Sztuka życia

Zaprawdę, wszystko jest hewel, ulotne jak dym. Oprócz Boga i prawdy Bożej - pisze o. Krzysztof Pałys OP, a cała książka podąża za tym zdaniem.

Autor dzieli się z czytelnikami swoimi myślami – nieraz ulotnymi, nieraz docierającymi wprost do serca. Przywołuje teksty mistrzów duchowych, portrety osób, które były dla niego spotkaniem z Wszechmogącym, rozważa reguły życia duchowego i pochyla się nad prawdami życiowymi.

A wszystkie te ścieżki, w stały i namacalny sposób, prowadzą do ludzkiej tęsknoty za Bogiem, poszukiwania Boga i prawdy Bożej, która daje sens i ukojenie.

Duch, dusza i ciało… Troska o nie powinna być naszym priorytetem. Bóg stworzył nas W CAŁOŚCI, zbawił W CAŁOŚCI i chce nas w niebie W CAŁOŚCI.

Opis stworzenia ukazuje czułość, z jaką Bóg powołał człowieka do istnienia. Wszystko na świecie powstało na Jego słowo, tylko człowiek został „ulepiony”: Boże dłonie zostały zaangażowane w nasze powstanie. Ten biblijny obraz pokazuje Boga, który pochyla się nad człowiekiem, z miłością go tworzy i, w inny sposób niż z pozostałymi stworzeniami, nawiązuje z nim bliską, zażyłą, relację (por. Rdz 2, 7).

W czasach głębokich kryzysów i niepokojów coraz częściej zatracana jest, również w kręgach wspólnotowych, ta prawda, że zostaliśmy wezwani do troski o ducha, duszę i ciało oraz że te sfery wzajemnie na siebie oddziałują – że potrzebne jest integralne spojrzenie na człowieka. 

Pragniemy kochać i być kochani. Zależy nam na budowaniu dobrych relacji, opartych na wzajemnym zaufaniu i miłości. Jesteśmy do tego powołani, bo Bóg jest miłością: wcieloną, konkretną i namacalną.

Choć o tym wiemy, często doświadczamy samotności i odrzucenia. Brakuje nam też cierpliwości do naszych bliskich i nie zawsze umiemy okazać im czułość. 

Oparte na Hymnie o miłości św. Pawła rozważania o. Romana Groszewskiego SJ pozwalają na nowo doświadczyć, czym jest prawdziwa miłość.

Dają szansę nie tylko na zbudowanie niezwykłej relacji z bliską ci osobą, ale także odbudowanie tej, która przygasła. To propozycja wspólnej modlitwy, która umocni twój związek i pozwoli ci wzrastać w miłości do Boga, siebie i drugiego człowieka. 

Można zauważyć, że w ostatnich latach odżywa duchowość i kult Bożego oblicza. Jego czciciele odwołują się do doświadczenia św. Weroniki, znanej z tradycji, która otarła twarz umęczonego Jezusa.

Przez wieki chrześcijaństwo – wschodnie czy zachodnie – pielęgnowało na różne sposoby pamięć o tym wydarzeniu, otaczając czcią również święte relikwie chust z wizerunkiem cierpiącego Syna Człowieczego. 

Tematyka rozpraw zawartych w książce wychodzi od teologii objawienia, ukazując Boże oblicze w Starym i Nowym Testamencie, a następnie w nauczaniu Kościoła.

Kolejne tematy ukazują bogactwo ikonografii oblicza Chrystusa na przestrzeni wieków z jej teologiczną wymową.

Kiedy ostatnio zatrzymałeś się w zachwycie nad pięknem? Czy wciąż jeszcze masz tę zdolność? Czy potrafisz kontemplować to, co Boskie? Czy widzisz Jezusa Chrystusa?  

Dla większości chrześcijan modlitwa jest mówieniem – ciągłym powtarzaniem wyuczonych formuł. Coraz trudniej w przestrzeni kościoła dostrzec jednak ludzi widzących Jezusa. Człowiek zatracił zdolność postrzegania w rzeczach stworzonych obrazu niewidzialnego Boga.

