Promocje

Żeby odnaleźć własne „ja”, trzeba siebie poznać, przyjąć i pokochać. Żeby prawdziwie żyć, trzeba zdemaskować iluzję świata, nauczyć się być sobą i wreszcie – zaakceptować siebie.

Książka ks. Noela uczy, jak odrzucić poczucie winy, dojść do prawdy o sobie oraz zadbać o swój dobrostan. Szukanie odpowiedzi na pytanie „Kim mogę się stać, a czego jeszcze nie wiem?” okazuje się często pierwszym krokiem do odnalezienia Boga i budowania z Nim dojrzałej relacji.

"Najbardziej uporczywym żalem, jaki może dotknąć naszą świadomość, jest ten, że biegało się tu i tam, robiło, co było do zrobienia, spełniało obowiązki stanu, jak to się często mówi, a ostatecznie w pożałowania godny sposób „zaniedbało się” siebie. W kryzysach przeżywanych ostentacyjnie przez tych, którzy podjęli ryzyko zaangażowania, słychać zawsze ten sam refren: „Nie szanowałem siebie”

Ksieni Cecylia daje nam genialnie prosty wykład, stanowiący zakończenie jej książki: rozdział zatytułowany Liturgia jest tylko jedna.

To jest wewnętrzna „liturgia” w Trójcy Świętej, uwielbienie składane Ojcu przez Syna, a człowiekowi dana jest łaska udziału w tym uwielbieniu. Program na całe życie modlitwy i na całe życie wynikającego z niej działania; i przyczyna konieczności tego, żeby modlitwa i działanie były zgodne.

Nie będziemy tu oczywiście streszczać całej książki.

Oprócz teologicznej podstawy są w niej zawarte świetne uwagi praktyczne, płynące nie tylko z tradycji, ale także najwyraźniej z długiego doświadczenia dróg modlitwy tak we własnej duszy, jak i we wspólnocie. Widać w tych radach troskę o unikanie wszelkiego subiektywizmu i wszelkiej przesady; słynny umiar benedyktyński wyraża się w szukaniu drogi najprostszej, ale także najbardziej zgodnej z prowadzeniem Bożym, choćby to było przez ciemną dolinę.

Eucharystia nie ma być źródłem wzruszeń, ale źródłem łaski; sakrament pokuty nie jest po to, żeby się zajmować jak najstarannniej własnym ja, ale po to, żeby otrzymać przebaczenie.

Modlitwa to życie, a życie ma mnóstwo form i przejawów, i nie można go zamykać raz na zawsze w jakimś systemie.

Czerpiąc z wielkiego korpusu dzieł Giustinianiego, na stronicach niniejszego tomu chcemy przedstawić małą próbkę jego solilokwiów.

Ograniczymy się tutaj do napisanych w młodości, a zwłaszcza do tych, które zostały datowane przez samego autora. Oto ich wykaz:

– Rozmyślanie o wyrzeczeniu się swych dóbr i samego siebie, Jerozolima 1507 (Pensiero 1507);

– Wyznanie swych grzechów, pomiędzy 4 lipca a 6 sierpnia 1510 (Confessione);

– Rozmyślanie o bojaźni Bożej, koniec grudnia 1510 (Pensiero sul timore);

– Rozmyślanie o dobrodziejstwach i o miłosierdziu Boga, koniec grudnia 1510 (Pensiero sui benefici);

Wszystko będzie dobrze, wszystko będzie dobrze, wszystko będzie do cna dobrze! - mówił Pan Jezus do angielskiej mistyczki która żyła na przełomie XIV i XV w.

Nazwano ją Julianną z Norwich. Doświadczyła kilkunastu wizji Pana Jezusa, w których przekazał jej słowa pełne miłości, czułości i troski o człowieka. Na wiele wieków przed objawieniami św. Faustyny, Julianna spisała treść widzeń, z których wypływa orędzie o Bożym miłosierdziu.

Jej dzieło nosi tytuł „Objawienia miłości Bożej". Niniejsza książka stanowi wybór fragmentów tego dzieła.

Trudno pozostać obojętnym wobec przejmujących wyznań Zbawiciela, z których przebija dobroć, łaskawość i delikatność wobec człowieka utrudzonego codziennym zmaganiem ze słabościami, grzechem i przeciwnościami.

Pisząc o gniewie, jednej z ośmiu logismoi  dręczących rodzaj ludzki, Ewagriusz posługuje się metaforą szczególną, porównując działanie pod wpływem gniewu do wyczynów człowieka odurzonego winem. Dla znających Pismo Święte ta metafora ma szczególne konotacje: w Dziejach Apostolskich Apostołowie przemawiający pod wpływem Ducha Świętego przez niektórych byli podejrzewani o upicie się młodym winem (por. Dz 2,13–14).

