Promocje

Indeks dla przygotowujących się do przyjęcia Sakramentu Bierzmowania

Książeczka dla kandydata do bierzmowania, dzięki której może on sam (a także duszpasterze i animatorzy odpowiedzialni za przygotowani do przyjęcia sakramentu) sprawdzić zaangażowanie i udział w nabożeństwach, rekolekcjach, niedzielnej Eucharystii czy regularność przystępowania do Sakramentu Pokuty i Pojednania.

Rachunek sumienia to szczera i spokojna konfrontacja z wewnętrznym prawem moralnym – z samym Jezusem Chrystusem, który jest naszym nauczycielem.

Jego biblijna wersja oparta na cytatach z Pisma Świętego Nowego Testamentu jest pomocą w formowaniu duchowości kapłańskiej.

Droga wtajemniczenia katechumenalnego dla życia małżeńskiego, którą mam przyjemność powierzyć duszpasterzom, małżonkom i tym wszystkim, którzy są zaangażowani w duszpasterstwo rodzin to narzędzie duszpasterskie przygotowane przez Dykasterię ds. Świeckich, Rodziny i Życia w odpowiedzi na wskazanie:

„Trzeba pilnie konkretnie wprowadzać w życie to, co było proponowane już w Familiaris consortio (66), a mianowicie, żeby tak jak w przypadku chrztu dorosłych katechumenat stanowi część procesu przygotowania do sakramentu, tak również przygotowanie do małżeństwa stało się integralną częścią całego procesu sakramentu małżeństwa – jako antidotum przeciw zawieraniu małżeństw nieważnych lub nietrwałych” (Przemówienie do Trybunału Roty Rzymskiej, 21 stycznia 2017r.).

Owoce Ducha Świętego. Kolorowanka aktywizująca to książeczka dla dzieci, dzięki której – przy pomocy rodziców i opiekunów – będą one mogły poznać dziewięć owoców Ducha Świętego: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie.

Wesołe ilustracje, które dzieci mają za zadanie pokolorować, sprawią, że łatwo zapamiętają wspaniałe owoce, o których pisał św. Paweł w Liście do Galatów, a które rodzą się w człowieku dzięki Trzeciej Osobie Boskiej.

Publikacja zawiera naklejki, które pomogą dzieciom wybrać odpowiednie kolory do ilustracji.

Wierność łasce. Kierownictwo duchowe zaawansowanych jest referatem wygłoszonym w dniu skupienia duszpasterzy akademickich w Zakopanem 23 września 1962 r.

W tamtych latach duszpasterstwo akademickie było jedyną możliwą formacją pogłębiającą młodych katolików. Władze państwowe rozwiązały bowiem wszystkie istniejące dotychczas organizacje katolickie, takie jak Sodalicja Mariańska, Iuventus Christiana, Odrodzenie, Akcja Katolicka... Referat wygłoszony wówczas do duszpasterzy akademickich, jest dzisiaj aktualny dla wszystkich duszpasterzy grup i ruchów zaangażowanych chrześcijan.

Mamy nadzieję, że z tekstu o kierownictwie duchowym skorzystają nie tylko duszpasterze, ale wszystkie osoby zainteresowane własnym rozwojem duchowym.

Najnowsza adhortacja "Gaudete et exsultate" Papieża Franciszka podejmuje kluczowe zagadnienie powszechnego powołania do świętości.

Dzieło to stało się klasycznym tekstem o duchowości maryjnej. "Tuus totus ego sum, et omnia mea tua sunt" - pisze św. Ludwik Maria i tłumaczy to następująco - Oto jestem cały Twój i wszystko co moje, Twoim jest, o Jezu mój najmilszy, przez Maryję, Twą Najświętszą Matkę"

Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort napisał "Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny" w początkach XVIII w., lecz manuskrypt pozostał praktycznie nieznany przez ponad sto lat.Gdy po niemal przypadkowym odkryciu go w 1842 r. został opublikowany w 1843 r., osiągnął natychmiastowy sukces, okazując się dziełem nadzwyczaj skutecznym w szerzeniu "prawdziwego nabożeństwa" do Najświętszej Maryi Panny.

Obrzędy Mszy świętej w dziesięciu językach:

- polskim - łacińskim - włoskim - francuskim - angielskim - niemieckim - hiszpańskim - portugalskim - ukraińskim - rosyjskim

Celem tej książki nie jest pouczanie ko­gokolwiek. Została napisana z nadzieją, że być może dzięki niej jak największej liczbie ludzi uda się powiedzieć: Nie ma bez­sensownych dróg. Nawet droga przez pustynię kryje w sobie wielką wartość.