Autor zaprasza nas do wchodzenia przez okno ikony Chrystusa Pantokratora w głąb Bożej rzeczywistości, która dzieje się w życiu człowieka. Ostatecznie chodzi o to, by przechodząc przez okno ikony, doświadczyć realnego spotkania, już nie z obrazem, lecz z żywym Jezusem.  

Wyjątkowe połączenie duchowości benedyktyńskiej i ignacjańskiej

Droga do wolności i uzdrowienia

Kiedy stajemy się jednością z sobą samym, z innymi ludźmi i z Bogiem, otwierają się przed nami nowe możliwości zmieniania świata oraz naszego życia.

Jak pokazuje ta książka, drogą, która pozwala przezwyciężyć obecny w nas chaos, jest prosta medytacja. Nie jest ona czymś oddalonym od codzienności. Nie wyprowadza nas ze świata, lecz w niego wprowadza. Dzięki niej stajemy się bardziej świadomi samych siebie, dojrzali.

„Kto usuwa z życia przyjaźń, ten zdaje się usuwać słońce ze świata, ponieważ nie mamy od Boga nic lepszego nad przyjaźń” (Elred z Rievaulx, XII wiek).

Wszyscy jesteśmy powołani do przyjaźni, bo wszyscy jesteśmy powołani do miłości. Przyjaźń to przecież „skonkretyzowana miłość” do Boga i bliźniego. Nie sposób być szczęśliwym i spełnionym, nie mając przyjaciela; tym bardziej nie znając przyjaźni z Jezusem, naszym najlepszym Przyjacielem.

Książka omawia początki i rozwój przyjaźni, jej rodzaje i zagrożenia dla niej; wskazuje cechy potrzebne przyjaciołom i podpowiada, jak tę piękną i cenną więź nie tylko stworzyć, ale też umacniać, także w życiu małżeńskim i rodzinnym.

Thomas Merton OCSO w piętnastu wykładach dla młodych mnichów z amerykańskiego opactwa Gethsemani udowadnia, że tradycja chrześcijańska zakorzeniona jest w duchowości pustyni.

Poznając nauczanie Grzegorza z Nyssy, Jana Kasjana, Ewagriusza z Pontu czy Marii Egipcjanki, możemy nie tylko zrozumieć sposób ujmowania świata przez żyjących w odosobnieniu wczesnochrześcijańskich mnichów, lecz także uczyć się od nich życia i mądrości.

Materiały dodatkowe zamieszczone na końcu książki, w tym pytania do refleksji i dyskusji, czynią tę książkę niezbędnym podręcznikiem dla każdego, kto pragnie się zmierzyć z chrześcijańską duchowością matek i ojców pustyni, którzy wybrali drogę do „czystości serca”.

W Duchowości pustyni odkrywane są tajemnice, do których nie warto podchodzić spiesznie i powierzchownie. Jeśli czujemy, że nie jesteśmy jeszcze gotowi zastosować ich w naszym życiu – dajmy sobie przestrzeń, by lektura mogła przynieść pożądane owoce. Potrzeba bowiem zarówno czasu, jak i dużej otwartości.

To rewelacyjny pomysł: przyjrzeć się inspirującej historii wojownika Gedeona i w ten sposób zaprosić współczesnych czytelników do... życiowego remanentu! I do przemiany tego, co jest beznadziejną pustką, w życiodajną przestrzeń - pełną szans i możliwości!

Autor - z Biblią w ręku - zachęca nas do zmiany myślenia. Nie stawia się jednak w roli grożącego palcem belfra.

Jest świadkiem: odwołuje się do własnych kroków, które wciąż cierpliwie stawia na drodze osobistej przemiany. I w ciekawy sposób inspiruje - przeplatając swoje historie wyrazistymi cytatami z filmów oraz książek. Czerpie jednak przede wszystkim z bogactwa Bożego Słowa i z głębi nauczania Kościoła. Oraz z ciekawostek językowo-kulturowych ze świata Biblii i Izraela.

Dzięki tej zwięzłej lekturze możesz - jak Gedeon - na nowo usłyszeć Boży głos: „Pan jest z Tobą!”.

Jako uczniowie Jezusa wciąż potrzebujemy nawracać się na drogę miłości, która nie odpłaca złem za zło, lecz okazuje miłosierdzie - zawsze i każdemu, bez wyjątku. Tylko ta miłość sprawia, że jesteśmy dla świata wiarygodnymi świadkami Ewangelii.