W naszym przypadku jednak człowiek nie działa pod wpływem Ducha Świętego, ale ducha złego i w związku z tym jego dzieła nie są duchowe, ale szatańskie. Żadna bowiem inna wada nie czyni z człowieka [umysłu] demona tak, jak gniew.

Wierność łasce. Kierownictwo duchowe zaawansowanych jest referatem wygłoszonym w dniu skupienia duszpasterzy akademickich w Zakopanem 23 września 1962 r.

W tamtych latach duszpasterstwo akademickie było jedyną możliwą formacją pogłębiającą młodych katolików. Władze państwowe rozwiązały bowiem wszystkie istniejące dotychczas organizacje katolickie, takie jak Sodalicja Mariańska, Iuventus Christiana, Odrodzenie, Akcja Katolicka... Referat wygłoszony wówczas do duszpasterzy akademickich, jest dzisiaj aktualny dla wszystkich duszpasterzy grup i ruchów zaangażowanych chrześcijan.

Mamy nadzieję, że z tekstu o kierownictwie duchowym skorzystają nie tylko duszpasterze, ale wszystkie osoby zainteresowane własnym rozwojem duchowym.

Czy istnieje prawda obiektywna? Dlaczego mielibyśmy wierzyć w Boga? Czy ewolucja przeczy chrześcijaństwu? Czy zło i cierpienie dowodzą, że Bóg nie istnieje? Czy neurobiologia może wyjaśnić rzekome doświadczenia religijne? Czy możemy być w pełni szczęśliwi bez Boga? Jak odnaleźć Boga i stworzyć z nim trwałą relację? 

Te pytania stanowią punkt wyjścia dla Stephena T. Davisa, który jako praktyk – profesor filozofii, ma świadomość, że ludziom wierzącym nie jest łatwo żyć wiarą w dzisiejszym świecie, zwłaszcza w środowisku akademickim, gdzie wiarę utożsamia się z niczym nieuzasadnioną naiwnością. 

Autor w klarowny i świetnie uargumentowany sposób odpowiada sceptykom, udowodniając, że bycie chrześcijaninem jest racjonalnym i uzasadnionym intelektualnie przedsięwzięciem. 

Jak być błogosławionym w małżeństwie? Jak budować wzajemną relację i miłość? Co daje trwałe owoce?

Homilie ślubne przyjdą z pomocą tym, którzy rozpoczynają wspólną małżeńską   podróż,   a   także   kapłanom,   którzy   będą   głosić   słowo   Boże   podczas   ślubu.

Fragmenty Ewangelii odczytywane podczas uroczystości są opatrzone komentarzem i dają wskazówki,   jak   wieść   dobre   życie,   w   które   wprowadza   sakrament   małżeństwa.   

Słowa kluczowe podpowiadają, o czym powiedzieć młodej parze i są przewodnikiem po treści. Stanowią inspiracje do własnej wersji.

Zdecydowanie warto mieć je pod ręką i przed oczami.

Dla dojrzałych małżeństw jest także skierowane słowo na rocznicę ślubu. 

Niezwykle popularne i poszukiwane przez duszpasterzy pomoce homiletyczne dla dzieci na niedziele i święta roku B w nowej odsłonie.

Inspiracje do kazań dla dzieci z wykorzystaniem opowiadań i rekwizytów od I niedzieli Adwentu do Uroczystości Chrystusa Króla w roku B.

Oprócz słowa dla dzieci w każdym kazaniu jest także inspiracja do krótkiego komentarza dla rodziców.

Ten tomik jest zapisem wykładów o modlitwie, prowadzonych dla nowicjatu od wiosny 2023 roku. Wykłady były skierowane do konkretnych osób i uwzględniały fakt, że te osoby, jakkolwiek z punktu widzenia prawa członkinie „nowicjatu”, miały już za sobą całe lata doświadczenia na drogach modlitwy, toteż nie trzeba było tłumaczyć im wszystkiego od zera. Raczej chodziło o pewną powtórkę i systematyzację tematu, a zwłaszcza o samą istotę rzeczy, o osadzenie tego, co nazywamy modlitwą, w całościowej naszej relacji z Bogiem.

Jeszcze i z innej przyczyny nie chcę tu wchodzić w jakieś szczegóły techniczne; bo tam, gdzie mowa o relacji, o rozmowie, ważniejszym tematem jest Rozmówca niż technika mówienia czy zasady interpunkcji. Można w tych zasadach tak ugrzęznąć, że już zza nich nie widać nic więcej. Tak a nie inaczej siedzieć, tak a nie inaczej zapisywać, tak a nie inaczej układać myśli w punkty… takie rzeczy mogą się chwilowo przydać, ale robienie z nich ważnej zasady jest żałośnie bezosobowym ujęciem tego, co jest właśnie w istocie swojej osobowym kontaktem.