„Wszystko widzisz inaczej i o wiele lepiej oczyma, które płakały”, powiada stare przy­­słowie.

Kto w ciszy i spokoju przemyśli i będzie pa­miętał o tym co tu napisano, doświadczy, „że spokój jest często działaniem, a ruch zatrzymaniem się w miejscu, rozpad tyl­ko stadium wstępnym czegoś nowego oraz, że pustynia kryje w sobie bogate życie” (Ulrich Schaffer).

Prawdziwe jest zda­nie: Bóg na nikogo nie nakłada większego cię­żaru, niż mógłby unieść!

Zewsząd słychać dziś głosy mówiące o kryzysie Kościoła i teologii. Wydaje się, że nic nie jest już pewne i trwałe. Wszystko poddaje się pod dyskusję i opatruje znakiem zapytania. Z drugiej jednak strony, właśnie głębia tego kryzysu rodzi w nas największe nadzieje, ponieważ zmusza nas do postawienia najbardziej podstawowego pytania: co jest fundamentem i istotą naszej wiary?

Przecież nie idea czy zasada, a już na pewno nie struktury społeczne i kościelne. Fundamentem i istotą naszej wiary jest Imię, Osoba: Jezus Chrystus.

Punktem wyjścia i ośrodkiem kryzysu jest zatem — nie od dzisiaj — pytanie: za kogo uważacie Chrystusa?

Tezie, że współczesny kryzys jest ostatecznie kryzysem chrystologicznym, tylko pozornie można przeciwstawić pogląd, że Osoba Jezusa z Nazaretu budzi obecnie coraz większe zainteresowanie. Jezus z Nazaretu stał się znowu, niemal z dnia na dzień, postacią nadzwyczaj aktualną.

Ojciec Chapman zdobył sobie wielkie uznanie prowadzonymi przez siebie rekolekcjami. Bez nich niewiele tylko listów, zebranych w tej książce, zostałoby zapewne napisane, gdyż ich autorzy i adresaci poznawali o. Johna najczęściej właśnie z tej okazji.

Powodzenia swego w tej dziedzinie nie zawdzięczał bynajmniej sztuce wymowy czy urokowi wygłaszanych konferencji. Najważniejszą rolę odegrało tu, jak się zdaje, jego głębokie zrozumienie, że każdy człowiek wymaga szczególnej uwagi i indywidualnego traktowania, że to, co pożyteczne dla jednego (a może nawet dla tego samego w jakimś wcześniejszym okresie), dla kogoś innego może okazać się nie tylko niepotrzebne, lecz wręcz zdecydowanie szkodliwe.

W jaki sposób jednak podejmować decyzję w takich sprawach? Odpowiedź przyszła szybko, gdy tylko znalazł się w Kościele katolickim, jak sam to pisze w trzy miesiące po swoim nawróceniu:

Jak Olek odzyskał cenną pamiątkę? Dlaczego wilki boją się Matki Bożej? Co Julek i Jacek przynieśli drugiego lutego do kościoła zamiast gromnicy? Jak urządzić regaty w kałuży przed blokiem i pomóc jaskółce w odbudowaniu jej domu?

Kto ukradł bananowe portrety wykonane przez Darię i Ingę? Dlaczego Maja zapomniała o chorej Malwince i czy uda jej się odzyskać zaufanie przyjaciółki? Co powinna zrobić Olga, by pozbyć się nielubianego przezwiska?

Dowiecie się o tym, gdy przeniesiecie się do świata bohaterów Przyjacielskiej drużyny i poznacie ich codzienne perypetie. Dziesięć historii o przyjaźniach i najgłębszych, szlachetnych pragnieniach dziecięcego serca.

Opowiadania zawierają dużą dawkę dobrego humoru.

Spędzenie czasu z tą książką przyniesie czytelnikom wiele radości i inspiracji w budowaniu przyjacielskich relacji.

Książka "Wiara w epoce cyfrowej rewolucji" to interesująca refleksja nad naglącą potrzebą wyjścia naprzeciw człowiekowi zafascynowanemu światem nowoczesnych technologii.

Obecna w nich kultura cyfrowa wpływa na pojęcie czasu i przestrzeni, na postrzeganie siebie, innych i świata, na sposób komunikowania się, zdobywania informacji, nawiązywania relacji z innymi.

Po lekturze niniejszej książki Czytelnik dostrzeże nie tylko potrzebę posługiwania się nowymi technologiami dla celów duszpasterskich, lecz także konieczność ewangelizującej obecności Kościoła na cyfrowym kontynencie. 

