Promocje

Teksty zawarte w tej książce pochodzą z bardzo osobistych pism o. Pio – z jego listów do przyjaciół i osób, dla których był duchowym przewodnikiem.

Te krótkie rozważania i rady  o. Pio trafiają wprost do serca czytelnika i mówią mu o Bogu. Pulsuje w nich energia świętego, który pragnie pomagać ludziom prowadzić życie autentycznie chrześcijańskie i szczęśliwe.

Książka ta przeznaczona jest dla wszystkich: świeckich, kapłanów, zakonników, niewierzących, dla ludzi doświadczonych życiowo jak również dla młodych, którzy dopiero szukają swojej życiowej drogi.

Objawienie jest niezmienne, ponieważ odsłania wieczne prawdy dotyczące natury człowieka, wszechświata, a nade wszystko Boga. Zmienia się jednak kontekst intelektualny, społeczny i kulturowy, w którym rozbrzmiewa Słowo Boga.

Dlatego dla zrozumienia i głoszenia prawdy chrześcijańskiej istnieje potrzeba wyrażania jej na nowo, nadając niezmiennej istocie – współczesną  formę.

Niniejsza seria jest zbiorem książek kompetentnie prezentujących właściwe rozumienie i uzasadnienie wiary. Powstaje ona z myślą o każdym, kto chce poznać racjonalnie argumenty za prawdziwością objawienia.

W czasie pobytu na pustyni walki duchowe, toczone przez Ewagriusza, nie tylko nie ustały, ale wręcz przeciwnie, nasiliły się. Pisze Palladiusz:

Pewnego razu demony tak bardzo doświadczały go pokusą nieczystości, że – jak nam [później] powiedział – przyszła mu do serca myśl: „Bóg mnie opuścił”; i całą noc spędził na modlitwie stojąc w cysternie z wodą, nagi, w środku zimy, aż jego ciało stało się twarde jak kamień. Innym razem gnębił go duch bluźnierstwa i spędził czterdzieści dni bez wchodzenia pod dach celi, aż całe ciało pokryło się robactwem niczym nierozumne zwierzę.

Ewagriusz doszedł do wniosku, że w przypadku mnichów główna walka toczy się w myślach człowieka, w sferze mniej lub bardziej niezaspokojonych pragnień czy ambicji. Problem nie leży w samych grzechach, ale w pierwszym rzędzie w walce o wyeliminowanie demonicznych podszeptów, myśli (gr. logismoí), które prowadzą do niegodziwych czynów.

W różańcu możemy przekroczyć granicę pomiędzy wiedzą o Chrystusie a poznaniem Jego samego. By to osiągnąć, należy podczas odmawiania kolejnych tajemnic skupić się na uświadamianiu sobie Jego żywej obecności.

W ten sposób będziemy ćwiczyć się w kontemplacji, którą słusznie uważa się za najwyższą formę modlitwy. W niej najistotniejsze jest przyjmowanie darów obecności Boga – tego, co zechce nam objawić.

W rozważaniach znajdziemy zbiór cytatów z ewangelii, listów apostolskich, Księgi Psalmów, Księgi Izajasza, mszału, Akatystu ku czci Bogurodzicy, uzupełnionych m.in. o litanie. Cały Twój to pomoc dla księży oraz inspiracja do indywidualnej modlitwy różańcowej.

Najświętsza Maryja Panna chętnie dzieli się swoją miłością do Jezusa z tymi, którzy odmawiają różaniec, a przez to dzieli się z nimi swoją znajomością Pana. Wystarczy nie skupiać się zbytnio na własnych potrzebach wyrażanych w prośbie, a uświadamiać sobie obecność Syna Bożego, który opowiedział nam o sobie w tajemnicach opisanych w Ewangelii.

W kontemplacji zasadniczą rolę odgrywa łaska i to nie jako wsparcie naszych naturalnych zdolności, ale jako czysty dar, w którym „widzimy” prawdy, a nawet raczej spotykamy się z Bogiem, który się nam objawia, przez co doświadczamy czegoś, co przerasta nasze naturalne zdolności poznawcze i wyobrażenia.