Nie będzie tu także mowy o mistyce, o której pojęcia doświadczalnego nie mam żadnego, a książkowe słabe. Będzie o drodze modlitwy wspólnej dla nas wszystkich. 

Urzekająca to książka dla kobiet o kobiecych pragnieniach, napisana przez autora bestsellerów dla mężczyzn (Dzikie serce. Tęsknoty męskiej duszy i Pełnia serca) wspólnie z żoną.

Czy prawdziwą kobietą jest Kopciuszek, czy Joanna d’Arc? Maria Magdalena czy Oprah? W jaki sposób odzyskać niezbędną kobiecość bez wpadania w stereotyp lub, co gorsze, bez wpędzania naszych czytelniczek w jeszcze większe napięcie i wstyd? To ostatnia rzecz, jakiej potrzebuje kobieta.

A jednak istnieje natura, którą Bóg obdarował każdą z kobiet. Co się kryje w głębi serca kobiety? Jakie są jej pragnienia? O czym marzyłyśmy jako małe dziewczynki? O czym nadal marzymy jako kobiety? W jaki sposób kobieta zaczyna się leczyć z ran i tragedii swojego życia?

W najnowszym cyklu kazań pasyjnych i rozważań na nabożeństwa drogi krzyżowej ks. Teodor Szarwark odwołuje się do szacownej tradycji kaznodziejskiej, zmierzającej do uczynienia z wiernych naocznych świadków zbawczych wydarzeń.

Dzięki zastosowaniu tej strategii uczestniczącej opowieść o męce i śmierci Zbawiciela staje się punktem wyjścia do postawienia szeregu pytań, na które musi sobie odpowiedzieć każdy, kto pretenduje do miana ucznia Jezusa Chrystusa.

Jedną z najświętszych w klasztorze benedyktyńskim praktyk jest lectio divina – modlitewne czytanie słowa Bożego. Określam ją w taki lakoniczny sposób, jednak ciężar i potencjał lectio są niezmierzone. Wyobraźmy sobie, że mamy okazję porozmawiać z kimś niezwykle potężnym. Jak w takiej sytuacji będziemy się zachowywać? Oczywiście chcielibyśmy „z pokorą i szacunkiem”. A jeśli naszym rozmówcą jest sam Bóg? Co wtedy?

W praktyce wiemy, że różnie bywa. Czasem mamy dużo sił i ochoty, jesteśmy otwarci i pojętni, czytanie Pisma Świętego cieszy nas jak nic innego na świecie, daje dużo światła i pokoju. Obok tych, nielicznych przecież, chwil bardzo często naszym udziałem jest zgoła odmienny stan.

W najlepszym przypadku jest zwyczajnie – bez uniesień, ale i bez trudu, po prostu czytamy i mniej więcej rozumiemy, co Autor miał na myśli; ale bywają i chwile, w których jest nam naprawdę trudno wytrwać nad otwartą Księgą i wszystko w nas krzyczy, że powinniśmy ją zamknąć i wreszcie zrobić coś konkretnego. Czasem przysypiamy, bądź to, co właśnie przeczytaliśmy, budzi nasz głęboki sprzeciw.

Lenistwo, zazdrość, chciwość, pycha, łakomstwo, pożądliwość, gniew – to właśnie o nich mowa. 7 grzechów głównych, innymi słowy: 7 grzechów śmiercionośnych lub – 7 jadowitych grzechów, które zatruwają nam życie.

Wszyscy się z nimi zmagamy, choć w różnym stopniu im ulegamy. To fakt. Psycholog Kevin Vost, obierając za przewodnika św. Tomasza z Akwinu, bierze je pod lupę i bada, jak zakorzeniają się one w ludzkiej duszy. Ujawnia ukryte powiązania między nimi i pokazuje ich destrukcyjną siłę.

Przygląda się przy tym ich czterdziestu czterem śmiercionośnym córkom. Autor jest przekonany, że grzechy główne można pokonać. 

Każdy z dwudziestu rozdziałów Różańca, rozpoczynający się od krótkiego komentarza do fragmentu Pisma Świętego, koncentruje się na innym aspekcie walki duchowej, w kontekście poszczególnych tajemnic różańcowych.

Autor wskazuje, w jaki sposób nauka płynąca z Biblii została wypaczona przez współczesność – wymieńmy choćby seksualną amoralność, podziały i nienawiść, przemoc, demoralizację, materializm. Pokazuje, że modlitwa różańcowa może przynieść nam zwycięstwo nad złem.

Bo modlitwa  to niezwykle potężny oręż. Musimy tylko wiedzieć, jak go wykorzystać. 

