Krótki przewodnik po duchowości wspólnoty - ks. Grzegorz Strzelczyk

Lectio divina pierwotnie praktykowana w środowisku zakonnym, dzisiaj staje się dostępna dla wszystkich wierzących w Chrystusa, dlatego proponujemy pewnego rodzaju podręcznik, który przedstawi konkretną metodę mającą podstawy w Tradycji Kościoła, żywą – opartą na Piśmie duchowość oraz praktykę, która pomoże nam przeżywać to, co w chrześcijaństwie jest najważniejsze, czyli Słowo, którym jest Jezus Chrystus.

Książka jest pomocą w poznaniu siebie, by następnie lepiej budować relacje z innymi. Odpowiada na wiele pytań: Jak rozpoznawać swoje emocje i stany duchowe? Jak reagować na trudne sytuacje i rozwiązywać konflikty, żeby nie ranić innych? Jak dostrzegać własne słabości i zaakceptować ograniczenia? Co zrobić, by relacja z Bogiem była jeszcze bliższa?

• W jaki sposób samotność odsłania nam prawdę o nas samych i naszej relacji z Bogiem?
• Jak pokochać siebie, jeśli w życiu doświadczaliśmy odrzucenia?
• Jak ważne jest bycie samotnym w bliskiej relacji?
• Dlaczego lepiej modlić się krócej niż dłużej?
• Czy zaangażowanie w religijną wspólnotę może się wiązać z pielęgnowaniem własnej niedojrzałości?

Ksiądz Krzysztof Grzywocz i ojciec Jacek Prusak SJ zapraszają do zmierzenia się z tematami dojrzałości, modlitwy i samotności, która dla wielu z nas jest chlebem powszednim.

Głęboka teologiczna i psychologiczna wiedza autorów, a zarazem przystępna forma sprawiają, że książka jest pomocą dla każdego, kto chce pogłębić swoją relację z Bogiem, sobą samym i drugim człowiekiem.

Czy lęk może być dobry? Co zrobić, żeby był naszym sprzymierzeńcem, nie wrogiem? Czy Bóg chce, żebyśmy się Go bali? Co to konkretnie znaczy, że miłość usuwa lęk?

Wszyscy czasem czujemy lęk. Boimy się o swoje zdrowie, pracę, rodzinę. Stresuje nas opinia innych. Coraz trudniej zrozumieć otaczający nas świat, a przyszłość rysuje się jako niepewna.

Dobra wiadomość jest taka: lęku nie trzeba się bać! Jest on naturalną ludzką reakcją i może nam służyć – ostrzegając przed zagrożeniem, a także wskazując na nasze pragnienia. Chodzi jednak o to, żeby nad nami nie panował. Co zrobić, żeby nasze relacje – z Bogiem, z drugim człowiekiem, ze światem, z samymi sobą – były od niego wolne?

Ks. Strzelczyk w niezwykłych duchowych ćwiczeniach zaprasza nas do konfrontacji z własnymi lękami. Poznanie ich źródeł, a następnie spojrzenie na nie w świetle Ewangelii pozwala wejść na drogę do wewnętrznej wolności i spokoju.

Nawet najwznioślejsze i najpiękniejsze rzeczy, które przeżywamy, składają się z drobiazgów. Są osadzone w ciągach prostych czynności oraz zwyczajnych zdarzeń.

Jak przeniknąć do głębi codzienności – rzeczywistości, w której żyjemy, pracujemy i kochamy?

W jaki sposób dostrzec w niej szansę, którą wszyscy otrzymujemy wraz z każdym kolejnym wschodem słońca?

Warto zrobić użytek z naszego szóstego zmysłu. Jest nim wiara, która łączy nas ściślejszymi więzami z Bogiem i ludźmi.

Ksiądz Grzegorz Strzelczyk pokazuje sens i szczęście kryjące się w przestrzeniach pracy, domu, relacji z bliskimi, modlitwy oraz Kościoła. Daje konkretne wskazówki, jak je pielęgnować, a przede wszystkim unaocznia, że wiara pomaga nam pełniej je przeżywać, bo jest ona prawdziwym kluczem do lepszego życia. Do niezwyczajnego szczęścia w zwyczajnej codzienności.

Życie we wspólnocie jest jednym z najbardziej żywych tematów w Piśmie Świętym i dotyka głęboko naszych ludzkich potrzeb i osobistych doświadczeń.

Pytanie o to, czy Kościołowi potrzebni są księża, można uznać za prowokacyjne. Jest niczym atak skierowany w fundamenty wspólnoty i wiary. Jak to – Kościół bez kapłanów, bez szafarzy sakramentów? Ale czy na pewno?

Biblista Martin Ebner bada to zagadnienie, szukając uzasadnień w księgach Starego i Nowego Testamentu.

Przybliża nam takie rozumienie wspólnoty wiernych, któremu obce są struktury władzy kojarzone z kapłaństwem urzędowym. Jego perspektywa może okazać się przełomowa dla prawdziwej odnowy Kościoła w duchu Jezusa, którą postuluje autor.

Pisma wchodzące w skład kanonu Nowego Testamentu świadczą o całej palecie możliwych form organizacyjnych i funkcji, które jednocześnie odzwierciedlają różnorodność ich miejskiego środowiska. Kapłanów jednak się tam nie znajdzie. Jest to tym bardziej uderzające, że kapłani odgrywają ważną rolę zarówno w judaizmie, pierwotnej małej ojczyźnie pierwszych chrześcijan, jak i w miastach Cesarstwa Rzymskiego. To puste miejsce wśród chrześcijan wymaga wyjaśnienia.