Księga z Nieba. Dziennik Mistyczny. Tom 4: BOŻA MOC POSŁUSZEŃSTWA - Luisa Piccarreta

Niezwykły zbiór modlitw, medytacji i kontemplacyjnych wizji jednej z największych współczesnych mistyczek!

Całość tworzy wielkie nabożeństwo pasyjne, przez które niemal namacalnie uczestniczymy w Męce Chrystusa.

To także obraz życia Luisy Piccarrety, wypełnionego cierpieniem ofiarowanym za grzechy ludzi. Przez wszystkie 24 godziny doby Luisa przeżywała tajemnice cierpień Umiłowanego.

Myślą i modlitwą zawsze była złączona z Jezusem konającym, zdradzonym, pojmanym, sądzonym, skazanym, biczowanym, ukrzyżowanym i umierającym.

Luisa Piccarreta to włoska tercjarka dominikańska, jedna z największych mistyczek XX wieku.

W roku 1881 objawił się jej Jezus przekazując cierpienia korony cierniowej. Odtąd Luisa aż do śmierci przeżywała w swej duszy i na ciele Mękę Chrystusa. Przez 60 lat pozostawała na swoim łożu cierpienia, a jej pokarmem była praktycznie wyłącznie Eucharystia.

Od 1899 r. Luisa, za radą i nakazem spowiednika, zaczęła spisywać dziennik swych mistycznych przeżyć i doświadczeń, zawierający orędzia, które otrzymywała podczas objawień. Niniejsza książka to pierwszy tom tego wielkiego dzieła.

Myrna Nazzour to jedna z największych obecnie żyjących mistyczek Kościoła katolickiego.

Pochodzi z Damaszku, stolicy Syrii. Polskę odwiedziła już trzy razy. Zawsze na spotkania z nią przychodzą tłumy ludzi. Wielu chce wysłuchać przekazywanego przez nią orędzia miłości i jedności w Kościele, świecie i rodzinach. Małgorzata Pabis i Henryk Bejda, wiedzeni dziennikarską dociekliwością oraz osobistym zainteresowaniem, spotkali się z nią w połowie maja 2014 roku.

Ta książka to owoc ich niezwykle interesującej rozmowy ze stygmatyczką. To pierwsza w Polsce tak obszerna i szczegółowa publikacja o Myrnie Nazzour!

Posłuszeństwo chrześcijańskie jest drogą do wewnętrznej wolności. Jest ono przechodzeniem od mojego projektu życia do oddawania się w dyspozycję Boga.

Oddając się w Jego ręce, stajemy się prawdziwie wolni. Posłuszeństwo zakłada głębokie pragnienie słuchania Boga i gotowość poznawania Go.

Jakże piękna i prosta jest bliska relacja Eliasza z Bogiem widoczna w jego modlitwie.

Eliasz jest człowiekiem modlitwy, dla którego życie oznacza służbę Bogu i spotkanie z Nim. Życie i trwanie przed obliczem Boga jest dla Eliasza czymś w rodzaju profetycznej przemiany, powrotem do źródła swojego istnienia, odnowieniem samego siebie po trudnych doświadczeniach życia. 

Chcąc powiedzieć, że ujrzeliśmy oblicze Boga, musimy pozwolić na śmierć choćby cząstki z nas. Na tyle, na ile oglądaliśmy Jego oblicze, na tyle umieramy, na ile zaś umieramy, na tyle możemy oglądać Jego boskie oblicze! Modlitwa stanowi zatem zawsze śmiertelne zagrożenie dla tego, kto chce „zachować własne życie”. Jest to modlitwa, która nie ma nas chronić, lecz składać w ofierze, aby napełniać nasz byt, oddawać nasze istnienie… po tym, jak przyjęliśmy je z wdzięcznością z rąk Tego, który nam je ofiarował!

Doświadczywszy i nazwawszy modlitwę przyjaźnią, a zatem najdoskonalszym wyrażeniem miłości, święta Teresa w naturalny sposób uznaje ją za istotę chrześcijańskiego bytu: wyznacza ona, na różnych swoich etapach, rozwój życia duchowego, stanowiąc jednocześnie „drogę doskonałości”, czyli drogę prowadzącą ku świętości.

Modlitwa nie jest zatem czymś, co można robić lub nie. Jest ona sposobem bycia, ukierunkowuje nasze życie, dzięki niej jesteśmy chrześcijanami i poważnie traktujemy nasze powołanie, jakim jest komunia z Bogiem.

Twierdzenie, że jesteśmy grzesznikami niegodnymi przyjaźni z Bogiem pozbawione jest sensu, gdyż kocha On nas takimi, jakimi jesteśmy i, zbliżając się do nas, stopniowo nas przemienia. To od nas jednak zależy, czy pozwolimy Mu, aby żył blisko nas. 

Miłość nie jest uczuciem i pełnym wrażliwości oddaniem, lecz, przede wszystkim, konkretnym działaniem mającym na celu wypełnianie obowiązków, jakie nakłada na nas nasz stan, a przejawiających się zwłaszcza w braterskiej miłości i uczynności.