Tłumaczenie "Reguły" św. Benedykta z Nursji i II Księgi "Dialogów" św. Grzegorza Wielkiego, poświęconego życiu Patriarchy Mnichów Zachodu. Dzieło św. Grzegorza stało się jednym z najsłynniejszych tekstów hagiograficznych i wzorem dla późniejszych żywotów. Teraz na płycie w formacie MP3

Drugi Sobór Watykański przypomniał, że do świętości powołani są wszyscy nie tylko osoby konsekrowane, ale także świeccy. Każdy człowiek, mniej lub bardziej świadomie, szuka Boga, nie wiedząc, że to Bóg pierwszy go woła i prowadzi.

Święty Benedykt z Nursji proponuje, aby z całą świadomością i zdecydowaniem podjąć to zasadnicze dążenie i uczynić z niego program życia.

Kandydatom zgłaszającym się do klasztoru stawia w swej Regule tylko jedno pytanie: Czy prawdziwie szukają Boga?

W książeczce, którą oddajemy w ręce czytelników Wil Dekrse oblat opactwa św. Willibrorda w Doetinchem w Holandii pokazuje, jak cenne mogą być wskazania Reguły w życiu świeckiego chrześcijanina.

Zbiór 18 inspiracji do kazań na pogrzebach. Podręczny przewodnik dla kapłanów i każdego, kto przeżywa żałobę. 

Czy po śmierci jest życie? Jak wierzyć, kiedy odchodzi ktoś bliski?

Co powiedzieć rodzinie pogrążonej w żałobie?

Homilie pogrzebowe pomogą przejść przez biblijne historie osób, które dotknęło doświadczenie straty i na nowo odczytać sens życia oczami wiary.

Jest coś, co nie umiera – to nadzieja, która może prowadzić przez życie. Treść stawia ważne pytania oraz daje pocieszenie i siłę na dalszą drogę życia. Słowa kluczowe pomogą ułożyć myśli, a forma notatnika wyrazić własny sens. 

Kazania na niedziele i uroczystości roku B zebrane w zbiorze „Prosto z serca” to przemyślenia ks. Radosława Rychlika nad kondycją współczesnego człowieka i jego próba odkrywania woli Boga w dzisiejszym świecie.

Napisane prostym, obrazowym językiem kazania, z licznymi przykładami z życia codziennego, trafiają wprost do naszych serc, pobudzając je do refleksji i nawrócenia.

Niemal przez całą starożytność chrześcijańską i przez średniowiecze wierzono, że Maria z Magdali (zob. Mt 27,56.61; Mk 15,40.47; 16,1.9; Łk 8,2; J 19,25; 20,1.11–18), Maria z Betanii, która podejmowała Pana, przysłuchiwała się Mu (zob. Łk 10,38–42) i namaściła Jego stopy olejkiem nardowym (zob. J 11,2; 12,3–7), kobieta, która – również w Betanii – namaściła głowę Pana (zob. Mt 26,6–13; Mk 14,3–9), i grzesznica, która obmyła Jego stopy łzami, aby następnie otrzeć je własnymi włosami (zob. Łk 7,36–50) – to jedna i ta sama osoba.

Chociaż nie brakuje ojców dostrzegających tu więcej kobiet, bł. Paweł Giustiniani bez wątpienia staje po stronie tych, którzy w św. Marii Magdalenie widzą jedną tylko osobę, i jak sam wyznaje, obdarza ją głębokim nabożeństwem – zyskał tę łaskę, że zostało ono umocnione również w eremie w Camaldoli. Jest aż pięć jego niewielkich dzieł poświęconych postaci Magdaleny:

1. Święta Maria Magdalena w Ewangelii. Pierwsza redakcja (SMMV I);

2. Święta Maria Magdalena w Ewangelii. Druga redakcja (SMMV II);

3. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Pierwsza redakcja łacińska (SMMlat I);

4. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Druga redakcja łacińska (SMMlat II);

5. Święta Maria Magdalena, model życia kontemplacyjnego. Redakcja w języku volgare (SMMvolg).

W SMMV II odnajdujemy typowy i wartościowy przykład rozważania nad świętym tekstem, zgodnie z nauczaniami skodyfikowanymi przez np. św. Lorenza (Wawrzyńca) Giustinianiego (1381–1456). Odwołanie się do tego autora wydaje się nam właściwe, zważywszy na jego autorytet w tej dziedzinie, a także przede wszystkim ze względu na bezpośrednią znajomość – udokumentowaną w sposób pewny – jaką utrzymywał z nim jego błogosławiony potomek (który zresztą wykazuje, że w dziedzinie duchowości ma wiele wspólnego ze świętym patriarchą).

Zresztą św. Lorenzo Giustiniani nie ogranicza się do tego, aby przedstawić scholastyczną definicję bądź naszkicować zasady i odczucia, na jakich powinna się opierać właściwa medytacja nad świętym tekstem, ale oferuje różne cenne tego przykłady…