Popularni autorzy

Catalina Rivas – wezwana i natchniona przez Jezusa Chrystusa – wprowadza nas w kontemplacje ostatnich Siedmiu Słów Jezusa na Krzyżu.

Pamiętaj o tym, co mówiłem ci na początku – powtórzył Pan – że zbliża się godzina ciemności dla świata, która wstrząśnie jego posadami, zburzy wszelkie ludzkie konstrukcje, a razem z nimi zgubi wielu ludzi. Również Mój Kościół będzie musiał przejść te bolesna drogę, która już się rozpoczęła, ponieważ zostało napisane: «Uderza Pasterza, a rozproszą się owce.» Pamiętajcie jednak, ze to Ja zwyciężyłem świat”.

Fragment wizji Cataliny Rivas

Kto jest szczęśliwy? Czym jest szczęście? To podstawowe pytania dotyczące każdego człowieka. Właściwie każdy z nas takie pytanie w sobie nosi, czy jest tego świadomy, czy nie. Odpowiedź dajemy, podejmując konkretne decyzje związane z naszym życiem. W nich zawiera się nasze osobiste przekonanie o istocie szczęścia, do którego przecież każdy z nas dąży.

Wśród wielkich postaci, które na stałe wpisały się w duchowy pejzaż Krakowa i całej Polski między XVII i XX wiekiem wyraźnie rysują się postacie Służebnicy Bożej Matki Zofii Czeskiej, założycielki Zgromadzenia Panien Prezentek i Matki Małgorzaty Łucji Szewczyk Założycielki Zgromadzenia Sióstr Serafitek. (…) Matka Zofia Czeska i Matka Małgorzata Szewczyk odważnie pokonały wszystkie przeszkody, prowadzone roztropnie przez kierowników duchowych i spowiedników. Ich dzieła w postaci Domu Panieńskiego i Zgromadzenia Panien Prezentek oraz Sióstr Serafitek przetrwały zawieruchy dziejowe, umocniły się i wyrosły na piękne drzewa, w których cieniu chronią się po dziś dzień ludzie słabi i poszukujący, przede wszystkim dzieci i młodzież, sieroty, chorzy i cierpiący, samotni i opuszczeni.

Rozważania rekolekcyjne o cierpieniu zawarte w tej książce mogą pomóc ci odnaleźć Bożą perspektywę dla trudnych doświadczeń, które nazywamy cierpieniem. Chociaż mają różne źródła, wszystkie stwarzają wielkie szanse dla duchowego rozwoju. Dostrzec je i zrozumieć może jednak tylko ten, kto ma w sercu wiarę, kto życie swoje układa i realizuje w łączności z Jezusem.

Wszyscy jesteśmy dłużnikami Świętych. Pozostawili nam w dziedzictwie mądrość potrzebną do odbycia duchowej wspinaczki, bo droga, która wiedzie na szczyt Bożej góry usiana jest licznymi tajemnicami i niebezpieczeństwami. Góra oznacza podążanie wzwyż, a więc wędrówkę na szczyt. Osadzona jest w ziemi przez co cechuje ją trwałość, długowieczność i niezmienność. Swym wierzchołkiem sięga jednak nieba, dzięki czemu jest tajemnicza, przysłoniona i nie do końca odgadniona. Jej symbolika mówi o tym, że droga przez życie to wyjątkowe dla każdego człowieka spotkanie tego, co Boże, z tym, co ludzkie. Duchowy wspinacz ma więc stąpać trzeźwo po ziemi, ale równocześnie winien sięgać wyżyn wymykających się oczom i skrytych na szczycie góry.
Co mają nam do powiedzenia na temat tej wspinaczki Święci Karmelu? Posłuchajmy...

Książka ukazująca kryzys z perspektywy wiary. Można ją wykorzystać jako tygodniowe rekolekcje, które można odbyć prywatnie rozważając pytania: czym jest kryzys? dlaczego przychodzi i jak go przeżywać? jak odkryć jego wartość?
To naturalne, że boimy sie kryzysu i tego co ze sobą przynosi. Lękamy się towarzyszącego mu cierpienia, niepewności i bezradności. Czy jest to jednak jedyna prawda o kryzysie? Na szczęście nie. Wiara ukazuje go bowiem jako cenne doświadczenie w drodze ku duchowej dojrzałości.

Gdy popadamy w duchowe tarapaty, trzeba konsultować się ze świętymi. Jako najlepsi uczniowie Jezusa są ekspertami. Historie świętych to przedziwne księgi, w których możemy czytać swoje własne dzieje. Tak jak my, oni również pragnęli doskonale naśladować Chrystusa i całkowicie do Niego należeć. Zobaczyć możemy, że zdarzały się im te same pomyłki, które zdarzają się nam. Na plecach dźwigali krzyż człowieczej niedoskonałości, tak jak my.

Niniejsza książka poświęcona jest najpiękniejszym i najważniejszym tajemnicom ludzkiej duszy, przynależącej do przestrzeni sacrum - boskiej, świętej i wzniosłej. Przed człowiekiem podejmującym swą życiową wędrówkę stoi wiele zadań. Bez wątpienia najważniejszym jest nabycie umiejętności życia do wewnątrz. W głębiach duszy, gdzie nieustannie przebywa Trójca Święta, znajdują się bowiem odpowiedzi na najważniejsze pytania tyczące się jej początków, misji i przeznaczenia.

Książka ma za cel przybliżyć ci najważniejsze prawa decydujące o dojrzałości serca. Nie zostały one sformułowane przez jednego człowieka, lecz stanowią syntezę doświadczeń całych pokoleń świętych i błogosławionych, którzy budowali swe życie na fundamencie Chrystusa i Jego Matki. Znajomość tego, czym owe prawa skutkują w twojej codzienności, nie sprawi, że duchowe dorastanie w ogniu życiowych doświadczeń stanie się łatwiejsze. Spełni jednak ważną rolę w duchowej walce - pomoże pokonywać zabójcze w skutkach wirusy duszy: rozczarowani i zniechęcenie.

