Nasza wiara

Pięknie wydany, bogato ilustrowany album przedstawia całą naukę i działalność Jezusa Chrystusa według czterech ewangelistów. Został on wydany z okazji Roku Wiary (2012/2013), by zaprosić katolickie rodziny do wspólnego czytania Pisma Świętego, strona po stronie, codziennie przez pięć minut, czyniąc ze słowa Bożego modlitwę. Wystarczy niespełna rok, by poznać najważniejsze fragmenty Ewangelii i odkryć w nich „prawdę starodawną i zawsze nową” oraz skarb, który ubogaca naszą egzystencję, czyniąc każdego z nas dzieckiem Bożym.

Album ten to wspaniały pomysł na prezent z okazji urodzin, imienin, ślubu czy jubileuszu!

(...)jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara (1 Kor 15, 14). Te słowa stanowią streszczenie czterech opowiadań o męce, śmierci i zmartwychwstaniu, przedstawionych w Ewangeliach. Stają się one jakby nicią przewodnią, a zarazem indeksem tematycznym tej książki.

W książce rozbłyska Credo w trakcie pojawiania się jego elementów: ostatnich godzin ziemskiego życia Jezusa, wieczerzy eucharystycznej, zdrady, procesu, męki, ukrzyżowania, złożenia do grobu, zmartwychwstania i ukazywania się uczniom. Wszystkie te wydarzenia pokazane zostały zgodnie z danymi historycznymi, ale także wraz z ich znaczeniem teologicznym, z ich misterium.

CZY TWOJE DZIECI POTRAFIĄ OPRZEĆ SIĘ NEGATYWNEJ PRESJI WSPÓŁCZESNEJ KULTURY?

Co budzi twój niepokój jako rodzica, duszpasterza czy nauczyciela? Czyż nie to, że nasze dzieci popadną w złe towarzystwo, w nałogi, lub dokonają niewłaściwych wyborów, co w konsekwencji przyniesie im cierpienie? To zagrożenie jest realne. Wszyscy je wyczuwamy.

W swojej najnowszej książce Josh McDowell przedstawia narzędzia, dzięki którym możemy wzmocnić fundamenty wiary naszych dzieci tak, aby miała ona widoczny wpływ na ich  życie. Proponuje rodzinom i wspólnotom kościelnym apologetykę opartą o więzi, czyli poświadczoną dowodami obronę wiary i biblijne wskazówki, jak wiara powinna wpływać na nasze więzi z innymi.

Książka zwraca uwagę na pewien rodzaj krzyża, zwany krzy­żem – albo medalem świętego Benedykta.

Jak krzyż Chrystusowy mógł zyskać taką nazwę? Trzeba się cofnąć w przeszłość i sięgnąć daleko w starożytny świat mnichów. Odchodzili oni na pustelnie – to prawda – jednak ich życie było tylko konsekwent­nie chrześcijańskie: ta sama wiara, sakramenty, przykazania, modlitwa, praca – ta sama nadzieja na niebo.

I uwierzyłem, że jestem Tego warty to książka, która o sprawach poważnych traktuje rzetelnie, bezpośrednio i otwarcie.

To trzydniowe rekolekcje prowadzone z czytelnikiem na temat istoty życia, wiary, miłości i przebaczenia. Ksiądz Przemysław Zamojski wprowadza czytelnika w świat ludzkich uczuć, pragnień i zranień. Przemawia językiem komunikatywnym, prostym, chociaż prowokującym do refleksji i spojrzenia na własną historię życia w świetle Bożego słowa.

Książka ta ukazuje wiele mechanizmów ludzkiej psychiki. A wszystko po to, by każdy z nas, świadomy własnych zranień, słabości i ograniczeń, mógł doświadczyć miłości Boga objawionej w Jezusie Chrystusie, dostępnej w sakramentach Kościoła.

Autor niczego nie ukrywa, sam się odsłania, szczerze opowiadając o własnej walce duchowej i przezwyciężonej depresji. Cały ten bagaż doświadczeń, podany w formie nauki rekolekcyjnej, zachęca do wejścia na drogę, którą autor sam przeszedł.

Sesja w ramach Szkoły Wiary. Proponuje konferencje i wprowadze­nia do modlitwy związane z newralgicznymi pytaniami o wiarę chrze­ścijań­ską z odwołaniem do tradycji Kościoła Wschodniego i Zachod­niego. Roz­wa­żania w czterech perspektywach: Słowo Boże – dogmat – wiara w życiu Kościoła – sztuka sakralna, wprowadzają w tematy wiary Kościoła niepo­dzie­lonego, dusz­pasterstwa i formacji w Kościele naszych czasów.

Autor pokazuje nasze wyobrażenia – często dalekie od prawdy i rzeczywistości – o Bogu i Jego miłości. Robi to bez zadęcia – ze świadomością kruchości i ułomności ludzkiej natury – czasami dosadnie (by głębiej dotarło) i zawsze z humorem.

Nie głosi teorii, lecz dzieli się doświadczeniem swojego życia:

• Czy zasługuję na Bożą miłość?
• Czy potrzebuję wspólnoty?
• Czy charyzmaty są konieczne?
• Co z moim grzechem i przebaczeniem?

Zastanawiając się nad imieniem Bożym w Piśmie Świętym, musimy pamiętać, że jego księgi powstały w Izraelu, Narodzie Wybranym, któremu Bóg przekazał swoje Objawienie, wykorzystując całą jego kulturę, sposób myślenia i odczuwania pod wieloma względami wspólny z ludami, wśród których żyli ówcześni Izraelici.

