Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój - Henri J. M. Nouwen

Św. Augustyn napisał, że człowiek będzie sądzony z miłości, a na sądzie pokaże swoje „otwarte dłonie” i to, co w nich będzie, zadecyduje o jego zbawieniu. Autor publikacji dodaje: „Oby nie były puste...”. Otwarte dłonie zawsze były i pozostaną symbolem miłości, otwarcia się na drugiego człowieka, na świat, całkowitego oddania się miłości. To książka o modlitwie pełnej miłości, ufności i zawierzenia siebie Bożej Opatrzności.

Ta pocieszająca, na wskroś realistyczna książka opracowana na podstawie niepublikowanych pism znakomitego pisarza i wykładowcy Henriego Nouwena, skupia się nie na tym, jak przetrwać w ciężkich chwilach, ale jak nauczyć się żyć w pełni pośród otaczających nas trudności. „Trudności, które wszyscy przeżywamy – pisze Nouwen – wymagają oczywiście więcej niż tylko słów, nawet tych uduchowionych. Wyszukane zdania nie ugaszą głębokiego bólu. Jednak mimo to znajdujemy coś, co może nam wskazać drogę i przeprowadzić nas przez cierpienie.

Produkt czasowo niedostępny.

Oto niezwykła opowieść człowieka, który szuka wewnętrznego spokoju i całkowitego zawierzenia Bogu; znakomity obraz klasztornego życia i pięknie napisana relacja o duchowym zgłębianiu własnego wnętrza. Podczas siedmiomiesięcznego pobytu w klasztorze trapistów autor dzielił codzienne życie mnichów, ich modlitwę i pracę. Jego „Dziennik z Genesee” – wnikliwy, przepojony współczuciem, często dowcipny, zawsze realistyczny – jest inspiracją i zarazem wyzwaniem dla każdego, kto poszukuje samego siebie.

Każdy dzień jest poświęcony jednemu aspektowi miłości, którą św. Rafał praktykował. Jego miłość do Boga, do Matki Bożej, do Świętych, do ludzi, z którymi się spotykał, a także do Ojczyzny, wyrażała się konkretną postawą miłości w całym jego życiu.
Do książeczki dołączona jest relikwia Świętego Rafała.

Modlitwa, a także post w intencji pokoju są sprawdzonym, biblijnym i niezastąpionym środkiem duchowym, uwalniającym od wszelkiego zła. Pokój jest wielkim darem Chrystusa. On pragnie być dla nas Emanuelem – Bogiem z nami, Księciem Pokoju.

Henri J. M. Nouwen, jeden z bardziej cenionych pisarzy religijnych naszych czasów, w poruszający sposób pisze o ludzkiej śmiertelności. Dzieląc się swoim doświadczeniem starzenia się, straty, żalu i lęku, subtelnie ukazuje dary, jakimi mogą obdarzać się nawzajem żyjący i umierający.

„Jeden z moich ulubionych opiekunów, Henri Nouwen wzywa nas do przyjęcia naszej śmierci jako części naszej duchowej podróży, a nie jej końca(...). Nouwena nadal trzeba czytać”.

Capital Times

"Powrót syna marnotrawnego" od lat znajduje się na liście katolickich bestsellerów. Autorem jest kapłan, który zrezygnował z cieplej posady na Harvardzie, aby opiekować się chorymi i upośledzonymi umysłowo.

"Przyglądam się ludziom, z którymi żyję, niepełnosprawnym mężczyznom i kobietom oraz ich opiekunom, dostrzegam w nich ogromne pragnienie posiadania ojca, w którym ojcostwo i macierzyństwo są jednym. Wszyscy oni wiele wycierpieli z powodu doświadczenia odrzucenia lub opuszczenia; wszyscy zostali zranieni w trakcie dorastania; wszyscy zastanawiają się, czy są godni bezwarunkowej miłości Boga, i wszyscy szukają miejsca, gdzie mogą bezpiecznie powrócić i poczuć dotyk rąk, które ich błogosławią" - pisał.

Ale potrzeba przebaczania, kochania i bycia kochanym, nie dotyczy jedynie ludzi chorych. Jest potrzebą każdego z nas. Potrzebą fundamentalną, dla której żyjemy. Żyjemy, aby kochać i być kochanymi. Jeśli mamy z tym problem, przyczyna może być tylko jedna: brak przebaczenia. Czasami przebaczenie jest trudne. Boimy się dotykać naszych ran, aby nie stracić komfortu dobrego samopoczucia. Czasami przebaczenie wydaje się wręcz niemożliwe. Jednak możemy być pewni, że gdy tych bolesnych ran dotknie Chrystus, będziemy uleczeni. Przebaczenie uzdrowi nasze życie.

Przypowieść o synu marnotrawnym jest bardzo głęboka i stanowi obraz relacji między Bogiem a człowiekiem. Autor zabiera czytelnika w podróż do samego serca. Serca ojca, syna, brata. Uczuć, emocji, decyzji. Bo czym innym są emocje, często niezależne od nas, moralnie neutralne, a czym innym przebaczenie, które jest świadomą decyzją woli, do której musimy dojrzeć.

W czasie rocznego urlopu Henri przeżywa wewnętrzne zmagania pomiędzy wzrastającą potrzebą samotności, modlitwy, pisania i głębszej przyjaźni a pragnieniem wygłaszania kazań i wykładów. Ilekroć wraca do pisania, jest z tego zadowolony i często mówi o tym, że chciałby pisać więcej. Jednak jego zmagania o zlikwidowanie różnicy między ideałem a rzeczywistością są bardzo prawdziwe, bardzo bolesne i bardzo ludzkie. Książka pozwala na poznanie Henriego Nouwena w taki sposób, jakby to on sam mówił do czytelnika o swoich osobistych i najważniejszych sprawach, traktując go jak swego najlepszego przyjaciela.

Nouwen stara się połączyć życie świeckie z duchowym. Przeniknięcie się tych dwóch światów następuje w sposób gwałtowny: Nouwen, spiesząc się do swoich zajęć, zostaje potrącony przez lusterko przejeżdżającej furgonetki i doznaje poważnych obrażeń. Stojąc w obliczu śmierci, przygotowuje się duchowo na odejście ze świata. To jednak nie następuje.