Interesujący i piękny temat: kryzys jako godzina Boga. Już sam tytuł pomaga nam poprawnie interpretować to pojęcie. Gdy mówimy o kryzysie, myślimy często o trudnych sytuacjach. Oczywiście, kryzysy to także te szczególne sytuacje. Najpierw jednak warto uwzględnić etymologiczne znaczenie tego słowa.

Kryzys oznacza zasadniczo zdolność człowieka do decyzji, dokonywanie przez niego wyboru. Człowiek żyje, dokonując wyborów – to jest jego stała postawa. Nie czeka, aż zdarzą się szczególne sytuacje, ale uczy się, jak najlepiej przeżywać każdy moment swojego życia, stale zadając sobie pytanie: jaka jest w tej chwili najlepsza rzecz, jaką mógłbym zrobić?

Kryzys połowy życia to wstrząs, który obejmuje wszystkie elementy życia ludzkiego, by je porozdzielać i na nowo poukładać. Spoglądając oczyma wiary można widzieć w tym kryzysie rękę samego Boga.

Zeszyty Formacji Duchowej nr 68. Biskup Grzegorz Ryś: "Błogosławiona między niewiastami. Księga Judyty".

Wiara to nie teoria, czy  abstrakcja. To rzeczywistość, która jest głęboko zakorzeniona w naszym życiu codziennym, tu i teraz.

Potrzeba słuchania i bycia wysłuchanym wpisana jest w samą istotę osobowej relacji. Tam, gdzie nie ma słuchania, tam słabną i wygasają osobiste, przyjacielskie więzi.

Słuchanie jest pierwszym słowem miłości, szacunku i wiary w człowieka. Potrafią słuchać jedynie ci, którzy wierzą w Boga i wierzą w człowieka – w jego głęboką wartość i godność.

Celem każdej religii jest uszczęśliwienie człowieka. Dla religii małych to szczęście polega na zaspokajaniu ludzkich apetytów. Najczęściej są one związane z pożądliwością ciała, oczu i pychą żywota. Wielkie religie ukierunkowują poszukiwania w stronę wartości nastawionych na karmienie apetytów wyobraźni, rozumu i woli. Chrześcijaństwo jest jedną z wielkich religii, a szczęście, jakie Jezus ofiaruje swoim wyznawcom, jest najwyższym szczytem ludzkich pragnień. 

Dla Anselma Grüna nasze sny są zapomnianym językiem Boga, a aniołowie – ukazującymi się we śnie posłańcami Bożymi. Sny mówią nam, jaka jest nasza sytuacja, i pokazują nam zadania, z którymi musimy się uporać.

Tyle już napisano o cudownym exodusie narodu wybranego i jego charyzmatycznym przewodniku Mojżeszu, o jego drodze z ludem przez pustynię do Ziemi Obiecanej. Czy warto powtarzać się i rozważać temat na nowo? Przecież już wiemy: Mojżesz to dobry przywódca, idealny sędzia i administrator prawny, cudotwórca działający w imieniu i z polecenia Boga, jeden z najczęściej przywoływanych bohaterów biblijnych. Nowy Testament wymienia jego imię osiemdziesiąt razy!

W trwającym Roku Wiary oddajemy do rąk naszych Czytelników 58. numer „Zeszytów Formacji Duchowej”, poświęcony tematowi, można rzec, najbardziej serdecznemu i kluczowemu dla życia wierzącego chrześcijanina. Chodzi o osobiste spotkanie z Chrystusem. Bez więzi z Nim serce chrześcijanina przestaje bić, a wiara przestaje istnieć

Pytanie o Boga jest centralnym pytaniem każdego ludzkiego życia. To, czy człowiek stanie się człowiekiem, zależy od tego, czy szuka Boga i czy tego Boga znajdzie. O. Anselm Grün daje nam konkretne wskazówki, jak doświadczać Boga w naszym życiu.

Najpierw poznawałem Kościół w domu, teraz spotykam dom w Kościele (...). W pamięci serca pozostał mi ideał Kościoła wzięty z domu: prosty, ciepły, zwyczajny, bez niepotrzebnych konwenansów, rodzinny, w którym nie zabrakło miejsca dla obłożnie chorej babci, modlitwy na kolanach, małżeńskiej wierności, wymagającej miłości, domu, do którego chętnie się wracało, nie bez cnót i nie bez wad. W domu uczyłem się przyjmować Kościół, w którym jest ludzka słabość; poznawałem Kościół nielukrowany i niewybielany, Kościół grzeszników. W takim właśnie Kościele blisko mi do Boga. Bliżej mi do Niego, ponieważ jest Kościołem zranionym tak jak ja. Kościół rozpoznaję, podobnie jak Jezusa, po jego ranach, a nie pomimo ran.

Depresja jest dużym zagrożeniem, ale jednocześnie szansą. Wiele się można od niej nauczyć, ale tylko w klimacie szacunku, współczucia, modlitwy i zrozumienia.

Osoby depresyjne to często ludzie o niezwykłej wrażliwości, delikatni jak cienkie kartki tajemniczej księgi, z której tak wiele można wyczytać.

Czy wolno mówić o sensie depresji? Czy wolno pytać, co ona chce nam dzisiaj powiedzieć?

Wierzymy, że Bóg jest w każdej chwili obecny, że nie ma takiego momentu w naszym życiu, który by On opuścił. A jeśli Bóg jest obecny, to znaczy, że ta chwila ma sens.