznajemy ze stron Ewangelii Łukasza? Bezbronne dziecko i jednocześnie Pan całego świata. Odczuwający lęk i niezrozumienie ze strony bliskich i pozostający ponad opinią władców tego świata.

Słaby, cierpiący i jednocześnie to właśnie w Nim Bóg spełnia swoje obietnice.

Św. Łukasz mówi do ucznia Jezusa: popatrz, historia, którą przeżywasz, znana jest Jezusowi, On również podobnie jak Ty czuł i doświadczał...

Jezus wzywa do ewangelizacji wśród swoich: „Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego! Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela”. I dodaje: „Posyłam was jak owce między wilki”. Ma na myśli nie pogan i nie Samarytan. Z bólem myśli o owcach, które zamieniły się w wilki.

Mówi: „posyłam was do nich …na świadectwo!” – nie na dyskusje, doktrynalne spory. Owca, która stała się wilkiem, ma w sobie ciągle znajomość Ewangelii. 

Jezus jest Ewangelią. Nazwany przez Marka „Arche” – Początek.

On jest początkiem wszystkiego, źródłem porządku, fundamentem życia. Prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek jest Dobrą Nowiną dla świata, Dobrą Nowiną dla zagubionych pośród mnóstwa nowin i niepokoju, najważniejszą, jakiej potrzebujemy.

Pierwsze rozdziały Ewangelii Marka to pierwsze spośród czterech Ewangelii utrwalone na piśmie i pierwsze, które potrzebujemy usłyszeć.

Stworzeni i obdarzeni wolnością zostaliśmy zaproszeni do komunii z Bo­giem. Wolność daje nam także dramatyczną możliwość odrzucenia dia­logu z Bogiem.

Biblia uczy, że tym właśnie jest grzech: niesłucha­niem Jego słowa, zamknięciem się na Boga.

Prowadzący XVI Dni Du­cho­wości Biblijnej zapraszają do zgłębiania pierwszych słów Boga w ogrodzie Eden, przymierza zawartego z Noem i Patriarchami i rozwa­żenia na no­wo Dekalogu: dziesięciu słów Boga – Miłośnika życia, które strzegą naszej komunii z Dawcą życia oraz z tymi, których postawił na naszej drodze.

Nagrania konferencji w formacie MP3 na płycie CD.

Pierwsze wspólnoty chrześcijańskie, chociaż nie były pozbawione sła­bości i prób w wierze, emanowały życiem. Pozostawiły prze­sła­nie nadziei: niezależnie od wszelkich pozorów zwycięstwa zła nad dobrem zwy­cię­stwo Chrystusa już się dokonało i jest definitywne. Zmartwychwstały jest obecny i działa w naszej historii.

Przesłanie pierwszego Kościoła jest nam potrzebne zwłaszcza dzisiaj, gdy „tylu ludzi sprawia wrażenie, że są zdezorientowani, niepewni, pozbawieni nadziei” (św. Jan Paweł II).

Sesja o nadziei w Kościele z propozycją konferencji, konwersacji i lectio divina do wybranych stronic Dziejów Apostolskich.

W podejmowaniu decyzji potrzebujemy rozeznawania duchowego, ponieważ jesteśmy „terenem” oddziaływania dobrych i złych du­chów. Bóg posyła nam dobre duchy, aby pomagały w rozeznawaniu Jego woli i podążaniu za nią. Złe duchy usiłują przeszkadzać na tej drodze i zwo­dzić, kusząc pod pozorem dobra.

Z jakiej pozycji mówimy w czasie modlitwy? Z wyniosłości naszej py­chy i własnej woli czy też „z głębokości” (Ps 130, 1) pokornego i skru­szonego serca?

Mojego Zbawiciela rozpoznaję po moich ranach, które wziął na siebie. Krwawiący bok Jezusa mówi mi, że najbardziej rani Go moja niewiara w Jego miłość. Mówi do mnie jak do Tomasza: „Włóż rękę do mojego boku i nie bądź niedowiarkiem”.

Pójdziemy drogą (nie)wierzącego Tomasza, który w zranionym Jezusie rozpoznaje zranionego Boga. Razem z nim będziemy uczyli się wyznawać Mu z tęskniącą miłością: „Pan mój i Bóg mój”.

Dom na skale - konferencje wygłoszone w Centrum Formacji Duchowej Salwatorianów przez ks. Joachima Stencla SDS. Sesja o solidnym budo­waniu domu życia w świetle Słowa.