W innym przypadku trudno mówić o prawdziwej kontemplacji i odróżnić ją od fałszywej. Zbyt silna rola czynnika naturalnego, ludzkiego może powodować uzurpację – mniemanie, że jest to kontemplacja, choć jest to jedynie nasza wizja wzmocniona przeżyciami.

Zapis rekolekcji wygłoszonych przez benedyktyna ojca Włodzimierza Zatorskiego na temat kontemplacji.

Reguła zawiera w sobie niezwykły potencjał, który także i dziś może, a nawet powinien być wykorzystany do budowania lepszego, bardziej chrześcijańskiego świata.

Przede wszystkim jako tekst, który uczy nas, w jaki sposób mamy służyć Bogu, a zatem spełniać nasz podstawowy ludzki obowiązek. Jeśli zostanie on rzetelnie wypełniony, wszystko inne, co jest nam jeszcze potrzebne, przyjdzie, wraz z Bożym błogosławieństwem.

Jak jednak rozumieć słowo „psałterz”? Mylilibyśmy się, utożsamiając go jedynie z księgą biblijną. Mówiąc o psałterzu, jeśli chcemy pozostać wierni Tradycji, mamy na myśli to wszystko, z czego on wyrósł, co wokół psalmów się rozgrywa, co one wyrażają, czemu służą, całą tę rzeczywistość, która dzięki nim nieustannie jest aktualizowana. Psalmy są gramatyką spotkania z Bogiem.

Drugi List do Koryntian przedstawia wciąż aktualną wizję jednej z podstawowych posług Kościoła – mianowicie „posługi jednania” (5,18–19).

(...) W kontekście sytuacji panującej na początku XXI wieku w Kościele – cierpiącym wskutek utraty wiarygodności spowodowanej występkami części duchownych, nieufności między niektórymi przedstawicielami hierarchii i wiernymi świeckimi, a także braku konstruktywnego dialogu między tak zwanymi tradycjonalistami i progresistami – przedstawiona przez apostoła wizja pojednania wewnątrz samej wspólnoty kościelnej jest szczególnie aktualna. (fragment książki)

Zewsząd słychać dziś głosy mówiące o kryzysie Kościoła i teologii. Wydaje się, że nic nie jest już pewne i trwałe. Wszystko poddaje się pod dyskusję i opatruje znakiem zapytania. Z drugiej jednak strony, właśnie głębia tego kryzysu rodzi w nas największe nadzieje, ponieważ zmusza nas do postawienia najbardziej podstawowego pytania: co jest fundamentem i istotą naszej wiary?

Przecież nie idea czy zasada, a już na pewno nie struktury społeczne i kościelne. Fundamentem i istotą naszej wiary jest Imię, Osoba: Jezus Chrystus.

Punktem wyjścia i ośrodkiem kryzysu jest zatem — nie od dzisiaj — pytanie: za kogo uważacie Chrystusa?

Tezie, że współczesny kryzys jest ostatecznie kryzysem chrystologicznym, tylko pozornie można przeciwstawić pogląd, że Osoba Jezusa z Nazaretu budzi obecnie coraz większe zainteresowanie. Jezus z Nazaretu stał się znowu, niemal z dnia na dzień, postacią nadzwyczaj aktualną.

Czy doświadczasz kryzysu wiary? Jeśli tak, to co wówczas myślisz i robisz? Co osłabia, a co wzmacnia naszą wiarę?

Czy święci też wątpili? Co zatem robić, aby Bóg nie znikał nam z centralnego pola widzenia?

To tylko część pytań, na które odpowiada autor. Hurd uczy nowego spojrzenia na wiarę.

Książka podzielona została na cztery części, w których znajduje się 39 krótkich rozdziałów. Stanowią one konkretne porady, które pokazują jak nasze życie splecione jest nierozerwalnie z Bogiem. Od tej najważniejszej bliskości i otwartości na przyjęcie daru wiary zależy jakość i smak naszego życia.

Odkryj najstarszy zachowany komentarz do "Pieśni nad pieśniami" w fascynującej książce "Komentarz do Pieśni nad Pieśniami (Tractatus de Epithalamio)" autorstwa św. Grzegorza z Elwiry.

