Zmień moją żałobę w taniec. Odnaleźć nadzieję w trudnych chwilach - Henri J. M. Nouwen

W czasie rocznego urlopu Henri przeżywa wewnętrzne zmagania pomiędzy wzrastającą potrzebą samotności, modlitwy, pisania i głębszej przyjaźni a pragnieniem wygłaszania kazań i wykładów. Ilekroć wraca do pisania, jest z tego zadowolony i często mówi o tym, że chciałby pisać więcej. Jednak jego zmagania o zlikwidowanie różnicy między ideałem a rzeczywistością są bardzo prawdziwe, bardzo bolesne i bardzo ludzkie. Książka pozwala na poznanie Henriego Nouwena w taki sposób, jakby to on sam mówił do czytelnika o swoich osobistych i najważniejszych sprawach, traktując go jak swego najlepszego przyjaciela.

Oto niezwykła opowieść człowieka, który szuka wewnętrznego spokoju i całkowitego zawierzenia Bogu; znakomity obraz klasztornego życia i pięknie napisana relacja o duchowym zgłębianiu własnego wnętrza. Podczas siedmiomiesięcznego pobytu w klasztorze trapistów autor dzielił codzienne życie mnichów, ich modlitwę i pracę. Jego „Dziennik z Genesee” – wnikliwy, przepojony współczuciem, często dowcipny, zawsze realistyczny – jest inspiracją i zarazem wyzwaniem dla każdego, kto poszukuje samego siebie.

Klasyczne dzieło na temat modlitwy – głębokie, dynamiczne, promieniejące, spójne, lśniące fragmentami prawdziwej mądrości i piękna. Książka ta ofiaruje nam lekcje słuchania i dyscypliny niezbędnej w długiej podróży życia do naszego prawdziwego, stałego domu. W jej krótkich, przejrzystych i zwięzłych akapitach odnajdujemy swoją własną potrzebę, aby zatrzymać się na chwilę, pomyśleć i posłuchać.

Znamy także ten wewnętrzny “motor”, który popycha nas do działania i rozprasza. Identyfikujemy się z tekstami opisującymi opór, jaki stawiamy cierpliwości, narzekając ciągle na to, jak jesteśmy rozproszeni, zapracowani, wyczerpani. Nouwen natomiast potrafi nas skutecznie wesprzeć.

Św. Augustyn napisał, że człowiek będzie sądzony z miłości, a na sądzie pokaże swoje „otwarte dłonie” i to, co w nich będzie, zadecyduje o jego zbawieniu. Autor publikacji dodaje: „Oby nie były puste...”. Otwarte dłonie zawsze były i pozostaną symbolem miłości, otwarcia się na drugiego człowieka, na świat, całkowitego oddania się miłości. To książka o modlitwie pełnej miłości, ufności i zawierzenia siebie Bożej Opatrzności.