Prorok Eliasz. Kryzys i nawrócenie - Bruna Costacurta (MP3)

Płyta stanowi zapis rekolekcji radiowych będących uwspółcześnioną formą rekolekcji ignacjańskich, zwanych także rekolekcjami w życiu codziennym. Polegają one na wysłuchaniu wprowadzenia do modlitwy (od poniedziałku do piątku) oraz na odprawieniu w oparciu o nie 30-minutowej medytacji. Są praktyczne i łatwe w odbiorze. Konferencje przeprowadzone w formie wywiadu uczą metody medytacji ignacjańskiej i rachunku sumienia, dotykając między innymi tematu kryzysu w codziennym życiu zawodowym, małżeńskim i rodzinnym. Natomiast kilkuminutowe wprowadzenia do medytacji podają potrzebne wskazówki do rozważenia proponowanych tekstów biblijnych.

Kryzysy zarówno te małe, jak i duże są wpisane w nasze życie! Jakie uczucia w nas wywołują? Gdzie możemy znaleźć pomoc, aby skutecznie poradzić sobie z różnymi kryzysami, mającymi miejsce w naszym życiu. Czy są ludzie, na których przykładzie możemy się czegoś nauczyć? Czy istnieją teksty, które w obliczu smutku, rozczarowania czy samotności stanowią dla nas swoistego rodzaju drogowskazy? Ute Horn w swojej książce dowodzi, że kryzysy są szansami danymi od Pana Boga po to, aby dzięki nim móc spotkać i zarazem przemienić samego siebie.

Potrzebujemy świadomego kontaktu z własnymi emocjami, przyznawania się do stanu zmęczenia, które naturalnie chroni nasze zdrowie. Sesja ma na  celu pomóc w dostrzeganiu i respektowaniu związku miedzy stylem codziennego funkcjonowania, zniewoleniami a zmęczeniem, które może przerodzić się w wypalenie i kryzys. Autor wskazuje w konferencjach drogi powrotu do wolności, porządku i Bożego ładu.

1 płyta CD (format MP3) , całkowity czas nagrania 5 godz. 46 min.

Sesję prowadzi o.Józef Augustyn SJ - jezuita, rekolekcjonista, kierownik duchowy, redaktor naczelny "Życia duchowego", wykładowca, pisarz, autor licznych publikacji poświęconych formacji ludzkiej i duchowej

W dzisiejszym świecie jest wielu „Herodów”, którzy czyhają na życie naszych dzieci i chcą zniszczyć ich dusze. Na nas, dorosłych, spoczywa obowiązek troski o nasze dzieci, chronienia ich przed niebezpieczeństwami i złem, ale jakże często zadanie to przekracza nasze siły. Przychodzimy więc po pomoc do Jezusa. Prosimy o uchronienie naszych dzieci przed niebezpieczeństwami i wszelkim złem, moralnym i fizycznym i udzielenie nam mądrości i łaski właściwego rozeznania tego, co powinniśmy robić, jak je chronić i jak wskazywać im właściwą drogę. Prosimy o wsparcie naszych słabych ludzkich sił, także o to, byśmy sami mogli być dla naszych dzieci przykładem i autorytetem.

Zepsucie, korupcja, demoralizacja – to stan, w którym przestajemy dostrzegać własne grzechy, pogrążamy się w zadowoleniu z siebie, a nasze sumienie traci wszelką wrażliwość.

Na stronach niniejszej książki papież Franciszek przypomina o istotnej różnicy pomiędzy grzechem a zepsuciem. W myśl przesłania Ewangelii grzesznikami jesteśmy wszyscy, lecz jeśli prosimy o przebaczenie, Pan udziela nam odpuszczenia win. Jednak zepsucie to coś o wiele gorszego niż grzech: głębokie zobojętnienie, moralna ślepota, duchowa „pigmeizacja”, jak nazywa to papież. Stan, z którego trzeba zostać uzdrowionym. Zwięzła, treściwa, napisana jasnym i przejrzystym stylem książka Zepsucie i grzech pokazuje nam, gdzie szukać prawdy w świecie pogrążonym w demoralizacji
i obojętności na zło.

Autor prezentowanego dzieła podejmuje bardzo wnikliwe studium na temat najważniejszego aspektu duchowości Zakonu Karmelitańskiego, którym jest jego maryjność. Autor legitymuje się nie tylko wielką erudycją w dziedzinie wielowiekowej duchowej tradycji Zakonu, lecz także często odwołuje się do danych biblijnych (symbolika wody, ognia, obłoku).

Ojciec Szustak na najnowszej płycie przekonuje: Wstań! Tu i teraz. Bądź mężczyzną, który zmienia świat!

Poznaj historię Eliasza, proroka znikąd, który miał odwagę stawać naprzeciw swoim wrogom, czerpał siłę od Tego, który przychodził w ogniu i ciszy, a przezwyciężając swoją niemoc, odkrył własną tożsamość. 

Książka ta będzie pomocą dla osób powołanych, czy posługujących we wspólnotach ale też i wielką ulgą dla tych, którzy przygotowując się do kapłaństwa, lękają się czy poradzą sobie z wyzwaniami jakie niesie misja prezbitera. Zapewne też tym, którzy nie są kapłanami pozwoli z większą wyrozumiałością spojrzeć na usługujących w konfesjonałach i przy ołtarzach i otoczyć ich troskliwą modlitwą.