To arcydzieło z IV wieku, nie tylko stanowi cenne źródło egzegezy biblijnej, ale także kulturowego kontekstu tamtego okresu.

De Epithalamio Grzegorza z Elwiry to unikalne dzieło, uznane za najstarszy łaciński komentarz do "Pieśni nad pieśniami", które przetrwało do naszych czasów. Ta fascynująca książka to nie tylko tłumaczenie tego unikatowego tekstu na język polski, ale także wprowadzenie do lektury oraz komentarze, które rzucają światło na filologiczne aspekty i konteksty historyczno-kulturowe.

Autor dokładnie analizuje postać Grzegorza z Elwiry, betyckiego biskupa, przedstawiając zarówno świadectwa pisane potwierdzające jego historyczność, jak i omawiając wątpliwości dotyczące daty jego narodzin i śmierci, a także rzekomej przynależności do sekty lucyferian. Książka rzuca także światło na kwestie związane z De Epithalamio, takie jak istnienie dwóch redakcji tekstu czy pochodzenie cytatów biblijnych użytych w komentarzu.

Niezwykle istotną część stanowi sam tekst przekładu De Epithalamio, który, ze względu na charakterystyczny dla glosy język, stanowił wyzwanie dla tłumacza. To nie tylko tłumaczenie, ale także komentarz, w którym znajdziemy rozważania translatorskie, teologiczne, historyczno-kulturowe i biologiczne, pozwalające lepiej zrozumieć przekładany tekst.

Jeśli interesujesz się egzegezą biblijną, historią wczesnego chrześcijaństwa i fascynującymi kontekstami kulturowymi, ta książka jest dla Ciebie.

Ojciec Chapman zdobył sobie wielkie uznanie prowadzonymi przez siebie rekolekcjami. Bez nich niewiele tylko listów, zebranych w tej książce, zostałoby zapewne napisane, gdyż ich autorzy i adresaci poznawali o. Johna najczęściej właśnie z tej okazji.

Powodzenia swego w tej dziedzinie nie zawdzięczał bynajmniej sztuce wymowy czy urokowi wygłaszanych konferencji. Najważniejszą rolę odegrało tu, jak się zdaje, jego głębokie zrozumienie, że każdy człowiek wymaga szczególnej uwagi i indywidualnego traktowania, że to, co pożyteczne dla jednego (a może nawet dla tego samego w jakimś wcześniejszym okresie), dla kogoś innego może okazać się nie tylko niepotrzebne, lecz wręcz zdecydowanie szkodliwe.

W jaki sposób jednak podejmować decyzję w takich sprawach? Odpowiedź przyszła szybko, gdy tylko znalazł się w Kościele katolickim, jak sam to pisze w trzy miesiące po swoim nawróceniu:

Jednym z tematów, o których nie można milczeć, jest problem nadużyć seksualnych dotykających dzieci i młodzież.

Autor oddaje głos siedmiu osobom wykorzystanym w dzieciństwie przez księży, wychowawców i ojców.

Sam będąc księdzem, łamie tabu i przerywa zmowę milczenia. Wyjaśnia mechanizm tworzenia się toksycznej i opartej na manipulacji relacji. Proponuje ofiarom drogę uzdrowienia duchowego i psychicznego. Przygląda się przy tym także możliwościom pomocy samym oprawcom. 

Książka Łzy niewinności dodaje otuchy i przywraca nadzieję. 

Każdy chłopiec pragnie być bohaterem. Chce być potężny i wywierać wpływ. Chce być niebezpieczny, chce wiedzieć: Czy mam to, czego trzeba Każda dziewczynka pragnie wierzyć, że jest czarująca, warta, by o nią walczyć. Chce wiedzieć: Czy jestem śliczna Tylko ty, Tato, możesz odpowiedzieć na te pytania.

To czyni cię najpotężniejszym człowiekiem w życiu twojego dziecka. z tej inspirującej książeczki dowiesz się, że masz, czego do tego trzeba...

