Psalmy t. 4 - Gianfranco Ravasi

Zbiór psalmów stał się uprzywilejowanym tekstem mesjańskiej i liturgicznej modlitwy chrześcijaństwa. XVIII-wieczny komentator, Antoine Calmet, porównał Psałterz do barwnego gobelinu o wyraźnie zarysowanych i wyznaczonych obszarach, które nazwano później „gatunkami literackimi”. W postaci hymnów, które o nic nie prosząc, wysławiają jedynie Boga „z powodu Jego wielkiej chwały”, psalmy przeplatają się często z okrzykiem skargi, bólu, rozdarcia wewnętrznego.

Aby poznać ten mikrokosmos konieczna jest poważna praca badawcza, gdyż psalmy są nie tylko utworami mistycznymi i teologicznymi, ale często również pieśniami o wysokiej wartości poetyckiej, pełnymi błyskotliwych symboli, żywych i złożonych wyrażeń literackich. Po stuleciach badań egzegetycznych, które wytwarzały wyrafinowane narzędzia analityczne, z coraz większym powodzeniem odkrywamy skarby ukryte w tych pieśniach.

W dziele tym Gianfranco Ravasi chce dokonać bilansu tych badań, ukazać całe światło, jakie zostało rzucone na utwory Psałterza.

Zbiór psalmów stał się uprzywilejowanym tekstem mesjańskiej i liturgicznej modlitwy chrześcijaństwa. XVIII-wieczny komentator, Antoine Calmet, porównał Psałterz do barwnego gobelinu o wyraźnie zarysowanych i wyznaczonych obszarach, które nazwano później „gatunkami literackimi”. W postaci hymnów, które o nic nie prosząc, wysławiają jedynie Boga „z powodu Jego wielkiej chwały”, psalmy przeplatają się często z okrzykiem skargi, bólu, rozdarcia wewnętrznego.

Aby poznać ten mikrokosmos konieczna jest poważna praca badawcza, gdyż psalmy są nie tylko utworami mistycznymi i teologicznymi, ale często również pieśniami o wysokiej wartości poetyckiej, pełnymi błyskotliwych symboli, żywych i złożonych wyrażeń literackich. Po stuleciach badań egzegetycznych, które wytwarzały wyrafinowane narzędzia analityczne, z coraz większym powodzeniem odkrywamy skarby ukryte w tych pieśniach.

W dziele tym Gianfranco Ravasi chce dokonać bilansu tych badań, ukazać całe światło, jakie zostało rzucone na utwory Psałterza.

Tysiąc dwieście pięćdziesiąt słów hebrajskich stworzyło Pieśń nad pieśniami czyli „pieśń wzniosłą” miłości i życia. Krótki poemat pełen symboliki przepojonej radością potrafi uczynić wiosnę nawet w wysuszonym i spalonym słońcem palestyńskim krajobrazie. W centrum tego ogrodu są On i Ona, wieczna para, która każdego dnia wyłania się na powierzchnię ziemi, aby śpiewać, że „jak Śmierć potężna jest Miłość” (8,6).

Niniejszy komentarz opierający się na nowej wersji tekstu biblijnego, najpierw omawia literackie sekrety tej wspaniałej miniatury poetyckiej, po czym zatrzymuje się przy kolejnych scenach, zaskakujących i ekscytujących.