Historia Kościoła. O męczennikach palestyńskich - Euzebiusz z Cezarei

Ze wszystkich miłości ta jest chyba najtrudniejsza.

Kościół jest jak potężne drzewo, w którego koronie każdy może się schronić i posilić. Tam, gdzie owoce, są jednak i czarne ptaszyska, zawzięcie wydziobujące to, co próbuje wyrosnąć. To grzechy świeckich i duchownych.

Jak kochać taki niedoskonały Kościół? Jak z przekonaniem wyznawać w Credo, że jest święty?

Słusznie żąda się od nas rozliczeń. Słusznie świat nam mówi: „Jesteście jak faryzeusze, mówicie, a sami nie czynicie” (por. Mt 23, 3). […] Kapłaństwo nie jest jednak naszym wymysłem, ono jest darem od Boga.

Daru Bożego nie reformuje się, obciążając go naszymi ludzkimi pomysłami po to, żeby dopasować go do naszych chwilowych upodobań. Przeciwnie, odnawia się go, uwalniając od pokładów tynku, poprzez które oryginał nie może zajaśnieć pełnym blaskiem.

Bycie drugim Chrystusem zobowiązuje do tego, by stać się najmniejszym ze sług, bycie drugim Chrystusem zobowiązuje do czystego i nieograniczonego poszanowania wszystkich, bycie drugim Chrystusem zobowiązuje mnie do wejścia na Krzyż. Święcenia nie sadzają nas na tronie, ale zawieszają na Krzyżu. […] Mistyczne i duchowe utożsamienie kapłana z Chrystusem nie prowadzi do żadnych nadużyć, jeśli jest przeżywane w prawdzie. Nie bójmy się przywracać głębokiego sensu tym jakże wymagającym słowom.

Słyszymy je w czasie każdej Eucharystii. Zbiera się w nich prośby kapłana i ludu w jedną wielką intencję skierowaną do Boga. Potwierdzamy je chóralnym „Amen”… Kolekty.

Te – niepozorne w swojej oszczędnej formie i zwięzłej treści – modlitwy umykają czasem naszej uwadze podczas mszy świętej. Tymczasem warto smakować duchowo każde misternie dobrane w nich słowo, ponieważ kryją w sobie bogactwo tradycji Kościoła oraz kwintesencję chrześcijańskiego przesłania. Pomagają także wyrazić to, czego często w naszych skromnych prośbach nie potrafimy ująć w słowa, uświadamiając na nowo, że hojność Boga przewyższa zasługi i pragnienia modlących się do Niego.

Autor zatrzymuje się nad tekstami kolekt niedziel i uroczystości Pańskich – zarówno nad ich pochodzeniem, jak i historią stosowania. Pozostawia ponadto duchowy komentarz, będący zaproszeniem do osobistej medytacji nad tekstami modlitw liturgicznych, które mogą inspirować modlitwę osobistą.

Boże, Ty jednoczysz serca Twoich wiernych w dążeniu do Ciebie, daj swojemu ludowi miłować to, co nakazujesz i pragnąć tego, co obiecujesz, abyśmy wśród zmienności świata tam wznieśli nasze serca, gdzie są prawdziwe radości. (Kolekta 21. niedzieli zwykłej)