Jurodiwi. Święci głupcy - Catherine de Hueck Doherty

W książce Dusza mojej duszy Autorka wydobyła istotę wszystkich odpowiedzi na nieśmiałe, ale naglące pytania o modlitwę, które pojawiają się w naszych sercach. Głęboka zachęta do przeczytania tej książki bierze się z faktu, że jej lektura powoduje, iż większość odpowiedzi odnajdujemy w nas samych!...Spostrzeżenia Catherine są niebanalne, ponieważ ona przedstawia je w sposób niezwykły i bogaty opierając się na swoich własnych doświadczeniach życiowych, które niejako potwierdzają jej wypowiedzi. Ten styl pisania czyni jej myśl prostą w przekazie, ponieważ pisze ona z miłością. „Dusza mojej duszy jest pełna osobistego czaru i uroku autorki, i przez to zachęca czytelnika do modlitwy”.

Sobornost' - dla Catherine Doherty słowo to staje się obrazem, modelem, nośnikiem jej mistycznej wizji Ducha Zmartwychwstałego Jezusa, łączącej wszystkich wyznawców w jedno ciało - Jego Kościół.

Wokół tego tematu jedności duchowej autorka snuje inne wątki, tak dla niej charakterystyczne: idea wewnętrznej pielgrzymki, wewnętrznej pustyni, życia kontemplacyjnego, jedności w Eucharystii.

Książka stanowi niezwykłe świadectwo miłości dwojga ludzi, ukazuje możliwość kontemplacji w świecie, modlitwy w codziennym życiu.

"Wielką potrzebą naszego wieku jest życie kontemplacją na drogach". To zdanie Jakuba i Raissy Maritain dobrze streszcza przesłanie, które nam zostawili, a które było celem całego ich życia; Prawdy (naturalnej i nadprzyrodzonej), dązenie do sprawiedliwości, kontemplowanie Boga miłości. Te wartości mogą być przeżywane na drogach codziennego życia również przez człowieka współczesnego, zanurzonego w sprawach tego świata. (z przedmowy Brata Morisa)

Od czasów naglących apeli papieży Piusa XI i Piusa XII wspierających ruchy świeckich katolików, liczba walczących chrześcijan zwiększyła się do gigantycznych rozmiarów. Jeszcze wczoraj Kościół płakał nad milionami swoich robotników, którzy oddalili się od niego w ciągu ostatniego wieku. Oto jednak wielka nadzieja pojawia się w jego sercu i napełnia radością – to wy, dusze walczące, które, coraz liczniejsze, coraz odważniejsze i coraz bardziej aktywne, obiecujecie mu pomóc doprowadzić świat do Chrystusa.

Wasze zadanie wydaje się beznadziejnie trudne. Wasi wrogowie są od was liczniejsi; mają do swojej dyspozycji niewyczerpane zasoby; są zorganizowani z inteligencją zdającą się sprytem iście szatańskim. Jest zatem sprawą najważniejszą, aby nie męczyć się na próżno, aby każdy wasz krok i ruch służyły zwycięstwu. A to zwycięstwo powinno być tak pełne, jak to tylko możliwe, ponieważ chodzi o dzieło Chrystusa i Jego Kościoła, chodzi o dobro doczesne i wieczne niezliczonej liczby dusz.

U podstaw mistyki chrześcijańskiej leży wiara w to, że Bóg pragnie żywej relacji z każdym człowiekiem, że nie jest Bogiem dalekim, ukrytym, niedostępnym, ale zawsze gotowym na spotkanie: „Oto stoję u drzwi i kołaczę” (Ap 3,20).

O tym, co może zrobić człowiek, by doszło do tego spotkania mówi w konferencji ks. Krzysztof Grzywocz.