Także ciebie Pan pragnie prowadzić drogą uzdrowienia serca, abyś odkrył smak wolności dziecka Ojca, wnosząc w ten świat radość człowieka, który żyje pełnią życia.

Ta pełnia to miłość. Miłość, która nawet wroga potrafi nazwać swoim przyjacielem, jak uczynił to Chrystus w ogrodzie Getsemani. Miłość, która pozwala się modlić za prześladowców, jak modlił się kamienowany Szczepan.

Jeśli należysz do grona uczniów Jezusa, uczyń przebaczenie regułą swego życia. Nie można bowiem kochać - ani Boga, ani człowieka - nie przebaczając.

Książka siostry Bożeny Hanusiak jest dobrym przewodnikiem na trudnych drogach przebaczenia.

Poradnik napisany z myślą o duszach apostolskich, może stać się ważną lekturą dla każdego katolika pragnącego żyć dojrzałym życiem duchowym.

Autor, XIX-wieczny francuski cysters, pragnie skłonić czytelnika do zasadniczego rachunku sumienia. Jakie jest moje życie z Bogiem? Czy moja działalność jest zgodna z wolą Bożą? Jak wypełniam praktyki życia wewnętrznego: poranne rozmyślanie, szczegółowy rachunek sumienia, straż serca?

Oto pytania, które musimy sobie stawiać co dzień, by nie stracić z oczu najważniejszego celu naszej ziemskiej wędrówki.

O. Chautard obficie czerpie z bogactwa ascetycznej literatury chrześcijańskiej. Z jego książki przemawiają do nas święci dwudziestu wieków Kościoła, zachęcając do poważnej troski o kształt życia duchowego. Dopiero z wytężonej pracy nad sobą w pełnym oddaniu woli Bożej mogą zrodzić się błogosławione owoce wszelkich dzieł.

Obecnie jednym z najpoważniejszych zagrożeń dla relacji rodziców z dziećmi w krajach rozwiniętych jest rodzicielska pobłażliwość. Prawda jest taka, że wszyscy potrzebujemy ograniczeń i samodyscypliny.

Młodzi ludzie, chcąc uchronić się przed akceptowaniem ograniczeń oraz koniecznością przyjęcia powszechnych zasad, często wykazują skłonność do usprawiedliwiania swoich czynów potrzebą wolności.

Fulton Sheen po mistrzowsku odnosi się do każdego możliwego problemu, jaki rodzice mogą napotkać w swojej relacji z dorastającymi dziećmi, i pomaga im podejść do niego z miłością i rozwagą.

Autorka wydobywa na światło dzienne drogocenne perły dzieł Ks. Dolindo rozsiane po całym świecie. Pokazuje ślady jego obecności – te materialne, jakimi są miejsca i przedmioty z nim związane, ale i te duchowe: przesłanie, muzykę, nawrócenia, cuda, charytatywne inicjatywy…

O życiu i cudach ks. Dolindo Ruotolo napisano w Polsce już wiele, a wciąż odkrywane są nowe - nieznane lub mało znane fakty. O jego świętości przekonuje najbardziej to, że jego dzieło trwa. Kolejne już pokolenie osób, poruszonych świadectwem jego życia i słowami, kontynuuje misję głoszenia Dobrej Nowiny oraz niesienia pomocy najuboższym i potrzebującym.

W książce znajdziemy również najbardziej aktualne informacje na temat procesu beatyfikacyjnego, relacje z wydarzeń i spotkań wokół postaci ks. Dolindo oraz świadectwa łask otrzymanych przez jego wstawiennictwo.

To must have dla osób, które chcą doświadczać smaku życia i cieszyć się każdym dniem już teraz – nie za miesiąc czy rok.

Treść książki pełna jest przydatnych wskazówek i opisów, które inspirują do lepszego życia, pełnego spokoju i radości – bez stresu, pośpiechu i gonitwy za sukcesem. Prostota, odwaga, mądrość, zaufanie, spokój, spotkanie – to słowa-klucze, które rozwinięte w książce i odpowiednio wykorzystane sprawią, że zaczniesz rozkoszować się porankami, otworzysz się na zupełnie nowe rzeczy, zaufasz sobie samemu, swoim wyborom i pragnieniom, a także drugiemu człowiekowi.