Pragnienie trwałego domu wypisane jest w ludzkim sercu. Żyje w nas ostateczna tęsknota za domem Ojca. Jezus zapewnia: „W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie” (J 14, 2-3).

Brak relacji z drugim człowiekiem jest często główną przyczyną trudności, a niekiedy i zaburzeń. Nie chodzi o jakiekolwiek relacje. Ludzkie relacje wymagają dojrzałości. Dojrzałe życie rozwija się dzięki dojrzałym relacjom.

Sesja poświęcona jest próbie zdefi­nio­wania dojrzałości tak psychicznej, jak i religijnej człowieka, spojrze­niu na komunikację i na możliwości płynące z ludzkiego charakteru.

Św. Łukasz napisał jedno dwuczęściowe dzieło (Ewangelię i Dzieje Apo­stolskie), które wyraźnie rozdzieliło się w świadomości czytel­ni­ków, ze szkodą dla drugiej części, rzadko czytanej i rozważanej.

Bóg posyła proroków, aby burzyli iluzje i budzili nadzieję; prawdziwa bowiem nadzieja możliwa jest wówczas, gdy upadną złudzenia. Kiedy nawet upadną wszystkie ludzkie nadzieje (a taka jest sytuacja ludu w niewoli babilońskiej), wówczas okazuje się wierność Boga, która nigdy nie upada. Bóg zapowiada nowe stworzenie: „I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała” (Ez 36, 26).

Bóg pragnie czynić stworzenie nowym, pragnie je odnowić, nie dlatego, że człowiek na to zasługuje, ale dlatego, że Bóg człowieka miłuje.

Psalmy przechodzą przez sam środek naszego życia. Z natchnienia Ducha opowiadają Bogu o stanie naszej duszy, o radościach i łzach. Opowiadają także o Bogu w naszym życiu. Uczą zbliżania się do Niego z sercem zarówno czystym, jak i obciążonym. Są modlitwą, która oczyszcza, przemienia, wynosi do nieba.

Proponowane konferencje pomagają "smakować" na nowo świeżość, głębię i piękno wersetów Księgi Psalmów, którymi codziennie "oddycha" Kościół.

Zmagamy się z dolegliwościami fizycznymi, psychicznymi i duchowy­mi. Wyczekujemy upragnionego dnia, w którym ktoś zdejmie z nas ciężar paraliżującej bezradności. Czujemy się samotni. Ból nie pozwala nam przeczuć bliskości Jezusa, który jako pierwszy pragnie naszego zdro­wia, a uzdrowienie uzależnia od naszej decyzji. Pyta nas, czy naprawdę chcemy wyzdrowieć.

Autor konferencji zaprasza do spotkania z Jezusem, który uzdrawia przy „sadzawce” Słowa.

Pytanie jest prowokacyjne, zwłaszcza jeśli uzwględnimy, że stawia je... zły duch.

Nam również grozi niebezpieczeństwo podobnej reakcji: "Jezusie, Synu Boży, zostaw mnie w spokoju – ja wiem, jak chcę żyć". Ale można też postawić to pytanie w całej szczerości otwartego serca, oczekując na Jego odpowiedź i będąc gotowym przyjąć ją, nawet jeśli zburzy nasz spokój i wygodę.

Ewangelia według św. Mateusza, ukazująca Jezusa jako Nauczyciela, może być świetnym przewodnikiem dla tych, którzy chcą poznać, czego chce od nich Jezus.

Autor sesji prowadzi nas do refleksji oraz osobistego wglądu we włas­ne emocje i myśli, które przeżywamy w trudnym czasie pandemii.

Za­prasza, aby nie pozostawać ze swoim doświadczeniem w osa­mot­nie­niu, ale szczerze dzielić się nim z Bogiem, który jest większy od nasze­go serca. Przed Nim i w Nim możemy uspokoić własne serce i odzyskać prawdziwą twarz.

Konferencje kard. Roberta Saraha są głosem prorockim, który ma podnieść na duchu słabnących w chrześcijańskim powołaniu, a w żarliwych jeszcze mocniej roz­pa­lić ogień Ewangelii, którą jest Jezus Zbawiciel. 

Tematy konferencji:  

Historia zaczyna się dramatycznie. Clancy, główną bohaterkę, wychowuje samotnie matka, która nie radzi sobie z rzeczy­wistością. Różne uzależnienia doprowadzają do realnej groźny interwencji opieki społecznej. Samotnej kobiecie grozi utrata praw rodzicielskich.