Publikacja będzie na pewno cenną pomocą dla chcących lepiej zrozumieć cyfrowy świat, do którego posyła nas Chrystus. Rozumiejąc język cyfrowy, możemy łatwiej dotrzeć do współczesnego, zwłaszcza młodego człowieka i zaprosić go do wspólnoty Kościoła. 

Do normalnej formacji w klasztorze należy wyjaśnienie ślubów zakonnych: zarówno ich teologii, jak i ich konsekwencji prawnych, praktycznych i duchowych. 

Ten krótki zbiorek nauk s. Małgorzaty Borkowskiej może być niezastąpioną pomocą w zrozumieniu ślubów przez ludzi, którzy je składają i starają się wypełniać.

Człowiek odczuwa potrzebę złożenia ofiary z siebie możliwie najpełniejszej i najtrwalszej, jeśli tylko ma możliwość; ofiary trwałej, nie tak, że "dzisiaj będę żyć w taki sposób, a jutro w inny, zależnie od tego, jakie akurat natchnienie mi przyjdzie; a ponieważ każde natchnienie, które mi przyjdzie jest od Pana Boga, to choćby dzisiaj było takie, a jutro przeciwne, ja będę żyć według tych natchnień".

Celebracja Eucharystii zawiera wszystkie stałe części Mszy Świętej, co może być  najbardziej przydatne do celebracji Eucharystii w koncelebrze. 

Oprócz wszystkich prefacji i Modlitw eucharystycznych znajdują się tutaj także: obrzęd poświęcenia wody, upoważnienie do jednorazowego udzielania Komunii Świętej, tekst mszy w języku łacińskim i angielskim oraz kilka modlitw i pieśni.

W kontemplacji zasadniczą rolę odgrywa łaska i to nie jako wsparcie naszych naturalnych zdolności, ale jako czysty dar, w którym „widzimy” prawdy, a nawet raczej spotykamy się z Bogiem, który się nam objawia, przez co doświadczamy czegoś, co przerasta nasze naturalne zdolności poznawcze i wyobrażenia.

W innym przypadku trudno mówić o prawdziwej kontemplacji i odróżnić ją od fałszywej. Zbyt silna rola czynnika naturalnego, ludzkiego może powodować uzurpację – mniemanie, że jest to kontemplacja, choć jest to jedynie nasza wizja wzmocniona przeżyciami.

Zapis rekolekcji wygłoszonych przez benedyktyna ojca Włodzimierza Zatorskiego na temat kontemplacji.

Odkryj najstarszy zachowany komentarz do "Pieśni nad pieśniami" w fascynującej książce "Komentarz do Pieśni nad Pieśniami (Tractatus de Epithalamio)" autorstwa św. Grzegorza z Elwiry.

To arcydzieło z IV wieku, nie tylko stanowi cenne źródło egzegezy biblijnej, ale także kulturowego kontekstu tamtego okresu.

De Epithalamio Grzegorza z Elwiry to unikalne dzieło, uznane za najstarszy łaciński komentarz do "Pieśni nad pieśniami", które przetrwało do naszych czasów. Ta fascynująca książka to nie tylko tłumaczenie tego unikatowego tekstu na język polski, ale także wprowadzenie do lektury oraz komentarze, które rzucają światło na filologiczne aspekty i konteksty historyczno-kulturowe.

Autor dokładnie analizuje postać Grzegorza z Elwiry, betyckiego biskupa, przedstawiając zarówno świadectwa pisane potwierdzające jego historyczność, jak i omawiając wątpliwości dotyczące daty jego narodzin i śmierci, a także rzekomej przynależności do sekty lucyferian. Książka rzuca także światło na kwestie związane z De Epithalamio, takie jak istnienie dwóch redakcji tekstu czy pochodzenie cytatów biblijnych użytych w komentarzu.

Niezwykle istotną część stanowi sam tekst przekładu De Epithalamio, który, ze względu na charakterystyczny dla glosy język, stanowił wyzwanie dla tłumacza. To nie tylko tłumaczenie, ale także komentarz, w którym znajdziemy rozważania translatorskie, teologiczne, historyczno-kulturowe i biologiczne, pozwalające lepiej zrozumieć przekładany tekst.

Jeśli interesujesz się egzegezą biblijną, historią wczesnego chrześcijaństwa i fascynującymi kontekstami kulturowymi, ta książka jest dla Ciebie.