Z książki ks. Grzywocza dowiesz się, jak:

Słowa, z którymi was zostawiam" to wybór najpiękniejszych i najmocniejszych tekstów ks. Pawlukiewicza

Czym jest wolność? Czym miłosierdzie? Czego możemy nauczyć się od starszych ludzi? Czy każde zakochanie jest dobre? Jak zrozumieć swoich rodziców, a jak swoje dzieci? Czy Bóg w ogóle się nami interesuje?

Zadajemy sobie nieraz setki pytań, na które bardzo często nie potrafimy znaleźć odpowiedzi. Szukamy mądrych głosów, które by nam w tym pomogły, ale w natłoku informacji coraz trudniej jest nam je znaleźć.

Ksiądz Piotr Pawlukiewicz przez lata był jednym z najchętniej słuchanych głosów w Kościele. Jego homilie, konferencje, wreszcie wypowiedzi w czasie licznych spotkań z młodzieżą były nagrywane, powielane i rozprowadzane po całej Polsce. Wszyscy chcieli usłyszeć, co ma do powiedzenia znany ksiądz z warszawskiego kościoła św. Anny. Zwykłym zdaniem potrafił on bowiem odmienić serca i wlać w nie nadzieję.

Dziś, choć księdza Piotra nie ma już z nami, jego słowa wciąż pozostają żywe i niezwykle aktualne.

Chciałbym żebyśmy popatrzyli na cztery rady, które św. Benedykt daje w swojej Regule odnośnie do modlitwy.

Jak pamiętamy, w samej Regule trudno jest odnaleźć jakiś szerszy traktat dotyczący życia duchowego czy czytania Pisma Świętego, ponieważ pod jej koniec św. Benedykt odsyła do tekstów, w których te zagadnienia są szczegółowo omówione, a ma on na myśli przede wszystkim pisma św. Jana Kasjana.

Jednak w samej Regule, mocno zależnej od wpływów pism Kasjanowych, można również odnaleźć rady, które także i sam święty Benedykt nam daje i tym radom warto się przyjrzeć.

Skoro mamy często znajdować czas na modlitwę, to w naszym rachunku sumienia, który robimy codziennie, warto sobie zadawać pytanie, który czas mogę na modlitwę poświęcić?

Rzeczywistość nie jest jednogłosowa – piękna albo zła. Konieczne jest myślenie polifoniczne, które chroni przed dwoma błędami: rozpaczą w spotkaniu ze złem i z zuchwałością w chwilach powodzenia.

Jeżeli ktoś chciałby zapytać, o czym jest ta książka, o pięknie czy o złu, otrzyma następującą odpowiedź: o pięknie, któremu przydarza się zło i brzydota, albo też o złu widzianym z perspektywy piękna. Niezawodnym przewodnikiem po tym traktacie jest św. Tomasz z Akwinu.

Piękny Bóg, Piękny Człowiek Tomasza Gałuszki to piękna książka. Napisana ze swadą, pomysłowo skomponowana, zawiera spore bogactwo trafnych spostrzeżeń i wyjaśnień. Wprost tętni myślą Tomasza z Akwinu i oddycha długimi latami wnikliwej lektury jego tekstów. (…) Jest cennym dopełnieniem istniejących opracowań teorii piękna oraz koncepcji dobra i zła w pismach Akwinaty

Poznaj tajemnicę spokoju papieża Jana XXIII. To jego 10 przykazań, swoisty dekalog miłości i opanowania pod hasłem: „Dzisiaj, tylko dzisiaj, spróbuję przeżyć dzień, nie chcąc od razu rozwiązywać wszystkich problemów mojego życia”.

Opanowanie jest cechą, nad którą papież musiał ciężko pracować i się o nią modlić. Stworzył swoisty Dekalog pogody ducha” dla rozwoju swojej własnej duchowej ścieżki.
 
Dziś autor przybliża nam te instrukcje duchowe, abyśmy my również umiejętnie weszli na ścieżkę życiowego spokoju i opanowania. Zaprasza nas do poszukiwania  i podążania za sercem i przykazaniami papieża. Zachęca do inspirowania się słowami Jana XXIII i wdrażania ich w swoje codzienne życie.