Jan Klimak miał posiadać wyjątkowe wykształcenie i wiedzę. Pozostawił po sobie niezwykłe dzieło, Drabinę raju, które jest zarysem drogi do świętości. Napisał je na prośbę przełożonego sąsiedniego monasteru z Raithau.

W swojej pisarskiej i teologicznej koncepcji odwołuje się do wizji Jakuba, który uciekając przed Ezawem, zasnął w drodze: We śnie ujrzał drabinę opartą na ziemi, sięgającą swym wierzchołkiem nieba, oraz aniołów Bożych, którzy się wspinali i schodzili po niej na dół (Rdz 28,12).

Do tego zdarzenia nawiązuje Jezus w rozmowie z Natanaelem: Zobaczysz jeszcze więcej niż to (…). Ujrzycie niebiosa otwarte i aniołów Bożych wstępujących i zstępujących nad Syna Człowieczego (J 1,50–51).

Drabina staje się dla pisarza obrazem zstępowania Boga ku człowiekowi, a przede wszystkim wędrówki człowieka ku Bogu, która przypomina wspinanie się po trzydziestu szczeblach. Stanowią one literacką metaforę, ale też oddają osobiste doświadczenie duchowe autora, który przez czterdzieści lat prowadził życie pustelnicze

To propozycja równie dobra dla początkujących par, jak i dla małżeństw – z krótszym bądź dłuższym stażem.

Podzielone na kolejne tygodnie i dni teksty prowokują do refleksji i pomagają w odkryciu odpowiedzi na najbardziej fundamentalne pytania: Dlaczego tu jestem? Czym jest miłość? Czym jest małżeństwo? W jaki sposób może przetrwać nasza miłość? Co zagraża naszej miłości? Jaki jest Boży plan dla naszej rodziny? 

Autorzy umiejętnie, z humorem i dowcipem, łączą osobiste doświadczenia i praktyczne porady z głębokimi przemyśleniami na temat miłości i naszego powołania: „Naszym celem jest kochać i być kochanym, stąd ludzkie serce niewielu rzeczy boi się bardziej od samotności. Mając tego świadomość, jesteśmy w stanie zrozumieć, dlaczego cierpienie Adama było tak głębokie”.

Celem tej publikacji jest wprowadzenie par w modlitwę i medytację, wzrastanie w miłości i budowanie dobrej relacji. 

Do normalnej formacji w klasztorze należy wyjaśnienie ślubów zakonnych: zarówno ich teologii, jak i ich konsekwencji prawnych, praktycznych i duchowych. 

Ten krótki zbiorek nauk s. Małgorzaty Borkowskiej może być niezastąpioną pomocą w zrozumieniu ślubów przez ludzi, którzy je składają i starają się wypełniać.

Człowiek odczuwa potrzebę złożenia ofiary z siebie możliwie najpełniejszej i najtrwalszej, jeśli tylko ma możliwość; ofiary trwałej, nie tak, że "dzisiaj będę żyć w taki sposób, a jutro w inny, zależnie od tego, jakie akurat natchnienie mi przyjdzie; a ponieważ każde natchnienie, które mi przyjdzie jest od Pana Boga, to choćby dzisiaj było takie, a jutro przeciwne, ja będę żyć według tych natchnień".

Celem tej książki nie jest pouczanie ko­gokolwiek. Została napisana z nadzieją, że być może dzięki niej jak największej liczbie ludzi uda się powiedzieć: Nie ma bez­sensownych dróg. Nawet droga przez pustynię kryje w sobie wielką wartość.

„Wszystko widzisz inaczej i o wiele lepiej oczyma, które płakały”, powiada stare przy­­słowie.

Kto w ciszy i spokoju przemyśli i będzie pa­miętał o tym co tu napisano, doświadczy, „że spokój jest często działaniem, a ruch zatrzymaniem się w miejscu, rozpad tyl­ko stadium wstępnym czegoś nowego oraz, że pustynia kryje w sobie bogate życie” (Ulrich Schaffer).

Prawdziwe jest zda­nie: Bóg na nikogo nie nakłada większego cię­żaru, niż mógłby unieść!