Ten tomik jest zapisem wykładów o modlitwie, prowadzonych dla nowicjatu od wiosny 2023 roku. Wykłady były skierowane do konkretnych osób i uwzględniały fakt, że te osoby, jakkolwiek z punktu widzenia prawa członkinie „nowicjatu”, miały już za sobą całe lata doświadczenia na drogach modlitwy, toteż nie trzeba było tłumaczyć im wszystkiego od zera. Raczej chodziło o pewną powtórkę i systematyzację tematu, a zwłaszcza o samą istotę rzeczy, o osadzenie tego, co nazywamy modlitwą, w całościowej naszej relacji z Bogiem.

Jeszcze i z innej przyczyny nie chcę tu wchodzić w jakieś szczegóły techniczne; bo tam, gdzie mowa o relacji, o rozmowie, ważniejszym tematem jest Rozmówca niż technika mówienia czy zasady interpunkcji. Można w tych zasadach tak ugrzęznąć, że już zza nich nie widać nic więcej. Tak a nie inaczej siedzieć, tak a nie inaczej zapisywać, tak a nie inaczej układać myśli w punkty… takie rzeczy mogą się chwilowo przydać, ale robienie z nich ważnej zasady jest żałośnie bezosobowym ujęciem tego, co jest właśnie w istocie swojej osobowym kontaktem.

Nie będzie tu także mowy o mistyce, o której pojęcia doświadczalnego nie mam żadnego, a książkowe słabe. Będzie o drodze modlitwy wspólnej dla nas wszystkich. 

Kieszonkowe wydanie Pisma Świętego Nowego Testamentu i Psalmów z Biblii Tysiąclecia. 

Jan Klimak miał posiadać wyjątkowe wykształcenie i wiedzę. Pozostawił po sobie niezwykłe dzieło, Drabinę raju, które jest zarysem drogi do świętości. Napisał je na prośbę przełożonego sąsiedniego monasteru z Raithau.

W swojej pisarskiej i teologicznej koncepcji odwołuje się do wizji Jakuba, który uciekając przed Ezawem, zasnął w drodze: We śnie ujrzał drabinę opartą na ziemi, sięgającą swym wierzchołkiem nieba, oraz aniołów Bożych, którzy się wspinali i schodzili po niej na dół (Rdz 28,12).

Do tego zdarzenia nawiązuje Jezus w rozmowie z Natanaelem: Zobaczysz jeszcze więcej niż to (…). Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących nad Syna Człowieczego (J 1,50–51).

Drabina staje się dla pisarza obrazem zstępowania Boga ku człowiekowi, a przede wszystkim wędrówki człowieka ku Bogu, która przypomina wspinanie się po trzydziestu szczeblach. Stanowią one literacką metaforę, ale też oddają osobiste doświadczenie duchowe autora, który przez czterdzieści lat prowadził życie pustelnicze

W czasie pobytu na pustyni walki duchowe, toczone przez Ewagriusza, nie tylko nie ustały, ale wręcz przeciwnie, nasiliły się. Pisze Palladiusz:

Pewnego razu demony tak bardzo doświadczały go pokusą nieczystości, że – jak nam [później] powiedział – przyszła mu do serca myśl: „Bóg mnie opuścił”; i całą noc spędził na modlitwie stojąc w cysternie z wodą, nagi, w środku zimy, aż jego ciało stało się twarde jak kamień. Innym razem gnębił go duch bluźnierstwa i spędził czterdzieści dni bez wchodzenia pod dach celi, aż całe ciało pokryło się robactwem niczym nierozumne zwierzę.

Ewagriusz doszedł do wniosku, że w przypadku mnichów główna walka toczy się w myślach człowieka, w sferze mniej lub bardziej niezaspokojonych pragnień czy ambicji. Problem nie leży w samych grzechach, ale w pierwszym rzędzie w walce o wyeliminowanie demonicznych podszeptów, myśli (gr. logismoí), które prowadzą do niegodziwych czynów.

Pisząc o gniewie, jednej z ośmiu logismoi  dręczących rodzaj ludzki, Ewagriusz posługuje się metaforą szczególną, porównując działanie pod wpływem gniewu do wyczynów człowieka odurzonego winem. Dla znających Pismo Święte ta metafora ma szczególne konotacje: w Dziejach Apostolskich Apostołowie przemawiający pod wpływem Ducha Świętego przez niektórych byli podejrzewani o upicie się młodym winem (por. Dz 2,13–14).

W naszym przypadku jednak człowiek nie działa pod wpływem Ducha Świętego, ale ducha złego i w związku z tym jego dzieła nie są duchowe, ale szatańskie. Żadna bowiem inna wada nie czyni z człowieka [umysłu] demona tak, jak gniew.