Symeon Nowy Teolog (949 –1022) był mistykiem, poetą i teologiem bizantyńskim.

Jest uznawany za pierwszego mistyka chrześcijańskiego Wschodu, który w sposób swobodny pisał o swych przeżyciach duchowych. Niektóre z jego pism zostały włączone do Filokalii, zbioru wczesnych autorów na temat modlitwy serca rozpowszechnianej przez ruch hezychastów.

Z pism wyłania się niesłychanie bogata osobowość Symeona. Z jednej strony jest przepełniony skruchą, a z drugiej – bezbrzeżną wdzięcznością wobec Boga. Zanurzony w Chrystusie, ale i oddany braciom. Chrystus we wszystkich swych tajemnicach jest w samym sercu myśli Symeona, tak jak i jego życia. Nie zatrzymuje się tylko przy człowieczeństwie Chrystusa, kontempluje także światło Jego boskości. Według niego ochrzczony jest wzywany do rozwoju, do uświadamiana sobie światła, które otrzymał po to, żeby nim żyć – nie słowami, nie pozornie, nie tylko w myślach, lecz realnie i przez doświadczenie.

Jak przyprowadzić naszych bliskich do Boga? Czego nigdy nie należy robić w takiej sytuacji? Jakie pułapki czyhają na tej drodze? Jak znaleźć w sobie pokłady cierpliwości? Jak samemu nie stracić wiary i wytrwać? Jeśli ktoś z Twoich bliskich odszedł od Boga, to ta książka jest właśnie dla Ciebie.

Maggie Green wychowała wraz z mężem czworo dzieci. Gdy jedno z nich odeszło od Kościoła, przeżywała na zmianę gniew, lęk, poczucie winy. Dręczyły ją pytania: „Co zrobiłam źle?”, „Czy mogłam zrobić coś, by do tego nie doszło?”… Wkrótce przekonała się, że tego rodzaju myśli niczego nie naprawiają. Sytuacji nie rozwiązywały też dyskusje z dzieckiem, delikatne perswazje ani podstępy, by nakłonić je do odwiedzenia kościoła czy wspólnej modlitwy. Mogła się modlić? Ale jak? Jak skłonić Pana Boga do tego, by dotknął serca bliskiej nam osoby? Tak odkryła św. Monikę i jej drogę – zaczęła czerpać z doświadczenia świętej wskazówki i ukojenie.

Zbiór opowiadań opartych na doświadczeniu pracy w szpitalach i poradniach psychiatrycznych.

Krótkie felietony "wzięte z życia" wymownie ukazują, jak bardzo różne bolesne przeżycia potrafią wywrzeć swoje piętno na całym życiu człowieka.

Autorka, która sama doświadczyła przerażającego pobytu w obozie koncentracyjnym Ravensbrück (opowiada o tym w wydanej również przez Edycję Świętego Pawła książce pt.: I boję się snów), wiele miejsca poświęca ludziom, których nękają wspomnienia podobnych przeżyć obozowych i okupacyjnych.

Droga do radości (The Joy of God: Collected Writings) to fragmenty konferencji i listów nieprzeciętnie utalentowanej, energicznej i zarażającej optymizmem benedyktynki.  Tworzą one poruszające świadectwo jej życia i kilkuletnich zmagań z nieuleczalnym nowotworem.

Klauzura pozwoliła siostrze Mary David cudownie rozkwitnąć napisał we wstępie znany norweski trapista, biskup Trondheim, Erik Varden OCSO

Historia Mary David Totah daje realne umocnienie w wierze i nadzieję, bo stoi za nią człowiek, który w pełni zaufał Panu, inspirując innych do podążania drogą Prawdy absolutnej. Mimo zdiagnozowania u niej nieuleczalnego nowotworu, pozostała wierna swoim przekonaniom – „Akceptacji - z - Radością”. Do ostatnich chwil czerpała garściami ze źródeł życia zakonnego i odnalazła szczęście w dzieleniu się swymi odkryciami, głównie z nowicjuszkami klasztoru św. Cecylii.