Sposoby wyrażania i stosowane obrazy mogą być pod pewnymi względami podobne do używanych w tamtych kulturach, pod innymi natomiast ich sens w Biblii jest kształtowany przez własne doświadczenia dziejowe Izraela oraz religię uznającą tylko jednego Boga.

Jak utrzymać temperaturę relacji z Bogiem? Jak pozostać z Nim w ciągłym kontakcie? Jak po cichych dniach znowu Go odnaleźć? Czy w codziennej gonitwie jest to w ogóle możliwe? Miewamy wielkie postanowienia codziennej modlitwy, częstszego chodzenia do kościoła, przykładania się do życia duchowego na maksa. Czasami jednak nic nam z tego nie wychodzi.

Zacznij od małych kroków, staraj się o systematyczność. Przede wszystkim jednak znajdź własną drogę rozwoju duchowego, szukaj tego, co tobie pozwoli być blisko Boga.

Im dłużej żyjemy, tym bardziej zbliżamy się do śmierci. Bez jakiejkolwiek formy nadziei ta świadomość byłaby trudna do zniesienia. Wilfrid Stinissen w swojej książce "Ja nie umieram, wstępuję w życie" pragnie pokazać, że nasze istnienie stanie się o wiele bogatsze, kiedy pośrodku naszego życia tutaj na ziemi nauczymy się żyć w przyjaźni ze śmiercią.

Nadzieja, której szukamy jest czymś więcej niż powszechnym optymizmem – tak często zamykającym oczy na rzeczywistość. Stinissen pokazuje, że w tradycji chrześcijańskiej znajdujemy doświadczenia prawdziwej nadziei, która ogarnia również rozczarowanie i ból.

Święta Teresa Benedykta od Krzyża - Edyta Stein (1891 – 1942) jest znana na świecie jako jedna z trzech Patronek Europy. Będąc Żydówką, poniosła śmierć męczeńską w niemieckim obozie zagłady Auschwitz w Oświęcimiu. Będąc karmelitanką, osiągnęła szczyt chrześcijańskiej świętości. Zanim to się jednak stało, była małą dziewczynką, mieszkała we Wrocławiu, a rodzice mówili do niej z niemiecka: Edith.

Kiedy Jezus powołał swoich uczniów, ruszyli za Nim na wędrówkę także – a może przede wszystkim – w swoim wnętrzu. Naśladowanie Chrystusa zazwyczaj nie oznacza pozostawienia rodziny i pracy, ale powierzenie się razem z  tym wszystkim Jego dłoniom, porzucenie swoich wyobrażeń o Bogu i o życiu.

Jeszcze do niedawna pokutowało dość pospolite przekonanie, że z wojującym ateistą nie da się wygrać polemiki. Jest to ponoć niemożliwe. Ateizm był propagandowo przedstawiany jako „twardy fakt”, „fakt naukowy”, „fakt bezsporny” i tak dalej. Tylko szaleniec mógłby się porywać na polemikę z „faktami”.

To przekonanie było dodatkowo wzmacniane przez nieprzejednane zachowania samych ateistów prezentujących nadzwyczaj butne i aroganckie postawy w czasie dyskusji. Chrześcijanie i ogólnie teiści byli w nich portretowani jako ludzie nie posiadający absolutnie żadnych podstaw dla swego światopoglądu.

Wszystko to są jednak tylko pozory okraszone dawką odpowiednio zmanipulowanej socjotechniki.

W rzeczywistości jest bowiem dokładnie odwrotnie i to właśnie ateista nie ma ani jednej solidnej podstawy dla jakiegokolwiek swojego poglądu,z samym ateizmem włącznie. Tym bardziej nie ma więc mowy o tym żeby ateista mógł cokolwiek podważyć lub obalić.

Przyjmij moc Bożego słowa na każdy dzień. Te krótkie rozważania pomogą ci skupić się na tym, co najważniejsze, i odkryć potęgę Bożej miłości w każdej sytuacji życiowej.

Podczas modlitwy ks. Johna Woolley’a Jezus Chrystus wypełnił jego umysł pięknymi słowami i polecił mu, by je spisał i podzielił się nimi z tymi, którzy chcą czuć Bożą bliskość i siłę każdego dnia.
FRAGMENT

Nieważne, jak dużo lub jak mało wiesz o Jezusie – ta książka będzie dla Ciebie nieoceniona. Jeden z najlepszych współczesnych pisarzy religijnych, ojciec James Martin SJ, dał nam niezwykłe połączenie najnowszych badań biblijnych, własnych pielgrzymich doświadczeń z Ziemi Świętej, wyobraźni, poczucia humoru i mądrego kierownictwa duchowego.

Zewsząd słychać dziś głosy mówiące o kryzysie Kościoła i teologii. Wydaje się, że nic nie jest już pewne i trwałe. Wszystko poddaje się pod dyskusję i opatruje znakiem zapytania. Z drugiej jednak strony, właśnie głębia tego kryzysu rodzi w nas największe nadzieje, ponieważ zmusza nas do postawienia najbardziej podstawowego pytania: co jest fundamentem i istotą naszej wiary?

Przecież nie idea czy zasada, a już na pewno nie struktury społeczne i kościelne. Fundamentem i istotą naszej wiary jest Imię, Osoba: Jezus Chrystus.

Punktem wyjścia i ośrodkiem kryzysu jest zatem — nie od dzisiaj — pytanie: za kogo uważacie Chrystusa?

Tezie, że współczesny kryzys jest ostatecznie kryzysem chrystologicznym, tylko pozornie można przeciwstawić pogląd, że Osoba Jezusa z Nazaretu budzi obecnie coraz większe zainteresowanie. Jezus z Nazaretu stał się znowu, niemal z dnia na dzień, postacią nadzwyczaj aktualną.