Nie bójmy się śmierci. Kazania pogrzebowe – ks. Edward Staniek

O Duchu Świętym mówi się często. Ktokolwiek czyni znak krzyża w imię Ojca..., wymienia Jego imię. Nie chodzi jednak tylko o wyznanie imienia, ale o otwarcie serca na Jego siedem darów oraz na ich pomnożenie. Dary Ducha Świętego to talenty i szczęśliwy, kto umie je pomnożyć. Nie zmarnujmy ich – przypomnijmy sobie ich znaczenie i uczmy się je wykorzystywać.

Aby żyć, nie wystarczy się narodzić; aby żyć, trzeba odejść z tego świata. Jezus nie pokonał śmierci przez jej odrzucenie, ale przez zmartwychwstanie. Śmierć dotyczy nie tylko tych, którzy odeszli, lecz także tych, którzy pozostali wśród żywych.

Płaczemy, bo straciliśmy bliską nam osobę, bo tęsknota i ból wydają się nie do ukojenia, bo nastąpiło coś po ludzku nieodwracalnego. Czas żałoby jest jednym z najtrudniejszych doświadczeń człowieka; kiedy dochodzi do spotkania z tajemnicą śmierci, ziemski wymiar naszego życia traci na znaczeniu.

Przyjmując, że obrzęd pogrzebowy powinien wyrażać paschalny charakter śmierci chrześcijanina, autor w propozycjach kazań opisuje życie doczesne jako drogę prowadzącą do życia wiecznego.

Wiedzie ona przez rodzinę, miejsce pracy, społeczność lokalną i wspólnotę narodową, przez Kościół ... Punktami orientacyjnymi na tej drodze są przykazania Boże i kościelne, a przewodnikiem Jezus Chrystus, który towarzyszy na niej swoim uczniom, pozostając dla nich realnie dostępny w Najświętszym Sakramencie.

W opracowaniu znajduje się 38 przykładów homilii pogrzebowych.