ELIASZ – charyzmatyczny prorok, cudotwórca, a zarazem kruchy psychicznie człowiek, walczący z pokusą wielkości, dramatycznie przeżywający swoje powołanie. Jego służba Bogu stała się wzorcowa dla wszystkich, którzy mają powołanie kapłańskie. Wbrew temu, co powszechnie sądzi się o ludzkich słabościach jako przeszkodach w realizacji celów powołania, okazuje się, że są one ułatwieniem dla objawienia się Bożej mocy. 

Eliasz i Elizeusz – prorocy, którzy służyli ludziom.

Bohaterowie Ksiąg Królewskich są pełni sprzeczności. Pomagali innym w codziennych trudach, uzdrawiali ich i wskrzeszali umarłych. Jednak pełen gorliwości Eliasz zesłał na wrogie wojska ogień z nieba, zaś Elizeusz, wrażliwy na punkcie swojego wyglądu, pozwolił niedźwiedziom zabić drwiących z niego młodzieńców.

Obaj nie zawsze podejmowali właściwe wybory, czasami upadali na duchu (Eliasz cierpiał nawet na depresję), ale ostatecznie dawali się podźwignąć Panu i podążali we wskazanym przez Niego kierunku.

Nowa książka o. Biela opowiada o dorastaniu do dojrzałego posługiwania się talentami otrzymanymi od Boga. Autor pokazuje, że prawdziwy rozwój Eliasza i Elizeusza nie polegał na czynieniu coraz bardziej spektakularnych cudów, ale na tym, że mężczyźni otwierali się na „zwykłych” ludzi i służyli im w pełny miłosierdzia sposób.

Księga Rodzaju objawia nam Boga, który jest miłośnikiem życia. Daje obietnicę życia i dotrzymuje jej nawet tam, gdzie wydaje się zwyciężać śmierć.

"Obietnica życia" to sesja dla tych, którzy chcą głębiej poznać pierwszą księgę Pisma Świętego oraz odczytać i przemodlić swoje życie w świetle Słowa, które zostawia Stwórca.

Jakże piękna i prosta jest bliska relacja Eliasza z Bogiem widoczna w jego modlitwie.

Eliasz jest człowiekiem modlitwy, dla którego życie oznacza służbę Bogu i spotkanie z Nim. Życie i trwanie przed obliczem Boga jest dla Eliasza czymś w rodzaju profetycznej przemiany, powrotem do źródła swojego istnienia, odnowieniem samego siebie po trudnych doświadczeniach życia. 

Chcąc powiedzieć, że ujrzeliśmy oblicze Boga, musimy pozwolić na śmierć choćby cząstki z nas. Na tyle, na ile oglądaliśmy Jego oblicze, na tyle umieramy, na ile zaś umieramy, na tyle możemy oglądać Jego boskie oblicze! Modlitwa stanowi zatem zawsze śmiertelne zagrożenie dla tego, kto chce „zachować własne życie”. Jest to modlitwa, która nie ma nas chronić, lecz składać w ofierze, aby napełniać nasz byt, oddawać nasze istnienie… po tym, jak przyjęliśmy je z wdzięcznością z rąk Tego, który nam je ofiarował!

Bywa, że tak mocno identyfikujemy się z ideałami, iż wypieramy nasze słabości i ograniczenia, ponieważ nie odpowiadają obranym ideałom. Taka postawa prowadzi do frustracji i wewnętrznego rozbicia; przestajemy wtedy rozróżniać między ideałami a rzeczywistością. Nie akceptując własnej niemocy przerzucamy ją na innych, albo odrzucamy siebie. O. Anselm Grün wskazuje na drogę takiego przeżywania napięcia między duchowością „odgórną” i „oddolną”, która prowadzi do całościowego rozwoju człowieka w jego sferze ludzkiej i duchowej.

Chcemy pójść drogą Marty i Marii (Łk 10, 38-42), aby głębiej rozeznać nasze życie duchowe, które "rozgrywa się" w samym sercu codzienności - tam, gdzie spędzamy najwięcej czasu, w miejscach, w których spalamy najwięcej energii, pośród zajęć najbardziej powszednich, pośród spraw, które nas pasjonują, ale i tych, które rodzą w nas najwięcej napięcia.

Prowadzenie konferencji ks. Krzysztof Wons SDS - dyrektor Centrum Formacji Duchowej, kierownik duchowy, teolog duchowości

Doświadczywszy i nazwawszy modlitwę przyjaźnią, a zatem najdoskonalszym wyrażeniem miłości, święta Teresa w naturalny sposób uznaje ją za istotę chrześcijańskiego bytu: wyznacza ona, na różnych swoich etapach, rozwój życia duchowego, stanowiąc jednocześnie „drogę doskonałości”, czyli drogę prowadzącą ku świętości.

Modlitwa nie jest zatem czymś, co można robić lub nie. Jest ona sposobem bycia, ukierunkowuje nasze życie, dzięki niej jesteśmy chrześcijanami i poważnie traktujemy nasze powołanie, jakim jest komunia z Bogiem.

Twierdzenie, że jesteśmy grzesznikami niegodnymi przyjaźni z Bogiem pozbawione jest sensu, gdyż kocha On nas takimi, jakimi jesteśmy i, zbliżając się do nas, stopniowo nas przemienia. To od nas jednak zależy, czy pozwolimy Mu, aby żył blisko nas. 

Miłość nie jest uczuciem i pełnym wrażliwości oddaniem, lecz, przede wszystkim, konkretnym działaniem mającym na celu wypełnianie obowiązków, jakie nakłada na nas nasz stan, a przejawiających się zwłaszcza w braterskiej miłości i uczynności.